Τρίτη 30 Απριλίου 2013

the world is a beautiful place


 The world is a beautiful place
to be born into
if you don’t mind happiness
not always being
so very much fun
if you don’t mind a touch of hell
now and then
just when everything is fine
because even in heaven
they don’t sing
all the time
The world is a beautiful place
to be born into
if you don’t mind some people dying
all the time
or maybe only starving
some of the time
which isn’t half bad
if it isn’t you
Oh the world is a beautiful place
to be born into
if you don’t much mind
a few dead minds
in the higher places
or a bomb or two
now and then
in your upturned faces
or such other improprieties
as our Name Brand society
is prey to
with its men of distinction
and its men of extinction
and its priests
and other patrolmen
and its various segregations
and congressional investigations
and other constipations
that our fool flesh
is heir to
Yes the world is the best place of all
for a lot of such things as
making the fun scene
and making the love scene
and making the sad scene
and singing low songs and having inspirations
and walking around
looking at everything
and smelling flowers
and goosing statues
and even thinking
and kissing people and
making babies and wearing pants
and waving hats and
dancing
and going swimming in rivers
on picnics
in the middle of the summer
and just generally
‘living it up’
Yes
but then right in the middle of it
comes the smiling
mortician.

text: Lawrence Ferlinghetti - Pictures of the Gone World 11 (γνωστότερο σαν The World is a Beautiful Place), από το βιβλίο Pictures of the Gone World, City Lights 1955.
music: Lawrence Ferlinghetti  - #11 (From Pictures of the Gone World) από το A Coney Island of the Mind CD του 1999 στη Rykodisc, όπου ο Ferlinghetti διαβάζει -για μένα τόσο ωραία ώστε μόνο με τον Burroughs μπορεί να συγκριθεί- μπροστά στο μικρόφωνο, μεταξύ άλλων και το συγκεκριμένο ποίημα με μουσική υπόκρουση του σαξοφωνίστα Dana Colley.

   

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

the (perfect) moon her majesty


Δύο ποιήματα-τραγούδια για την σελήνη απόψε, όπου ο ποιητής την παρατηρεί, γράφει, και πιάνει να «τραγουδάει» ο ίδιος with a little help of his friends το πόνημά του.

Στο πρώτο, ο Ivan Kral (και μόνο που έχει συνυπογράψει το Dancing Barefoot είναι υπεραρκετό για να τον αγαπήσει κανείς) επιλέγει να ανοίξει το παρθενικό προσωπικό του άλμπουμ Nostalgia (1995), με ένα ποίημα - απόσπασμα από το December- της Patti Smith από τα πρώιμα χρόνια της, με απαγγελία της ίδιας και μουσική John Cale, εγώ τι άλλο να πω…

Το δεύτερο, έρχεται από έναν δίσκο ηχογραφημένο σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες νωρίτερα, το 1958,  που θα έβαζα στοίχημα (και θα το κέρδιζα) ότι και οι τρεις πρωταγωνιστές του Perfect Moon είχαν ακούσει…προσεκτικά.
Είναι το The Moon Her Majesty από τον πρώτο δίσκο (με δεκατέσσερα ανέκδοτα ως τότε ποιήματα διαφήμιζε το οπισθόφυλλο) του Jack Kerouac με τον Steve Allen στο πιάνο. Poetry For The Beat Generation (1959) ο τίτλος του, ή Spontaneous poetry όπως έγραφε ο ότι θα έπρεπε να ονομαστεί, ο Warren Peace σε ένα ωραίο κείμενο, με τίτλο Jack and the Beatsalkers που είχε μεταφραστεί από τον Σπύρο Χυτήρη στο ένατο τεύχος του fanzine Ψυχαγωγός (1990).
Εκεί μεταξύ άλλων ενδιαφέροντων πραγμάτων, διαβάζουμε και το που μπορεί να φτάσει ο νους του ανθρώπου όταν έχει την δύναμη και αρχίζει και κρίνει τον λόγο του άλλου:

