Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Twin Guns - Sweet Dreams

Self Released
2012

Ο Jim Chandler, με το προσωνύμιο Jungle μπροστά, θα έχει να το λέει στα εγγόνια του που πρόλαβε και έπαιξε ντραμς στους Cramps (και αυτός), και αμέσως μετά θα συμπληρώνει «και στους Makers», έστω και στην τελευταία ποζεράδικη περίοδo τους θα συμπλήρωνα εγώ.
Ο Andrea Sicco όμως, που δεν έχει τέτοιο βαρύ βιογραφικό και προϋπηρεσία παρά μόνο σε κάποιους Oscura και Rockethouse, και άντε να εξηγείς στα τσογλάνια σαράντα χρόνια μετά ποιοι ήταν αυτοί (όχι ότι με τους Cramps θα είναι εύκολο, αλλά όσο να πεις έχεις περισσότερες ελπίδες), ο Andrea Sicco λοιπόν έχει πολλούς λόγους να χύσει τόνους…ιδρώτα λέμε, στη σκηνή και το στούντιο με τους Twin Guns.
Και οι δύο όμως, τελικά παίζουν τα ρέστα τους, όχι γιατί τους ένοιαξε τι θα πούνε στα εγγόνια, κάτσε πρώτα να φτάσουν μέχρι εκεί, αλλά γιατί έτσι γουστάρουν να παίζουν, σαν οι Cramps μόλις τώρα να ανεβήκαν πρώτη φορά στη σκηνή του CBGBs, τραβώντας μαζί από τα κατσιασμένα μαλλιά έξω από την κρύπτη και όλα τα ξεχασμένα βρικολακιασμένα πλάσματα του rock and roll από τα 50’s και τα 60’s, που δεν χρειάζονται πολλά για να ξεσαλώσουν, παρά μόνο μερικές κάσες μπύρες, τα κουτιά με τα χάπια στο ράφι του φαρμακιού της γιαγιάς που κι αυτή δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια, τύμπανα, κιθάρα και μικρόφωνο, καμιά φυσαρμόνικα που και που, και βέβαια το απαραίτητο fuzz box και την επίσης απαραίτητη ψύχωση και σκουπιδοαισθητική.
Τέλος, όπως και στην περίπτωση των συντοπιτών τους –βλέπε Brooklyn NYC, μια πόλη που όλους τους στοιχειώνει- Triple Hex, ο Matt Verta-Ray βρίσκεται με βάρδιες πίσω απ’ την κονσόλα να βάλει μια τάξη σε όλ’ αυτά…ε αυτά…



 

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Up…with the old man of the mountain


Ο Hassan I Sabbah, ο γνωστός και σαν «Γέρος του βουνού» ήταν ιδρυτής του ισλαμικού αιρετικού τάγματος των Ασσασίνων.
Με ορμητήριο το απόρθητο φρούριο του Αλαμούτ, την «αετοφωλιά», στρατολογούσε πιστά αφοσιωμένους ακόλουθους, οι οποίοι έπειτα από μακρόχρονη εκπαίδευση σκόρπιζαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, και υποδυόμενοι διάφορους ρόλους και επαγγέλματα κατάφερναν να διεισδύουν στις αυλές και τους κύκλους της κατά τόπους πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, και όντας δολοφόνοι σε ύπνωση περίμεναν πολλές φορές και για χρόνια ολόκληρα το μήνυμα-διαταγή (το πώς αυτό έφτανε στους αποδέκτες του παραμένει ακόμη ένα μυστήριο και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν) για να σκοτώσουν, το επιλεγμένο από τον Γέρο θύμα τους, αδιαφορώντας για την μετέπειτα κατάληξη της δικής τους ζωής.
Τους περίμενε άλλωστε ο παράδεισος που με την βοήθεια του χασίς –λέει ο μύθος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και του οπίου λένε οι σοβαροί μελετητές, και όσοι έστω και μια φορά στην ζωή τους έχουν δοκιμάσει ινδική κάνναβη-  είχαν «επισκεφτεί» στην διάρκεια της παραμονής τους στο Αλαμούτ και τους μυστικούς κήπους του.
Στην ουσία ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον φόνο σαν πολιτικό όπλο συστηματικά.
Έτσι το όνομα τους που σημαίνει «αυτός που παίρνει χασίς» μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από σταυροφόρους ως συνώνυμο του «δολοφόνος», το γνωστό assassin.
Στον Γέρο του βουνού αποδίδεται και η γνωστή φράση nothing is real everything is permitted ή αλλιώς «τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται».
Φτάνει όμως με την ιστορία που έτσι κι αλλιώς είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να ξαναζούμε συνήθως σαν τραγωδία, για περισσότερα οι ιστοριοδίφηδες μπορείτε να διαβάσετε την καλύτερη μάλλον μελέτη πάνω στο θέμα “Οι Ασσασίνοι, μια ριζοσπαστική αίρεση του Ισλάμ” του Bernard Lewis, την μυθιστορηματική προσέγγιση  “Αλαμούτ η αετοφωλιά” του Vladimir Bartol, και βέβαια τις πολλές αναφορές στα βιβλία William Burroughs με πρώτο και καλύτερο το “Η βίβλος των αναπνοών”.

