Algiers live @ Eighball, Θεσσαλονίκη 8/2/19

Τι να γράψει και τι να πει κανείς όταν έχει δει για δεύτερη φορά στη σκηνή, μέσα σ’ ένα χρόνο, την μεγαλύτερη μπάντα αυτή τη στιγμή στο ηλιακό μας σύστημα;... μάταιος κόπος, και χρονοτριβή... όταν έχει μιλήσει η μουσική... σαν να προσπαθείς να περιγράψεις τον οργασμό, μια τρυφερή, εκ βαθέων προσευχή, την σαμανική έκσταση, τον πυρετό του εξεγερμένου, την ψυχεδελική εμπειρία... όταν έχει τελειώσει η μουσική.

Δεν ξέρω τι μουσική ακούνε σήμερα οι «ψαγμένοι» εικοσάρηδες και εικοσιπεντάρηδες, αλλά ελπίζω την επόμενη φορά, που πάλι ελπίζω να είναι σύντομα μιας και ετοιμάζουν καινούργιο δίσκο, ελπίζω έλεγα, να είναι τέτοια η προπώληση των εισιτηρίων, που να αναγκαστούν οι διοργανωτές να μετακινήσουν το live στο Principal της Θεσσαλονίκης και το Gagarin της Αθήνας αντίστοιχα και... τουλάχιστον.

Εμένα φυσικά δε με χαλάει καθόλου να συνεχίσω να τους βλέπω ανάμεσα σε λίγους –πολύ περισσότερους βέβαια από την πρώτη φορά- και εκλεκτούς... τους μουσικούς σκέφτομαι μόνο, που τους αξίζει ότι καλύτερο από άποψη αναγνώρισης κι ανταμοιβής...

Παρακάτω ένα από τα καινούργια τους τραγούδια (από το live της Αθήνας, να είναι καλά, ο Θεός να του χαρίζει χρόνια αυτουνού που το ανέβασε) που θα μπορούσε πιστεύω, έστω και για τα τέσσερα λεπτά που κρατάει μόνο, να με αναστήσει και νεκρό...

Algiers live@ Mylos, Θεσσαλονίκη, 9/2/18

Κι εκεί που το είχα πάρει σχεδόν απόφαση, ότι τα δάχτυλα θα ήταν από δω και πέρα και τελεσίδικα, απρόθυμα να πληκτρολογήσουν έστω λίγες γραμμές για έναν δίσκο ή μια συναυλία, ήρθαν σαν σε όνειρο που λέει κι ο ποιητής, εμφανίστηκαν μέσα απ’ την ομίχλη της πόλης οι Algiers, κι έδωσαν μια συναυλία όπου για μιάμιση σχεδόν ώρα, χωρίς να πλατιάζουν ούτε μισό λεπτό, κυμάνθηκε από τη μυσταγωγία στον διονυσιασμό και πάλι πίσω, πίσω και ξανά μπροστά, εκεί όπου ο William Faulkner γράφει τις ιστορίες, ο Sam Cooke κι ο Al Green τραγουδάνε και χορεύουν, ο Rowland Howard ξυραφίζει ανηλεώς την κιθάρα του κι ο Alan Vega κρατάει τον ρυθμό, τον ρυθμό που ξεκινάει από την ζούγκλα των σύγχρονων πόλεων και χάνεται στην πραγματική και αρχαία και μάνα ζούγκλα της Αφρικής. Και το ανάποδο.

Παραπαίοντας στο χείλος του γκρεμού, συγκρατώντας τα πάντα με το λεπτότερο των νημάτων όπως είπαν και οι ίδιοι πρόσφατα σε μια ωραία συνέντευξη στο Mic.

Τα πολλά λόγια είναι πράγματι φτώχεια, οπότε οι λίγες λέξεις που είπε εκεί κάπου στη μέση του live (που πήρε ήδη τη θέση του ανάμεσα στα 5-6 ιστορικά, σαν αυτά των Wipers και των Dead Moon, που κρατάει κανείς στο δισάκι των όμορφων αναμνήσεων του, και πορεύεται μέσα στα χρόνια) που είπε ένας φίλος, έλεγα, νομίζω ότι φωτίζουν ολόκληρο το πλάνο...

«Φίλε, καμιά σχέση μ’ αυτά που βλέπουμε συνήθως έτσι; Εδώ μιλάμε για μπάντα του 21^ου αιώνα...».

Και του 22^ου θα έλεγα εγώ...

Εσείς οι Αθηναίοι και Γιαννιώτες που τύχει να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, μη τους χάσετε με τίποτα σήμερα και αύριο! Ειδικά στην Αθηνά, (και σε αντίθεση με την χθεσινή που έγινε μεταξύ συγγενών και φίλων) ακουγόταν ότι πάει για sold out, οπότε εσείς φίλοι μου που δεν προμηθευτήκατε έγκαιρα εισιτήριο, σπεύσατε, και αν χρειαστεί μπείτε μέσα, έστω και με ντου!

Orphan Algiers

Hugo Race & Fatalists @ Mylos 27/5/2017

Το σύμπαν μπορεί να μη συνωμοτεί ποτέ υπέρ μας –στα τέτοια του βασικά τι κάνουμε μεις- κι ας λέει ότι θέλει ο γνωστός συγγραφέας, αλλά το περασμένο Σαββατόβραδο τουλάχιστον ο καιρός, φόρεσε τα βροχερά του για να υποδεχτεί ακόμη μια φορά στην πόλη, έτσι όπως ταιριάζει, τουλάχιστον στο μυαλό μου, τον Hugo Race και την παρέα του.

Κι αυτή η συνωμοσία της βροχής, φύλασσε κι άλλα ωραία μυστικά για ν’ αποκαλύψει όσο κυλούσε η νύχτα.

Είχε την Σεμέλη Ταγαρά ν’ ανοίγει τη συναυλία, όπου με ένα σαξόφωνο και μια φωνή –μα τη φωνή- και λίγη βοήθεια από την τεχνολογία, αποτέλεσε την πιο ουσιαστική support παρουσία, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω εδώ και πάρα πάρα πολύ καιρό.

