it's so bad, it's going to be huge

Ομολογώ ότι ούτε την ταινία είχα δει, ούτε ήξερα ότι την συνυπογράφει όπως και το soundtrack, εμφανίζεται και την συν-σκηνοθετεί μαζί με τον Dean Stockwell ο Neil Young, ούτε ότι η φράση “rust never sleeps” ήταν πρόταση του Mark Mothersbaugh προς τον Neil Young που όπως γνωρίζουμε όλοι με χαρά και πάθος την υιοθέτησε.
Ο λόγος για το Human Highway, ένα φίλμ του 1982 όπου εκτός από τους προαναφερθέντες κάνουν το πέρασμά τους και όλοι οι υπόλοιποι Devo, μαζί τους και ο Dennis Hopper και αρκετοί άλλοι. Σας άνοιξε η όρεξη?
Για ρίξτε και μια ματιά στην σκηνή με την εκτέλεση του Hey Hey My My, από τον Neil Young μαζί με τους Devo που είναι ακόμη καλύτερη απ’ ότι μπορεί κανείς να φανταστεί όπως εύστοχα διάβασα κάπου…
Όσο για τον Mark Mothersbaugh σαν Booji Boy στο παρκοκρέβατο…πολύ θα ήθελα να ήμουν στην θέση του…απολαυστικός! Kick it fellas!!

Drag Me

Προ λίγων ημερών έλαβα ένα email όπου καλά καμουφλαρισμένο, κρύβονταν ύπουλα περιμένοντας την στιγμή που θα πατήσω το play το παρακάτω βίντεο…

Αυτή η ανίερη συνεργασία δηλαδή, των The You And What Army Faction (όπου υποθέτω θα γνωρίζετε όλοι ότι γράφει στίχους, άδει και κιθαρωδεί ο παλιο-Raggedy Man), με τον animator, graphic artist and aspiring film maker όπως μας συστήνεται στην σελίδα του Niko Kellis, του οποίου την δουλειά μετά λύπης ομολογώ ότι δεν είχα δει.

Και λέω μετά λύπης γιατί την στιγμή που πάτησα το play επιτέλους σε κείνο το βίντεο που σας έλεγα, όπου άρχισε να ξετυλίγεται το αστικό μουσικό παραμύθι του Drag Me, και για τα επόμενα πεντέμιση λεπτά, ακολουθώντας βήμα βήμα  την αλλόκοτη ηρωίδα, αυτό το deadly girl, έκανα μια θαυμάσια αξέχαστη βόλτα στους βρώμικους δρόμους και την σκοτεινή πλευρά της Αθήνας που έχω και καιρό να επισκεφτώ.

Συμπέρασμα: στοιχειωτικό!

http://theyouandwhatarmyfaction.bandcamp.com/

http://www.nikokelli.com/ 

http://gabproductions.com/

Alien Boy: The Life and Death of James Chasse

Περσινό, (2013) ντοκιμαντέρ του Brian Lindstrom (του οποίου και τα 4 ως τώρα φιλμ δείχνουν αν μη τι άλλο πολύ ενδιαφέροντα) αφιερωμένο όπως προδηλώνει ο τίτλος στην ζωή και τον θάνατο του James Chasse, αυτό το παράξενο παιδί από το Portland του Oregon, που μεγάλωσε μέσα στην Punk σκηνή της πόλης του τραγουδώντας (στους Combos), γράφοντας ποιήματα, σκιτσάροντας και εκδίδοντας το δικό του fanzine.
Ένα παράξενο παιδί που δεν άργησε σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών να γίνει φίλος με τον Greg Sage – ακόμη μια επιβεβαίωση της γνωστής παροιμία με τον τέντζερη και το καπάκι- , που του αφιέρωσε το Alien Boy, και υπήρξε μεγάλη έμπνευση σε κάποια κομμάτια εκείνης της περιόδου που αργότερα εμφανίστηκαν στο πρώτο LP των Wipers, το Is This Real? όπως γράφει και ο ίδιος στο μοναδικό τεύχος του αφιερωμένου στον James, Alien Boy Zine: 

