Ά, ρε Μπάμπημοντ...

 

R.I.P. Mark

 

Mark Enbatta 

18/10/1954 - 9/9/2021

more orphan mark

Adios Dios

 

goodbye sweet dreams

A tribute to Roky Erickson (July 15, 1947 – May 31, 2019)... R.I.P.

(Κλικ εδώ για κάτι απ’ τα παλιά, σχετικά με τη νύχτα που περπάτησα παρέα με ένα –τουλάχιστον- ζόμπι)

01. Roky Erickson & The Explosives – John Lawman

02. The Nomads – I Have Always Been Here Before

03. The Barracudas – Red Temple Prayer (Two Headed Dog)

04. Radio Birdman – You ‘re Gonna Miss Me

05. Julian Cope – (I’ve Got Levitation)

06. Dead Tymes – Splash

07. Vietnam Veterans – I Walked With A Zombie

08. Villa 21 – The Night Of The Vampire

09. Thin White Rope – Burn The Flames

10. The Hellacopters – Cold Night For Alligators

11. The Cheaters – Reverberation (doubt)

12. Spacemen 3 – Rollercoaster

13. Richard Lloyd – Fire Engine

14. Sky “Sunlight” Saxon & Firewall – Don’t Slander Me

15. The Sacred Sailors – White Faces

16. The Hypstrz – Tried To Hide

17. Madrugada – Slip Inside This House

18. All The Saints – Don’t Fall Down

19. Hugo Race – She Lives (In A Time Of Her Own)

20. Cheval Sombre Feat. Sonic Boom – You Don’t Love Me Yet

21. Dead Meadow – Kingdom Of Heaven

22. The Lyres – We Sell Soul

23. Roky Erickson & The Black Angels – Bo Diddley’s A Headhunter

24. Roky Erickson & Okkervil River – Goodbye Sweet Dreams

Θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη

Μάρκος Μέσκος 

1935 - 2019

Ψωμί κι αλάτι στον δρόμο· για τ’ αβέβαια στερνά

κάποια κέρματα λησμονημένα στην τζέπη θα υπάρχουν.

                                           »

Εδώ με θάψανε όχι μονάχον.

Μαζί κι αυτοί που χάθηκαν προτού πεθάνω·

κι αυτοί που αγάπησα και ζωντανοί ακόμα.

                                           »

Ξεύρεις ουρανέ με ποια βροχή και ’συ χώμα πως να με λιώσεις.

                                           »

Πλούσιο το χώμα γνωρίζει πολλά μυστικά· (με μια κλωστίτσα αγάπης πάρε με· πήγαινέ με ως τον Άδη!).

                                           »

Το μύρισαν άνθρωποι κακοί θαρρείς λουλούδι μοσκοφόρο

στη ρεματιά νύχτα το παράχωσαν ανώνυμα και υβριστικά

εσύ δεν το είδες ποτέ αθέατο στη φλόγα και στον ύπνο

         τις σκοτεινές ώρες

εκείνο που γέμιζε τα μάτια μας δάκρυα και πόνο την καρδιά

όταν σάλευε ο ρυθμός και χόρευε τρελά στις ερημιές

όταν κατάξερο λιγόστευε σιωπηλά στου γέροντα τα στήθια

         κι όταν

γιαβρί από της μάνας την ανατολή έσκιζε η κραυγή τους αιώνες.

                                            »

Θ’ ανταμώσουμε πάλι στον ίσκιο της γης

Θ’ ανταμώσουμε πάλι στη στάχτη.

Spencer P. Jones R.I.P

Spencer Patrick Jones (1956 – 21 August 2018) 

R.I.P.

Brian Henry Hooper R.I.P.

The Beast of bass is gone...

νταής του απείρου και της αιωνιότητας

Έτσι απόμακρος κι αποξενωμένος γυρίζω απ’ τη δουλειά, αμίλητος και σε βαθιά συλλογή περπατώ στους δρόμους, προσπερνάω τα τραμ και τ’ αυτοκίνητα και τους πεζούς χαμένος σ’ ένα σύννεφο από βιβλία που βρήκα σήμερα και που κουβαλάω σπίτι μου μέσα στην τσάντα μου, αφηρημένος περνώ με πράσινο χωρίς να το συνειδητοποιήσω, δεν πέφτω ούτε πάνω στους στύλους ούτε πάνω στους διαβάτες, προχωράω μονάχα και βρομάω μπίρα και απλυσιά, μα χαμογελάω γιατί στην τσάντα μου κουβαλάω βιβλία που ελπίζω το βράδυ να μου μάθουνε κάτι για τον εαυτό μου που δεν ξέρω ακόμα. Κι έτσι περπατάω στους πολυθόρυβους δρόμους, δεν περνώ ποτέ με κόκκινο, ξέρω να περπατάω ασυνείδητα υποσυνείδητα στο κατώφλι της συνείδησης...

