«Ξέρεις κάτι,
φίλε; Πάμε μια και καλή...
όλα για όλα;
Εγώ βάζω όλα όσα
κέρδισα απόψε, κι εσύ τη ζωή σου. Αν κερδίσεις, όλα δικά σου πάλι, όπως και
πριν, λεφτά, χωράφια, ζώα. Αν χάσεις πηδάς από την Πύλη στο ποτάμι».
Έτσι ξερά, σαν να
έκλεινε μια οποιαδήποτε δουλειά, μια συμφωνία σαν αυτές που κάνουν οι
χαρτοπαίχτες την ώρα που είναι ολότελα χαμένοι στο παιχνίδι.
Έφτασε η ώρα όπου
η ζωή κερδίζεται ή χάνεται, σκέφτηκε ο Μίλαν κι έκανε προσπάθεια να σηκωθεί από
τη θέση του, να ξεκολλήσει από τη δίνη τούτη την ακατανόητη, που τον συνεπήρε
και τα ‘χασε όλα και τώρα τραβάει και τον ίδιο με
όλη της τη δύναμη στο χαμό. Η ματιά όμως που του έριξε ο ξένος τον καθήλωσε στη
θέση του. Του έδωσε το χέρι του και κούνησε το κεφάλι δείχνοντας πως δέχεται,
έτσι απλά, σαν να ήταν σ’ εκείνο το δωματιάκι στο χάνι κι έπαιζαν
για τρία τέσσερα γρόσια. Έκοψαν χαρτιά κι οι δύο. Ο ξένος πέτυχε τεσσάρι κι ο Μίλαν δεκάρι. Ο Μίλαν
μοίρασε χαρτιά. Αυτό τον γέμισε με ελπίδα. Έδινε χαρτιά κι ο ξένος ζήταγε συνέχεια
κι άλλο.
«Κι άλλο! Ένα
ακόμα! Κι άλλο ένα! Πήρε πέντε χαρτιά και τότε είπε: Φτάνει!»
Άρχισε να τραβάει
ο Μίλαν. Όταν έφτασε στο είκοσι οκτώ, κόμπιασε. Έριξε μια ματιά στα χαρτιά του
ξένου και στο ανέκφραστο πρόσωπό του. Δεν μπορούσε να μαντέψει που σταμάτησε,
ήταν όμως πολύ πιθανό να έχει πάνω από είκοσι οκτώ, κι αυτό γιατί πρώτα πρώτα
δε συνηθίζει να σταματάει σε χαμηλά νούμερα κι έπειτα γιατί έχει πάνω του πέντε
χαρτιά. Ο Μίλαν μάζεψε όλες τις δυνάμεις του και τράβηξε ένα ακόμα χαρτί. Ήταν
τεσσάρι.
text: Ivo Andric – Na Drini cuprija (1945), στα ελληνικά: Το γεφύρι του Δρίνου, μετάφραση Χρήστος Γκούβης, εκδόσεις Καστανιώτη 1997.
music: Eric
Burdon & The Animals – Good Times, Winds of Change LP, MGM 1967.