Στην μουσική τώρα…μπορεί η πιο γνωστή αναφορά στον Γέρο του βουνού να υπάρχει στο κομμάτι των Hawkwind που φέρει το όνομά του και δεν είναι άλλο από το ελαφρώς αναγραμματισμένο Hassan I Sahba, γνωστό στην χώρα μας και ως…χασίς χασίς, από το έβδομο άλμπουμ του γκρουπ, το Quark, Strangeness And Charm του 1977, είχε προηγηθεί όμως το τραγούδι των θρυλικών The Up, το Hassan I Sabbah που βγήκε σαν b-side του επτάϊντσου που στην πρώτη πλευρά του είχε το Just Like an Aborigine, και κυκλοφόρησε το 1970. Αυτό ήταν και το πρώτο από τα δύο όλα κι όλα σινγκλ που κατάφεραν ηχογραφήσουν.
Οι Up, το συγκρότημα από το Detroit του Michigan που μαζί με τους MC5 ήταν τα επίσημα «μουσικά όπλα» του White Panther Party του John Sinclair, τον ακολούθησαν μάλιστα μαζί με τους MC5 και στην κομούνα του στο Ann Arbor.
Οι Up που σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να έχουν υπογράψει στην Electra records και οι δίσκοι τους που δεν βγήκαν ποτέ, να φιγουράρουν περήφανα δίπλα σ’ αυτούς των άλλων δύο συμπολιτών τους και νονών του punk, των Stooges και των MC5, και δίπλα σε όλους τους άλλους που φέρουν την ταμπέλα του «επαναστατικού rock»…μόνο που η περίπτωσή τους θα ήταν από τις λίγες που άξιζαν αυτόν τον τίτλο πραγματικά.
Οι Up που τελικά κατάφεραν να ηχογραφήσουν 2 singles (Just Like An Aborigine / Hassan I Sabbah το 1970 και Free John Now!/ Prayer For John Sinclair το 1971) και να δουν το πρώτο τους LP, μια συλλογή με τις επίσημες, ανεπίσημες και Live ηχογραφήσεις, να κυκλοφορεί 22 χρόνια μετά την διάλυσή τους το 1995 (με τίτλο Killer Up!)…οι Up να φιλοξενούν τον Allen Ginsberg στη δεύτερη πλευρά του δεύτερου και τελευταίου single στο Prayer for John Sinclair, μια προσευχή διαμαρτυρία για την καταδίκη του τελευταίου σε δεκαετή φυλάκιση γιατί κέρασε δύο τσιγαριλίκια σε μυστικούς πράκτορες της δίωξης…οι Up που έσβησαν τόσο γρήγορα και σκόρπησαν σαν τις στάχτες ενός τρίφυλλου έστω τσιγάρου…οι UP του Frank Bach, του Vic Peraino, του Scott Bailey, του Bob Rasmoussen και φυσικά του Gary Rasmoussen μπασίστα λίγο αργότερα των Sonics Rendezvous Band. 


Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

in cold blood




…Η αγάπη και το μίσος να τρέχουν πλάι πλάι αλλά τελικά το δεύτερο να προηγείται…



…Ξέρω για την κόλαση. Έχω πάει. Ίσως υπάρχει και παράδεισος. Πολλοί πλούσιοι αυτό πιστεύουν…



…Το μόνο που έχουμε εδώ πέρα είναι τους φίλους μας. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο…



…Θέλω να πω ότι δεν κρατάω κακία. Με στέλνετε σ’ έναν κόσμο καλύτερο απ’ ότι ήταν ποτέ αυτός…



…Να θυμάσαι, αν ένα πουλί κουβαλούσε όλους τους κόκκους της άμμου έναν έναν στην άλλη μεριά του ωκεανού, όταν θα τους είχε κουβαλήσει πια όλους, τότε θα ‘ταν μόνο η αρχή της αιωνιότητας. Γι’ αυτό φύσα τη μύτη σου.



text: Kόκκινες σταγόνες στον τοίχο από το In Cold Blood (1965) του Truman Capote, στα ελληνικά: Εν Ψυχρώ, μετάφραση Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδόσεις Καστανιώτης 2006.

mucic: Radio Birdman – Smith and Wesson Blues, Burn My Eye EP, Traflagar 1976.



Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

this ain't the summer of love...vol.1



Θερινό ηλιοστάσιο, γιορτή της μουσικής, μια σελήνη να με το συμπάθιο, ζέστη, μπίχλα, δυσωδία, ξεραΐλα, άγχος…χαμός…δεν ξέρω αν υπήρξε τελικά ποτέ κανένα, πάντως αυτό που διανύουμε σίγουρα δεν είναι το καλοκαίρι της αγάπης…vol.1 γιατί θ’ ακολουθήσει και vol.2, μπορεί και 3…
Κλικ στο unlove it παρακάτω, Play it loud ως είθισται, Feel alright till you blow away όπως οι Damned, και Love your enemies με τον τρόπο του γέρο-Μπιλ.





Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Various Artists ‎– Nuggets: Antipodean Interpolations Of The First Psychedelic Era


Warner music Australia 
2012

Αυτή είναι μια ωραία συλλογή που βγήκε πέρυσι για να γιορταστούν τα σαράντα χρόνια από την κυκλοφορία μιας άλλης, μυθικής πλέον συλλογής που είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την μεγάλη γκαραζοψυχεδελική αναβίωση των 80’s και κατά κάποιον τρόπο όλων όσων ακολούθησαν και ακολουθούν, και δεν είναι άλλη από την Nuggets Original Artyfacts From the First Psychedelic Era 1965–1968 που είχε επιμεληθεί ο Lenny Kaye το 1972, ο οποίος αναλαμβάνει και τις σημειώσεις και εδώ, (το ερχόμενο Σάββατο στις 22 Ιουνίου μάλιστα η χάρη του θα φτάσει ως και το Ηρώδειο, συνοδεύοντας -όπως συνηθίζει εδώ και…τέσσερεις δεκαετίες- την Patti Smith, στην εκεί συναυλία της).
18 αυστραλέζικες μπάντες διασκευάζουν ισάριθμα –από τα 27 που ήταν στο σύνολο- κομμάτια των original nuggets, όλα τους σήμερα κλασικά, και αυτά που ξεχωρίζουν είναι τα πιο κλασσικά απ’ όλα, όπως το I Had Too Much To Dream Last Night των Electric Prunes σε μια καλοπαιγμένη εκτέλεση από του Velociraptor, η σοκεζιά διασκευή του Dirty Water των Standells από τους Pearls,  ή το αγαπημένο Dont Look Back των Remains δοσμένο ωραία και με φανερό κέφι από τους Palms, αν και εδώ που τα λέμε δεν κάνουν και κανένα κατόρθωμα αυτές οι μπάντες μιας που θέλει μόχθο και προσπάθεια να σκοτώσεις τέτοια κομμάτια…
Συμπέρασμα: μια –ακόμη- καλή ευκαιρία για να μαθαίνουν οι νεότεροι, και να θυμούνται οι παλιότεροι…όσο για μένα που δεν είμαι τόσο αρχαίος ώστε να θυμάμαι την πρώτη κυκλοφορία των Nuggets πίσω στα 1972, αλλά ούτε και τόσο νέος ώστε να χάσω το μυαλό μου με αυτά τα τραγούδια μιας που έχουν προηγηθεί εκατοντάδες ακροάσεις των πρωτότυπων αλλά και πάρα πολλών διασκευών, αυτό που λέω να κάνω μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου, είναι να βγάλω το λαμπατέρ που έχω θρονιάσει πάνω στο πικάπ και να βάλω να ακούσω το διπλό βινύλιο φετίχ των απανταχού γράσο-junkies.