 «…Το άλμπουμ απαγορεύτηκε! Ο πρόεδρος της Dot Records, Randy Wood, σταμάτησε την παραγωγή του δίσκου επειδή ορισμένα σημεία ήταν “κακόγουστα”, “άχρωμα”, και “δεν εξασφάλιζαν τη διασκέδαση όλης της οικογένειας. Στο “Variety” ο Wood είπε ότι δεν θα επέτρεπε στα παιδιά του να ακούσουν το δίσκο του Κέρουακ.
Μόνο 130 αντίτυπα αυτού του δίσκου κατάφεραν να βγουν από το εργοστάσιο! Ήταν άραγε πορνογραφία ή ένας καινούργιος Lenny Bruce? Όμως μια άλλη εταιρία αποφάσισε να κυκλοφορήσει το δίσκο χωρίς περικοπές…» 

Δώστε λίγη προσοχή στους στίχους ή κάντε ένα κλικ εδώ και διαβάστε τους, και μετά σκεφτείτε σοβαρά (μα δείξτε έλεος, δεν γνωρίζουμε ίσως τον Γολγοθά του) πάνω στην περίπτωση του καημένου του Randy Wood.


Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Gandalf and the Hexbreakers


Μένουμε στη Νέα Υόρκη και πάλι, -τώρα που το σκέφτομαι δεν θα απομακρυνθούμε και πολύ από ‘κει σ’ αυτή την σειρά των αναρτήσεων- και πάμε να δούμε και ν’ ακούσουμε μια περίεργη μάζωξη.
Ο χρόνος είναι το 1987, ο τόπος το Factory του Andy Warhol, η αφορμή είναι το τελευταίο επεισόδιο της δεκαπεντάλεπτης τηλεοπτικής εκπομπής που παρουσίαζε τότε ο τελευταίος στο MTV, με την ονομασία Andy Warhols Fifteen Minutes, οι Fleshtones σχεδόν ακούνητοι ένεκα των περιστάσεων -μέχρι και ο Zaremba ίσα ίσα κουνάει την φράντζα του όπως χτυπάει το ντέφι- επιδίδονται σε ένα Velvetικής έμπνευσής και απόχρωσης οργανικό θέμα για να αφήσουν χώρο στον Ian McKellen (...τον Gandalf) να απαγγείλει με την ταιριαστή βρετανική προφορά του το εικοστό από τα εκατόν πενήντα τέσσερα Σονέτα του Σαίξπηρ…το Sonnet XX δηλαδή…
Εμείς φυσικά όλα αυτά τα είδαμε πολλά χρόνια αργότερα, την εποχή του youtube, αλλά είχαμε να την ευκαιρία να τ’ ακούσουμε στην ώρα τους, μιας και το συγκεκριμένο κομμάτι περιλαμβανόταν στην κλασική συλλογή που είχε κυκλοφορήσει και στην Ελλάδα –με ελαφρώς διαφορετικό tracklist, και την συμμετοχή των Last Drive ανάμεσα στις πολλές άλλες, το χιτάκι Through The Night των Love Delegation πάντως υπήρχε και στις δύο εκδοχές- από την Hitch Hyke, το Fleshtones presents: Time Bomb, The Big Bang Theory!
 
      

Πέμπτη 25 Απριλίου 2013

thank you Jim Carroll


Από σήμερα και για 5-6 αναρτήσεις θα το πάμε δίχως πολλά λόγια, τουλάχιστον από μένα, αλλά με ποιήματα και τραγούδια, η σωστότερα ποιήματα που έγιναν τραγούδια…
Στο τέλος μάλλον θα υπάρξει και ένα συγκεντρωτικό όπου θα προστεθούν και δύο ανάλογες λίστες που είχαν φτιαχτεί παλιότερα…βλέποντας και κάνοντας…
Όσοι πιστοί προσέρχεστε, τους υπόλοιπους σας προειδοποιώ από τώρα, οι κανονικοί ρυθμοί θα επανέρθουν κατόπιν αναστάσεως…