“He was a poet, artist and good friend. I first met Jim Jim in late 1977 when he was 14. He was amazingly intelligent and creative. It is so rare to meet someone his age that has such a depth of spirit and insight that age has no boundaries or equations but gives you a sense of timelessness. It is hard to put into words without sounding metaphysical,but in my mind I felt as if I was in the presence of someone who had lived several very intense lifetimes.
We quickly became good friends and I introduced him to many friends in PDX's music flock, where he took root and quickly became a part of many peoples lives. He was loved by many and will be missed. Jim Jim's conversations with me and his powerful sense of vision painted uncanny, powerful visions in my head that became a huge influence for a few songs that were later recorded for the "Is This Real?" LP.”

Λίγο αργότερα στον Jim διαγνώστηκε σχιζοφρένια, δίχως αυτό όμως να τον εμποδίσει να συνεχίσει την έτσι κι αλλιώς αντισυμβατική διαδρομή του, που διακόπηκε απότομα τον Σεπτέμβριο του 2006, όταν δολοφονήθηκε (σε ηλικία 42 ετών) ξυλοκοπημένος στον δρόμο θανάσιμα από αστυνομικούς (που απ’ ότι καταλαβαίνω πρέπει να κυκλοφορούν ακόμη ελεύθεροι), επειδή δεν σταμάτησε για να ελεγχθεί.

Η συνέχεια επί της οθόνης, ο επίλογος για εδώ και πάλι στον Greg Sage:  

“I hope there will be justice for Jim Jim. Are we now living in a police state? This is how the SS treated undesirables. I still see him as young Jim Jim, a funny, loving soul. He was loved by so many people.”

http://www.alienboy.org/

mean streets

Την ξαναείδα ύστερα από πολλά χρόνια την περασμένη Κυριακή, και όπως όλες οι σπουδαίες ταινίες κάθε φορά έχουν να σου πούνε και κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν είχες προσέξει ή σκεφτεί τις προηγούμενες φορές…αυτά όμως δεν θα τα γράψω εδώ, ούτε θα σας πω για μια εκκρεμότητα που υπάρχει και έχει σχέση με αυτή την ταινία, αυτό το blog και ένα αγαπημένο συγκρότημα (Νίκος και Κώστας ακούτε? ή σωστότερα διαβάζετε? Θυμόσαστε?)…αυτό που θα κάνω είναι να σας προτείνω να την δείτε ξανά και εσείς, και για να σας δελεάσω σας θυμίζω δύο από τις αξέχαστες και παντοτινές σκηνές της με ωραίες παρέες και…rock and roll…

Mean Streets του Scorsese, νέοι και ωραίοι Harvey Keitel και Robert De Niro, και επίσης νέοι και ωραίοι Stones με το Tell Me (που ποτέ μα ποτέ δεν το βαριέμαι) και το Jumpin’ Jack Flash.

Axe and the Oak

Κλασσικό rock and roll τρίο κιθάροφωνή-μπάσο-ντραμς, με ορμητήριο τους το Miami, μετράνε περίπου τέσσερα χρόνια μαζί, έχουν μια μόνο επίσημη κυκλοφορία ως τώρα, το επτάϊντσο Dancing On The Grave Of Jack The Ripper/Vampire του 2010, και όπως δείχνουν και οι υπόλοιποι τίτλοι των τραγουδιών τους, Ghost In The Fire, Darkstar κλπ. τους έλκουν σαν μαγνήτης η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, και οι στοιχειωμένοι τόποι της γης.
Ο υποφαινόμενος, που επίσης του αρέσει να συχνάζει σε τέτοια μέρη, άκουσε τυχαία το σινγκλάκι τους ένα υγρό βράδυ, και αμέσως άρχισε σαν μανιακός να ψάχνει για κάτι περισσότερο αψηφώντας την βροχή και το απειλητικό σκοτάδι.
Δεν βρήκε και πολλά να κορέσει το πάθος του, αλλά αυτά τα λίγα, μαζί με τους πέντε δίσκους που θα έσωζαν λέει οι Axe and the Oak από την φωτιά: Fugazi, Blind Willie Johnson, Charles Mingus, Johnny Burnette, και Black Flag, τον έκαναν να πεισμώσει πιο πολύ και να περιμένει βρεγμένος και κρυωμένος σαν τον Mr. Hyde στην γωνιά του, για το επόμενο βήμα τους.