Υ.Γ. Την ίδια εποχή πέρυσι βγήκε και το Down Under Nuggets- Original Australian Artyfacts 1965-1967 που όπως μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει απ’ τον τίτλο, αφορά τα πεπραγμένα στα γκαράζ της χώρας εκείνη την περίοδο, με μπάντες όπως οι Master Apprentices, οι Elois, οι Missing Links, οι Purple Hearts, οι Atlantics και άλλες, που ίσως τα πούμε στο κοντινό μέλλον πιο αναλυτικά. 


Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Khmer Rouge - Mountain of Skulls


Η κασετοσυλλογή Noise Fest που περιέχει κομμάτια από τις εμφανίσεις διαφόρων μουσικών της Νεουορκέζικης σκηνής στα πλαίσια του ομώνυμου φεστιβάλ που λάμβανε χώρα στο White Columns του Soho, διοργανωμένο απ’ τον Thurston Moore το καλοκαίρι του 1981, είναι περισσότερο γνωστή για την πρώτη ζωντανή εμφάνιση αλλά και ηχογράφηση των Sonic Youth, σε ένα κομμάτι με τον τίτλο…Untitled.
Μέσα εκεί όμως έχουμε και μια δεύτερη πρωτιά, μιας που περιέχει την πρώτη επίσης εμφάνιση μαζί και ηχογράφηση της μπάντας που είχαν σχηματίσει οι Phillipe Von Hagen (αγνώστων λοιπών στοιχείων, τουλάχιστον σε μένα), Ken Sitz (δημιουργός του logo των Dead Boys στο εξώφυλλο του θρυλικού Young Loud And Snotty), Claus Castenskiould (μετέπειτα Castenskiold, ζωγράφος και υπεύθυνος για μερικά από τα αγαπημένα μου εξώφυλλα όπως το The Wonderful And Frightening World Of The Fall, και το Mother Juno των Gun Club που αυθαίρετα δανείστηκε και αυτό το blog σαν εικόνα του), και τέλος κάποιος Phil Schofield, που πριν δύο χρόνια είχε φτάσει από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη με σκοπό να διασχίσει όλη την Αμερική και να φτάσει στη Δυτική ακτή, αλλά ξόδεψε τα τελευταία του λεφτά αγοράζοντας μια Fender Mustang και έμεινε εκεί να παίζει με την κιθάρα του…punk.
Το όνομα της μπάντας ήταν Khmer Rouge, ο σκοπός της να μιξάρει την ποίηση των Καταστασιακών με τις πειραματικές και θορυβώδεις κιθάρες αυτού που ονομάστηκε No Wave, πράγμα που προσπάθησε και σε ένα ποσοστό κατάφερε μέχρι το 1986, όπου και διέλυσε μέσα σ’ ένα μεγάλο σύννεφο άσπρης σκόνης, για να πάρει ο καθένας τον δρόμο του.
Μέχρι τότε πρόλαβαν και κυκλοφόρησαν ένα single και ένα EP, και έπρεπε να περάσουν είκοσι παρά ένα χρόνια για να μαζευτεί αυτό το υλικό μαζί με ακυκλοφόρητα κομμάτια και αρκετές ζωντανές ηχογραφήσεις κυρίως από το CBGB’s, και να κυκλοφορήσει σε ένα διπλό CD με τον τίτλο New York - London 1981 – 86.
Η σύνθεση αμέσως μετά την συμμετοχή τους στο Noise Fest είχε αλλάξει κατά τα 2/4 μιας και μετά την αποχώρηση των Hagen και Sitz, προστέθηκαν στο γκρουπ ο Barry “Scratchy” Myers (DJ των Clash στις Αμερικάνικες περιοδείες τους μεταξύ άλλων) στο μπάσο, και η Marcia Schofield (τότε γυναίκα του Phil) στα πλήκτρα, ο Castenskiold εξακολουθούσε να κάθεται πίσω από τα ντραμς και φυσικά ο Schofield στην κιθάρα και την φωνή. Αυτοί είναι υπεύθυνοι μαζί με κάποιους ακόμη περιστασιακούς ντράμερς για το σύνολο των ηχογραφήσεων που περιλαμβάνονται στο New York – London.
Για να πάμε όμως πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε, δηλαδή στην συλλογή Noise Fest όπου μεταξύ όλων των άλλων υπάρχει και το Mountain of Skulls (που άγνωστο γιατί, δεν συμπεριλαμβάνεται στο New York-London), και παρά την ζωντανή θαμπή και μουντή ηχογράφηση, το αυτί καταλαβαίνει αμέσως ότι έχει να κάνει με ένα πρώτης τάξης και αξίας χαμένο μετά-punk διαμαντάκι, με τον κλασικό της εποχής έντονο και αγχωτικό ρυθμό στο μπάσο και τα τύμπανα, πολύ καλή δουλειά στις κιθάρες που δυστυχώς θάβονται από την φτωχή είπαμε ηχογράφηση, και όσο για την φωνή…Αυτή μαζί με την πρωτιά της παρθενικής ηχογράφησης των Khmer Rouge που έτσι και αλλιώς δεν λέει και πολλά στους περισσότερους, διεκδικεί ακόμη μια, αυτή της πρώτης εμφάνισης μπροστά στο μικρόφωνο μιας φωνής που μερικά χρόνια αργότερα θα μαθαίναμε και θα αγαπούσαμε με…λιγάκι αλλαγμένο το πατρικό της όνομα, δηλαδή σαν Phil Shoenfelt.
Λίγους μήνες νωρίτερα μέσα στο 1981, πριν βγει η συλλογή, είχε κάνει και την πρώτη του δισκογραφική εμφάνιση γενικά, συμμετέχοντας παίζοντας μπάσο στο επτάϊντσο των Disturbed Furniture, Information με b-side το Allors Allez. 


Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Bad Vision


Μελβουρνέζοι που μόλις πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single, double A-side όπως οι ίδιοι το διαφημίζουν, 112/Visions, που όμως αν είχα ακούσει το περσυνό demo τους πριν απ’ αυτό,  θα έλεγα ότι δεν δικαιώνει τις προσδοκίες που δημιουργούν κομμάτια σαν το Blind Eye ερχόμενο με φόρα, όχι από την εποχή του Is This Real? των Wipers μα ακόμη πιο πριν, από τις πρώτες μέρες των τελευταίων και το Better Off Dead EP, η και το Rowland, το αφιερωμένο άραγε σε ποιόν?
Άρα?...ανάβουμε τσιγάρο και περιμένουμε το πρώτο τους μεγάλο άλμπουμ… 

bandcamp

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

god damn I hate the constipation...blues

Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά, αμέτρητα τραγούδια για την αγάπη, τον έρωτα, τον χωρισμό, την μοναξιά, την επανάσταση, τον Θεό και τον διάβολο, το ποτό, τα ναρκωτικά, την πουτάνα την κοινωνία, θα μπορούσα να γράφω ως αύριο το βράδυ τα θέματα αυτά τα βγαλμένα φυσικά απ’ τη ζωή, αλλά σταματώ εδώ για να πω ότι απ’ όσο γνωρίζω υπάρχει μόνο ένα που να μιλάει για ένα τόσο σοβαρό θέμα, βγαλμένο κι αυτό και μάλιστα με πολύ ιδρώτα και κόπο από την ζωή,  όπως είναι η δυσκοιλιότητα…
Και μάλλον δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει άλλος κανείς από τον ScreaminJay Hawkins. Ας αφήσουμε όμως να μας μιλήσει ο ίδιος για την έμπνευσή του μέσα από μια συνέντευξη αγνώστου τόπου, χρόνου και προελεύσεως, κομμάτια της οποίας υπήρχαν σε ένα μικρό αφιέρωμα για τον ScreaminJay, στο 3ο τεύχος του fanzine Merlins music box, που είχε βγει τον Μάιο του 1990.

“Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα προβλήματα δυσκοιλιότητας ή παρόμοιες παρενοχλήσεις, μέχρι που έμεινα πέντε ώρες καθισμένος στη λεκάνη του νοσοκομείου.
Οι γιατροί με πότιζαν υπόθετα, χάπια, μπας και λειτουργήσει το έντερό μου, μα δε γινόταν τίποτα.
Έτσι καθόμουν στη λεκάνη και έκλαιγα τη μοίρα μου, ώσπου πρόσεξα το όμορφο ρολό. Παίρνοντας μολύβι και χαρτί ξεκίνησα το τραγούδι.
Όσο τραβούσα το χαρτί τόσο “έμπαινα” στο κομμάτι. Περιέγραψα τι ακριβώς σημαίνει η δυσκοιλιότητα: Κάθε κίνηση, κάθε ήχο και έξι ώρες μετά ήρθε η ανακούφιση και η λεκάνη κόντεψε να ξεχειλίσει .Είχα γίνει σαν πακέτο. Οι γιατροί το ονόμασαν “συγκρουόμενα περιττώματα” ή κάπως έτσι και το έγραψαν στο ιστορικό μου, μα οι νοσοκόμες που με συναντούσαν στους διαδρόμους, μούλεγαν “τουλάχιστον τώρα το ξέρουμε…το γράφει το ιστορικό σου…είσαι γεμάτος σκατά…»” 

Τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς μετά τα λόγια του αξέχαστου παλαβού? Τίποτα, γι’ αυτό πάμε κατευθείαν στο τραγούδι, σε δύο μάλιστα εκτελέσεις, έτσι ώστε να το εμπεδώσουμε, μια με τον λεγάμενο παρέα με τους Fuzztones και μια με τον Serge Gainsbourg


Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Dirtmusic - Troubles

Glitterhouse
2013

Σε άλλες εποχές μπορεί να το λέγαμε και εθνικ, αλλά δεν μ’ αρέσει καθόλου μα καθόλου ο όρος…προτιμώ το Music for the Sheltering Sky, μουσική που σαν άνεμος κουβαλά στη ράχη της την άμμο της ερήμου, όχι οποιασδήποτε, μα αυτής που στα βάθη της τελειώνει ο κόσμος, δηλαδή της απέραντης Σαχάρας. Η απλά Sahara Blues
Οι φωνές και οι χορδές των κυρίων Hugo Race, Chris Brokaw, και Chris Eckman, μπλέκουν με τις αρχαίες φωνές και τα τύμπανα της Αφρικής, και οι νότες τους χάνονται κυματιστές χορεύοντας μέσα στον αέρα και κάτω απ’ τον ατελείωτο προστατευτικό ουρανό, μια φάλτσα νότα αρκεί για να τον ραγίσει έτσι λεπτός που είναι, ευτυχώς όμως αυτή δεν έρχεται ποτέ.
Έρχεται όμως η δύση του ήλιου, και τότε είναι που αν ξαπλώσεις και βάλεις το αυτί σου στην άμμο μπορείς ν’ ακούσεις μαζί με τα ξύλα που καίγονται και σκάνε στην μεγάλη φωτιά, την βαθιά ανάσα της γης να μιλάει στον ουρανό μαζί και σε σένα.
Μουσική όμορφη που ακόμη θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να ξεβουλώσει τους βουλωμένους νεροχύτες που κάποιοι, όλο και περισσότεροι τριγύρω φαίνεται να κουβαλάνε αντί για μυαλά…σιγά και μη, λέει μια φωνή από…κάπου…την διώχνω μαζί με τις σκέψεις για τους νεροχύτες…μου χαλάει την μαγεία…
Μαγεία σκορπισμένη σε άπειρους κόκκους, όμοια όπως στα “desert” βιβλία του Paul Bowles, που πάντα όταν ακούω τους Dirtmusic μούρχεται και πιάνω να ξαναξεφυλλίσω, βρίσκοντας παράλληλα και ιδέες για να βαφτίζω την μουσική τους.
Εν συντομία, τρίτο άλμπουμ για τους Dirtmusic, μακάρι αυτοί να τα χιλιάσουν και ‘μείς να ‘μαστε εδώ να τους ακούμε, και αν του έβαζα βαθμό αυτός θα πλησίαζε το άριστα…

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

broken through the centuries


Μετά ‘πό μιας στιγμής σιωπή μίλησε
Ένα σκεύος άχαρο και κακοφτιαγμένο.
Με χλεύασαν που έστεκα λοξά:
Τι! Λες τότε να τρεμούλιασε το χέρι τ’ Αγγειοπλάστη?

image: Gustav Dore – The Enchantment Of  Don Quixote, 18ος αιώνας.
text: Omar Khayyam - Rubairat, 13ος αιώνας. 
music: Alice In Chains – Would?, 20ος αιώνας.


Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Greta Mob...The Petite Bourgeois Blues



Σβήνουν τα τσιγάρα τους πάνω στον τελευταίο δίσκο του Cave, ενώ τα ποτά τους τα σερβίρουν πάνω σ’ αυτόν των Drones. Το Teenage Snuff Film του Howard το κρατούν μέσα στο αυτοσχέδιο, κατασκευασμένο από μια ξύλινη κάσα παράνομα αποσταγμένου ουίσκι εικονοστάσι, μαζί με το For The Sake Of The Song του Townes Van Zandt και παρόλη την ζαλάδα τους δεν ξεχνούν ποτέ ν’ ανάψουν το καντήλι…με την κάφτρα του τσιγάρου.
Με φωτιά που φυσούν απ’ το στόμα τους ανάβουν τους δυναμίτες που εν είδη τραγουδιών πετούν στο κοινό, για να ξορκίσουν τα θυμωμένα πνεύματα του blues που όλοι τα μνημονεύουν μα τελικά στην ουσία φαίνεται να έχουν ξεχάσει…
Και ο Leadbelly που κολλάει? Αυτός απλά χαμογελάει, από τόπους και χρόνους αθέμιτους και σκοτεινούς όπου ούτε ο νόμος ούτε ο ηλεκτρισμός έχουν επενδύσει.
Αυτός ο τελευταίος μας ενδιαφέρει να υπάρχει μόνο για να μπει στην πρίζα ο ενισχυτής. Όχι ότι μας είναι και εντελώς απαραίτητος, απ' αλλού πηγάζει η ένταση. Ο πρώτος δεν μας ενδιαφέρει σε καμιά περίπτωση.
Από την  Wangaratta, στο Βερολίνο, πίσω στο Σίδνεϊ, στη χώρα των Yorta Yorta όπου τα πνεύματα κάθε που βραδιάζει στήνουν τον χορό.
Κάτι είπα για Βερολίνο…τέτοιο ερημικό βιομηχανικό punkadelic blues είχε ν’ ακουστεί εκεί, αλλά και worldwide από την εποχή των πρώτων άγριων ημερών των Fatal Shore.
Λοιπόν…στοιχηματίζω ολόκληρο το βασίλειό μου της Δανιμαρκίας, που δεν είναι βέβαια και τίποτα σημαντικό έτσι σάπιο που κατάντησε, αλλά αυτό έχω αυτό βάζω, βάλτε και σεις παιδιά, μαύρο κόκκινο, λάδι για την καντήλα, εδώ κληρώνει ο γούργουλας, πως αν ο επικείμενος πρώτος τους δίσκος τους Let The Sunburnt Country Burn -αν και όποτε βγει- θ’ αφήσει εποχή…
Δεν συζητάμε για το ποιος θα είναι στην κορυφή της λίστας της χρονιάς αν κυκλοφορήσει φέτος. Κι ας μη τους καίγεται αυτούς καρφί, ούτε και μένα μου καίγεται καρφί εδώ που τα λέμε, δεν συζητάμε τίποτα παιδιά, τα πράματα είναι σοβαρά.
Τα κάνουν όλα, τα κάνουν μόνοι τους, και το blues που παίζουν είναι βρώμικο και επικίνδυνο και έχει πάθος και είναι λάθος, και γάμησέ με όταν η μουσική μπορεί ακόμη να σε παίρνει από έναν κόσμο που σαν να παραγέμισε μαλάκες και να σε πάει…κάπου αλλού ξέρω ‘γω…σε μια τυχαία διαδρομή απ’ το ένα φως στο άλλο μέσα στην νύχτα πριν απ’ τα δάση, και αυτό ήταν όλο? Αυτό ήταν ναι…
Και ποιος λυπάται πια που οι Beast of Bourbon δεν πολυκυκλοφορούν στην πιάτσα? Τα θηρία είναι εδώ, και μη τολμήσει κανείς να μου στείλει τον γιατρό γιατί θα δαγκώσω! Έχω λύσσα λέμε, αρφ αρφ,  ααααργκχχχχχ…..