Είχε ακόμη την πιο δεμένη μπάντα του νότου της Ευρώπης κι όχι μόνο, (ειδικά ο ντράμερ τους θα πρέπει να έχει πολύ λίγους ανταγωνιστές σε παγκόσμιο επίπεδο), που γνωρίζει άριστα πως να κρατάει τον ρυθμό και να γεμίζει εμπνευσμένα τον ήχο, όταν βρίσκεται πίσω από θηρία όπως ο Dan Stuart (αν θυμόσαστε, συνόδευσε την εδώ συναυλία του πριν από λίγο περισσότερο από έναν χρόνο), και φυσικά πίσω από τον Hugo Race, που δεν είναι άλλοι από τους Sacri Cuori μεταμορφωμένοι σε Fatalists όταν βρίσκονται μαζί με τον αγαπητό Hugo.

Έστω και με τον Giovanni Ferrario Alliance στην κιθάρα, να αντικαθιστά επάξια την απουσία του γνωστού μας Don Antonio Gramentieri.

Και τέλος και βέβαια, είχε, η βραδιά πάντα, μπροστάρη τον Hugo Race, με τη βραχνάδα του, τα τικ του, τον αισθησιασμό του, την αγριάδα του, τον έμφυτο ρυθμό του, τη ζαλάδα του, στο τέλος είχε πει σκηνής, ένα από τα καλύτερα δείγματα αυτού του πολύ αγαπημένου, ιδιόμορφου και μοναδικού μουσικού είδους, που παράγεται αποκλειστικά και μόνο από Αυστραλούς που ζουν στην Ευρώπη.

Από τη μυσταγωγία μέχρι τον διονυσιασμό, κάτι τέτοια live με παρακινούν να εξακολουθώ να τηρώ την παλιά κακή μου συνήθεια του να πηγαίνω σε συναυλίες, όπου δεν σας κρύβω τελευταία όλο και περισσότερο βαριέμαι. 

orphan Fatalists review

orphan Hugo live review

         

 

I know it's your place to stay, It's called Hell to Pay

Στο βιβλίο του «Μνήμες φωτιάς» ο Εντουάρντο Γκαλεάνο ανάμεσα σε πολλά άλλα, μας μεταφέρει και τις μαρτυρίες των πρώτων λευκών εποίκων για τους γηγενείς της Νοτίου Αμερικής.

Κάπου ανάμεσα στις γραμμές λοιπόν, διαβάζουμε και τα εξής:

“Οι ινδιάνοι δεν μπορούν να συλλάβουν το νόημα της κόλασης. Ποτέ τους δεν έχουν ακούσει για αιώνια τιμωρία. Όταν οι χριστιανοί τους απειλούν με την κόλαση οι άγριοι ρωτούν: Θα ‘ναι στην κόλαση κι οι φίλοι μου;”

Έτσι κι εμένα λοιπόν, έναν μικρό και άμυαλο ιθαγενή, κάτω από ένα ακόμη κακό φεγγάρι, με την κούρασή από την καθημερινή μάχη με το...τέρας που μας περιτριγυρίζει και όλο κοντοζυγώνει, να μοιάζει –και μάλλον να είναι- με ήττα,  εξακολουθεί να μη με νοιάζει η τιμωρία και η κόλαση όσο είμαι και θα είμαι, παρέα με τους φίλους μου.

Τους παρόντες στην χθεσινή βραδιά, αλλά και τους απόντες, ζώντες και τεθνεώτες, που με κάποιον τρόπο είναι πάντα παρόντες κι αυτοί όταν η «φυλή» πάνω και κάτω της σκηνής, αρχίζει και σιγοτραγουδά  τα ξόρκια της ξεκινώντας μιαν ακόμη ιεροτελεστία.

“I know it's your place to stay, It's called Hell to Pay”

Για τα υπόλοιπα της συναυλίας δεν έχω να πω τίποτα, όσοι ήταν εκεί τα έζησαν οι υπόλοιποι αν έχουν παρευρεθεί έστω και μια φορά στο παρελθόν σε ανάλογες τελετές, μπορούν να φανταστούν τα δρώμενα, κάπως αποηλεκτρισμένα μα σε καμιά περίπτωση λιγότερο φορτισμένα.

Θέλω μόνο να εκφράσω την απορία μου στο ότι αν ο στρόβιλος που μας πήρε και μας σήκωσε στην εκτέλεση του Pablo Picasso ήταν η “unplugged” εκδοχή των Drive στο τραγούδι των Modern Lovers, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η ηλεκτρική...

Θα λιώναμε μάλλον όλοι, μουσικοί και κοινό, θα γινόμασταν νότες με χρώμα κυλώντας έπειτα σαν τρελό ποτάμι να πάμε να βάψουμε άναρχα τον σαπισμένο καμβά του μεγάλου δημιουργού.

Και να ευχαριστήσω το πνεύμα του Nikki Sudden μαζί φυσικά και τους Drive που φρόντισαν έτσι ώστε να συμπεριληφθεί στο setlist το Big Store, ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, σε μια καταπληκτική διασκευή, που από κείνη την στιγμή με έχει κάνει να μη σταματώ να οικτιρώ το πνεύμα της… μαλακίας που με δέρνει και άφησα την κάμερα χωρίς φόρτιση με αποτέλεσμα να παραδόσει το πνεύμα της κι αυτή ακριβώς πριν ξεκινήσει αυτό το τραγούδι….

Κλείνοντας αυτή την, οτιδήποτε άλλο εκτός από συναυλιακή ανταπόκριση, και σαν συνέχεια μιας κουβέντας που είχαμε με μέλη της φυλής λίγο πριν αρχίσει η συναυλία για τη συμμετοχή του Γιάγκου του Χαιρέτη με το λαγούτο το στα live της Αθήνας, θέλω να σημειώσω ότι όπως έγραφε κάποτε ο Mark Enbatta στο οπισθόφυλλο του On The Right Track Now, πως οι Vietnam Veterans θα ήταν ψυχεδελικοί ακόμη κι αν έπαιζαν τανγκό, έτσι και οι Last Drive θα ήταν Rock and Roll ακόμη κι αν στον επόμενο δίσκο τους έπαιρναν τον Γιάγκο σαν πέμπτο μέλος και διασκεύαζαν ριζίτικα!