Και μιας και σήμερα είναι μια μουχλιασμένη Κυριακή που ένας καλός τρόπος να την προσπεράσει σχετικά ανώδυνα κανείς είναι με μια παλιά καλή ταινία, αφού επιλέξει να σας προτείνει σαν πρώτη γνωριμία με τον ήχο τους το όνομα και πράμα που σαλεύει με όχι και τόσο ευγενικές διαθέσεις, Darkstar, αμέσως μετά σαν δεύτερη επιλογή ακολουθεί η δική τους άποψη για το soundtrack του Rumble Fish. 

soundcloud

youtube

                



                

The Crooked Fiddle Band

Το κομμάτι μέσα από το επερχόμενο άλμπουμ τους Moving Pieces of the Sea κομματάρα, το ταινιάκι με τα σχέδια δια χειρός Patch Sinclair ταινιάρα, το όνομα της μπάντας λέει την μισή αλήθεια και την άλλη μισή την λέει το μότο της, από την μουσική του κόσμου στη μουσική του τέλους του κόσμου.
Όσον αφορά τον  δικό μας κόσμο…τα λέμε αλλού. 

bandcamp 

requiem pour un con

Χθες είχε live καλό το πρόγραμμα, De Sades και Last Drive με τον καινούργιο κιθαρίστα πολλά προβλήματα στον ήχο στην αρχή, και κατά τα άλλα όταν έστρωσαν τα πράματα τα γνωστά όμορφα, αλλά επειδή οι άνθρωποι στο μπαρ μάλλον ζούνε σε άλλη χώρα άλλου πλανήτη και έχουν την μπύρα –Μύθο- 5 ευρά, αποφασίζω πρώτον να μη ξαναπιαστώ κοροΐδο, οπότε δεν ξαναπάω σε συναυλία δίχως το φλασκί μου, και δεύτερον για απόψε…. 
Im going home and watch my sad TV τραγουδάνε οι Visitors, και στην οθόνη σήμερα ο Serge Gainsbourg που υποδύεται τον…εαυτό του στην ταινία Le Pacha του 1968 και σκηνοθεσία Georges Lautner.
Λειψά δύο λεπτά –στην σκηνή της ταινίας, το κομμάτι είναι μεγαλύτερο- από φοβερά κρουστά, τσιγάρο και καπνούς, και βέβαια την φάτσα του Serge να τραγουδά το πολύδιασκευασμένο έπειτα, με πιο αγαπημένη ανάμεσα στις διασκευές αυτή των Movie Star Junkies, Requiem Pour Un Con…

               


               

lil' red riding hood

Για τον Χρήστο, τον γιό του καλού φίλου που του αρέσει να παίζει τον κακό λύκο με τα κοριτσάκια, βγάζει την γλώσσα του και ξερογλείφεται, το Lil’ Red Riding Hood των Sam The Sham & The Pharaohs από τα 1966, ντυμένο με σκηνές της μικρού μήκους ταινίας Little Red Riding Hood του David Kaplan με πρωταγωνιστές την Christina Ricci και τον Timour Bourtasenkov…για να μας τρέξουν περισσότερα σάλια, στο καπάκι και η διασκευή του τραγουδιού από τον John Felice των Real Kids μέσα από το tribute στους Pharaohs του Sam, το Turban Renewal του 1994, με (θεό) Hasil Adkins, Fleshtones, Lyres, Devil Dogs, Brood, Nine Pound Hammer και άλλους πολλούς και εκλεκτούς καλεσμένους. 

