Είχαμε ευνοϊκούς ανέμους, ήρεμη θάλασσα μέχρι τους τροπικούς, και η Ιουδαία τραβούσε αργά το δρόμο της στη λιακάδα. Όταν έπιανε τους οχτώ κόμβους τα ξάρτια τρίζανε και δέναμε το κασκέτο στο κεφάλι μας. Αλλά κατά κανόνα πήγαινε με τρία μίλια την ώρα. Τι περιμένετε; Ήταν κουρασμένο το γέρικο σκαρί. Τα νιάτα του ήταν εκεί που είναι τώρα τα δικά μου – εκεί που είναι τώρα τα δικά σας, φίλοι μου που ακούτε αυτή την ιστορία.
Και ποιός θα σας πει κατάμουτρα ότι γεράσατε και κουραστήκατε; Δεν του γκρινιάζαμε. Για μας, στη γέφυρα τουλάχιστον, ήταν σαν να γεννηθήκαμε πάνω του, πάνω του μεγαλώσαμε, ζήσαμε πάνω του χρόνια και χρόνια, σαν να μη γνωρίσαμε ποτέ άλλο πλοίο.
Θα ’ταν σαν να έβριζα την εκκλησία του χωριού μου επειδή δεν είναι καθεδρικός ναός.
text: Joseph Conrad – Τα νιάτα (Youth, 1898), μετάφραση Άρης Μπερλής, εκδόσεις Άγρα 1999.
music: Motörhead – Till The End, Bad Magic LP, UDR 2015.
