Μέχρι την έφοδο στον ουρανό, πείτε και κανά όχι, σήμερα, εδώ

 

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι είναι δούλοι για τον ίδιο λόγο, στον οποίο απέδιδαν οι Σπαρτιάτες τη δουλεία των Περσών, ότι δηλαδή δεν μπορούσαν να προφέρουν τη λεξούλα όχι.

Να μπορείς να προφέρεις αυτή τη λεξούλα και να μπορείς να ζεις μόνος, είναι τα δύο μοναδικά μέσα προκειμένου να περισώσεις την ελευθερία και τον χαρακτήρα σου.

 

text: Nicolas Chamfort – Επιλογή από το έργο του, μετάφραση Παναγιώτης Κονδύλης, εκδόσεις Στιγμή –σειρά Στοχασμοί- 1994.

music: Urze De Lume – Tempestade, live @ Cividade De Bagunte 2019. 

 

 

Zombie Dance

 

 

Οι κοινωνίες που πεθαίνουν σωρεύουν νόμους, όπως αυτοί που πεθαίνουν σωρεύουν γιατρικά.  

 

text: Nicolás Gómez Dávila – Αποφθέγματα, μετάφραση Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, εκδόσεις Περισπωμένη 2016.

music: The Cramps – Zombie Dance, Songs The Lord Taught Us LP, I.R.S. records 1980.

 

 

 

                                  

Here’s a good world the while!

 

Τι ωραία εποχή που ζούμε!
Ποιος είναι τόσο ηλίθιος που να μην βλέπει την ολοφάνερη απάτη;
Αλλά και ποιος είναι τόσο τολμηρός που να μην εθελοτυφλεί;
Άσχημος είν’ αυτός ο κόσμος και όλοι θα χαθούμε
άμα σωπαίνουμε όταν αισχρότητες ακούμε

 

 

text: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ – Ριχάρδος ο Γ΄, μετάφραση Βασίλης Ρώτας & Βούλα Δαμιανάκου, εκδόσεις Ίκαρος 1974.

music: Godspeed You! Black Emperor – East Hastings, F♯ A♯ ∞ LP, Constellation records 1997. 

 

 

Το αλάνθαστο σημάδι της στοργής

 

Άκουσέ, με σύντροφε, και μην προσπεράσεις δίχως να εμβαθύνεις για καλά σ’ όλη του τη σπουδαιότητα τούτο το κεφαλαιώδες σημάδι που σελαγίζει πάνω απ΄ τις φονικές υποκρισίες της Κοινωνίας μας: “Συμπόνια για τη μοίρα, για την κατάσταση του φουκαρά...” Σας το λέω, ανθρωπάκια μου, κορόιδα της ζήσης, ξυλοδαρμένα, πουλημένα, παγίως ιδρωμένα, σας προειδοποιώ, αν οι μεγάλοι τούτου του κόσμου βαλθούν να σας αγαπάνε είναι γιατί ετοιμάζονται να σας μετατρέψουν σε σαλάμια μάχης... Αυτό είναι το σημάδι...  Είναι αλάνθαστο... Αρχίζει με στοργή.

 

text: Λουί Φερντινάν Σελίν – Ταξίδι στην άκρη της νύχτας, μετάφραση Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου, εκδόσεις Εστία 2009.

music: Warsaw – They Walked In Line, Warsaw LP, RZM Productions 1981.

 

 

 

how we fall

 

to an end

 

Τρομάζω με το πόσο εύκολα συνηθίζουν οι άνθρωποι σε επεμβάσεις που περικόπτουν την ελευθερία τους. Εκ των υστέρων λέει κανένας,  ότι υπήρξαν αθόρυβες, απαρατήρητες αλλαγές και ξαφνικά ήταν ήδη πολύ αργά. 

Στην πραγματικότητα περιγράφουν αυτά τα επίθετα, όχι τις επεμβάσεις, αλλά τις αντιδράσεις των θιγέντων απ’ αυτές.

Η ικανότητα να βρίσκει κανείς τη καταπίεση ανυπόφορη μπορεί να αμβλυνθεί  ή να οξυνθεί, όπως π.χ. η ακοή ή τα νεύρα της γεύσης.

Με την ετοιμότητα να αντισταθεί κανείς σ’ έναν τραυματισμό που υπέστη, χάνεται και η ικανότητα γενικά,  να αισθανθεί τον τραυματισμό, γίνεται κανείς αναίσθητος.