slow down, take a look

Οι Dead Brothers έγραψαν ολόκληρο το Flammend Herz σαν soundtrack της ομώνυμης –ενδιαφέρουσας φαίνεται, αν και δεν έχω καταφέρει ακόμη να δω- ταινίας των Andrea Schuler και Olifr Rutz το σωτήριον έτος του 2004. 
Ο τύπος που έφτιαξε το παρακάτω βίντεο πήρε το Mai Lo Cantato II Blues από ‘κει μέσα, ένα κλασικό νεκραδερφικό θέμα, που κάτι ελληνικό μου μυρίζει, και «πρόβαλε» πάνω του το Le Squelette Joyeux των αδερφών Lumiere από τα 1895, της εποχής δηλαδή, των σπηλαίων του κινηματογράφου, και το αποτέλεσμα μοιάζει με αυτόνομη μικρή στο μέγεθος αλλά μεγάλη, ξέρετε που, δημιουργία…
Όσο για το συμπέρασμα: ωραίος αυτός, για τους νεκρούς αδερφούς που συνήθιζαν να παίζουν σε κηδείες, τους έχω προσκαλέσει και στην δική μου, τι άλλο να πω, και βέβαια ωραιότερες όλων οι σπηλιές…
Αυτά για την ώρα, αν βλέπετε στην ετικέτα να γράφει sad tv σημαίνει ότι δεν υπάρχει όρεξη –συνήθως- για πολύ μπλα μπλα, οπότε slow down and take a look σαν τα παππουδερά της φωτογραφίας…

urgh!

Χωρίς πολλά λόγια, στο πνεύμα και της ίδιας της ταινίας, από την βιντεοκασέτα του Urgh! A Music War, του 1981, που πίσω σε κείνα τα π.ι. (προ ιντερνετ) χρόνια έπαιζε τον ρόλο ενός -φτωχού έστω- youtube, οι Cramps επί σκηνής και επί το –θεάρεστο θαρρώ- έργο τους, συλώντας το Tear it Up του Johnny Burnette…ένα πραγματικό σοκ για μας που τους βλέπαμε «ζωντανούς» για πρώτη φορά...

Και όπως συνηθίζουμε να αντιτείνουμε ο ένας στον άλλον με τον φίλο μου τον Ελάϊτζα, όταν πια στερεύουν τα άλλα επιχειρήματα για την τωρινή μας κατάσταση: «Cramps δεν άκουγες μικρός? τι περιμένεις…»

more orphan cramps

there must be some kind of way out of here

Αφού το ξεκινήσαμε ας το τριτώσουμε το παλιοροκάδικο «κακό» με ακόμη μια συναφή κατά κάποιον τρόπο ανάρτηση…Δεν ξέρω αν μπορεί μια ταινία να αποκαλύψει αυτόν τον δρόμο που έψαχνε ο Dylan και ακολούθησε ο Hendrix, τον δρόμο πέρα από τις διαδρομές των λεωφορείων και της ιστορίας, εκεί που κανείς είναι ευτυχισμένος, άρα δίχως μέλλον, που τριγυρίζει και τριγυρίζει, συνεχίζει να αγαπιέται ή να μαλώνει, κι όλα αυτά έξω από τις ειδήσεις των εφημερίδων, τις οικογενειακές υποχρεώσεις, έξω από οποιαδήποτε μορφή οικονομικής ή ηθικής επιβάρυνσης, λίγο δύσκολο να αποκαλυφθούν στην οθόνη όλα αυτά, αλλά με σκηνές σαν και τις παρακάτω, με πολύ rock and roll, λίγο Άμλετ, πολλά ποτά και τσιγάρα, τον Whitnail και τους φίλους του, αν μη τι άλλο είναι μια ταινία ιδανική για να σου φτιάξει λίγο το κέφι, μέσα στις μέρες του ξινού κρασιού και των νεκρών ρόδων που ζούμε...