Αρχή με το παιδί θαύμα, όπως θα έχετε καταλάβει μάλλον και από τον παραφρασμένο τίτλο στο τραγούδι των Bullets…εκείνοι ευχαριστούν τον ροκαμπιλά Johnny Carroll, εγώ όχι ότι δεν θρέφω εκτίμηση για τον Johnny, αλλά έτσι φόρα παρτίδα ευχαριστίες θα έδινα μόνο για τον συγγραφέα, ποιητή, ηθοποιό, και βέβαια μουσικό της Νεοϋορκέζικης σκηνής, το Jim Carroll.
Από το Sound Bites From The Counter Culture (1990), έναν δίσκο διαμαρτυρίας ενάντια στην λογοκρισία της (και κάθε) εποχής, που «έπαιζε» στις δισκοθήκες (και κασετοθήκες) αρκετών της παρέας μαζί και της δικής μου στις αρχές των 90’s, επιτρέποντας μας να το παίζουμε και μεις με τη σειρά μας πολύ ψαγμένοι ρε παιδί μου, έναν spoken word δίσκο με τις φωνές του Hunter Thompson (εδώ τον πρωτοέμαθα, τον προλογίζουν οι Paul Kantner και Grace Slick και αξίζει να ακούσετε το «κομμάτι» του Fear and Loathing που παρεμπίπτοντος δεν είναι απόσπασμα του γνωστού βιβλίου), του Timothy Leary, του Abbie Hoffman, και του Jello Biafra μεταξύ άλλων, να διαβάζουν έργα τους.
Στον Jim Carroll ανήκει το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, και το μοναδικό όπου εκτός από την φωνή του συγγραφέα ακούμε και μουσικό όργανο, κάποια Tamela Glenn να επιδίδεται στο παρασκήνιο σε κιθαριστικές ακροβασίες, οπότε μπορούμε άνετα να μιλήσουμε για μελοποίηση…
Το ποίημα προέρχεται μέσα από το βιβλίο του Carroll The Book of Nods (1986), και ο τίτλος του είναι Guitar Voodoo!
Κολλητά θ’ ακούσουμε και το City Drops Into The Night από το κλασικό Catholic Boy, όπου υποτίθεται ότι οι στίχοι του είναι απλά...στίχοι και όχι ποιήση, αλλά στην περίπτωση του Carroll τα όρια ανάμεσα στην ποίηση, την πρόζα ή τον στίχο είναι δυσδιάκριτα, και μικρή σημασία έχουν, αφού όλα όσα έκανε ξεκινούσαν πρώτα και κύρια από τα βήματά του πάνω στους κακόφημους δρόμους της πόλης του.

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

going back to his roots...Richie Havens 21/1/1941 - 22/4/2013 RIP


Πριν χρόνια κόντεψε να δημιουργηθεί μια μακάβρια παράδοση με την Θεσσαλονίκη και όσους ερχόταν απ’ έξω για συναυλίες, μιας και 2-3 περιπτώσεις είχαν αποδημήσει εις Κύριον λίγο καιρό μετά το πέρασμά τους απ’ τη πρώην φτωχομάνα και νυν σκατομάνα.
Σε κάποια φάση όταν ακούγαμε για κάποιο όνομα που έρχεται να παίξει στη πόλη λέγαμε μεταξύ μας: «το σκέφτηκε καλά?» «τυχεροί οι κληρονόμοι» και τέτοια ελπιδοφόρα για τον επισκέπτη μας …
Ελπίζω να μην συνεχιστεί στο μέλλον αυτή η καθαρή σύμπτωση με τον θάνατο του Richie Havens λίγες μέρες μετά που τον θυμήθηκα εδώ μέσα, και κολλήσει η ρετσινιά του γκαντέμη και για τα μπλογκ που έχουν σαν βάση τους την γεροντοκόρη του Θερμαϊκού.