Put that needle in.
And don't forget to close you're eyes

She's gonna hit you...
Where it hurts.
And the pain is gonna be...
Bad.



Τρίτη 4 Ιουνίου 2013

Buried Feather - ST

Self Released
2013
Ανατρέχω και συμβουλεύομαι το αρχείο του μπλογκ, και συγκεκριμένα την ανάρτηση για το σινγκλάκι των Buried Feather με το In The Sun στην πρώτη πλευρά και το Magnetized στη δεύτερη, που συμπεριλαμβάνονται αμφότερα στο παρθενικό πρώτο τους άλμπουμ. Χμμμ για να δούμε…
Μετά ωρίμου σκέψεως δεν παίρνω πίσω τα περί Citadel, αλλά για την περίσταση κρατάω το συμπέρασμα στο τέλος του κειμένου (να το πει ο Θεός), ότι δηλαδή αυτοί οι Αυστραλοί παίζουν ότι παίζει όλος ο κόσμος σήμερα, δηλαδή ψυχεδελοκάτι ροκ (καλά όχι όλος, υπάρχουν κι αυτοί που παίζουν αυτό το τζοϊντιβίζιονκάτι, και οι άλλοι που παίζουν…κάτι τέλος πάντων), μόνο που το κάνουν δέκα φορές καλύτερα.   
Επίσης διακρίνω στον δίσκο και μια μικρή στροφή προς krautικές καταστάσεις (βλέπε το εισαγωγικό Plates), που εμένα προσωπικά δεν με χαλάνε καθόλου, και μέσα σ’ όλα αυτά, υπάρχει και το Drowning Man, μια ψυχεδελική δίνη που άπαξ και παρασυρθείς μέσα της δεν βγαίνεις εύκολα και χωρίς έξωθεν βοήθεια…αυτά…

 

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

The Circle Brothers - Cold Breeze


Ikarus records
2013


Ο Eric Burdon κάποτε στο Good Times τραγουδούσε κοροϊδευτικά για τις παλιές μέρες πριν γνωρίσει τα παραισθησιογόνα, τότε που το έτσουζε στο αλκοόλ, (όχι ότι μετά το έκοψε μαχαίρι) αλλά τα παιδιά των χίπηδων, τουλάχιστον στην Ελβετία απ’ όπου μέσα από ένα παλιό κοινόβιο εφορμούν τα δύο –δίδυμα- αδέρφια Ringli και η παρέα τους, το φαίνεται ότι νοσταλγούν τις παλιές καλές μέρες του bourbon και του ταμπάκο.
Οδηγοί τους σ’ αυτή την διαδρομή από τα πολύχρωμα ψυχεδελικά φώτα στο ασπρόμαυρο ημίφως της ομιχλώδους μπάρας, οι επίσης νοσταλγοί εκείνων των ημερών, ο απανταχού παρόν  σε παρόμοια στέκια Nick Cave, ο παλιός καλός Eugene με τα 16 άλογά του παρκαρισμένα απ’ έξω, ο παλιός καλός επίσης Mark Lanegan ή και ο όχι και τόσο παλιός που έχει κόψει όμως τις μαλακίες, οι Madrugada στα πολύ νιάτα τους κι αυτοί πριν γίνουν σταρς αλλά και ο νονός όλων των παραπάνω, αυτός που όσο γερνούσε γινόταν και καλύτερος, ο Johnny Cash stuff με vol. άνω του 40%, καταλαβαίνετε πάνω κάτω έτσι δεν είναι?
Αν είχα ουίσκι σπίτι θα του δινα και θα καταλάβαινε μέχρι τελευταίας ρανίδας κι εγώ, αλλά δεν πειράζει, και η ταπεινή ρακή την κάνει τη δουλειά.
Καλό δισκάκι μα τον πάτο του ποτηριού!

Υ.Γ. Μόνο προσοχή παιδιά των μπουκαλιών και όχι των λουλουδιών, στον επόμενο δίσκο όταν ανεβάζετε τα τραγούδια στο bandcamp να είσαστε αρκετά νηφάλιοι ώστε να μη τα βάζετε με τους τίτλους άλλαντάλλων…