Τις προάλλες συνάντησα έναν φίλο απ’ τα παλιά, στο καλύτερο
μέρος και στον πιο κατάλληλο χρόνο που μπορεί να γίνει αυτό, δηλαδή στον δρόμο
και τυχαία, και τα είπαμε εκεί επί τόπου, ανάμεσα στην ατμομηχανή της ανάπτυξης
της χώρας, δηλαδή τα εκατοντάδες καφέ που έχουν ανοίξει και συνεχίζουν ακάθεκτα,
στους κυρίους με τις σακούλες εκπτώσεων σφιχτά στο χέρι, τις γκόμενες με τα
κινητά επίσης σφιχτά –λες και κρατάνε τίποτε άλλο, άντε να μη πω- στο χέρι και
τ’ ακουστικά στ’ αυτιά, τα μηχανάκια να μαρσάρουν τ’ αυτοκίνητα να κορνάρουν, ο
ήλιος να καίει…πανδαισία…
Ο φίλος, πάνκης παλιός, λίγο μεγαλύτερος μου, κάναμε κοπάνα
απ’ το γυμνάσιο και πηγαίναμε στο Ντορέ, εμείς λυκόπουλα καθόμασταν και τους
κοιτούσαμε αυτόν και την παρέα του ψαρωμένοι…αργότερα γνωριστήκαμε καλά σε κάτι
διακοπές, είχαμε δίπλα τις σκηνές σε ένα κορφοβούνι, έφαγα ψάρι εκείνο το
καλοκαίρι κόντεψα να βγάλω λέπια, καθότι πέρα από πάνκης ήταν είναι και θα
είναι και μεγάλος ψαράς…
Τι λέει, τι γίνεται ρε
μ…?
Τι να γίνεται ρε, σου
τα λεγα και την περασμένη φορά (πριν κανα χρόνο), τίποτα ρε, δουλειά μηδέν, να
αυτή τη βδομάδα έκανα ένα μεροκάματο, είχα να κάνω κανα εξάμηνο…
Και πως την βγάζεις?
Πώς να την βγάζω,
πάνκικα, ξες, κανα φτηνό καφέ, καμιά μπύρα σε κανα σπίτι, κάνα τσιγάρο, κανα live στα πανεπιστήμια, κανα ψάρεμα…
Καλά, όλοι πάνκικα την
βγάζουμε ρε…είμαστε και μαθημένοι…
Είπαμε κι άλλα που δεν ενδιαφέρουν νομίζω το φιλοθεάμων
κοινό (καλά όχι ότι αυτά που γράφω το ενδιαφέρουν), και μετά υπερπηδώντας
εμπόδια και τραπεζοκαθίσματα τράβηξε ο καθείς τον δρόμο του…ως την επόμενη
φορά…
Αφιέρωση, εντάξει όχι όσο πάνκικη θα ήθελε ίσως, αλλά ταιριαστή
με τις δουλειές, όχι –απαραίτητα- αυτές που έχουμε ή που δεν έχουμε να κάνουμε
την κάθε μέρα, αλλά τις άλλες, τις μεγάλες, τις πολύ καλά πληροφορημένες, που
μας συμπεριλαμβάνουν στον…κύκλο εργασιών τους, δίχως την θέλησή μας, και μας
σκοτώνουν αργά και μεθοδικά…ως που να μας αποτελειώσουν όμως, εμείς…θα την
βγάζουμε πάκνικα ρε φίλε.