Ως την επόμενη φορά, δύναμη και...saludos!

                                                                      

της ροκαμπιλοπανκοψυχεδελοπόπης

Για τους Underground Youth, τους δίσκους, τα live και την Olya τα έχουμε πει εκατό φορές από εδώ μέσα, ας μην επαναλαμβανόμεθα λοιπόν....

Το Σαββατιάτικο live στην φτωχομάνα ξεκίνησε μεν κλασσικά σαν Ian Curtis on acid αλλά στη πορεία έσκασαν μύτη και ο Lux Interior μαζί με τον Alan Vega on γουατεβα και έγινε της ροκαμπιλοπανκοψυχεδελοπόπης....

Εμένα πάντως μου έμεινε η απορία για την απουσία των VIPS της γενιάς μου από το live, αυτούς που μπορείς να τους βρεις σε κάθε λαιβοπαπαριά αλλά στους συγκεκριμένους για ακόμη μια φορά ήταν άφαντοι... λες και κάθε μέρα μπορεί κανείς να δει τέτοια γκρουπ που το έχουμε πει ότι δεν παίζουν τίποτα καινούργιο, αλλά το κάνουν τίμια, με έμπνευση και με στυλ, και έχουν και την Olya να βαράει τα τύμπανα ρε παιδί μου, λίγο είναι αυτό?

Ας είναι....τα VIPS μάλλον κάνουν μαλάξεις στη ραγισμένη τους καρδιά να πάνε αύριο να δούνε indie κλάψα-καψούρα φάση, τους αγαπούληδες τους Tindersticks. 

Η φωτογραφία είναι του γνωστού γείτονα ranx xerox και το βιδεάκι από Αθήνα μεριά γιατί στην παρέα, ολονών τα χέρια προτίμησαν να κρατούν μπύρες και τσιγάρα αντί για κάμερα...

βλαχοαμερικάνος VS βλαχοελλήνων 1-0

Ή αλλιώς, μια επική, όπως και να το δει κανείς βραδιά, με τον Dan Stuart και τους μουσικούς του live στο Rover Bar της Θεσσαλονίκης...

Από τη μια ο βλαχοαμερικάνος (όπως τον αποκάλεσαν κάποιοι) Dan, που όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για το…εχμμμ…κάπως άτακτο παρελθόν του, δεν θα τους προξενήσει καμιά εντύπωση ότι κι αν έχει κάνει για να φέρει σε κατάσταση έξω φρενών τους ιδιοκτήτες του χώρου.

Αυτά –τα πιθανά έκτροπα του- μπορεί να μη τα μάθουμε ποτέ όσοι δεν έχουμε πάρε δώσε με τους κουτσομπόληδες  της “underground” κοσμικής Θεσσαλονίκης, όμως το ότι ο Dan στράβωσε επειδή το χθεσινό Live ήταν το μόνο σε ολόκληρη την ως τώρα Ευρωπαϊκή περιοδεία του σχήματος (κάπου τριάντα πέντε εμφανίσεις) όπου οι εγχώριοι διοργανωτές φορτώσανε με το έτσι θέλω ακόμη ένα support πέρα απ’ αυτό του (πολύ καλού) Fernando Viciconte που ανοίγει όλες τις συναυλίες του Stuart σ’ αυτή τη φάση της περιοδείας, και επίσης το μόνο Live όπου η αφίσα της εκδήλωσης έγραφε ότι θα παίξουν οι Green On Red (και όχι ο leader τους) δεν το βρίσκω και τόσο υπερβολικό απ’ τη πλευρά του.

Από την άλλη πλευρά οι βλαχοέλληνες διοργανωτές που θεώρησαν σκόπιμο ακόμη μια φορά, να μαντρώσουν τον κόσμο για κανένα τετράωρο μέσα έτσι ώστε να πιει όσες περισσότερες μπύρες του επιτρέπουν τα ισχνά οικονομικά του, μπύρες νερουλές και δίχως βέβαια απόδειξη (τι είμαστε εμείς βλαχοαμερικανάκια?) που μας φόρτωσαν με το τσαμπουκά ν’ ακούσαμε τον αδερφό Καραμαζώφ να τραγουδάει τα blues -βασικά το blues γιατί επί σαράντα πέντε και βάλε λεπτά, ακουγόταν το ίδιο θαρρώ τραγούδι- όπως θα έκανε ο Βασίλης Καρράς (την κλάψα εννοώ κι όχι το…βάθος φωνής).
Καλά το να σκεφτούν, όχι μόνο οι συγκεκριμένοι αλλά όλοι όσοι ασχολούνται με το ευγενικό σπορ της διοργάνωσης συναυλιών, ότι μια συναυλία Τετάρτη βράδυ δεν πρέπει να τραβάει ως τις δύο γιατί κάποιοι από το κοινό, ίσως λέω ίσως, να πρέπει να ξυπνήσουν πολύ νωρίς για τη δουλειά τους, έχω πάψει να το ελπίζω…
Αλλά ξέρω, ξέρω…έτσι όπως σκέφτομαι δεν είμαι rock and roll…

Τέλος στη μέση το κοινό…βλαχοέλληνες όλοι μας επίσης…
Όσοι από μας βρεθήκαμε εκεί για ν’ ακούσουμε (επειδή έτσι γουστάρουμε ρε αδελφέ) καλό (βλαχο)αμερικάνικο rock and roll από τον Dan Stuart και τους εξαιρετικούς μουσικούς των (2/3) Sacri Cuori (τα έχω γράψει ξανά για αυτούς και όταν συνόδευαν σαν Fatalists τον Hugo Race) στο τέλος και ενώ έπρεπε να περάσουν τα μεσάνυκτα, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω.
Ο γερο-γκρίνκο αν μη τι άλλο το κατέχει το άθλημα του rock and roll, όπως τελικά μόνο κάποιοι Αγγλοσάξονες το κατέχουν, κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να κατέχουν καλύτερα απ’ όλους του άλλους, οι Έλληνες το ρεμπέτικο και οι Κοζάκοι την Καλίνκα.
Οι δε εκτελέσεις του Fading Away, του 16 Ways, του Time Ain’t Nothing, του D.T. Blues, της διασκευής του Dead Flowers, και βέβαια των Hair of the Dog και Cheap Wine στο τέλος, κυμάνθηκαν από συγκινητικές έως συγκλονιστικές.