Από το αυτοβιογραφικό για τα νιάτα του σκηνοθέτη Bruce Robinson στο Λονδίνο στα τέλη των sixties, Whitnail & I του 1987, δύο από τις πολλές όμορφες και αστείες στιγμές της…η πρώτη με το All Along The Watchtower στην (ο-ορισμός-της-διασκευής) διαστημική εκτέλεση του Jimi Hendrix για υπόκρουση, και τον Whitnail να ψάχνει τον δρόμο του και να ζωγραφίζει στον ρόλο του, και αμέσως μετά, άνευ μουσικής υπόκρουσης για να ακούσουμε καλά, ο Danny the Dealer παρέα με τον Presuming Ed αφού καταλαμβάνουν απρόσκλητοι το σπίτι του Whitnail και του I, τους μυούν κατόπιν στον κόσμο του The Camberwell Carrot.

*Το ποστερ της ταινίας είναι φυσικά -για να δέσει και το γλυκό- του Ralph Steadman.

                      

la mano de dios

Δεν είχα κανέναν σκοπό να γράψω κάτι για αυτό το ντοκιμαντέρ που μαζί με το Super 8 Stories είναι νομίζω ότι πιο άξιο λόγου έχει κάνει μετά το Underground ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα Emir Kusturica αλλά μάλλον θέλω να κρατήσω για λίγο ακόμη την φόρα από το ταξίδι…

Που κολλάει αυτό? Στο ότι ο ύμνος που ακούμε παρακάτω στον έναν και μοναδικό θεό της μπάλας, τραγουδημένος από τον ίδιο για την ταινία Maradona, βρέθηκε κάπου στην μέση ενός από τα cd που είχα ετοιμάσει για τον δρόμο και μαζί με το Satta Massagana των Abyssinians, το Crazy World των δικών μας One Drop, μια ρεμπετορέγγε διασκευή του Χαρμάνης και άφραγκος του Σιδηρόπουλου (που έτσι στο άσχετο και γιατί με έπιασε το μεράκι ρίχνω αμέσως μετά των ύμνο) και άλλα παρόμοια, κόντεψαν να εκθρονίσουν στον τελικό απολογισμό των περισσότερων ακροάσεων, τις παγκοσμίως γνωστές για την αρτιότητα τους κιθαροσυλλογές μου…(λαγούτο και λύρα ήταν για προφανείς λόγους εκτός συναγωνισμού)…το θέαμα με το αμάξι να διασχίζει φαράγγια και παραλίες με ανοιχτά παράθυρα, χέρια να υψώνονται στον αέρα πανηγυρικά, και τα χορωδιακά μαραντό και ολέ ολέ ντιεγκο, από τα βλακωδώς χαμογελαστά στόματα μεγάλων ανθρώπων σαν δεν ντρέπονται, θα πρέπει να το απόλαυσαν αρκετοί εκεί κάτω στην μεγαλόνησον.

Από μεθαύριο, υπόσχομαι: φαζαρισμένη κιθάρα και άγιος ο θεός! (αν και η μπάντα εδώ δεν τα πάει καθόλου άσχημα...για φανς των Natas τους κόβω).

in the raw

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για ταινία αλλά για…το χειρότερο βίντεο κλιπ στην ιστορία της μουσικής.

