Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Hüsker Dü - The Girl Who Lives in Heaven Hill


Κάτι για να θυμηθούμε πως ήταν το «ανεξάρτητο rock» στα μέσα των ‘80’s
Όσο και αν ψάχνω τέτοια μπάντα δεν βρίσω σήμερα...Όπως λέει και ο Λάμπρος οι Hüsker Dü βρίσκονται ένα –μικρό- σκαλοπάτι κάτω από τους Wipers. Στο βιβλίο των ηρώων μας.


Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Inca Babies - Opium Den

Έβγαλαν καινούργιο δίσκο επειτ' από χρόνια, ο οποίος όμως με ένα πρώτο άκουσμα δεν φαίνεται να δικαιώνει αυτή τους την απόφαση.
Καλύτερα να θυμηθούμε κάτι παλιότερο, και με ωραίο βιντεάκι παρακαλώ…


Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Hugo Race - Fatalists

Gusstaff records
2010
 
 
Όταν ο άνεμος του ωκεανού κάνει την γκρίζα θάλασσα να ασπρίζει, και την άμμο στην ακτή να χορεύει γύρω από σπασμένα κλαδιά, λίγη σημασία έχει ο άνθρωπος εκεί στην κορυφή του λόφου που όρθιος παρατηρεί αυτή την κοσμογονία.Ο αέρας, το νερό, το χώμα και ο ήλιος αυτός ο λαμπρός και ολόχρυσος, ο χαρωπός, το μόνο αληθινό φως μιας και όλα τα άλλα ψεύδονται, είναι αιώνιος, ενώ για αυτόν περιμένει μόνο ο θάνατος.

Για αυτό και ο πιο ειλικρινής και τίμιος είναι ο Άνθρωπος της Θλίψης, όπως η πιο τίμια και ειλικρινής μουσική είναι η μουσική της θλίψης, αυτή που φτάνει στα αυτί μας φίνα σφυρηλατημένη από το ατσάλι της συμφοράς.

Από την καλύβα του μαύρου καταμεσής στην μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι, όπου σκίζει την ησυχία της νύχτας το μοιρολόι του blues, μέχρι το σήμερα στην ύπαιθρο του μεσογειακού νότου της απέναντι πλευράς, όπου ο Hugo Race προσπαθεί να αναρρώσει από την πνευμονία του σε ένα παλιό αγροτόσπιτο παρέα με λίγους φίλους, περνώντας τις μέρες τους παίζοντας μουσική.

Και είναι αυτή η μοναξιά της θάλασσας, των κάμπων, των πόλεων, του παντού, του πάντα, και  πάνω από όλα του θανάτου που προσπαθούν να ξορκίσουν. Αυτή η ίδια που γεμίζει ποτήρια, στρίβει τσιγάρα, κόβει μεγάλες βόλτες, ζωγραφίζει τοίχους και πίνακες, σκαλίζει ξύλα και γη, γράφει βιβλία και τραγούδια. Μαζί και η αγωνιώδης απορία για το που μπορεί αυτή να κοιμήθηκε χθες το βράδυ.

Οι μπαγκέτες ακουμπούν την μεμβράνη σαν τα αργά βήματα  της σκιά σου σε έναν έρημο δρόμο αργά την νύχτα, οι κιθάρες ερινύες στο μυαλό που χάνονται και πάντα επανέρχονται πιο δυνατές, ένα βιολί μέσα στην μελωδία ίδιο ο αέρας που περνάει ανάμεσα στα χορταριασμένα μνήματα, και τα κατεστραμμένα πνευμόνια του Hugo πριν φτάσει, έχοντας στην πλάτη του την θλίψη, στο πρόσωπό σου. Μήνυμα κιτρινισμένο σαν αδέσποτο σκυλί,  ταξιδεμένο από μακριά, κλεισμένο  μέσα σε στραγγισμένο μπουκάλι από άλλον έναν ναυαγό της μοιραίας ακτής.