Για τους άλλους, τους κολλητούς των ιδιοκτητών του βαλκανικού αμέρικαν μπαρ (αυτοί έχουν και μια δικαιολογία ρε παιδί μου), ή όσους αρέσκονται σε νεοεξαρχιώτικου τύπου αβρότητες, φληνάφημα και δημόσιες σχέσεις, στα sisters τα brothers (μα εγώ κάτι πουλάω πάντα κι εσύ αδελφικό κοινό μου αγοράζεις) και άλλα τέτοια γραφικά, όσους μπορούν να περιμένουν (όπως πολύ πρόσφατα) έξω από κάποιο κλαμπ επί δύο ώρες στο χιονόνερο και το αγιάζι μια ελληνική μπάντα να τελειώσει το καθυστερημένο soundcheck και μετά μπαίνουν μέσα και όχι μόνο δεν βγάζουν κιχ διαμαρτυρίας που δεν ακούγεται έστω ένα συγνώμη από πλευράς των υπευθύνων, αλλά το καταφχαριστιούνται κιόλας, και τους πείραξε ο Dan χθες…ε δεν ξέρω ‘γω παιδιά, βλάχος άνθρωπος είμαι, rock and roll δεν είμαι, τι να σας πω…

Όσο για τον τσατισμένο Dan…μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος μουσικός που γουστάρουμε και τυγχάνει να είναι και αλάνι και τσογλάνι?
Μα για αυτό ακριβώς τον αγαπάμε! Λες και θα τον κάνουμε γαμπρό να πούμε και θέλουμε να είναι και καλό παιδί...

Γεια σου ρε αλάνι Dan, ότι και να λένε είσαι ωραίος (και το 1987 που είχες πρωτοέρθει με τους Green On Red, πάλι τα ίδια λέγανε, άσ'τους)…και δεν είσαι βαψομαλλιάς και δημοσιοσχεσίτης σαν τον φίλο σου τον Steve Wynn!

η μεγάλη ταλάντωση του χρόνου

Ήταν δώδεκα παρά κάτι βράδυ Κυριακής, όταν οι Drive ανέβηκαν στη σκηνή του Principal και ξεκίνησαν να παίζουν το Sidewalk Stroll.

Η μεγάλη ταλάντωση του χρόνου έφτανε πια στη μέγιστη καμπύλη της ωθούμενη και από της στοργικές μπουνιές του Αλέξη στο μπάσο του.

Θα ολοκλήρωνε τη πορεία της δύο και κάτι ώρες αργότερα με τους μεθυσμένους Vibrators επί σκηνής να συνοδεύουν τους Drive στη πιο αλήτικη εκτέλεση του Russian Roulette που ακούστηκε στον πλανήτη από τη μέρα τουλάχιστον που ο Stiv Bators αποφάσισε να αποδημήσει εις Κύριον…όποιος κι αν ήταν Αυτός για τον συγκεκριμένο. 

Οι κραυγές των Drive, των Vibrators και πάνδημου σεληνιασμένου του κοινού αμέσως μετά στο απολαυστικά ξεκούρδιστο Louie Louie, ήταν απλά το αντίο που αρμόζει στους ευτυχισμένους και εξευμενισμένους εκείνες τις στιγμές θεούς του rock and roll, αλλά και ένα αντίο από και σε καθέναν από μας στον διπλανό του και στους μουσικούς, για αυτή την υπέροχη βραδιά.

Η μεγάλη, -όπως αποδείχτηκε- όμως  ταλάντωση του χρόνου, είχε ξεκινήσει τη πορεία της μια μέρα πριν όταν αυτή η μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τους Dark Rags, τα κορίτσια μας και όλους τους άλλους άγνωστους σε μένα στην αρχή και πλέον φίλους που ακολουθούσαν με έκανε να νιώθω έπειτα από πολύ καιρό και πάλι σαν ψάρι στο νερό τριγυρνώντας στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης μου. 

Χορτασμένοι από καλό φαγητά, μεθυσμένοι από ακόμη καλύτερα ποτά, μιλώντας για όλα και καταλήγοντας συνέχεια στο Lux Interior τον Jeffrey Lee Pierce και τον Rowland S. Howard, ο χρόνος πήρε να παλινδρομεί μπρος πίσω και πάνω κάτω, στον σκουπιδότοπο της μνήμης όπου βρίσκονται θαμμένα τα πιο ευτυχισμένα μας όνειρα. 

Οι Sister Mamoth το απόγευμα της Κυριακής ξεκίνησαν ν’ αφήνουν πάνω του (στον χρόνο πάντα) τη δική τους γρατζουνιά, οι Roundlights συνέχισαν να του δίνουν τη συνηθισμένη τους κλοτσιά, για να έρθουν οι Rags έπειτα και να τον ποτίσουν με ιδρώτα και γρήγορο, πυρακτωμένο rock and roll, τόσο που δε μπορείς να το πιάσεις γιατί θα καείς, οπότε το αφήνεις να φεύγει με χίλια, και μαζί με τον ιδρώτα να γίνεται ποτάμι φωτεινό στη νύχτα προς την άκρη της και την αιωνιότητα να κυλάει.