 

text: Peter Schneider - ... Ήδη είσαι ένας εχθρός του Συντάγματος, μετάφραση Μιχάλης Ψαλιδόπουλος, εκδόσεις Στοχαστής 1979. 

music: The Devil’s Trade – To An End, What Happened To The Little Blind Crow LP, Golden Antenna Records 2018.

R.I.P. Mark

 

Mark Enbatta 

18/10/1954 - 9/9/2021

more orphan mark

science instead of religion

 

«Παραμένετε ασυγκίνητος μπροστά σε όλους αυτούς που πεθαίνουν σήμερα;»

«Κλαίω για τους επιζώντες , και αυτοί είναι περισσότεροι».

 

text: Καρλ Κράους - Αφορισμοί, μετάφραση Σπύρος Δοντάς, εκδόσεις Στιγμή (σειρά Στοχασμοί) 2008.

music: Rotting Christ – Fire God and Fear, The Heretics LP, Season Of Mist 2019.

 

 

 

Ποιο Γουέμπλεϊ ρε γατάκια...

                   

Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)

 

Συνομιλία μεταξύ δύο φιλοσόφων περιδιαβαίνοντας τρεις αιώνες

Είχαμε ευνοϊκούς ανέμους, ήρεμη θάλασσα μέχρι τους τροπικούς, και η Ιουδαία τραβούσε αργά το δρόμο της στη λιακάδα. Όταν έπιανε τους οχτώ κόμβους τα ξάρτια τρίζανε και δέναμε το κασκέτο στο κεφάλι μας. Αλλά κατά κανόνα πήγαινε με τρία μίλια την ώρα. Τι περιμένετε; Ήταν κουρασμένο το γέρικο σκαρί. Τα νιάτα του ήταν εκεί που είναι τώρα τα δικά μου – εκεί που είναι τώρα τα δικά σας, φίλοι μου που ακούτε αυτή την ιστορία. 

Και ποιός θα σας πει κατάμουτρα ότι γεράσατε και κουραστήκατε; Δεν του γκρινιάζαμε. Για μας, στη γέφυρα τουλάχιστον, ήταν σαν να γεννηθήκαμε πάνω του, πάνω του μεγαλώσαμε, ζήσαμε πάνω του χρόνια και χρόνια, σαν να μη γνωρίσαμε ποτέ άλλο πλοίο.

Θα ’ταν σαν να έβριζα την εκκλησία του χωριού μου επειδή δεν είναι καθεδρικός ναός.

 

text: Joseph Conrad – Τα νιάτα (Youth, 1898), μετάφραση Άρης Μπερλής, εκδόσεις Άγρα 1999.

music: Motörhead – Till The End, Bad Magic LP, UDR 2015.

 

lines form

 

αντίλαλος

 

Έχω υπάρξει κι άλλοτε εδώ

σε άλλους καιρούς

πριν από την εποχή της ξηρασίας.

 

Αναγνωρίζω τον ορίζοντα

τον παλιό μας ουρανό

όπως πάντα

πάνω απ’ όλα.

 

Ακούω τους χτύπους της καρδιάς

πιάνω τον αέρινο σφυγμό που ’χει στις φλέβες του ο νομάς

ψηλαφώ τις πληγές του απείθαρχου σκλάβου στην πλάτη

μυρίζω τον βαρύ ιδρώτα της ψυχής του εργάτη.

 

Βλέπω στα μάτια του τρελού αυτοκράτορα

τις πρώτες σπίθες της φωτιάς

βλέπω στα μάτια του αυτοκράτορα

τον φόβο και πάλι να γεννιέται.

 

Στο πρόσωπό μου βρίσκονται όλα χαραγμένα

όσα φτάνει το μάτι ένα γύρω, κι ακόμη πιο πέρα

σαν παλιός ξεθωριασμένος χάρτης

σαν τα χνάρια των νεκρών πάνω στη στάχτη.

 

Δεν θα σβηστεί ό,τι δεν σβήνεται.

 

Παρόλο το φως που με τυφλώνει

παρόλο το ψέμα που με ζώνει

το ξέρω

έχω πεθάνει πολλούς θανάτους εδώ

κι έχω ζήσει άλλες τόσες ζωές εδώ

και θα ξανάρθω

θ’ ανασάνω ξανά

κάτω απ’ το ίδιο στερέωμα

μέσα σ’ ένα άλλο σκήνωμα

πριν τις μεγάλες φωτιές

και ξανά

με τις πρώτες βροχές

τότε που η υγρή γη

όχι, δεν θα τρέμει

μα θα μυρίζει

σπίτι.