Πάει και ο Richie Havens λοιπόν…μάλλον θα οφείλεται στη σκηνή από το Woodstock όπου πείρε το παλιό νέγρικο Motherless Child και το μεταμόρφωσε επί τόπου και δίχως πρόβα στο ανατριχιαστικό Freedom –λέει ο μύθος- κι εγώ από την πρώτη φορά που είχα παρακολουθήσει την ταινία ως και τα σήμερα δε νομίζω να έχω δει επι σκηνής, κινηματογραφημένο τουλάχιστον, παρόμοιο πάθος, ένταση, φόρτιση, συνομιλία με το Μεγάλο Πνεύμα, με τον εαυτό, με τους άλλους, πείτε το όπως θέλετε…
Όλα αυτά τα χρόνια δεν τον πολυάκουγα, τον θυμόμουνα αραιά και που, στη χάση και στη φέξη…αλλά πάντα όταν τύχαινε αυτό, μου ερχόταν και η ωραία φιγούρα του στο νου, ένας σπόρος απ’ τον παλιό κόσμο που φύτρωσε κατά λάθος στον χρόνο μας, και είχα μια πολύ όμορφη και οικία αίσθηση…σαν να θυμάσαι παλιούς αγαπημένους φίλους...κάπως έτσι τέλος πάντων... 

Το Freedom που θα ταίριαζε ίσως περισσότερο το ακούσαμε πριν λίγες μέρες, οπότε λέω έτσι σαν έναν μικρό φόρο τιμής να θυμηθούμε το πολύδιασκευασμένο Indian Rope Man από το Richard P. Havens, 1983 του 1969, και επί της ευκαιρίας να ακούσουμε και την άποψη του Damien Lovelock (η φωνή των Celibate Rifles) για το κομμάτι, από τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, τον It's A Wig Wig Wig Wig World του 1988.

Going back to his roots…it’s down to earth.


Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

The New Christs - I Swear


Λοιπόν Μεγάλη Βδομάδα έρχεται, δεν ξέρω για σας αλλά εγώ το έχω σε καλό να αφήνω το γκάζι και να πηγαίνω λίγο σαν αγροτικό σε χωραφόδρομο γεμάτο λακκούβες που πάει αργά σαν χελώνα και κουνιέται πάνω κάτω απ’ τις αναταράξεις…πριν από αυτό όμως ας το πατήσουμε -το γκάζι- ως τα κάτω, για μια τελευταία φορά, ως την επόμενη…

Αυστραλιανού Έπους του Γκιλγκαμές το ανάγνωσμα, μέρος δεύτερο…

Οι New Christs ως που να βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο είχαν κυκλοφορήσει ούτε λίγο ούτε πολύ 8 (!) επτάϊντσα, το ένα απ’ αυτά μάλιστα, αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ διπλό!
Και μιλάμε για μια περίοδο αρκετών χρόνων από το πρώτο τους single Waiting World/Face of a New God του 1981 μέχρι το 1989 που βγήκε το Distemper το πρώτο τους άλμπουμ.
Στο τέλος αυτής της πορείας βέβαια ήταν μια άλλη μπάντα μιας και ο μόνος σταθερός και αναντικατάστατος ήταν είναι και θα είναι ο Rob Younger (η φωνή των Radio Birdman για αυτούς που μόλις προσγειώθηκαν σ’ αυτόν τον πλανήτη).
Για να σας προλάβω τα Detritus και Divine Rites δεν μετράνε αφού ήταν συλλογές από τα singles. Κάπως έτσι ευχάριστα και ανώδυνα έβγαλαν εκείνη την δεκαετία όλα τα Birdman junkies…οι παλιοί Θεοί μπορεί να αποτελούσαν παρελθόν αλλά τα παιδιά τους κήρυτταν με θάρρος και πάθος τον ηλεκτρικό λόγο τους στα πέρατα του κόσμου. The Visitors, The Hitmen, The Screaming Tribesmen, New Race, και φυσικά οι New Christs...δεν τα λες υποκατάστατα αυτά τα πράματα 