Πρώτη δημοσίευση: εδώ

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Sailors & Swine - The Boiling Sea


Σε μια μικρή παρουσίαση που τους είχα κάνει στο tranzistor  πριν κανέναν χρόνο όταν πρωτάκουσα ένα single που μόλις τότε είχαν ανεβάσει στο myspace, έγραφα συνεπαρμένος μεταξύ άλλων:

«…Κάτι σαν σύμπραξη Louis Tillett με τους Scientists να φανταστείτε, και θα ‘χετε μια καλή εικόνα. Είναι και ο ενθουσιασμός των πρώτων ακροάσεων αλλά απ’ όσο θυμάμαι για φέτος δεν έχω ακούσει και πολλά καλύτερά του…Το γνωστό ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των Αυστραλών όπως θα έλεγαν και οι αθλητικογράφοι  αν αντί για μουσική έπαιζαν τέτοια μπάλα τα καγκουρό. Πριν ξαναρχίσω με την μάνα γη, την μητέρα και αδερφή, και τα λοιπά γραφικά μου για αυτή την ήπειρο, κάντε ένα κόπο να τους ακούσετε. Και αν σας αρέσουν, και ψάξετε, και βρείτε το περσυνό τους LP All hail and drunken liar που υπόσχεται πολλά και μόνο απ’ τον τίτλο, στείλτε ένα σήμα και από εδώ που το ψάχνω.»

Τελικά μπόρεσα να βρω το LP τους, το οποίο για να μη τα πολυλογώ εκπληρώνει όλες τις υποσχέσεις και γαμεί και δέρνει από την αρχή ως το τέλος, αλλά ούτε και σ’ αυτούς έφερα πολύ τύχη αφού πριν λίγο καιρό ανακοίνωσαν την διάλυση τους…Κρίμα μεγάλο, μιας και τέτοια τραγούδια όπως το παρακάτω δεν γράφονται κάθε μέρα, ούτε από οποιοδήποτε γκρούπ…Αναζητήστε το All Hail and drunken liar με κάθε τρόπο για ολοκληρωμένη δόση από τα ναυτάκια και θα αποζημιωθείτε εγγυημένα.   


 

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

The Chocolate Watch Band - I Ain't No Miracle Worker

Το χέρι ψαχουλεύει μέσα στην βαθιά, βρωμερή και σκοτεινή κρύπτη και βγάζει…διαμάντια. Μια μπάντα που μια εποχή νόμιζε ότι ήταν στο ίδιο σκαλί με τους Stones (πράγμα που για λίγο έστω δεν απείχε και πολύ από την πραγματικότητα),  και ένα τραγούδι που πρέπει να είναι μέσα στην 20αδα των ωραιότερων που έχουν ποτέ γραφτεί. Σύνθεση του φοβερού δίδυμου των Nancie Mantz και Annette Tucker με πρώτη εκτέλεση από τους Broques το 1965, βρήκε την ιδανική εκτέλεση του τρία χρόνια αργότερα στο Inner Mystique των Chocolate Watchband.
Garage και Ψυχεδέλεια, ένα μπαούλο με κάθε λογής ναρκωτικά στη μέση του στούντιο, τόση κάπνα ολόγυρα ώστε ακόμη και ο ηχολήπτης να δυσκολεύεται να τους δει, και μια φωνή που θα έκανε τον Jagger να χάσει τον ύπνο του.
Ένα μεγάλο συγκρότημα με τρομερές ιστορίες να διηγηθεί κανείς, μα ακόμη πιο τρομερή υπήρξε η μουσική τους…  


Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

The Dark Rags - Drunken Angel EP


Self released
2010


Με φτερά αόρατα σε όλους τους άλλους, και μια καρδιά που μέσα της γράφει rnr τριγυρνάνε ακόμη τις νύχτες στις πόλεις τις όμοιες με την κοιλάδα του θανάτου κάτι παιδιά. Για αυτό περπατούν στους δρόμους τους και δεν φοβούνται.

Μόνο σαν τσαντίζονται η βάριουνται με έναν κόσμο όπου όλοι τα γνωρίζουν πλέον όλα, το καλό και το κακό μας, μέχρι ποια μουσική είναι σωστή για να ξεκολλήσει το μυαλό μας, μαζεύονται παρέες, φοράνε τα καλά τους, μαύρα πουκάμισα, μπλουζάκια του CBGB και των Dead Moon, και παίζουν δυνατά μουσική μέχρι το πρωί.