 

text: Χρήστος Πελτέκης – Συγκομιδή από την εποχή της ξηρασίας, εκδόσεις orphan drugs 2017.

music: Oiseaux-Tempête & The Bunny Tylers - The Little Known Ending Fading Away, The True History Of The Tortoise & The Hare According To Lord Dunsany CD, Ruptured Records 2018.

 

 

γυμνό πνεύμα

 

«Και το τέλος θα είναι να καταθέσουν στα πόδια μας την ελευθερία τους και να μας πουν:

“Κάντε μας δούλους, αλλά χορτάστε μας”».

Ντοστογιέφσκι, Ο Μέγας Ιεροεξεταστής.

 

Ναι! το διάολο να πάει η ελευθερία, και να μη ξαναγυρίσει, να εδώ στα πόδια σας, χάμω στο χώμα, μέσα στη λάσπη την αφήνουμε, τη βρομιάρα, την πετάμε, δεν τη θέμε, άμα πια!

Εσείς μόνο χορτάστε μας! Μπουκώστε το στόμα μας, ας είναι και σκουπίδια, μόνο να γεμίσει η μπάκα, τσάτρα πάτρα.

Στουμπώστε το μυαλό μας, κι εκεί σκουπίδια ναι! Ειδικά εκεί! Και σκατά! Πολλά σκατά! Χιλιάδες σκατά! Εκατομμύρια σκατά! Μόνο να μη σκεφτόμαστε... τίποτα δικό μας! Μην έρθει καμιά αλήτισσα σκέψη, απ’ τον βαθύ εαυτό μας.

Δώστε μας πράσινη ανάπτυξη και πούτσες μπλε, χιλιάδες νέες και καλύτερες δουλειές, και πράσινα άλογα, εκατομμύρια νέα, βελτιωμένης σύνθεσης προϊόντα, και ασφάλεια!

Ναι ασφάλεια! Ησυχία, νόμος και τάξη ρε!

Να κοιμόμαστε επιτέλους με ανοιχτά παράθυρα, στην τηλεόραση, το Chrome και τον Mozilla.

Πάρτε από πάνω μας τον φόβο, είμαστε πολύ ευαίσθητοι σ’ αυτό το θέμα, σαν την Πακίτα Γκαλίεγο ένα πράμα, κάντε μας να μη φοβόμαστε, γιατί πως γίνεται μέρα τη μέρα να μας κυριεύει ο φόβος όλο και πιο πολύ; δεν αντέχουμε άλλο!

Ο φόβος καραδοκεί! Στα σκοτεινά, σαν στοιχειό, από την γωνία ξεπροβάλει μαζί με τον άλλον, τον ξένο, στις πλατείες βρυχάται, στον αέρα πλανάται μαζί με τον ιό, την αρρώστια, στον ορίζοντα εμφανίζεται εμπροσθοφυλακή, του θανάτου!

Θα κάνουμε ό,τι μας πείτε, θα κλειστούμε πίσω απ’ τα κάγκελα, εκεί που βασιλεύει λευκόφωτη στεφανωμένη η υγεία, κάγκελα παντού ναι! της πουτάνας το κάγκελο, όσο βαρούν τα σίδερα, μέσα! Όλοι μέσα! Προσχή! μόνο όταν διατάξτε εσείς, «ανάπαυση! τώρα όλοι έξω!», θα τολμήσουμε προσεκτικά, πάντα πολύ-πολύ προσεκτικά! να βγούμε για λίγο μαζί με τον σκύλο, προς θεού! δεν θα δούμε κανέναν ύποπτο φίλο! θα στέλνουμε μηνύματα, θα σερβίρουμε τη χωριάτικη στον τουρίστα, σεμνά, ταπεινά, με χαμόγελο πίσω απ’ τη μάσκα, και κάτω απ’ τη κάσκα! να μη ξεχάσω! κλειδιά, κινητό, αντισηπτικό, ταυτότητα, πιστοποιητικό, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΕΦΚΑ, PCR, DDT, LSD, DOA, MDMA,YMCA, ESP, θα χώσουμε την μπατονέτα στη ρουθούνα, αν δείξει κόκκινο θα βαρέσουμε τη κουδούνα, αλέρτ ρε μουνιά! όλοι αλέρτ! καλού κακού θα τη φοράμε μέρα νύχτα, τη κουδούνα, μονάχα στείλτε μας με το παιδί, τον βασιλιά της ασφάλτου! ένα γεύμα γυμνό σαν πνεύμα, σαν τη ζωή, κάνα κοψίδι απ’ τη μεγάλη, ραδιενεργή γουρούνα!