Η Πέμπτη –δισκογραφική- Παρουσία λοιπόν των Νέων Χριστών εκεί στα 1987, και αφού είχαν προηγηθεί η Πρώτη που αναφέραμε, η Δεύτερη με το Like a Curse, η Τρίτη και φαρμακερή με το Burn Out Of Time, και η Τέταρτη με το Black Hole, εμφανίστηκε κάτω από το όνομα Dropping Like Flies, ένα διπλό όπως είπαμε επτάϊντσο με τέσσερα κομμάτια, το τρίτο εκ των οποίων που άνοιγε το δεύτερο δισκάκι είναι αυτό που με απασχολεί σήμερα…

Αλλά αγαπητοί μου αναγνώστες όχι, δεν μπορώ να γράψω ούτε γι’ αυτό το κομμάτι.
Το αγαπημένο μου δικό τους και μέσα στα 5-10 όλων όσων έχω ακούσει είναι απ’ την αρχή και πάντα το Born Out Of Time.
Δεν σκέφτηκα καν να ξεκινήσω να λέω για κείνο.

Έχω ξεκινήσει πολλές φορές να γράφω για τον Rob Younger, αλλά δόξα τον Θεό αυτός είναι ακόμη ζωντανός κι έχει γίνει σαν γριά, οπότε δυσκολεύει το πράμα και στο τέλος το παρατάω…με τους νεκρούς ήρωες λιβανιού βοηθούντος πάντα είναι πιο εύκολο, αυτό πρώτη το κατάλαβε η μουσική βιομηχανία. 

I Swear
Μπορείς να χωρέσεις στις λέξεις την στιγμή που ένα πιόμα ένα σώμα ή τρία ακόρντα στη σειρά και ένα ακόμα (ε όχι και τρία ακόρντα ο Charlie Owen), σε κάνουν να χάνεις το φως σου?
Μήπως είναι πιο εύκολο να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους, τους στριφνούς, που σου σπάνε τ’ αρχίδια ώρες ώρες, τους ψεύτες, που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τους φαντασμένους, (για να μη πούμε για τους μουνάκιδες), τους εδώ και αιώνες υποψήφιους μη πότες και μη καπνιστές, αλλά ποτέ δεν θα έλεγαν όχι για λίγο ακόμη, με το υψηλό λεξιλόγιο «πρέπει πρέπει μαλάκα να κάνουμε κάτι, γαμησέτα μας τρώει το γαμίδι», που τα έχουν ακούσει όλα πια και τίποτα δεν τους ξεφεύγει, «πως τους είπες? Α τους ξέρω ρε ναι, πλάκα μου κάνεις?»…μπορείς να εξηγήσεις γιατί έχεις αυτούς τους φίλους?
Γιατί και ποιόν ήθελες να ‘χεις φίλο τέτοιος ίδιος που είσαι κι εσύ? Μόνο κάτι τέτοιοι σε ανέχονται πάρτο χαμπάρι.

Σε όλους αυτούς, στους μανιακούς που ουρλιάζανε σαν λύκοι μπροστά στη σκηνή τις δύο φορές που ευτυχίσαμε να τους δούμε ζωντανούς εκεί πάνω, αλλά και σε όλους όσους μπορούν να νιώσουν τον Rob Younger στα νιάτα του θηρίο ανήμερο σε κλουβί, σε λίγο θα λυγίσει τα σίδερα και θα επιτεθεί, δηλαδή το rock and roll με λίγη σάρκα, βαριά κόκαλα και πολύ ψυχή, από το 1987 οι New Christs με Barracuda Jim Dickson στο μπάσο, και τα πλήκτρα (μαζί και τα μπουκάλια) του Louis Tillett παρόντα, αφιερωμένο.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

lil' red riding hood

Για τον Χρήστο, τον γιό του καλού φίλου που του αρέσει να παίζει τον κακό λύκο με τα κοριτσάκια, βγάζει την γλώσσα του και ξερογλείφεται, το LilRed Riding Hood των Sam The Sham & The Pharaohs από τα 1966, ντυμένο με σκηνές της μικρού μήκους ταινίας Little Red Riding Hood του David Kaplan με πρωταγωνιστές την Christina Ricci και τον Timour Bourtasenkov…για να μας τρέξουν περισσότερα σάλια, στο καπάκι και η διασκευή του τραγουδιού από τον John Felice των Real Kids μέσα από το tribute στους Pharaohs του Sam, το Turban Renewal του 1994, με (θεό) Hasil Adkins, Fleshtones, Lyres, Devil Dogs, Brood, Nine Pound Hammer και άλλους πολλούς και εκλεκτούς καλεσμένους. 


Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

he was creature of the wind (and wild is the wind)


You say a stranger lives inside of me
And all those poisoned words won’t set me free
I try to live but I just fake it through
The fear inside me that leads me back to you

I never thought I’d see it ends this way
And I can’t find the words that I should say
I try to reach that place inside of me
But I don’t think it’s gonna set me free

And will your sins all be forgiven
When the light fades from your eyes
And all the beauty that you left behind
Joins with the love that never dies

I hear your voice, it lives inside of me
A certain touch, a sense of destiny
It leads me to another side of you
When you lose you find out what is true

And as you rage against that dark night
Will the world just disappear
And will it justify existence
You came so far, so very near

And will your sins all be forgiven
When the light fades from your eyes
And all the beauty that you left behind
Joins with the love that never dies

remembering Bruno Adams, 2 Septempber 1963 - 18 April 2009 RIP.


 

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

The Killing Words


Στην αρχή άκουσα το περσυνό τους Abstractions and Dreams, και κόλλησα με το Bitter Pain όπου η μελωδία μου θύμισε έντονα το Bloodshot Eyes από το Paranoia.com του Shoenflet, κι έλεγα να τα βάλω να ποζάρουν δίπλα δίπλα σε μια ανάρτηση τύπου dead city radio όπως καμιά φορά τα συνηθίζω κάτι τέτοια…
Το επόμενο βράδυ όμως είπα: για να βάλω ν’ ακούσω και τον πρώτο τους, το Love in The Form of Death, and Other Guises, να δω τι γίνεται…
Να σας πω τι γίνεται…Σκάει που λέτε ο Townes Van Zandt με τις μπότες, την κιθάρα και τα όλα του, συν την απαραίτητη μ’ αυτόν τον Λονδρέζικο παλιόκαιρο καμπαρντίνα και ομπρέλα ανά χείρας…
Σκάνε κι άλλοι πέντ-έξι, δεν τους βλέπω καλά, έχει ομίχλη κι αυτό το ψιλόβροχο, σκοτείνιασε κιόλας κι ας είναι νωρίς το απόγευμα…αλλά όχι…ναι…μάλλον είναι οι Crippled Black Phoenix, του πρώτου τους δίσκου όμως, δίχως τα μεγαλεπήβολα που τους έπιασαν μετά, που έρχονται και τον συναντούν στο Λονδίνο πίνουν και παίζουνε ολονυχτίς μαζί…
Αυτό είδα ότι έγινε...ήμουνα κι εγώ λίγο πιωμένος, όταν ξενέρωσα φυσικά ούτε ο Townes ήταν εκεί, ούτε οι Crippled…μόνο αυτοί οι άγνωστοι που ντρέπονται να μας αποκαλύψουν τα’ ονόματά τους, κρύβονται πίσω από το The Killing Words, γράφουν ωραίους στίχους και σκαρώνουν ακόμη πιο ωραία τραγούδια...τι τραγούδια?
Μη φανταστείτε τίποτα ακρότητες από τις ανίερες φανταστικές συμπράξεις πιο πάνω…ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, ένα βιολί εδώ, μια βιόλα πάλι εδώ, ένα ηχοτοπίο εκεί, πιανάκι παραπέρα, μια φωνή που στέκεται στο βάθος των περιστάσεων κι αυτό δεν είναι καθόλου κακό, φίλοι και φίλες τους που παίζουν, τραγουδάνε, βοηθάνε, ότι μπορεί ο καθένας παιδία…
Συμπέρασμα: Sitting at the Bottom of a Well, With a Hole in my Head...ναι, κάποιες στιγμές είναι τόσο συγκλονιστικοί.