Οι Vibrators ανέλαβαν στη συνέχεια να διώξουν τη πίκρα μου που δε χώρεσε στη λίστα των Rags το Fool For You (ασυγχώρητοι), και  ποτισμένοι για χρόνια με γαλόνια χλιαρής εγγλέζικης μπύρας, παίζοντας το μόνο πράγμα που ξέρουν και γουστάρουν, το τίμιο αφοσιωμένο Punk Rock δηλαδή, δε τα κατάφεραν καθόλου άσχημα. 

Για να φτάσουμε ξανά στην αρχή του τέλους, εκεί όπου ανάμεσα στο Sidewalk Stroll και το Russian Roulette ταλαντεύονταν μέσα σε ηλεκτρικό πυρετό οι χορδές και ο χρόνος, εκεί όπου όλα μπορούν να συμβούν, οι καράφλες να βγάλουν καινούργια μακριά μαλλιά και μπούκλες, τα γκρίζα μαλλιά να αποκτήσουν μαύρα τσουλούφια σαν του Link Wray στα νιάτα του, η κόρη να χορεύει με τον μπαμπά κι ο γιός με το ηχείο, ο χεβιμεταλάς να αγκαλιάζει συγκινημένος τον σαικομπιλά για να τραγουδήσουν μαζί  πως θα Riiiiiide this black limo ‘till I’m gone, ενόσω ο πάνκης κλέβει και πίνει τις μπύρες τους, μπορεί σκανδαλωδώς να ΜΗΝ ακουστεί το Final Kick, και ανάμεσα σε όλα αυτά μια μπάντα που μετράει αισίως τριαντατφεύγα χρόνια στη σκηνή μπορεί να παρουσιάσει καινούργια της τραγούδια σαν το Always The Sun και το White Knuckles Jam κι αυτά να είναι μέσα στα πέντε-δέκα καλύτερα κομμάτια που έχει ποτέ γράψει…

Αν ήμουν μουσικός και καταλάβαινα πόση χαρά έδωσα στον κόσμο όπως οι Drive οι Rags και τα άλλα τα παιδιά χθες βράδυ, θα χοροπηδούσα το επόμενο πρωί απ’ τη χαρά μου σας λέω…το ίδιο που κάνω και σήμερα δηλαδή όπως βγαίνω παραπατώντας για δουλειά, ως τίποτε άλλο παρά ένας μικρός άνθρωπος μέσα σε ένα μεγάλο κυριολεκτικά και μεταφορικά κοινό…

Sister Mammoth, Roundlights, The Last Drive, Δημήτρης, Τόλης, Λεωνίδας, Sidny, All the Dark Rags, Μάριος, Πάνος, Σόφη, Αριστέα, Λίλα, Άκης, Γιάννης, όλους όσοι ήσασταν χθες στο Principal, σας ευχαριστώ και…εις στο επανιδείν…όσο το δυνατόν πιο σύντομα!

* Η φωτογραφία είναι παρμένη από εδώ, ενώ τα βίντεο που ακολουθούν από εδώ κι εδώ.

ήταν...

Τα κάτωθι άσματα αφιερωμένα στους φίλους που προτίμησαν ο ένας να τοποθετεί θωρακισμένες πόρτες βραδιάτικα στα βάθη της Θεσσαλίας και ο άλλος να κλάψει τη μοίρα του μόνος στο σπίτι, απ’ το να μου κάνουν παρέα στη συναυλία, αφήνοντας με να μπεκροπίνω μόνος… 

Το κρίμα στο λαιμό σας, οι μπύρες στη κοιλιά μου… 

Αν και τα κομμάτια είναι από τη πρόσφατη συναυλία του Σαδίκη στον Αν (αφού εδώ και χρόνια το μόνο που παίρνω μαζί μου στα live είναι το σαρκίο και τον καπνό μου) η αίσθηση δε διαφέρει. 

Ήταν όμορφα…

 

τι έχει το έρμο και ψοφάει;

Δεκατρία χρόνια πριν, οι BRMC βγάλανε τον πρώτο τους δίσκο, ένα καλό άλμπουμ, που όμως όπως και στη περίπτωση των White Stripes και πόσο μάλλον της μεγάλης απάτης των Strokes, δεν ήταν και να τραβάς τα βυζία σου…

Πράμα που κάνανε όμως πολλοί εκείνη την εποχή και έπειτα, με όλους αυτούς τους τύπους, λες και δεν είχαν ξανακούσει μια ζόρικη κιθάρα και ένα καλό ριφάκι, και βλέπανε για πρώτη φορά πόσες πόζες μπορεί να πάρει ένας μαυροντυμένος ροκ σταρ πάνω σε μια σκηνή…

Ο δεύτερος δίσκος των λεγάμενων, των BRMC ντε, μου φάνηκε από τότε μια βλακεία και αυτές τις μέρες που τον ξανάκουσα το μόνο που συμπλήρωσα ήταν το «και μισή»…δίπλα στη βλακεία…

Το Howl, μια καλή αμερικανιά, και από κει και πέρα μέχρι σήμερα δίπλα σε ένα-δύο αξιοπρεπή κομμάτια χώνουν και άλλα δεκαριά ανεμομαζώματα και βγαίνει καινούργιος δίσκος και γίνεται η δουλειά…

Το μόνο που μου έλειπε για να τα συνδέσω όλα αυτά ήταν η ζωντανή εμπειρία, μια εμπειρία που απ’ ότι διάβαζα συχνά πυκνά σε διάφορες έγκυρες σελίδες που οι γραφιάδες τους περιφέρονται μεταξύ Λονδίνου και Νιου Γιορκ ήταν πολλά παραπάνω από το απόλυτο κουλ, ήταν εμπειρία ζωής αξεπέραστη…