Αέναη κατάστασή εξαίρεσης, ζωή μόνιμης αφαίρεσης, το κοπάδι των παλιάτσων μπρος στα πόδια σας τα πάντα όλα τα ξεχνά, και προσκυνά...

Να, πάρτε την ελευθερία, τι να τη κάνουμε ’μεις, την ίδια αξία έχει με μια παλιά, φθαρμένη ιστορία, έτσι που ’ναι κατσιασμένη, από τριτοτέταρτο χέρι, ορφανή, χωρίς κανείς να θυμάται ποιος, πόσο και πότε, έχει πληρώσει το ακατάλυτο τίμημα, δίχως αρετή, που να τη βρούμε, στον καναπέ ή στην οθόνη; και πόσο μάλλον τόλμη, εμείς τόλμη; που ακούστηκε; το πιο τολμηρό που κάναμε ποτέ ήταν που ρουφιανέψαμε τον γείτονά ότι δεν έχει μια και τη γειτόνισσα για μαγεία, ενάντια στου κράτους τη θρησκεία, αν είναι δυνατόν!

Οπότε... μη με κάνετε και γελάω, πονάνε τα παΐδια μου, πάρτε τη και δώστε μας κάτι να γλείφουμε, να ροκανίζουμε, κάτι να γυαλίζει και ποτέ κάτι θνητό να θυμίζει, πάρτε την πουτάνα την ελευθερία και σώστε μας!

Σώστε μας απ’ τον θάνατο!

 

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω: Όμως, ο μοναχογιός της χήρας όπως κι ο Λάζαρος, είναι κι αυτοί, μαζί με όλους τους άλλους, από αιώνες νεκροί.

 

 

when you're in the shit up to your neck, there's nothing left to do but sing

 

επετειακό

Τέλος, στις παλιές αποικίες της Μαύρης Αφρικής, που παραμένουν ανοικτά συνδεδεμένες με τη δυτική αστική τάξη, αμερικάνικη και ευρωπαϊκή, δημιουργείται μια αστική τάξη – συνηθέστερα στηριζόμενη στη δύναμη των παραδοσιακών φυλάρχων – διαμέσου της κατοχής του Κράτους: σ’ αυτές τις χώρες, όπου ο ξένος ιμπεριαλισμός παραμένει πραγματικός κύριος της οικονομίας, κάνει την εμφάνισή του ένα στάδιο όπου οι κομπραδόροι παίρνουν, σε αντάλλαγμα της πώλησης εγχώριων προϊόντων, την ιδιοκτησία ενός τοπικού κράτους, ανεξάρτητου απ’ τις ιθαγενείς μάζες αλλά όχι και απ’ τον ιμπεριαλισμό. Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για μια τεχνητή αστική τάξη, που δεν είναι ικανή να συσσωρεύσει, αλλά απλώς διασπαθίζει τόσο το ποσοστό υπεραξίας της εγχώριας εργασίας που της ανήκει, όσο και τις ξένες επιχορηγήσεις των Κρατών και μονοπωλίων που είναι προστάτες της.

 

text: Guy Debord – Η κοινωνία του θεάματος, μετάφραση Πάνος Τσαχαγέας – Νίκος Β. Αλεξίου, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος 1986.

music: Kaleidoscope – Taxim, A Beacon From Mars LP, Epic Records 1968. 

 

on the time to come

 

Αυτό που συμβαίνει σήμερα σε πλανητική κλίμακα είναι σίγουρα το τέλος του κόσμου. Όχι όμως –όπως το εννοούν εκείνοι που προσπαθούν να κυβερνήσουν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους- με την έννοια της μετάβασης σ’ έναν κόσμο περισσότερο σύμφωνο με τις νέες ανάγκες της ανθρώπινης συνεργασίας.