...Επιτέλους κάθομαι στο σπίτι μου μες στο μισοσκόταδο, κάθομαι σε μια καρέκλα με σκυφτό το κεφάλι τόσο που τα υγρά μου χείλια ακουμπάνε στα γόνατά μου και μόνον έτσι μπορώ να πάρω έναν υπνάκο. Καμιά φορά κοιμάμαι έτσι στην καρέκλα ως τα μεσάνυχτα κι όταν ξυπνάω σηκώνω το κεφάλι μου και το παντελόνι μου είναι βρεμένο από σάλια στα γόνατα καθώς ήμουνα κουλουριασμένος σα γατάκι το χειμώνα, σαν τα ξύλα κουνιστής βιεννέζικης πολυθρόνας, γιατί εγώ έχω την πολυτέλεια να μπορώ να εγκαταλείπω τον εαυτό μου, κι ας μην είμαι ποτέ εγκαταλειμμένος, εγώ απλώς είμαι μόνος για να μπορώ να ζω σε μια μοναξιά κατοικημένη από σκέψεις, είμαι λίγο ο νταής του απείρου και της αιωνιότητας και το Άπειρο και η Αιωνιότητα έχουν φαίνεται αδυναμία σε τέτοιους ανθρώπους σαν εμένα.

* Αφιερωμένο στη μνήμη δύο επίσης ωραίων νταήδων του απείρου και της αιωνιότητας, που με διαφορά λίγων ημερών κίνησαν να συναντήσουν για καλά, και το άπειρο και την αιωνιότητα... του Mark E. Smith και του Nicanor Parra.

text: Bohumil Hrabal – Μια πολυθόρυβη μοναξιά (1980), μετάφραση Ρενέ Ψυρούκη, εκδόσεις Κουκκίδα 2008.

music: Caleb R.K. Williams – Ashes Judgment, Ballads For The Immortal Watcher, Digital Release 2017.

rock 'n' roll is dead (moon)

Rock 'n' roll was Fred

so...

Rock 'n' roll is dead

Fred Cole August 28, 1948 – November 9, 2017

R.I.P.

Πλέον μπορούμε να ακούμε κλασική μουσική, ή τη μουσική του ανέμου ή και καθόλου μουσική, μονάχα την σιωπή, δίχως δεύτερες σκέψεις και τύψεις.
Αντίο Fred, σ΄ευχαριστώ για όλα, και περισσότερο για τις ανατριχίλες... όλα αυτά τα χρόνια. Δυστυχώς ούτε η ίδια η φύση, που τρέχει και γεμίζει τα κενά λένε, δεν μπορεί να κάνει κάτι για το κενό που εσύ αφήνεις στη μουσική που έπαιξες και αγάπησες. 

standing by the river of souls

http://www.mic.gr/thema/grant-hart-standing-sea

Tony Cohen RIP

4/6/1957 - 2/8/2017

Για όσους αναρωτιούνται «ποιος είναι αυτός;» ας κάνουν έναν κόπο να ρίξουν μια ματιά σε ότι βινύλια ή CD έχουν από ονόματα όπως οι Boys Next Door, Birthday Party, Nick Cave & The Bad Seeds, Beast Of Bourbon, The Johnnys, Spencer P. Jones, The Go-Betweens, Pel Mel, The Saints, The Moodists, Crime & The City Solution, Once Upon A Time, Cruel Sea, Mick Harvey, Paul Kelly, Kim Salmon, Hugo Race, Devastations, Blackeyed Susans, Tex Perkins, Louis Tillett, These Immortal Souls, και γενικά σε ότι αυστραλέζικο υπάρχει στο σπίτι, αλλά ακόμη και σε δισκάρες σαν το I Knew Jeffrey Lee της γνωστής συμμορίας, το Kiss You Kidnapped Charabanc των Sudden και Howard, ή το πρώτο 7ιντσο του Phil Shoenfelt, (ας ρίξουν και μια ματιά και στην πρώτη νουβέλα του τελευταίου, το Junkie Love όπου ο Cohen εμφανίζεται ανάμεσα στις σκόνες και τις γραμμές με παρατσούκλι), ας τα κάνουν όλα αυτά, ε κι εκεί κάπου στα credits του παραγωγού, του τεχνικού και όλες του ήχου τις καλές δουλειές, θα ανακαλύψουν το όνομα του εκλιπόντος...