Τώρα το πώς κάποια τόσο περπατημένα άτομα μπορούν και βλέπουν έτσι την εμφάνιση μιας μέτριας κολεγιακού ροκ –με λίγο πιο σκληρές κιθάρες όμως, ιδανικές για ένα έξαλλο φοιτητικό σαββατοκύριακο- είναι κάτι που δεν μπορώ να δώσω απάντηση…ο λόγος από ένα σημείο και μετά περνά στην επιστήμη, που ύστερα από πολυετείς έρευνες ίσως μας απαντήσει τι αμαρτίες πληρώναμε τα προηγούμενα χρόνια εμείς οι ταπεινοί και μας φορέσανε με το στανιό για «μεγάλες μπάντες» τους προαναφερθέντες, ή κάτι βαρετούς μέχρι θανάτου «σοβαρούς μουσικούς» σαν τους Mogwai (οι BRMC ήταν η χειρότερη συναυλία που έχω πάει τα τελευταία χρόνια μετά από αυτούς), ή ακόμη και κάτι νυσταλέους σαλιάριδες σαν τους Tindersticks…

Τέλος…απάντηση δεν έλαβα φυσικά χθες βράδυ και στο μέγα ερώτημα «τι έχει αυτό το έρμο το rock and roll και ψοφάει»…μόνο αιτιάσεις μπορώ να κάνω, και μια από αυτές είναι «αν οι μεγάλες μπάντες του είναι σαν αυτούς που είδα χθες βράδυ, τι να κάνει το καημένο…καλύτερα έξι μέτρα κάτω απ’ το χώμα».

Και επειδή με πόνεσε το 25άευρο –αλλά και το 4άευρο η μπύρα Άλφα ρε πούστη μου-, και συγχύστηκα μ’ αυτά που είδα, και ακόμη έχω στο χέρι την σφραγίδα του θηρίου της detox που τόλμησα να πάω για κατούρημα, λέω να παραθέσω ένα κομμάτι μιας συναυλίας που το έχω ποστάρει και παλιότερα, και όπου αυτοί που παραβρέθηκαν σίγουρα δεν θα είχαν μετά το πέρας της  την απορία Whatever happened to my rock 'n' roll…

The Underground Youth @ Eightball, Θεσσαλονίκη 30/1/2014

Αυτή την δεύτερη φορά μπορώ να πω ότι κυριολεκτικά είδαμε τους Underground Youth, μιας και στην πρώτη, ένα και κάτι χρόνο πριν η απουσία σκηνής στο Les Yper Yper είχε ως αποτέλεσμα, να μας μείνει ως μοναδική εικόνα από εκείνο το live τα…κεφάλια των μπροστινών μας.
Επίσης αν και έπαιξαν νομίζω λιγότερο χθες απ’ ότι την προηγούμενη φορά, ο ήχος ήταν πολύ πιο δυνατός και καλός, με αποτέλεσμα να φανεί καθαρά, πρώτον ότι στις συναυλίες τους είναι μέχρι και 10 φορές καλύτεροι απ’ ότι στους δίσκους, και δεύτερον ότι στο είδος της μουσικής που παίζουν είναι…μεγάλη μπάντα, που πρώτα απ’ όλα φτιάχτηκε γιατί ο φυσικός ηγέτης της, ο Greg Dyer έχει όχι κάτι, αλλά πολλά να μας πει (άλλωστε μας είχε προειδοποιήσει γι’αυτό όχι κανένας τυχαίος, αλλά ολόκληρος επιθεωρητής Λη έτσι?).
Και το κάνει με τον πιο όμορφο τρόπο συνοδευόμενος από δύο εξαιρετικούς μουσικούς στο μπάσο και την δεύτερη κιθάρα, και βέβαια την χάρμα οφθαλμών και ώτων έτσι που βαράει τα ντραμς, γυναίκα του Olya. (Πλάκα, πλάκα εκεί που μας ερχόταν στον νου μόνο η Maurine Tucker και η Peggy O’Neil των Gories όταν λέγαμε για γυναίκες ντραμερ, τώρα μέσα σε 2-3 μήνες παρέλασαν επί σκηνής τρεις, αν προσθέσω δίπλα στην Olya την Valentina Magaletti των Oscillation και την Stephanie Bailey των Black Angels).
Η ψυχωμένη ερμηνεία του Dyer, που στις συναυλίες σαν να του φεύγει αυτή η..«πραότητα» του στούντιο, σε συνδυασμό με τις συνεχείς κιθαριστικές συνομιλίες, και πάντα τον στακάτο ρυθμό, δημιούργησε στιγμές την ατμόσφαιρα μιας Ian Curtis on acid μυσταγωγικής βραδιάς, και το –πολύ πιο ωραίο και…ιντελεκτουελ από τους Black Angels- slide show, ανέβαζε το όλο σκηνικό σε επίπεδο τέχνης.
Τι διάολο, όλα τα live που έχω δει τελευταία γαμώ μου φαίνονται, αλλά το έχω σκεφτεί σοβαρά μη νομίζετε δεν είναι υπεύθυνες οι μπύρες και τα τσιγάρα γι’ αυτό.

Επειδή κανείς χθεσινός συμποσιαστής δεν ανέβασε ακόμη κάποιο βίντεο στο youtube, παραθέτω από το προχθεσινό τους live στο Αν, ένα In Sofia’s Reflection το όποιο όπως το μέτρησα με το ειδικό ψυχεδελικό τραγουδόμετρο μου, είναι περίπου στις 6 φορές καλύτερο απ’ ότι στον δίσκο.
Η χθεσινή του απόδοση στο Eightball δεν μπορεί να μετρηθεί, γιατί δεν συμβαίνει συχνά σε συναυλίες πεντέμιση λεπτά ενός κομματιού να ισοδυναμούν με μια αιωνιότητα και κάτι ρέστα μέρες… 

The Last Drive 30 years alive @ Fix Factory Θεσσαλονίκη 23/12/2013

Πρωινό ξύπνημα: Ευτυχώς είχα προνοήσει να μη δουλεύω σήμερα… ο λαιμός έχει κλείσει από τα ουρλιαχτά, το σώμα πονάει από τα (μεταμεσονύκτια) χοροπηδητά, τ’ αφτιά βουίζουν, το κεφάλι γυρίζει από τα πολλά, μα ύστερα από (αρκετός θα πρέπει να είναι) καιρό νιώθω ευτυχισμένος.