 

Τελειώνει η εποχή των αστικών δημοκρατιών, με τα δικαιώματά τους, τα συντάγματά τους και τα κοινοβούλιά τους· πέρα όμως απ’ το νομικό κέλυφος, που σίγουρα δεν είναι ασήμαντο, φτάνει στο τέλος του, πρώτα απ’ όλα, ο κόσμος που ξεκίνησε με τη βιομηχανική επανάσταση και αναπτύχθηκε με τους δύο –ή τρεις- παγκόσμιους πολέμους και με τους ολοκληρωτισμούς –τυραννικούς ή δημοκρατικούς- που τους συνόδευαν.

 

Εάν οι αρχές και οι εξουσίες που κυβερνούν τον κόσμο θεώρησαν ότι πρέπει να καταφύγουν σε μέτρα και μηχανισμούς τόσο ακραία όσο η βιοασφάλεια και η υγειονομική τρομοκρατία, που τα επέβαλαν παντού και χωρίς επιφυλάξεις, αλλά απειλούν τώρα να ξεφύγουν απ’ τον έλεγχό τους, αυτό έγινε επειδή φοβήθηκαν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ότι δεν είχαν άλλη επιλογή προκειμένου να επιβιώσουν. Και αν οι άνθρωποι αποδέχτηκαν τα δεσποτικά μέτρα και τους πρωτοφανείς περιορισμούς στους οποίους υποβλήθηκαν χωρίς καμιά εγγύηση, αυτό δεν έγινε μόνο απ’ τον φόβο της πανδημίας, αλλά κατά πάσα πιθανότητα επειδή γνώριζαν, περισσότερο ή λιγότερο ασυνείδητα, ότι ο κόσμος στον οποίο ζούσαν μέχρι τότε δεν μπορούσε να συνεχιστεί, ήταν πάρα πολύ άδικος και απάνθρωπος. 

 

Είναι αυτονόητο ότι οι κυβερνήσεις ετοιμάζουν έναν κόσμο ακόμα πιο απάνθρωπο, ακόμα πιο άδικο· αλλά, σε κάθε περίπτωση, και η μια πλευρά και η άλλη προαισθάνθηκαν με κάποιον τρόπο ότι ο πρώην κόσμος –όπως αρχίζουμε τώρα να τον αποκαλούμε- δεν μπορούσε να συνεχιστεί.

 

Υπάρχει σίγουρα εδώ, όπως σε κάθε σκοτεινό προαίσθημα, ένα θρησκευτικό στοιχείο. Η υγεία (salute) έχει αντικαταστήσει τη σωτηρία (salvezza), η βιολογική ζωή έχει πάρει τη θέση της αιώνιας ζωής, και η Εκκλησία, συνηθισμένη εδώ και καιρό να συμβιβάζεται με τις κοσμικές απαιτήσεις, έχει συγκατατεθεί περισσότερο ή λιγότερο ρητά σε αυτήν την αντικατάσταση.

 

Ας μη λυπόμαστε γι’ αυτόν τον κόσμο που τελειώνει, ας μην έχουμε καμία νοσταλγία για την ιδέα του ανθρώπινου και του θεϊκού που τα αδυσώπητα κύματα του χρόνου σβήνουν σαν ένα πρόσωπο από άμμο στην ακτή της ιστορίας.

 

Με την ίδια αποφασιστικότητα όμως, ας απορρίψουμε τη γυμνή ζωή, βουβή και χωρίς πρόσωπο, και τη θρησκεία της υγείας που μας προτείνουν οι κυβερνήσεις. 

 

Ας μην αναμένουμε ούτε ένα νέο θεό ούτε ένα νέο άνθρωπο – ας αναζητήσουμε καλύτερα, εδώ και τώρα, μέσα στα ερείπια που μας περιβάλουν, μια ταπεινή, απλούστερη μορφή ζωής, που δεν είναι αντικατοπτρισμός, διότι έχουμε ανάμνηση και εμπειρία της, ακόμα κι αν, μέσα μας και έξω από εμάς, οι αντίπαλες δυνάμεις την απωθούν διαρκώς στη λήθη.

 

text: Giorgio Agamben – Που βρισκόμαστε; Η επιδημία ως πολιτική (κεφάλαιο: “ Για τον xρόνο που έρχεται”), μετάφραση Παναγιώτης Καλαμαράς-Τάσος Θεοφιλογιαννάκος, εκδόσεις Αλήστου μνήμης 2020.

music: Herbst in Peking – Panik, Panik CD, Moloko+ records 2020. 

