Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

MJ Halloran and the Sinners - Attentional Blink


Το Me Souffler…, κυκλοφόρησε τρία χρόνια πριν, το 2011, και είναι η γαλλική έκδοσή (σε βινύλιο) με ελαφρώς διαφοροποιημένο tracklist, του Songs for the Man…, ενός CD δηλαδή που είχε κυκλοφορήσει σαν self release στην πατρίδα του την Αυστραλία ο ίδιος ο MJ Halloran, το 2010.

Η αλήθεια είναι ότι και σε μένα τ’ όνομά του την πρώτη φορά που το είδα δεν μου είπε τίποτε, μα δεν χρειάστηκαν παρά τα λίγα δευτερόλεπτα όπου διάβασα τα ονόματα των υπολοίπων αμαρτωλών που συμμετέχουν στον δίσκο, για να δώσω την αρμόζουσα προσοχή.

Spencer P. Jones στην κιθάρα (…), John Nolan στην άλλη κιθάρα (Powder Moneys, Bored!), Skeleton Boy στο μπάσο (από τους ζόρικους νεοϋορκέζους Woman, το δεύτερο άλμπουμ των οποίων ακόμη περιμένουμε) Dee Pop στα ντράμς (Bush Tetras, Gun Club), και άλλοι πολλοί καλοί, αν και όχι τόσο γνωστοί.

Το όλο εγχείρημα για να δέσει καλά η κομπόστα, φέρει την υπογραφή στην παραγωγή του Brian Henry Hooper (…)

Όσο για την μουσική, αν και ηχογραφήθηκε μεταξύ Νέας Υόρκης, Βερολίνου και Μελβούρνης δεν θα μπορούσε να μη μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά μια μυρωδιά που όσοι είσαστε τακτικοί σ’ αυτό το blog θα έχετε καταλάβει ότι είναι από τις αγαπημένες μου, αυτή της καυτής ανάσας ενός πολύ αιμοβόρου αντιποδιανού αλιγάτορα…

Για του λόγου το αληθές ακολουθεί μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, το ποτισμένο με την υγρασία των κακών σπόρων Attentional Blink.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Hand Οf Dust - Without Grace Or Glory E​.​P

Self Release
2014

Κάπου διάβασα ότι ο ένας εκ των τριών Hand of Dust έπαιζε παλιότερα σε black metal συγκρότημα…των άλλων δύο, εντάξει κάπου στο punk βρίσκουμε τις ρίζες τους…
Τώρα πως τα καταφέρνουν τούτοι οι Δανοί, στο περσυνό τους demo, και το φετινό μόλις κυκλοφορημένο, πρώτο τους EP, να μου θυμίζουν εκείνον τον βρώμικο και ωραίο θόρυβο που είχαν πολλές αμερικανικές μπάντες στις αρχές και τα μέσα των 80’s, μαζί και την λάθος, για αυτό και γοητευτική, άποψη για τα blues που είχαν οι γνωστοί αυστραλοί που σύχναζαν σε πάρτυ γενεθλίων, μάλλον οφείλεται στους στενούς μουσικούς μου ορίζοντες… 
Κι αυτή η φωνή…ότι τραγουδάει μοιάζει να το εννοεί…
Συμπέρασμα (που κάνει και ρίμα): και γαμώ τα EP

bandcamp


Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Void Watcher - Same Title EP

Self Release
2013


Όντας προσγειωμένος πριν λίγη ώρα, επιστρέφοντας από το διαστρικό μου ταξίδι στα βαθιά και ανήλιαγα δάση του γαλαξία μας και ακόμη πιο πέρα, όπου είχα την ευκαιρία να συναντήσω και να γευτώ μεταξύ άλλων θαυμαστών πραγμάτων, και την  σκοτεινή πλευρά πρωτόγνωρων ποικιλιών μανιταριών, έκανα μια στάση στη Νέα Ζηλανδία να πω ένα γεια στα παιδιά, τους Void Watcher ντε, και αμέσως μετά ήρθα σπίτι, και έκαστα να σας γράψω για να μοιραστούμε την χαρά…


Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

bite the hand that feeds


Το τράβηξε
Απ’ τη σχισμένη τσέπη του
Το έφερε κάτω από τα μάτια του·
Το κοίταξε καλά
Και μονολόγησε: «Δυστυχισμένε!»

Το φύσηξε
Το μουλιασμένο στόμα του·
Σχεδόν φοβήθηκε
Από μια σκέψη τρομερή
Που ήρθε να του πάρει την καρδιά.