Μεθυσμένοι άγγελοι μέσα σε τούτο το μπουρδέλο, που αγαπούν, και τα ρέστα μπύρα, μπύρα και εξακολουθούν να παίζουν δυνατά και να αγαπούν.

Την μουσική και τις κιθάρες, το garage των 60’s, την Power pop το Glam και το Punk Rock των 70’s, το Underground των 80’s, τον Nikki Sudden, τον Howard, και τον Peter Perrett, τους Real Kids, τους Pretty Things, τους Barracudas, τους Sunnyboys, και όλους τους άλλους midnight to six men ήρωες  αυτού παραμυθιού, τους εξοβελισμένους από έναν χωρόχρονο που δεν πιστεύει πια στον μύθο.

Κάποτε το λέγανε rock n roll, και η πέτρα κουβαλούσε πάνω της πολλά περισσότερα από δύο λέξεις, οι παλιοί λένε για την ταυτότητα μια ολόκληρης φυλής.

Τώρα πλέον που η πέτρα γλίστρησε μέσα σ’ αυτόν τον πολτό δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Δεν έχει και σημασία πια, αν είχε ποτέ.

Ελπίζω μόνο να συνεχίζει να φέρνει την ίδια αλλεργία σε όλους  τους ψαγμένους λάτρεις της καινοτομίας και της ποιότητας, τυλιγμένες πάντα σε ολοκαίνουργιο αστραφτερό χαρτί…

Έχει φορές που αυτό συμβαίνει δίπλα σου, αλλά εσύ γυρνάς και κοιμάσαι από την άλλη, μα δεν πειράζει μπορεί να ξυπνήσεις 20 χρόνια μετά σε κάποιο reunion και να τα λες στους μικρούς που θα σε κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα.

Οι Dark Rags είναι κάπου εκεί έξω, μέσα στην ίδια νύχτα και την ίδια παράνοια, και το μόνο που θέλουν είναι να παίζουν δυνατά και να αγαπούν. Και τα ρέστα μπύρες, μπύρες.

Όπως το είχε πει μια φορά και ο Rich Coffee:
I know its all been said before, but I’m gonna open every door, I’m the one who’ll decide when I’m done, I wanna Howl

myspace 

Πρώτη δημοσίευση: εδώ

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Junior Kimbrough - Sad Days, Lonely Nights

Από τις πιο ωραίες παρέες για κάτι ανάποδα Σαββατιάτικα βράδια και αμήχανα Κυριακάτικα πρωινά. Οι μαθητές του Gravel Road (όπως και οι Black Keys) την εκτιμούν δεόντως και έχουν φροντίσει να την τιμήσουν διασκευάζοντας αυτό το τραγούδι σε δύο μεγαλειώδη μέρη μοιρασμένα σε κάθε έναν από τους δύο δίσκους τους με την κιθάρα να σπάει κοκάλα κανονικά…Εδώ όμως έχουμε το original stuff, όταν οι μαύροι στην Αμερική έπαιζαν μουσική, όχι…αηδίες.


Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

The Three Blind Mice

Μιας και θυμηθήκαμε τον Howard πριν, ρίξτε και ένα αυτί σ’ αυτούς εδώ τους Ιταλούς συμπολίτες των Circo Fantasma. Noir Rock, τα φώτα νυσταγμένα και βαριά, οι Crime and the City Solution κάνουν βόλτες στους χιονισμένους δρόμους της δυτικής πλευράς του τοίχους παρέα με τον Wenders, ο Shoenfelt μεσάνυχτα σε ένα δωμάτιο στην Πράγα χτυπά τα πλήκτρα στον ρυθμό του Junkie Love, και o καραφλός μουστάκιας άλλη δουλειά δεν κάνει από το να χώνει την μύτη του παντού.
Το Three Storey Girl  που σε υποδέχεται στο myspace και το Our Lady of the Poisonous Wine κόβουν το σκοτάδι σαν κόκκινο φως με τις κιθάρες σε ρόλο ξυραφιού και το μπάσο να συντονίζει τα ηχεία. Το Three Pottery Girls έχει μια μελωδία τόσο οικεία που ώρα σπάω μάταια το κεφάλι μου να θυμηθώ που την έχω ξανακούσει. Μπορεί σε κανένα όνειρο ξέρω κι εγώ…
Περισσότερα όταν καταφέρω να βρω το EP που πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν.



Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Rowland S. Howard - Autoluminescent

Για τον Rowland S. Howard θα τα πούμε πιο καλά σε λίγο καιρό μιας και τον άλλον μήνα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον θάνατό του. Θυμάμαι πέρυσι που είχα γράψει μια παρουσίαση στον τελευταίο του δίσκο το Pop Crimes, και μερικές μέρες μετά ήρθε η είδηση του θανάτου του. Μάλλον δεν φέρνω γούρι…
Το παρακάτω βιντεάκι είναι ένας ακόμη λόγος να τον θυμηθούμε πέρα από τα τραγούδια του που τουλάχιστον όσον αφορά εμένα  επανέρχονται συχνά πυκνά στις διάφορες playlist που ακούω για να ομορφαίνω λίγο τις χαλεπές μέρες μου.
Είναι το trailer ενός ντοκιμαντέρ αφιέρωμα σ’ αυτόν όπου όπως μπορείτε να δείτε ο σκηνοθέτης έχει μαζέψει όλο τον καλό τον κόσμο. Από της καλύτερες ατάκες αυτή του Rollins που περιγράφει το τον ήχο της κιθάρας του Howard σαν “surf guitar gone to hell”. 



Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Les Hommes Sauvages - Vive La Trance

Disques Sauvages
2010




Στις πιο σκοτεινές και επικίνδυνες ακτές του νησιού που κάποτε ονομάζονταν Δυτικό Βερολίνο και δεν υπάρχει πια, συνήθιζε να περνάει τα βράδια της μια μπάντα που το όνομά της ήταν The Legendary Golden Vampires. Κάποιοι από εσάς αν ξεσκονίζουν την δισκοθήκη τους θα βρούνε σίγουρα εκείνη την συλλογή της Dionysus όπου μεταξύ των Thee Fourgiven, των Cynics των Last Drive και πολλών άλλων, στριμώχνεται το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, η μανιασμένη ψυχωτική διασκευή στο Heartbreak Hotel του Elvis από τους Golden Vampires.

Σε μια τέτοια ακτή εκείνη την εποχή ο Kristof Hahn κιθαρίστας των Vampires θα πρωτοσυναντήσει την Viola Limpet των Tumbling Hearts, και σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα οι δυο τους με την συνδρομή και την βοήθεια μερικών φίλων παρόμοιας διαδρομής και συστάσεων σαν τον κακό σπόρο Thomas Wydler θα σχηματίσουν τους Les Hommes Sauvages.

Πριν όμως φτάσουμε σ’ αυτούς δεν γίνεται να μην αναφερθεί έστω, το Shocked and Amazed αυτός ο τρομερός δίσκος των Koolkings πίσω στο 1991 με τον Hahn στα φωνητικά την κιθάρα και τις συνθέσεις, και τον Alex Chilton στην παραγωγή. Κομμάτια σαν το So many tears, το Sad and Lonesome και την κεφάτη ροκαμπίλι εκτέλεση του Autobahn των Kraftwerk συμπεριέλαβαν αργότερα και οι Sauvages στους δίσκους τους. Αν και το βρίσκει κανείς δύσκολα, αναζητήστε το οπωσδήποτε.
Και οι συστάσεις τελειώνουν (αλλά δεν εξαντλούνται) με την συμμετοχή του Hahn στους Angels of Light και τους Swans, στην σύνθεση των οποίων θα είναι και για την Μαρτιάτικη συναυλία της Αθήνας.

Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στιγμιότυπα της προϊστορίας των Les Hommes Sauvages, πριν φτάσουμε στα 1998 και τον πρώτο τους δίσκο το πανέμορφο Playtime, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε αυτό το περίεργο, γερμανικής μελαγχολίας και γαλλικής φινέτσας αμερικάνικο rock n roll.