 

ο γκρεμός

 

"Αν πάω μπρος βαθύς γκρεμός
κι αν κάνω πίσω ρέμμα
κι άμα σταθώ τρέχει η πληγή
και κολυμπώ στο αίμα"

I'll meet you beneath the falling walls

 

Ἀκοῦστε. Ἐγὼ εἶμαι ὁ γκρεμιστής, γιατί εἶμ᾿ ἐγὼ κι ὁ κτίστης,
ὁ διαλεχτὸς τῆς ἄρνησης κι ὁ ἀκριβογιὸς τῆς πίστης.
Καὶ θέλει καὶ τὸ γκρέμισμα νοῦ καὶ καρδιὰ καὶ χέρι.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.

Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
ἐγὼ ὁ σεισμὸς ὁ ἀλύπητος, ἐγὼ κι ὁ ἀνοιχτομάτης·
τοῦ μακρεμένου ἀγναντευτής, κι ὁ κλέφτης κι ὁ ἀπελάτης

 

καὶ μὲ τὸ καριοφίλι μου καὶ μὲ τ᾿ ἀπελατίκι
τὴν πολιτεία τὴν κάνω ἐρμιά, γῆ χέρσα τὸ χωράφι.
Κάλλιο φυτρῶστε, ἀγκριαγκαθιές, καὶ κάλλιο οὐρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκῶστε, πόταμοι καὶ κάλλιο ἀνοῖχτε τάφοι,

καί, δυναμίτη, βρόντηξε καὶ σιγοστάλαξε αἷμα,
παρὰ σὲ πύργους ἄρχοντας καὶ σὲ ναοὺς τὸ Ψέμα.
Τῶν πρωτογέννητων καιρῶν ἡ πλάση μὲ τ᾿ ἀγρίμια
ξανάρχεται. Καλῶς νὰ ῾ρθῆ. Γκρεμίζω τὴν ἀσκήμια.

Εἶμ᾿ ἕνα ἀνήμπορο παιδὶ ποὺ σκλαβωμένο τό ῾χει
τὸ δείλιασμα κι ὅλο ρωτᾷ καὶ μήτε ναὶ μήτε ὄχι
δὲν τοῦ ἀποκρίνεται κανείς, καὶ πάει κι ὅλο προσμένει
τὸ λόγο ποὺ δὲν ἔρχεται, καὶ μία ντροπὴ τὸ δένει

Μὰ τὸ τσεκοῦρι μοναχὰ στὸ χέρι σὰν κρατήσω,
καὶ τὸ τσεκοῦρι μου ψυχὴ μ᾿ ἕνα θυμὸ περίσσο.
Τάχα ποιὸς μάγος, ποιὸ στοιχειὸ τοῦ δούλεψε τ᾿ ἀτσάλι
καὶ νιώθω φλόγα τὴν καρδιὰ καὶ βράχο τὸ κεφάλι,

καὶ θέλω νὰ τραβήξω ἐμπρὸς καὶ πλατωσιὲς ν᾿ ἀνοίξω,
καὶ μ᾿ ἕνα Ναὶ νὰ τιναχτῶ, μ᾿ ἕνα Ὄχι νὰ βροντήξω;
Καβάλα στὸ νοητάκι μου, δὲν τρέμω σας ὅποιοι εἶστε
γκρικάω, βγαίνει ἀπὸ μέσα του μιὰ προσταγή: 

Γκρεμίστε!

 

text: Κωστής Παλαμάς «Ο Γκρεμιστής», Δειλοί και σκληροί στίχοι, Αθήνα 1928.

music: Born Dead Icons – Ruins, Ruins LP, Feral Ward Records 2003.