Έλεγα να το ανεβάσω αμέσως μετά τους Bitter Sweet Kicks και τα δικά τους σαφώς μικρότερης έκτασης αίσχη, μα πλάκωσε η ζέστη και είπα να περιμένω λίγο για να μην επιβαρύνω κι άλλο την κατάσταση…

Η θρυλική λοιπόν, λογοκριμένη εμφάνιση του Stu Spasm και των Lubricated Goat να παίζουν το όνομα και πράμα In The Raw με περιβολή Αδάμ-πλας παπούτσια, κιθάρες και ντραμς στην τηλεόραση και στην εκπομπή Blah Blah Blah το 1988, δεν χωράει πολύ πρόλογο…τα παραγνωρισμένα θορυβώδη αμφεταμινικά ερπετά σε πλήρη δράση και ηρωικές στιγμές…

Ένα ανεκτίμητο έργο τέχνης που ευτυχώς είμαι σίγουρος ποτέ κανένας μαλάκας λεφτάς δεν θα δώσει 120 εκατομμύρια δολάρια για να το αποκτήσει, όπως έκανε ο Λέον Μπλάκ  με την Κραυγή του Μουνκ…ψάξτε το όνομά του και κόψτε φάτσα φιλότεχνου ρε παιδιά…τον είδε ο πίνακας και άρχισε να ουρλιάζει…κάτι ήξερε ο Κάφκα που είχε δώσει ρητή κατηγορηματική εντολή για την τύχη των χειρογράφων του μετά θάνατον: «κάφτετα!»

...and the tide is coming in

Κάτι σαν συνέχεια απ’ την προηγούμενη ανάρτηση…ένα βίντεο που βρήκα τυχαία όταν έψαψα στο youtube για το Everyman's an Island του Jah Wobble…εικόνα (με την βοήθεια… αλεσμένου καφέ) και μουσική του Andrew Masters…καλοκαιράκι είναι, τα προβλήματα μας τα λύσαμε δυναμικά, αναμφισβήτητα και αντρίκια σαν λαός, μπορούμε πλέον να αφοσιωθούμε στην ριμάδα την τέχνη…όχι?

bath salts…the return of the living dead

Ακόμη μια καλή είδηση από τις κλεφτές ματιές στο παγκόσμιο αστυνομικό δελτίο…

Μάνα (στο Αμέρικα) κυνηγάει γυμνή το παιδί της για να το φάει. Ήταν κάτω από την επήρεια λέει ενός καινούργιου ναρκωτικού του bath salts, άλατα μπάνιου ελληνιστί.

Ε λοιπόν θέλω κι εγώ μια δόση αλάτων. Ναι μεταξύ μας εδώ που τα λέμε θα το γούσταρα πραγματικά. Είναι μια ροπή κι αυτή, γιεα μπειμπι, να βγει επιτέλους το θηρίο έξω σε έξαλλη κατάσταση, με αδαμιαία περιβολή, να πετάξει και το φίμοτρο που φοράμε όλοι, και να δαγκώσει μερικούς λαιμούς…Ροαααρ…

Δεν έχω πρόβλημα…ας είναι μαύροι άσπροι κίτρινοι κόκκινοι πορτοκαλί…λαιμοί να είναι. Του πιο κακού ζώου στον κόσμο όπως έχει πει και ο Brion Gysin.

Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι ένας άνθρωπος για να μισεί τους μαύρους η δεν ξέρω γω ποιόν άλλον…αν είναι να μισήσεις δεν μπορείς παρά να το κάνεις για την πλειοψηφία των ανθρώπων σαν σύνολο…Τέτοιο ηλίθιο που είναι…όποιος, στα σαράντα του, δεν είναι μισάνθρωπος δεν αγάπησε ποτέ τους ανθρώπους, είχε πει ο Σαμφόρ κάτι αιώνες πριν, αλλά εγώ το έμαθα μέσα από την Κόκκινη Αλεπού του Παπαγιώργη…σε κάτι λαιμούς είχα μείνει όμως και δε λέω…ένα άσπρο Άρειο κατάλευκο πλυμένο με ΟΜΟ λαιμουδάκι θα είναι πιστεύω απολαυστικότατο.