Tony Cohen… ίσως να μη φαίνεται τόσο ή και καθόλου «βαρύ» αν το συγκρίνεις με τον παραπάνω «τρομακτικό» κατάλογο, αλλά τελικά δεν θέλει και πολύ σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του αυστραλέζικου rock and roll και όχι μόνο... θα της λείψει σίγουρα πολύ αυτής της ιστορίας, θα λείψει ακόμη περισσότερο και στους ανθρώπους της... σε όσους από αυτούς είναι ακόμη εδώ τέλος πάντων, γιατί αρκετούς θα τους συναντήσει στο μέρος όπου βρίσκεται από σήμερα κι αυτός. 

Υ.Γ. Για όσους βαριούνται να ψάχνουν (ή δεν έχουν δίσκους να ψάξουν) ο παρακάτω κατάλογος του discogs πιστεύω κάνει τη δουλειά...

https://www.discogs.com/artist/115046-Tony-Cohen?page=1

μια κρατημένη ανάσα*

*Στη μνήμη του Θοδωρή του «Τρυποκάρυδου»... καλό ταξίδι ρε φίλε.

Η αιωνιότητα είναι μικρή, δεν είναι τίποτ’ άλλο πέρα από μια κρατημένη ανάσα. Βρέθηκα αρκετές φορές εκεί μέσα, όταν παρέλυαν τα πνευμόνια μου. Είναι σαν να μπαίνεις σ’ ένα παρεκκλήσι. Αυτό είναι το σημείο που τελειώνουν όλοι οι δρόμοι.

... «Αυθαίρετα μπορεί να ζει ο καθένας» λέει ένα γνωστό ρητό· η αλήθεια όμως είναι ότι αυθαίρετα δεν μπορεί να ζήσει κανείς.

text: Ernst Junger - Afrikanische spiele (1936), στα ελληνικά: «Παιχνίδια της Αφρικής», μετάφραση Ελένη Φαφούτη, εκδόσεις Νεφέλη 1987.

music: Edgar Broughton Band – Evening Over Rooftops, self-titled LP, Harvest records 1971.

Oh teachers are my lessons done?

forgiven

Αλλιώς είχαμε σχεδιάσει να ξεκινήσουμε τη νέα σχολική και μπλογκική χρονία αλλά ο θάνατος πάντα έχει την εξουσία και συνεπώς, παίρνει τον λόγο όποτε του γουστάρει, δίχως να ρωτά....

Ένα μικρό αντίο κι από εδώ σε έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο σεβόμουν πολύ...αντίο, με ένα τραγούδι γραμμένο και αφιερωμένο για έναν άλλον μεγάλο απόντα...

RIP Ghost Rider (Alan Vega 1938-2916)

Lucas Trouble (Jean-Luc Taccard) RIP

Γραφείο τελετών έχουμε αρχίσει να θυμίζουμε…ένας-ένας την κάνουν σιγά σιγά…
Για όσους δεν τους βοηθάει η μνήμη τους ο Lucas ήταν ο τρελοκιμπορνίστας (και κιθαρίστας καμιά φορά) των Vietnam Veterans…θα πρέπει να έχει 7-8 χρόνια που επιτέλους (εφηβικό όνειρο γαρ) τους είχα δει στο Ξυλουργείο του Μύλου…και μπορεί ο Mark Enbatta να είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης της μπάντας, ο Lucas όμως με την σαδιστική μεταχείριση των πλήκτρων του και την τρέλα του γενικά ήταν αυτός που μας ξεσήκωνε κάθε τόσο και έκλεψε στο τέλος την παράσταση… 

Ας τον χαιρετήσουμε όχι με κάποιο κομμάτι των Veterans αλλά με το ασύλληπτης ομορφιάς (και δεν είναι λόγια του αέρα μα μόνο η αλήθεια) Before I Go από τους "αδελφούς" Vietnam Chain όπου ο Lucas (όπως και όλοι τους) για ακόμη μια φορά μεγαλουργεί…

little bit more orphan veterans

Andrew Loomis 1962 (?) - 2016 RIP

Lemmy G4

Lemmy Kilmister 24/12/1945 – 28/12/2015 RIP

"Philthy Animal" Taylor 21/9/1954 – 11/11/2015 RIP

wikipedia

Steve Mackay 25-9-1949 / 10-10-2015 R.I.P

Έστω και καθυστερημένα, ένα αντίο κι από αυτές εδώ τις «σελίδες» στα μεγάλα τα rock and roll (και όχι μόνο βέβαια) πνευμόνια…

orphan Steve Mackay