Self Released
2012
2012
Ο Jim Chandler, με το προσωνύμιο Jungle μπροστά,
θα έχει να το λέει στα εγγόνια του που πρόλαβε και έπαιξε ντραμς στους Cramps (και
αυτός), και αμέσως μετά θα συμπληρώνει «και στους Makers», έστω και στην τελευταία
ποζεράδικη περίοδo τους θα συμπλήρωνα εγώ.
Ο Andrea Sicco όμως, που δεν έχει τέτοιο βαρύ βιογραφικό και
προϋπηρεσία παρά μόνο σε κάποιους Oscura
και Rockethouse, και άντε να εξηγείς στα τσογλάνια σαράντα χρόνια μετά ποιοι
ήταν αυτοί (όχι ότι με τους Cramps θα είναι εύκολο, αλλά όσο να πεις έχεις περισσότερες
ελπίδες), ο Andrea Sicco λοιπόν έχει πολλούς λόγους να χύσει τόνους…ιδρώτα λέμε, στη
σκηνή και το στούντιο με τους Twin Guns.
Και οι δύο όμως, τελικά παίζουν τα ρέστα τους, όχι γιατί
τους ένοιαξε τι θα πούνε στα εγγόνια, κάτσε πρώτα να φτάσουν μέχρι εκεί, αλλά
γιατί έτσι γουστάρουν να παίζουν, σαν οι Cramps μόλις τώρα να ανεβήκαν πρώτη φορά
στη σκηνή του CBGB’s, τραβώντας μαζί από τα
κατσιασμένα μαλλιά έξω από την κρύπτη και όλα τα ξεχασμένα βρικολακιασμένα πλάσματα
του rock and roll από τα 50’s και τα 60’s,
που δεν χρειάζονται πολλά για να ξεσαλώσουν, παρά μόνο μερικές κάσες μπύρες, τα
κουτιά με τα χάπια στο ράφι του φαρμακιού της γιαγιάς που κι αυτή δεν μπορεί να
κοιμηθεί τα βράδια, τύμπανα, κιθάρα και μικρόφωνο, καμιά φυσαρμόνικα που και
που, και βέβαια το απαραίτητο fuzz box και την επίσης απαραίτητη ψύχωση και σκουπιδοαισθητική.
Τέλος, όπως και στην περίπτωση των συντοπιτών τους –βλέπε Brooklyn NYC, μια πόλη που όλους τους στοιχειώνει-
Triple Hex, ο Matt Verta-Ray βρίσκεται με
βάρδιες πίσω απ’ την κονσόλα να βάλει μια τάξη σε όλ’ αυτά…ε αυτά…