Θα νιώσω δαγκώνοντας το μεγαλείο αυτής της εκλεκτής του θεού φυλής που κυκλοφορεί μέσα στο αίμα της.

I eat bath salts and I do the zombie dance…γιεα γιεα μπειμπι.

Ξαναροαααρ.

Για να ηρεμίσω και να μη σκίσω το φίμοτρο και το καλσόν κι έχουμε άλλα βάζω ταινία…δεν φταίω γω για την επιλογή, είμαι θύμα των περιστάσεων και των λουτρών με σπλατερ που έχω κάνει στην νεότητα μου…(when I was young it was more important etc etc)

Την συγκεκριμένη την έχω δει μόνο μια φορά πολλά χρόνια πριν στα τέλη των 80’s, στις αλήστου μνήμης μεταμεσονύχτιες προβολές στον κινηματογράφο Έσπερο (τώρα έχει γίνει πάρκινγκ) και δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα από την υπόθεση. Όχι ότι σε παρόμοιες ταινίες έχει και πολύ σημασία…

Ο συμβολικός και των ημερών τίτλος από μόνος του νομίζω είναι κατατοπιστικός, και ο ελληνικός «Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα» ακόμη περισσότερο. Δεν είναι ούτε Romero ούτε Evil Dead αλλά οι σπλατερολάγνοι δεν θα μείνουν… νηστικοί.

Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι το soundtrack της ταινίας με Cramps, TSOL, Jet Black Berries, Damned, Flesh Eaters, 45 Grave, Tall Boys, SSQ και φυσικά το Burn The Flames του Roky Erickson να ακούγεται για λίγο σε μια από τις πιο δυνατές σκηνές της, την μόνη που δεν ξέχασα ποτέ. Επειδή όπως είναι φυσικό είναι αδύνατον τα ζόμπι του Roky να χορτάσουν την πείνα τους με τόση λίγη δόση, μετά την σκηνή  παραθέτω προς βρώσην  και ολόκληρο τον ύμνο των πλασμάτων της νύχτας...(η εικόνα για ακόμη μια φορά JG Posada)

Here I sit myself at my instruments, here they sit at their instruments
And the music fills and fills, terrifies, horrifies, forever scares
The children of the night what music we make
So burn, so burn Burn the flames, higher and higher

So burn, burn the flames, never to expire

sorcerer

Για τις μέρες που έρχονται…εμείς, αυτοί, όλοι, κάτι τέλος πάντων είναι έτοιμο να σκάσει σαν φορτηγό γεμάτο νιτρογλυκερίνη σε ανώμαλο δρόμο.

Πυρετός, αγωνία, απελπισία, πουτάνα κοινωνία, ω εταιρία…

Αν βάλουμε το φορτηγό που είπαμε, μια machina loca έτοιμη να ανατινάξει τα ίδια τα χαμένα κορμιά των οδηγών της, έτσι φορτωμένη που διασχίζει την ζούγκλα μιας χώρας κάπου στην Λατινική Αμερική (να τα βλέπουμε να συνηθίζουμε σιγά, σιγά) είναι σαν να λέμε Sorcerer…

Ο…εξορκιστής William Friedkin σκηνοθετεί, o Roy Scheider πρωταγωνιστεί, οι Tangerine Dream ενορχηστρώνουν το μεροκάματο του τρόμου.

Με λίγα λόγια γαμώ τις ταινίες, όπως και το τρειλερ με την υπόκρουση του Betrayal…

Βασισμένη στο Wages of Fear του Clouzot, που πολλοί λένε ότι είναι καλύτερο, αλλά νομίζω κάνουν λάθος.

to one and all

Δευτέρα σήμερα οι περισσότεροι θα αράξουν σπίτι…όποιος ψυχανεμίζεται ότι μαζί του στο δωμάτιο θα αράξει και η κατάθλιψη, παρακάτω υπάρχει ένα δείγμα κάποιου αντικαταθλιπτικού που βεβαιωμένα λειτουργεί.

