Moloko +
2013
Music doth uplift me like a sea
Towards my planet pale,
Then through dark fogs or heaven's infinity
I lift my wandering sail.
2013
Καμιά φορά, το μεγάλο πνεύμα πάνω στον ουρανό, αν υπάρχει,
μου φαίνεται ότι δεν είναι τόσο κακό όσο το εκτίμησε ο Philip K. Dick σε μια
συνάντησή που είχε μαζί του με την διαμεσολάβηση των αμφεταμινών.
Όπως π.χ. την περασμένη Παρασκευή που με έναν πονοκέφαλο να διανύει είδη την τρίτη μέρα, σκοτώνοντας τον χρόνο μου στο youtube έπεσα πάνω στο Touch, το τέταρτο και τελευταίο τραγούδι του νέου δεύτερου στη σειρά EP των Dim Locator που βγήκε πριν λίγες μέρες…με τους στίχους everything i touch, everything i see, slips away from me και τις τρομακτικές κιθάρες να στριφογυρίζουν στο μυαλό ξεκίνησα ν’ αλλάξω ένα μπλουζάκι δώρο, που μου φάνηκε υπερβολικά τρέντικο για τα κυβικά μου, κατέληξα να πάρω ένα γκρι πουκάμισο σαν του Curtis σταθερή αξία, και γυρίζοντας σπίτι προσπαθούσα να βρω λύση στο πρόβλημα του ότι η Moloko records δεν στέλνει τα CD της εκτός Γερμανίας, και άρα πως θα γίνει να βρω και να ακούσω ολόκληρο το EP?
Κάπου εκεί επενέβη το μεγάλο πνεύμα που λέγαμε στην αρχή, και όντας στις καλές του, ποιος ξέρει ίσως επειδή ήταν Παρασκευή, και με την μορφή ταχυδρόμου είχε περάσει και αφήσει στο γραμματοκιβώτιο έναν φάκελο που έχοντας ξεκινήσει από την Πράγα έφτανε ως εδώ με ένα χειρόγραφο μικρό σημείωμα, και το Wormhole για περιεχόμενο…
Μέσα στην σκουληκότρυπα τώρα, εκεί που το πράμα καίει, εκεί όπου οι Dim Locator αφήνουν πίσω τους ελεύθερες να χορεύουν στην αιωνιότητα του άνεμου τις στάχτες των Fatal Shore απ’ όπου και αναδύθηκαν, μαζί και τις διασκευές στα τραγούδια του Rowland S. Howard που επέλεξαν σαν πρώτη τους δισκογραφική παρουσία στο προηγούμενο Immortalized EP, και με 4 αυτή τη φορά αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις μας αφήνουν να νιώσουμε το πραγματικό, απολύτως προσωπικό άγγιγμά τους.
Και είναι απορίας μαζί και θαυμασμού άξιο, το ότι οι τρεις τους, έχοντας μια καθόλου ευκαταφρόνητη διαδρομή, και ειδικά ο Shoenfelt –έχω κι εγώ μερικές εμμονές παιδιά, δείξτε κατανόηση- μια πορεία τριών και βάλε δεκαετιών στη rock and roll σκηνή, έχοντας πατήσει πια τα 60, και με μια φωνή που είναι αδύνατον να μη την συνδέσεις με τις προηγούμενες solo δουλειές του, και μ’ αυτές των Fatal Shore και των Southern Cross καταφέρνει να παρουσιάσει μαζί με τον Chris Hughes και τον Dave Allen μια νέα μπάντα, με έναν διακριτό απ’ όλες τις παραπάνω αναφορές ήχο, με μια ψυχεδελική αίσθηση να αιωρείται μαζί με τις κιθάρες –φοβερή δουλειά, όπως και στην rhythm section άλλωστε- πάνω απ’ το κεφάλι σου σε όλη την μικρή για αυτό και όχι χορταστική διάρκεια του Wormhole. Το εξώφυλλο, μια εικόνα από τι μπορεί να πάθει κανείς όταν το σκουλήκι αναλαμβάνει δράση, από τα χέρια του Claus Castenskiold έρχεται να συμπληρώσει την παλίρροια που ξεσηκώνουν κομμάτια σαν τον Dan the Man from Ampellang και το Touch (ένα από τα τραγούδια της χρονιάς σίγουρα) μέσα στο μυαλό.
Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται λιγάκι ακαδημαϊκά, εγώ δεν έχω να πω τίποτε άλλο, σας αφήνω για ένα άγγιγμα βαθιά μέσα στη σάρκα να ματώσει, από τους Dim Locator…α! λίγο πριν όμως να δύο τρία λόγια που ξέθαψε το σκουλήκι σκάβοντας μέσα στο κεφάλι μου…θα πρέπει ν’ ανήκουν σ’ έναν ποιητή που όλοι σας γνωρίζετε, κι αν όχι απορώ τι στο διάολο γυρεύετε εδώ μέσα…για να βοηθήσω λίγο Charles ήταν το μικρό του.
homepage
Όπως π.χ. την περασμένη Παρασκευή που με έναν πονοκέφαλο να διανύει είδη την τρίτη μέρα, σκοτώνοντας τον χρόνο μου στο youtube έπεσα πάνω στο Touch, το τέταρτο και τελευταίο τραγούδι του νέου δεύτερου στη σειρά EP των Dim Locator που βγήκε πριν λίγες μέρες…με τους στίχους everything i touch, everything i see, slips away from me και τις τρομακτικές κιθάρες να στριφογυρίζουν στο μυαλό ξεκίνησα ν’ αλλάξω ένα μπλουζάκι δώρο, που μου φάνηκε υπερβολικά τρέντικο για τα κυβικά μου, κατέληξα να πάρω ένα γκρι πουκάμισο σαν του Curtis σταθερή αξία, και γυρίζοντας σπίτι προσπαθούσα να βρω λύση στο πρόβλημα του ότι η Moloko records δεν στέλνει τα CD της εκτός Γερμανίας, και άρα πως θα γίνει να βρω και να ακούσω ολόκληρο το EP?
Κάπου εκεί επενέβη το μεγάλο πνεύμα που λέγαμε στην αρχή, και όντας στις καλές του, ποιος ξέρει ίσως επειδή ήταν Παρασκευή, και με την μορφή ταχυδρόμου είχε περάσει και αφήσει στο γραμματοκιβώτιο έναν φάκελο που έχοντας ξεκινήσει από την Πράγα έφτανε ως εδώ με ένα χειρόγραφο μικρό σημείωμα, και το Wormhole για περιεχόμενο…
Μέσα στην σκουληκότρυπα τώρα, εκεί που το πράμα καίει, εκεί όπου οι Dim Locator αφήνουν πίσω τους ελεύθερες να χορεύουν στην αιωνιότητα του άνεμου τις στάχτες των Fatal Shore απ’ όπου και αναδύθηκαν, μαζί και τις διασκευές στα τραγούδια του Rowland S. Howard που επέλεξαν σαν πρώτη τους δισκογραφική παρουσία στο προηγούμενο Immortalized EP, και με 4 αυτή τη φορά αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις μας αφήνουν να νιώσουμε το πραγματικό, απολύτως προσωπικό άγγιγμά τους.
Και είναι απορίας μαζί και θαυμασμού άξιο, το ότι οι τρεις τους, έχοντας μια καθόλου ευκαταφρόνητη διαδρομή, και ειδικά ο Shoenfelt –έχω κι εγώ μερικές εμμονές παιδιά, δείξτε κατανόηση- μια πορεία τριών και βάλε δεκαετιών στη rock and roll σκηνή, έχοντας πατήσει πια τα 60, και με μια φωνή που είναι αδύνατον να μη την συνδέσεις με τις προηγούμενες solo δουλειές του, και μ’ αυτές των Fatal Shore και των Southern Cross καταφέρνει να παρουσιάσει μαζί με τον Chris Hughes και τον Dave Allen μια νέα μπάντα, με έναν διακριτό απ’ όλες τις παραπάνω αναφορές ήχο, με μια ψυχεδελική αίσθηση να αιωρείται μαζί με τις κιθάρες –φοβερή δουλειά, όπως και στην rhythm section άλλωστε- πάνω απ’ το κεφάλι σου σε όλη την μικρή για αυτό και όχι χορταστική διάρκεια του Wormhole. Το εξώφυλλο, μια εικόνα από τι μπορεί να πάθει κανείς όταν το σκουλήκι αναλαμβάνει δράση, από τα χέρια του Claus Castenskiold έρχεται να συμπληρώσει την παλίρροια που ξεσηκώνουν κομμάτια σαν τον Dan the Man from Ampellang και το Touch (ένα από τα τραγούδια της χρονιάς σίγουρα) μέσα στο μυαλό.
Κι αν όλα αυτά σας ακούγονται λιγάκι ακαδημαϊκά, εγώ δεν έχω να πω τίποτε άλλο, σας αφήνω για ένα άγγιγμα βαθιά μέσα στη σάρκα να ματώσει, από τους Dim Locator…α! λίγο πριν όμως να δύο τρία λόγια που ξέθαψε το σκουλήκι σκάβοντας μέσα στο κεφάλι μου…θα πρέπει ν’ ανήκουν σ’ έναν ποιητή που όλοι σας γνωρίζετε, κι αν όχι απορώ τι στο διάολο γυρεύετε εδώ μέσα…για να βοηθήσω λίγο Charles ήταν το μικρό του.
homepage
Music doth uplift me like a sea
Towards my planet pale,
Then through dark fogs or heaven's infinity
I lift my wandering sail.
