Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

livin' on leavin'




Μπήκε ο Μάρτης που στο ημερολόγιο έχει ήδη δύο μουτζούρες που σημαδεύουν ισάριθμες ευκαιρίες προς τέρψην και παραμυθίαν.
Είχε και ακόμη μια, αυτή της επικείμενης κυκλοφορία του νέου δίσκου των The You And What Army Faction κάτω από τον τίτλο Glum, αλλά αυτή πήρε αναβολή για Απρίλη.

Η δεύτερη στη σειρά είναι η προσεχής συναυλία του Ντίνου Σαδίκη και της μπάντας του στις 28 του μήνα στο Eightball όπου φυσικά και θα ακουστούν back from the grave και τα τραγούδια των Εν Πλω, αλλά εφόσον τα είπαμε για αυτούς προσφάτως πάμε στη πρώτη που είναι η συναυλία που διοργανώνεται στις 15/3 πάλι στο Eightball στα πλαίσια της προβολής της ταινίας Εδώ δεν υπάρχει άσυλο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω καμία από τις συμμετέχουσες μπάντες παλιές και καινούργιες, τις οποίες όλες τιμώ και αρκετές ακούω και μ’ αρέσουν πολύ, ο βασικός λόγος που λέω να παραβρεθώ μαζί με τους φίλους μου τους μαθουσάλες απ’ το καπί είναι η εμφάνιση των Stained Veil, που εκτός αν έχω χάσει επεισόδια θα πρέπει να είναι η πρώτη έπειτα από το 1987 που διέλυσαν.

Κάπου εκεί τους είχα δει κι εγώ τελευταίες φορές επί σκηνής, Μάης του ’87 γράφει ένα παλιόχαρτο που βρήκα ψάχνοντας στον σκουπιδότοπο της μνήμης μου, σαν support στους Green on Red και τους Wipers.
Και τώρα που το σκέφτομαι, αν είχαν προλάβει να ηχογραφήσουν τη διασκευή τους στο Window Shop for Love που έπαιξαν τότε μάλλον θα ήταν η πρώτη μπάντα παγκόσμια που έκανε κάτι τέτοιο σε τραγούδι των Wipers. Ή για να μη κάνω τον πολύξερο, αν κάποιος έχει στο νου του διασκευή που να έχει κυκλοφορήσει εκείνα τα χρόνια ας στείλει και από εδώ ένα μειλ να με διαφωτίσει. 

Livinon leavin’…ένας τίτλος από μόνος του ικανός να σε κάνει ν’ αγαπήσεις έναν δίσκο.
Κι αν δεν αρκούσε αυτό, υπήρχαν-υπάρχουν πάντα και τα τραγούδια, εφτά τον αριθμό όπου ο μετά-Punk απόηχος, ακόμη νωπός τότε ειδικά στη χώρα μας, αναδυόταν θορυβωδώς μέσα από τ’ αυλάκια του δίσκου· υπήρχε όμως και κάτι άλλο, η μακριά –όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα- υπόγεια σκιά του Greg Sage και των Wipers που ήδη από τότε έπεφτε βαριά στα μέρη μας…
Αλλά αυτές ήταν μόνο οι αναφορές, η μουσική τους είχε αποκλειστικά και μόνο τη δική της ισχυρή προσωπικότητα, αυτή των Stained Veil -καταπληκτικοί μουσικοί όλοι τους-, οπότε ήταν μάλλον φυσικό επακόλουθο το Livin' on Leavin' να αποτελέσει έναν από τους δυνατότερους εγχώριας παραγωγής δίσκους εκείνης της δεκαετίας αλλά γιατί όχι κι έπειτα.

Επίμονο μπάσο, βαθιά τύμπανα, συνεχή κιθαριστικά ξεσπάσματα, παθιασμένη ερμηνεία…Μ’ αυτά και με κείνα, ήταν φυσιολογικό το ότι δεν είχε υπάρξει φίλος να ακούσουμε μαζί μουσική και να παίξει το –άγνωστο σ’ αυτόν ως τότε- Without Them All δίχως να ρωτήσει εκστασιασμένος «τι είναι αυτό ρε μαλάκα?».
Έτσι, μαζί με το ομότιτλο και το Lost, είχε καθιερωθεί να μπαίνουν σχεδόν πάντα στις διάφορες κασέτες-συλλογές που έγραφα για φίλους και γνωστούς για μια μεγάλη περίοδο.

Πριν κάποια χρόνια βγήκε από τη κρύπτη πολύ ετεροχρονισμένα και ο δεύτερος χαμένος δίσκος τους, το Endless Hours που δεν έκανε τίποτε άλλο από να επιβεβαιώσει εκκωφαντικά όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα, μιας που η μπάντα φαίνεται να προχωρούσε αναζητώντας νέους δρόμους στον ήχο της.

Αν έχουν έστω και στο μισό, τον δυναμισμό και την ένταση που έβγαζαν πάνω στη σκηνή όπως τους θυμάμαι, τότε αγαπητοί μου φίλοι από το καπί που θα με συνοδεύσετε, εφοδιαστείτε από πριν με πολλά υπογλώσσια για ν’ αντέξουμε…