Το μούσκεψε
Στο παγωμένο δάκρυ του
Που ζέστανε στην τύχη·
Πιο τρύπιο το κονάκι του
Κι από παζάρι.

Το έτριψε
Μα δεν το ξαναζέστανε,
Μόλις που το ‘νιωθε·
Γιατί, από κρύο τσιμπημένο
Ξαναμύταγε.

Το πίεσε
Καθώς πιέζουν μια ιδέα,
Στηρίζοντας το στον αέρα·
Το μέτρησε κατόπιν
Με τεντωμένο σύρμα.

Το άγγιξε
Το ζαρωμένο χείλι του.
Με τρόμο έξαλλο
Του ξαναφώναξε:
Γεια σου, αγκάλιασε με!

Το φίλησε
Και το διαστάυρωσε
Με το κορμί του.
Ανέβαινε κακήν κακώς,
Με υπόκωφους, βαριούς θορύβους.

Και το ψηλάφησε
Με χέρι αποφασισμένο 
Να σκοτώσει.
-   Ναι, είναι μια χαψιά
Που θα μπορέσει να σε θρέψει.

     Το δίπλωσε,
    Το έκρυψε,
            Το ταχτοποίησε, 
  Το έκοψε,
    Το έπλυνε, 
Το πήρε,
 Το έξυσε,
  Το έφαγε.

Όταν δεν ήταν μεγάλος, του είχαν πει:
Σαν πεινάσεις, φάε το ένα σου χέρι.

image: Bartolomeo Passarotti (1529-1592) - Magiatore del braccio (Man Eating His Arm).
text: Μέσα από το βιβλίο του André Breton - Anthologie de l'humour noir (1966), το
ποίημα του Xavier Forneter (1809-1884) Le Pauvre Honteux. 
Στα ελληνικά: Ανθολογία του Μαύρου Χιούμορ, Ξαβιέ Φορνερέ – Ο Φτωχός Τρωγλοδύτης, μετάφραση: Γιώργος Κ. Καραβασίλης, εκδόσεις Αιγόκερος 1996. 
music: Agent Orange – Bite The Hand That Feeds (part II), When You Least Expect It...EP, Enigma Records 1983. 

Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

The Lustkillers


Ποζεράδες όσο δεν πάει, ζελέδες, τατουάζια, δερμάτινα και λοιπά αξεσουάρια στην ημερήσια διάταξη, περγαμηνές του ηγέτη τους Adam Becvare, η προϋπηρεσία του στους Black Halos αλλά και η... αντικατάσταση του εκλιπόντα Stiv Bators στην επανεμφάνιση των Lords of the New Church, αλλά όλ’ αυτά δεν σας ψήνουν ε?...μάλλον το αντίθετο…
Ούτε εμένα είναι η αλήθεια…μ’ αρέσει όμως αυτή η παλιομοδίτικη, αμερικάνικου punk rock των 70’s, αίσθηση που έχουν τα τραγούδια των δύο, απ’ όσο το έψαξα το θέμα, δίσκων τους, του Black Sugar Sessions (2008) και του That Which Does Not Kill Us...(2012). 
Μ’ αρέσουν οι κιθάρες τους, οι μελωδίες τους, τα lead και back φωνητικά τους (αυτά τα αααα και τα οοοο στα δεύτερα), και τέλος μ’ αρέσει που ξέρουν να σκαρώνουν τρίλεπτα-τετράλεπτα χιτάκια, με ωραία ρεφρέν και τα ρέστα, σαν κι αυτά ας πούμε που σκάρωναν τα παλιά τα χρόνια (της προ-αυτή μου δίνει αγάπη εποχής) οι Godfathers (τι θυμάμαι κι εγώ…), ότι πρέπει να τα έχεις κολλημένα στο μυαλό αυτές τις πρώιμες ανοιξιάτικες μέρες που περνούν… 
Εντάξει, φτάνει για λίγο με τις μουσικάρες που ακούμε όλοι, για σήμερα αυτό που έχω να σας προτείνω δεν είναι παρά μόνο rock and roll




Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

my name is drunk...Gallon Drunk


Λοιπόν κομμένες οι μαλακίες…σήμερα μιλάμε και ακούμε (για) κομμάτι που ακόμη δεν κυκλοφόρησε καλά καλά, και έχει μείνει στην ιστορία… 
Before The Fire, ο τίτλος, προάγγελος του νέου άλμπουμ των Gallon Drunk που κυκλοφορεί αρχές Μαρτίου και θα ονομάζεται The Soul of the Hour
Το γνωρίζετε πολύ καλά, ότι έχω ένα κοινό γνώρισμα με τους πολιτικούς, πέρα φυσικά από την μετριοφροσύνη μου, δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια.
Απόψε όμως, έχοντας κατά νου το προπέρσινο έπος τους The Road Gets Darker From Here, και ακούγοντας την φωτιά να έρχεται, θα τολμήσω πρόβλεψη κι ας μην έχω ακούσει παρά μόνο ένα από τα 7 τραγούδια του καινούργιου δίσκου τους…Το Soul of the Hour δύσκολα θα πέσει κάτω από την τριάδα (τουλάχιστον) στις λίστες του τέλους της χρονιάς. 
Gallon Drunk...ένα συγκρότημα που 26 χρόνια μετά την ίδρυση του, όχι μόνο μπορεί ακόμη να κυκλοφορεί αριστουργήματα, αλλά και να ακούγεται έτσι όπως δεν έχει ακουστεί ποτέ στο μεγάλο και βαρύ παρελθόν της…ξέρουμε πολλά τέτοια?
Περισσότερα μόλις βγει ο δίσκος, και τα ρέστα πάντα μπύρα μπύρα λέμε…

more orphan drunk 1 &


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

a last slug howl from the guts gang


Πριν κανέναν μήνα, στο review των Swamp Creatures έγραφα για τους Slug Guts που περιμένουν τον Jimi Kritzler να τελειώσει τις περιπλανήσεις του με τους White Hex και να επιστρέψει. Αμ δε που τον περιμένουν…οι κύριοι James Dalgliesh (φωνή/κιθάρα) και Nicholas Kuceli (σαξόφωνο) έχουν ήδη το νέο τους σχήμα, ένα Suicideικό ντούο που ακούει στο όνομα Prolife και αυτές τις μέρες κυκλοφορούν το πρώτο τους επτάϊντσο με τον τίτλο Overheated, που αλλού, στην Sacred Bones, και οι Slug Guts με ένα λιτό ανακοινωθέν, μόλις δύο σειρών σφραγίζουν το μοιραίο… 

To avoid any further confusion: SLUG GUTS is O.V.E.R. never to be resurrected. With thanks, goodbye for ever.

Τις μεγάλες μπάντες δεν χρειάζεται να διαλυθούν, ή να πεθάνει κάποιο μέλος τους για να καταλάβεις ότι είναι ακριβώς τέτοιες…αυτό το κάνουν  συστηματικά μόνο οι τουρίστες τις μουσικής που περιμένουν καμιά «αναγνωρισμένη και έγκυρη» πένα να αξιωθεί να γράψει για το συγκρότημα για να ασχοληθούν, ή το (μεταφορικό ή κυριολεκτικό) μεταθανάτιο λιβάνισμα, για να τους σύρει από την μύτη στον τόπο που…σύχναζαν οι μακαρίτες και το πράμα συνέβαινε.

Το σίγουρο είναι ότι όπως και τότε, πίσω στις αρχές και τα μέσα των 90’s, όπου άρχιζαν να το διαλύουν σχεδόν όλες οι αγαπημένες αυστραλέζικες μπάντες των 80’s, έτσι και τώρα, τα συναισθήματα είναι ίδια…θα μου λείψουν!

more orphan guts 1 &


Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Bain (and) The Theologian


Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που μιλήσαμε για τις αρετές και τα πάθη αυτού του μεγάλου ανδρός, που ακούει στο όνομα Bain Wolfkind.
Λίγο καιρό έπειτα, ρίξαμε φως και σε μιαν άλλην, περισσότερο ρομαντική κι ευαίσθητη πλευρά του, αυτή του Novo Homo, τον οποίον βάλαμε να καθίσει άδοντας απέναντι από τους στοχασμούς του Hans Kudszus.
Απόψε, θα τον ακούσουμε παρέα με τον Theologian, όχι μέσα από την συνεργασία τους στο περσυνό EP Noir, αλλά μέσα από την πρώτη τους δισκογραφική συνάντηση στην...πολύ σκοτεινή προπέρσινη συλλογή της Heathen Harvest: Samhainwork I, να ισοπεδώνουν τα ηχεία, ασκούμενοι πάνω στο Human Pony Girl των Samhain…προς μεγάλη τέρψη φαντάζομαι του κυρίου Glenn Danzing, τον οποίο για να ευχαριστήσουμε ακόμη περισσότερο (γιατί...ποτέ δεν ξέρεις), παραθέτουμε αμέσως μετά και το πρωτότυπο.


Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

hanging over woods

Ανεβαίνοντας το λόφο αντίκρισα στον ορίζοντα τις ατέλειωτες πλούσιες φυλλωσιές του δάσους, που τις λίκνιζε ο άνεμος. Δεν ένιωσα όμως καμιά δροσιά στην ψυχή μου. Φτάνοντας στην κορφή παρατήρησα πως ο λόφος κι από την άλλη μεριά ήταν ολότελα γυμνός. Σ' όλη την έκταση γύρω ούτε ένας κορμός δέντρου. Μόνο στον ουρανό πλέανε αθόρυβα τα φύλλα, τα αμέτρητα πράσινα φύλλα πού είχα δει από μακριά, σα δίχτυα κρεμασμένα πάνω απ' τα κεφάλια μας. Τρέμανε όλα μαζί στον αέρα, μα δε σκόρπιζαν, όπως τ' αστέρια, μ' όλο πού κανένα κλαδί, κανένα κοτσάνι δεν τα βαστούσε.
Δεν κρατήθηκα. "Και πώς ξεκουράζονται εκεί τα πουλιά;", είπα.
"Σ' αυτά τα δέντρα έρχονται μόνο οι σκιές των πουλιών να καθίσουν", μου εξήγησαν ήσυχα με μια φωνή οι δύο άγνωστοι που με συντροφεύαν.
"Ναί. Βλέπω", φώναξα. "Κοπάδια πουλιά κουρνιάζουν στα φυλλώματα χωρίς τα κορμιά τους".
Οι σύντροφοι μου κοιτάχτηκαν μ' απορία.
"Εσύ ποιός είσαι που μπορείς και τα βλέπεις;", γυρίζει και μου λέει ανήσυχος ο ένας. Πριν προλάβω ν' απαντήσω, σκύβει στον διπλανό του και τους ακούω που ψιθυρίζουν:
"Πώς βρέθηκε αυτός μαζί μας; Για δώσ' μου τον κατάλογο να ρίξω μιά ματιά".
"Δεν τον έχω απάνω μου. Μα τί τον ρωτάς; Αφού είδε, δικός μας θα 'ναι κι αυτός. Σ' τό 'χω ξαναπεί, να κλείνεις καλά όταν βγαίνεις".
Για πρώτη φορά τους πρόσεξα καλύτερα, τυλιγμένους στο λεπτό μενεξεδί φως του δειλινού. Φορούσαν τα ίδια ρούχα, τα ίδια πουκάμισα, τις ίδιες άσπρες γραβάτες και τα χλωμά τους πρόσωπα με το μικρό μαύρο μουστάκι ήταν ολόιδια.
"Είσαστε δίδυμοι;", τους ρώτησα.
Δε μ' απάντησαν. Έστησαν μπρος μου έναν μεγάλο καθρέφτη. Κοιτάχτηκα κι είδα πως φορούσα κι εγώ τα ίδια ρούχα, την ίδια γραβάτα και πως το πρόσωπο μου, αγνώριστο, κατακίτρινο, ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο με το δικό τους.
Η καμπάνα σήμανε μακριά. Με πήραν απ' το χέρι κι αρχίσαμε να κατεβαίνουμε αμίλητοι τη χωματένια σκάλα. Ψηλά από πάνω μας φαινότανε ο ουρανός σκούρος γαλάζιος, στολισμένος με τα πρώτα αστέρια. Άνοιξαν τη φαρδιά καγκελόπορτα και μ' έσπρωξαν σ' έναν απέραντο κήπο, γεμάτον άσπρους στρογγυλούς βράχους. Πουθενά δε φαίνονταν λουλούδια. Μονάχα πρασινάδες. Όμως μιά γνώριμη άχνα ανέβαινε μέσα απ' τη γη, μεθυστική σα λιβάνι. 

text: Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς – Το δάσος, από το βιβλίο του Οι Αγγελάδες (1963), εκδόσεις Στιγμή 1992. 
music: Phil Shoenfelt & Southern Cross – Death is Hanging Over Me, Various Artists: Suddenly Yours - A Tribute To Nikki Sudden CD, Sunthunder records 2007.