Χθες βράδυ κατά τις δεκάμιση:

«Για όλα όσα περάσαμε μαζί, και γι’ αυτά που θα έρθουν» λέει ο Αλέξης και Blood from a stone πρώτο τραγούδι, ηλεκτρικά κύματα με σαρώνουν, ανατριχίλες στην σπονδυλική στήλη χορεύουν, φωτάκια στο μυαλό λες και είμαι τριπαρισμένος παίζουν…Glass of Broken Dreams, Chain Train, Black Limo…μας έχουν πάρει καροτσάκι και μας πάνε…«Το επόμενο είναι για τις στιγμές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει κανείς να νοιαστεί» Devil May Care…oh shit που λέει και ο Fred Cole στο 54/40, τι σκατά γίνεται εδώ ρε πούστη μου? Κλαίω? Ως και ο Πέτρος με πήρε χαμπάρι και ήρθε δίπλα…για τον Γιώργο που δεν είναι μαζί μας ρε…αυτόν που θα κάναμε την μπάντα…Cramps Wipers και Last Drive, έτσι θα παίζουμε…αρχίζουν και ανεβαίνουν οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι…δεν θυμάμαι σειρά, έχω αρχίσει να χοροπηδάω και να ενοχλώ τους διπλανούς, Χρήστος από Ναυτία στη κιθάρα, ο Βαγγέλης πάντα πίσω απ’ τη κονσόλα, Valley of Death, σε κάποια φάση απελευθερώνουν στη σκηνή τον Gaz από τους Personality Crisis…Russian Roulette, Hey hey hey we're in the movie I feel up and I feel groovy, Αποστόλης Εκτός Ελέγχου στο ρεφρέν… καπάκι Human Fly, Bzzzzzzzz το μάτι του Gaz γυαλίζει όπως πάντα, μόνο που απόψε γυαλίζει και το δικό μου…Αλέκος από Γκούλαγκ, No Fun σε εκτέλεση 80’s χύμα rock and roll, μετά Λάμπρος από Ziggy Was στο μπάσο, η Misirlou στις φλόγες, οι Roundlights σε ρόλο όχι πυροσβέστη αλλά James Cagney…This Fire Inside, Top of the World Ma!...«Ένα μεγάλο κεφάλαιο για την πόλη» λέει ο Αλέξης καθώς υποδέχεται τον Ασκληπιό στην σκηνή…και ένας από τους 2-3 καλύτερους κιθαρίστες που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, λέω εγώ και πολλοί άλλοι.

Δεν ζηλεύω πια τόσο πολύ τους Αθηναίους για τα δύο βράδια που προηγήθηκαν…Holy War, Overloaded και Killhead Therapy όπως δεν έχουν ακουστεί ποτέ ως τώρα τουλάχιστον όσον αφορά τις κιθάρες (ειδικά το τελευταίο)…και μετά: ήταν κάποτε μια μπάντα που την λέγανε The Mushrooms…οι κιθάρες που ακούγονται «σαν ασθενοφόρα» όπως είχε πει και ο συγχωρεμένος ο Νίκος Παπάζογλου ηχούν ξανά στην πόλη, Taste of the Mushrooms λοιπόν, γκνιαμ γκνιαμ γκνιαμ, Asklipios, Grandfather και Tripmaker ξανά μαζί, λείπει ο Atmas που να γυρνάει? και ο δικός τους Γιώργος ο Purple Jelly ή Πλούτο που έφυγε νωρίς, σ’ αυτόν είναι αφιερωμένα και τα τραγούδια που παίζουν μαζί με τους Last Drive με το Downstairs Drops άφθαρτο απ’ τον χρόνο να κλέβει ακόμη μια φορά την καρδιά μας.
Μπάμπης Παπαδόπουλος και το κιθαριστικό ντούζ συνεχίζει χωρίς έλεος…κιθάρα ρε! It’s All Over Now Baby Blue (πηγαίνουμε για το τέλος κοντεύει τρίωρο σκέφτομαι και λυπάμαι, σε πόσες συναυλίες το λέω αυτό με ρωτάω? σε ελάχιστες πια μου απαντώ), Blue Moon που κρέμεται πάνω απ’ τον ωκεανό του ήχου…Έχει ακόμη λίγο όμως…Night of The Phantom, κόσμος ανεβοκατεβαίνει στη σκηνή, οι δίπλα μου δεν ενοχλούνται πια έχουν σεληνιαστεί και αυτοί, Πάνος από Ziggy Was σε ρόλο MC, Gone Gone Gone, Αποστόλης από Εκτός για ένα Over The Edge μέσα από τα σπλάχνα του όπως το συνηθίζει, όλοι τώρα πάνω στη σκηνή για ένα ατελείωτο (να ‘ταν κι άλλο) με παλλαϊκή συμμετοχή και του κοινού, Louie Louie…

«Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό, θ’ απλωθεί η σκιά σου σ’ ένα δρόμο στενό, Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά, σ’ ένα κόσμο θαμπό μακριά, μακριά» λέει ένα παλιό τραγούδι και εύχομαι να είναι ένα βράδυ σαν κι αυτό….ως τότε όμως…περιμένοντας την επόμενη φορά της μπάντας που είναι ικανή στα σαράντα  της χρόνια να είναι καλύτερη απ’ ότι στα τριάντα της, όπως τώρα είναι καλύτερη απ’ ότι στα δέκα της, μια από τις (πολύ) λίγες στο πλανήτη που το πνεύμα του rock and roll εξακολουθεί να βγαίνει σαν το τζίνι μέσα απ’ τις χορδές και πραγματοποιεί πρόθυμα κάθε άπληστη rock and roll φαντασίωση μας…

Still got nothing
but still got soul
and im ready
I love Cindy

Υ.Γ. Και σιγά ρε Αλέξη τι περάσαμε μαζί…μήπως επειδή γνωρίσαμε τους φίλους μας, φτιάξαμε τις παρέες μας, ερωτευτήκαμε τα κορίτσια μας, χαρήκαμε μεθώντας τις λαμπρές μέρες, ξορκίσαμε τις κακές ώρες, θρηνήσαμε τους φίλους που έφυγαν νωρίς, όλα αυτά με τα τραγούδια σας? 