Ο Theodoros Bafaloukos σκηνοθετεί και ο Leroy “Horsemouth” Wallace πρωταγωνιστεί, μαζί με εκατοντάδες άλλα γνωστά και άγνωστα ρασταφάρια (μορφές όλοι τους).  

Το σενάριο υποτιπόδες, η αγγλικοί υπότιτλοι βοηθάνε μα πολλές φορές τα "αγγλικά" που μιλάνε αυτοί οι Τζαμαϊκανοί είναι παντελώς άγνωστα σε όλους εκτός απ’ τους ίδιους, αλλά τελικά ποιος νοιάζεται όταν υπάρχει τόση ωραία μουσική στην πηγή της και φυσικά ακόμη περισσότερα (παραπάνω δεν γίνεται, το βλέπεις και στην αρχή αρχή με τον τύπο που χτυπάει το σημαιοστολισμένο τύμπανο) τσιγάρα και καπνοί?

Λεπτομέρειες όπως οι γειτονίες, τα  δισκάδικα -λες και είναι μανάβικα- τα κλαμπ και τα στούντιο που περιηγείται ο Horsemouth είναι το κερασάκι…η πιο σωστά το καπάκι.

Και για το τέλος έχει και ένα Ρομπέν του χόρτου ηθικό δίδαγμα έτσι?

Από το Rockers του 1978: 

deliverance, creepy banjo...and freakout

Το πρώτο κομμάτι με μπάντζο που άκουσα και με ενθουσίασε πρέπει να ήταν το ιλιγγιώδες Endless Tunnel των Serpent Power. Αργότερα μπήκαν στη μέση οι 16 Horsepower και μου έδωσαν μια κλοτσιά για να φτάσω με κεκτημένη ταχύτητα στους δίσκους του Alan Lomax, την folk των Απαλαχίων, τον Dock Boggs και δεν συμμαζεύεται.

To Deliverance (Όταν ξέσπασε η βία στα ελληνικά), όπως και πολλούς άλλους παρόμοιους κινηματογραφικούς θησαυρούς από τα 70’s, (βλέπε Fat City του John Huston πάλι από την ίδια χρονιά, και πολλά άλλα) μου το είχε δώσει να το δω ο φίλος μου ο Λευτεράκης, ένας άνθρωπος εγκυκλοπαίδεια σε ότι αφορά το σινεμά.

Πολύ πριν πέσει πείνα, του την έδωσε, τα παράτησε όλα –ποια όλα δηλαδή- και πήγε και έγινε αγρότης. Έτσι τον έχασα και αυτόν…

Τέλος πάντων, στο θέμα μας…Τότε λοιπόν που το είδα, ήταν (άλλος) ένας χειμώνας που είχα ξεμείνει από δουλειά και μούχλιαζα κλεισμένος σπίτι κάνοντας οικονομία, και βλέποντας ταινίες που μου έγραφε αυτός. Δεν ήταν και άσχημα….

Πέρα τώρα από την σκηνοθεσία –του John Boorman είναι, Point Blank, Zardoz και λοιπά τι να πω εγώ- και τους ηθοποιούς (Burt Reynolds rules), αυτό που μου έχει μείνει είναι οι άρρωστες «αιμομικτικές» φάτσες των μαυροπουκαμισάδων νότιων που κοιτάνε με μισό του μισού μάτι τους ξένους που ήρθαν απ’ την πόλη να ταράξουν την αιώνια ησυχία τους, και φυσικά αυτό το “creepy banjo kid” τον Billy Redden, που τον θυμήθηκα ένα βράδυ που άκουγα το Gypsy των Hackensaw Boys.

Έψαξα λοιπόν και βρήκα την μικρή ιστορία του, μαζί με την χαρακτηριστική banjo duel σκηνή της ταινίας και σας τα παραθέτω μαζί με την αρχή όλου αυτού του συνειρμού. 

 

Billy Redden