                                   

those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music

 

the less the people understand the more afraid they’ll be

…περνούσε ώρες αγρύπνιας στην αιώρα καθώς αναρωτιόταν πως διάβολο θα ξεφύγω ξανά από τον πρεσβευτή Φίσερ που μου πρότεινε να ανακοινώσει ότι ενέσκηψε μια επιδημία κίτρινου πυρετού για να δικαιολογήσει την απόβαση των πεζοναυτών σύμφωνα με τη συνθήκη αμοιβαίας βοήθειας για τόσα χρόνια όσα χρειάζονταν για να αναζωογονηθεί η ετοιμοθάνατη πατρίδα κι εκείνος απάντησε αμέσως πως ούτε να το σκεφτείτε, γοητευμένος από το γεγονός πως ξαναζούσε από την αρχή τα πρώτα χρόνια του καθεστώτος του όταν είχε επωφεληθεί από ένα παρόμοιο μέσο για να αναλάβει τις εξαιρετικές εξουσίες του στρατιωτικού νόμου μπροστά στη σοβαρή απειλή μιας πολιτικής ανταρσίας, είχε αναγγείλει την κατάσταση επιδημίας με διάταγμα, ύψωσε την κίτρινη σημαία στο κοντάρι του φάρου, το λιμάνι έκλεισε, καταργήθηκαν οι Κυριακές, απαγορεύτηκε να θρηνούν δημόσια τους νεκρούς και να παίζουν μουσική που να τους θυμίζει και εκχωρήθηκαν αρμοδιότητες στις Ένοπλες Δυνάμεις για να φροντίσουν για την εκτέλεση του Διατάγματος και να φροντίσουν για τους αρρώστους σύμφωνα με τη θέλησή τους, έτσι που οι στρατιώτες με ταινίες του Υγειονομικού εκτελούσαν δημόσια ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης, σημάδευαν με κόκκινο κύκλο τις πόρτες των σπιτιών όσων δεν συμβιβάζονταν με το καθεστώς, σφράγιζαν στο μέτωπο μ’ ένα σίδερο για γελάδες τους απλούς παραβάτες, τις αντρογυναίκες και τους γυναικωτούς, ενώ μια υγειονομική αποστολή προσκαλεσμένη επειγόντως από την κυβέρνηση με τη μεσολάβηση του πρεσβευτή Μίτσελ ανέλαβε να προφυλάξει από τη μόλυνση τους ενοίκους του προεδρικού μεγάρου, μάζευαν από χάμω τα κακά των εφταμηνίτικων για να τα αναλύσουν με μεγεθυντικούς φακούς, έριχναν απολυμαντικές παστίλιες μες τις κανάτες, τάιζαν με σκουλήκια τα ζώα στα επιστημονικά τους εργαστήρια, κι εκείνος τους έλεγε, σκασμένος στα γέλια, με τη βοήθεια του διερμηνέα,  πως μην είστε τόσο ηλίθιοι μίστερες, εδώ δεν έχει άλλη επιδημία από σας, αλλά εκείνοι επέμεναν πως, ναι, είχαν διαταγές πως υπάρχει, έφτιαξαν ένα σιρόπι με προληπτικές δυνατότητες, πηχτό και πράσινο, με το οποίο βερνίκωναν όλο το σώμα των επισκεπτών, χωρίς καμιά διάκριση, από τους πιο κοινούς ως τους πιο επιφανείς, τους υποχρέωναν να μένουν σε απόσταση στις ακροάσεις, εκείνοι όρθιοι στο κατώφλι κι εκείνος καθισμένος στο βάθος όπου έφτανε η φωνή τους, αλλά όχι και η ανάσα τους, συζητώντας θορυβωδώς με αριστοκρατικούς γυμνούς που χειρονομούσαν με το ένα χέρι, εξοχότατε, και με το άλλο έκρυβαν το αδύναμο πασαλειμμένο πουλάκι τους και όλα αυτά για να προφυλάξουν από τη μόλυνση αυτόν που είχε συλλάβει στον εκνευρισμό της αϋπνίας του ως και τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες της ψευτοσυμφοράς, που είχε εφεύρει γήινα ψέματα κι είχε διαδώσει αποκαλυπτικά προγνωστικά σύμφωνα με το κριτήριο του πως ο κόσμος θα φοβάται περισσότερο όσο λιγότερα καταλαβαίνει και μόλις που ανοιγόκλεισε τα μάτια του όταν ένας από τους υπασπιστές του, χλωμός από το φόβο του, στάθηκε κλαρίνο μπροστά του με την είδηση, στρατηγέ μου, η επιδημία θερίζει τους πολίτες...

 

text: Gabriel Garcia Marques – Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη, μετάφραση Κλαίτη Σωτηριάδου-Μπαράχας, εκδόσεις Νέα Σύνορα-Λιβάνη 1984.

music: Devils Teeth – People On Earth, Suki Yaki Hot! LP, Triple Eye Industries 2018.