* Η φωτογραφία κλεμένη από εδώ: http://stagespotting.com/

The Black Angels @ Principal Club Theater 5/12/2012

Τέτοιον καιρό περίπου, στις 7 Νοέμβρη του 2006 είχα στείλει στο boss του (ελαφρύ ας είναι το διαδικτυακό χώμα που το σκεπάζει) tranzistor.gr ένα mail όπου μεταξύ άλλων του έγραφα: «Αφεντικό καλησπέρα…σου στέλνω μια δισκάρα…μεγάλη…» ή οποία δεν ήταν άλλη από την Passoverάρα των Black Angels.
Αυτή η πρώτη παρουσίαση τους λοιπόν στο πανελλήνιο (για να ευλογήσω κι εγώ μια φορά τα γένια μου που μεγάλωσαν και ασπρίζουν επικίνδυνα, πρέπει να ξουριστώ), πήγαινε κάπως έτσι: 
«Τι είναι αυτό που ακούω απ τα ηχεία μου? Περασμένες 12 και εγώ κομμάτι με το κομμάτι όλο και ανεβάζω την ένταση. Νιώθω σαν κάποτε που όταν είχα λεφτά για σκότωμα πήγαινα στο δισκάδικα, και κοντά στους δίσκους που ήταν στη λίστα σημειωμένοι ως απαραίτητοι, τσίμπαγα και  2-3 που δεν ήξερα τίποτα για αυτούς, με μόνο κριτήριο το όνομα και το εξώφυλλο τους. Κάποιες φορές –ελάχιστες- ακούγοντας τους έπεφτα πάνω σε τοίχο και έβλεπα αστράκια, και μου έπαιρνε μήνες να συνέλθω…από μερικούς μάλιστα νομίζω ότι δεν συνήλθα ποτέ. Απ’ αυτή την άποψη δεν έχουν αλλάξει και πολλά με το κατέβασμα και το ψάξιμο mp3. Κι εδώ αραιά και που περιπλανώμενος στα files κάποιου «καλού» user το μάτι μου πέφτει και σκαλώνει σε διάφορα ονόματα και τίτλους. Όπως ας πούμε σκάλωσα με το Fear is on your side των I love you but I’ve chosen darkness, και όπως επίσης έπεσα απόψε ανυποψίαστος, πάνω στην νάρκη του Passover των Black Angels. Πόσο καιρό είχα να ακούσω τέτοιο αποκαλυπτικά καθαρτήριο rock n roll? Καπνισμένο και άρρωστο, νότιο και φασαριόζικο, ζόρικο και συναισθηματικά φορτισμένο…Η απάντηση είναι: «ούτε που θυμάμαι πια»…
…Σαν να αντικατέστησε κάποιος κρυφά της παρτιτούρες από το αναλόγια του John Cale με την Βίβλο, να πότισε τον Lou Reed και τους υπόλοιπους με μια παρτίδα από την «καλή» του Dr.Timothy Leary, κι ύστερα κάθισε και ηχογράφησε της ψυχεδελοψυχωτικές ελεγείες τους προς τον άσωτο ήλιο.
Οι Black Angels με ένα ep και ένα single πίσω τους , κυκλοφορούν φέτος το κορυφαίο με διαφορά rock n roll ντεμπούτο της χρονιάς, και πλασάρονται με περισσή άνεση και θράσος, στην τριάδα με τα καλύτερα ανεξαρτήτως είδους, ήχου, στίχου, και λοιπών κατηγοριών…» 

Χθες το βράδυ στο Principal ευτυχώς τελικά, και όχι στο Club του Μύλου όπου με τον κόσμο που μαζεύτηκε θα είχαμε σίγουρα λιποθυμίες, οι Βlack Angels έδειξαν ότι παρά τον χρόνο που κύλισε, και συνήθως αυτό γίνεται εις βάρος της μουσικής, παρά τα βλακείες τραγουδάκια που γράφουν μερικές φορές και δεν παρέλειψαν να συμπεριλάβουν και 1-2 απ’ αυτά στο set, παρά του ότι μάλλον είναι το νέο όνομα που θα προσδίδει κύρος –για κάποιο καιρό, μέχρι να βρουν τίποτε άλλο να ασχοληθούν- στα ακούσματα των ψευτοίντιδων, παρά, αλλά και λόγω του επαγγελματισμού τους, παραμένουν και καπνισμένοι, ίσως καθόλου νότιοι πια, αλλά σίγουρα φασαριόζικοι, και ζόρικοι και συναισθηματικά φορτισμένοι και φυσικά πάντα πολύ ψυχεδελιασμένοι…υπήρχαν 5-6 στιγμές –τουλάχιστον- στην συναυλία που ταρακούνησαν όχι μόνο τους τοίχους αλλά και τις ψυχές όσων βρισκόταν ανάμεσα στους τοίχους…θέλω να ελπίζω δηλαδή…όσο για το setilist…αφού σας είπα την γνώμη μου για το live μπορώ πλέον ήσυχος να το θέσω ως εξής:
το θέμα δεν είναι τι έπαιξαν στην μιάμιση περίπου ώρα που ήταν στην σκηνή, αλλά τι δεν έπαιξαν…το καλύτερό τους τραγούδι, το ποιο αγαπημένο μου από δαύτους, και ένα από τα ωραιότερα της δεκαετίας που βγήκε…δεν πειράζει…συμβαίνουν αυτά και στις καλύτερες των οικογενειών…ας το ακούσουμε από το youtube και ένα live τους στo Σιδνεϊ (για να χώσουμε έτσι στο άσχετο και την Αυστραλία πάλι)…Prodigal Sun.

Υ.Γ. To support, τους Psychedelic Trips To Death τους πρόλαβα για λίγο και δεν τους –την- άκουσα καλά, οπότε επιφυλάσσομαι στους Underground Youth που θα ανοίξουν και πάλι να είμαι νωρίτερα για μια ολοκληρωμένη δόση, ταξίδι και άποψη…η φωνή πάντως ακούστηκε!