Το ξέρω μπερδευτήκατε αλλά πως αλλιώς να περιγράψεις όλες αυτές τις εμμονές του Hahn που με τα χρόνια έχουν μπολιάσει την μουσική του καταλήγοντας σε ένα απόλυτα προσωπικό στιλ και ήχο? Και εντάξει με το garage, και ψυχωτικό Suicide-rockabilly που τον κατέχει από τα χρόνια των Vampires. Καταλαβαίνω επίσης ότι όσο μεγαλώνει κανείς μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα καλλιτέχνες σαν των Serge Gainsbourg, τον Jacques Higelin, τον Hazelwood η τον Brian Ferry (ο Chris Spedding άλλωστε έχει παίξει την κιθάρα του αρκετές φορές ζωντανά δίπλα στους Sauvages).
Να δεχτώ τέλος ότι θα υπάρχουν και μερικοί άλλοι σ’ αυτόν τον κόσμο που θεωρούν τους Thin White Rope τόσο τεράστιο γκρουπ  σε σημείο να διασκευάζουν έξοχα για δεύτερη φορά κομμάτι τους στο Viva Le Trance, το Astronomy μετά το Mr.Limpet του Playtime.

Αλλά το ότι εν έτη 2010 θα άκουγα ανάμεσα στα κομμάτια των Sauvages, (τραγουδισμένα όπως πάντα με τα διπλά του Hahn και της Limpet φωνητικά, σε Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά), τις διασκευές στους Thin White Rope και τον John Cale, μια εκτέλεση σε ένα ξεχασμένο και αγαπημένο διαμάντι των 80’s όπως είναι το Me and my Gun των αλήστου μνήμης July 14th αυτό ομολογώ ότι δεν μπορούσα να το φανταστώ.

Το Viva Le Trance, ο τρίτος δίσκος των Les Hommes Sauvages, θα έμπαινε στην δεκάδα της χρονιάς με άνεση και από τους πρώτους και χωρίς το Me and my Gun.  
Αρκεί το ότι είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, αρκούν και περισσεύουν κομμάτια που έρχονται «από έναν άλλον κόσμο» που λέει και ένας φίλος, όπου παροικούν ο Lee και η Nancy του σήμερα, τραγούδια σαν το Gottseidank Nicht in England, το (αφιερωμένο στον) Jean Genet, το Astronomy των TWR και η επανεκτέλεση του Sad and Lonesome των Koolkings.

Ο φόρος τιμής όμως στους July 14th στην ελάχιστη παρακαταθήκη των οποίων συγκαταλέγεται το Me and my Gun, ένα από τα πιο βαθιά χαραγμένα στην μνήμη κομμάτια εκείνης την ωραίας δεκαετίας, παιγμένο με την ίδια δύναμη από τους Les Hommes Sauvages με κάνει να τον τοποθετώ στην δεκάδα με τα δόντια. Δαγκωτό! 


Πρώτη δημοσίευση: εδώ


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

still under construction but gallon drunk...

Πάρα πολύ πιο απολαυστικοί απ’ ότι στους δίσκους τους, με το rhythm section στιβαρό και αλάνθαστο, έδινε την σιγουριά στον Johnson να ταλαιπωρεί την κιθάρα και το όργανο και να τραγουδάει παθιασμένα με η χωρίς το μικρόφωνο. Μας θύμισαν πως ήταν το Εγγλέζικο Rock πριν πουστέψει…Blues και Jazz ο παππούς και η γιαγιά, Rοck n Roll και Soul οι γονείς, Garage και Punk τα μεγάλα αδέρφια τους άξιοι απόγονοι τα παιδιά.
Ειδικά οι bluesy στιγμές τους έμοιαζαν να έρχονται κατευθείαν από την μηχανή του χρόνου όπου οι μεγάλες μπάντες του Αγγλικού Rhythm and Blues τζαμάραν κάθε βράδυ στο Marquee. Άσε που την άλλη μέρα έπαιζε σπίτι το Blood and Sand των These Immortal Souls και σε κάποια φάση νόμιζα ότι ακούω Gallon Drunk…Φοβεροί και μπράβο τους.
Ο κόσμος φυσικά η γνωστή ομήγυρης που πάμε ακόμη σε τέτοιες συναυλίες συν μερικοί νεότεροι. Σε λίγο θα γίνουμε ανέκδοτο σαν τον Ηρακλή και το ταξί, και θα μετράμε πεσόντες-απουσίες που δεν φώναξαν στο κάλεσμα παρών.
Το βιντεάκι δανεικό απ’ το live της Αθήνας.