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

i mean, every night


Οι περισσότεροι από μας το Every Night των Human Expression, νομίζω το μάθαμε μέσα από το Underworld Shakedown των Last Drive.
Δεν ξέρω αν οι τελευταίοι είχαν ακούσει την διασκευή των Suburban Nightmare από το…αδικαιολόγητα ακριβό (το έχω συμπεριλάβει ήδη στην διαθήκη μου αγαπητοί μου κληρονόμοι) πρώτο και τελευταίο άλμπουμ τους, το A Hard Days Nightmare που είχε βγει στην Midnight records ένα χρόνο πριν το Underworld, στα 1985 δηλαδή.
Πάντως η εκτέλεση των Suburban Nightmare (που από τις στάχτες τους ξεπήδησαν οι τρελό-Dwarves) με την farfisa και τον έρποντα ρυθμό να κάνουν την κάθε νύχτα της πιο απειλητική, μοιάζει με αυτή των Drive…ή μάλλον το ανάποδο.
Οι Meanie Geanies από την άλλη, σε ένα αγνώστου προελεύσεως ανεπίσημο mp3 Live EP του 2004 που έχει πέσει στον σκληρό μου δίσκο, συμπεριλαμβάνουν το Every Night στις διασκευές τους σε μια εκτέλεση επιτομή των άνωθεν, που κερδίζει ακόμη περισσότερους πόντους με τα φωνητικά της.


 

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

stay sick

...Αυτή η ιστορία μ’ έκανε να καταραστώ τον έρωτα που μας αναγκάζει να δίνουμε λογαριασμό για τις πράξεις μας, ενώ θα μου άρεσε τόσο να μη δίνω λογαριασμό όχι μόνο στους άλλους, μα ούτε και στον εαυτό μου…

…Ωστόσο έλεγα μέσα μου, φαίνεται πως ο έρωτας προσφέρει πολλά στους ανθρώπους μια και όλοι παραδίδουν την ελευθερία τους. Και σκεπτόμουν, πόσο ήθελα να γινόμουν τόσο δυνατός ώστε να μπορώ να κάνω χωρίς έρωτα, και να μη χρειάζεται να θυσιάζω καμιά επιθυμία μου γι’ αυτόν. Δεν ήξερα πως, αφού κάπου πρέπει να είμαστε δούλοι καλύτερα είναι να μας έχει δούλους η καρδία μας, παρά οι αισθήσεις μας.

…Η ζήλεια μου την ακολούθησε και μέσα στον τάφο, και ήθελα να μην υπάρχει τίποτα ύστερα από το θάνατο. Γιατί μας είναι ανυπόφορο να βρίσκεται εκείνη που αγαπούμε με πολυάριθμη συντροφιά, σε μια γιορτή όπου δεν μας έχουν καλέσει εμάς.
Η καρδιά μου ήταν στην ηλικία εκείνη που δεν σκέφτεσαι το μέλλον. Ναι προτιμούσα να χαθεί η Μάρθα στο μηδέν, παρά να πάει σ’ ένα καινούργιο κόσμο, όπου θα μπορούσα να την ξαναδώ μια μέρα. 

text: Raymond Radiguet - Le Diable au corps (1923), στα ελληνικά: Με τον διάβολο στο κορμί, μετάφραση Μίνα Ζωγράφου, εκδόσεις Ερμείας, 1989. 
music: The Human Expression – Every Night, Every Night/Love at Psychedelic Velocity 7”, Accent Records, 1966.


Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

a promise is a promise


…Σιγαλιά. Άνεμος συρόταν πάνω στην κρύα άμμο του δειλινού. Υποσχέθηκα του ανέμου: «Θα προχωρήσουμε»…
Καθόμαστε σε κύκλο…Φάγαμε βιαστικά. – Ο ένας, ο γέρος είχε το επώνυμο «Βεζάρ» δηλ. «Ο Ταξιδιώτης» και γνώριζε πολλά για την έρημο (όταν ανέφερα με έναν υπαινιγμό το κούφιο βουνό, γύρισε απότομα το κεφάλι και με κοίταξε. Ήδη αποσιωπούσαμε κάτι κοινό. Πολύ καλά)…
…Στη δική μας κατεύθυνση ξέρει μόνο, πως μετά δυο μέρες ταξίδι θα άρχιζαν έρημα αγριοβούνια, από καυτή σκούρα πέτρα, και ύστερα; ύψωσε τους ώμους·  η έρημος πηγαίνει βαθιά μέσα στο άπειρο (αχ, πως έσφιγγα από ζήλο τις γροθιές: άπειρο! Κι αέναα η αμμοθάλασσα και μαύροι σκόπελοι, σαν σκάλες της κόλασης· άπειρο και μοναξιά – χτύπησα τη γροθιά μέσα στην άμμο· υποσχέθηκα του απείρου: «Θα προχωρήσω!» -). 

image: At The Mountain Of Madness by alastair mccoll 
text: Arno Schmidt – Λεβιάθαν, μετάφραση Γιάννης Κοίλης, εκδόσεις Οδυσσέας 1993. 
music: The Drobs – The Saboteur, New Monsters Strange Kings LP, Self Released 2012.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

the cruelest month is here...so turn me on dead man


Η άνοιξη μας ήρθε με βήμα ταχύ, είναι καιρός για του orphan drugs τη καινούργια την συλλογή…32 κομμάτια μαζί με τα κλασσικά intro-outro όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από το tracklist κάτω…έπος Ομηρικό…Ελπίζω και εύχομαι όταν την ακούσετε να περάσετε δύο ώρες τόσο ωραία όσο εγώ όταν την ετοίμαζα…την είχα καταβρεί σας λέω…
Τι να διαλέξω σαν ορεκτικό? χμμμμ για να δούμε…διαλέγω διαλέγω…το Long Shadows από τους The Strange και το Nights of Forgotten Films του 2004, έτσι να φτιάξω ατμόσφαιρα…
Για λίγο καιρό κοντά σας, στο γνωστό μέρος που οδηγεί ο σύνδεσμος αμέσως μετά… 

take away the dead man! 




Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

Modra - The Line For The Men’s Room

Savage Quality Recordings
2012

Λοιπόν…αν ακούσω ακόμη μια φορά καπάκι αυτόν τον δίσκο, θα πάω μου φαίνεται να φουντάρω να ξεμπερδεύω και μια ώρα αρχύτερα…
Μπήκα που λέτε κι εγώ στην σειρά για το δωμάτιο της ακρόασης, και ένιωσα σαν γεροπρεζάκιας που κάθεται και κοιτάει τις μύτες των παπουτσιών του για μια αιωνιότητα και μια μέρα δική του, και περίπου 10 ώρες δικές μας.
Σαν βάτραχος που μάταια περιμένει κοάζοντας μέσα στην ομίχλη του βάλτου ένα της φιλί.
Σαν μετέωρο που για εκατομμύρια χρόνια ψάχνει πλανήτη για να συγκρουστεί.
Κάπως έτσι ρε παιδί μου…
Το Restless Dream που σας βάζω ν’ ακούσετε είναι το γρήγορο τραγούδι εδώ μέσα, μαζί και το hit αν το πιάνετε το υπονοούμενο.
Αυτήν…όπου είναι αφιερωμένα μάλλον όλα τα τραγούδια όπως μπορούμε να υποψιαστούμε απ’ τους τίτλους, έχει κάνει μεγάλη ζημιά. Μιλάμε για τον ορισμό της femme fatale
Εγώ, γνωστός μαζοχιστής, είμαι σίγουρος ότι θα βάλω να ξανακούσω τον δίσκο αυτών των Νεουορκέζων απ’ την Αυστραλία, αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν αυτό θα γίνει σύντομα…εσείς αν το επιχειρήσετε, έχετε δίπλα καλού κακού και μια ένεση αδρεναλίνης. 

soundcloud