Sebastian Melmoth - In Ruins

Belaten
2014

Μπορεί να έχουν ήδη ένα νέο EP (το Felix Culpa) στη κυκλοφορία, αλλά η πρόταση ακρόασης αφορά τη περσινή κασέτα με τίτλο In Ruins, αυτής της Λονδρέζικης μπάντας που η σύνθεσή της εκτός από το βασικό τρίο αλλάζει σχήμα από δίσκο σε δίσκο σαν πετρελαιοκηλίδα, που έχει πάρει το όνομά της από το ψευδώνυμο του Oscar Wilde, που ξεκινάει το άλμπουμ μελοποιώντας μια συνομιλία του William S. Burroughs από τη Nova Convention (1978), το αφιερώνει στον Sickcat Sisyphus, και μόνο η γενική ετικέτα experimental ίσως μπορεί να καλύψει το ηλεκτρονικό-art-kraut-space-trip-hop-post-punk-rock (!?) που βγαίνει από τα ηχεία, και που νιώθει την ανάγκη στο τέλος να μας εξομολογηθεί ότι: 

Sebastian Melmoth are not a one-trick pony, but a revolving group of freedom fighters. On this recording: Andreas Baader, Ulrike Meinhof and Jan-Carl Raspe… Sebastian Melmoth wish to thank no one i particular. 

Συμπέρασμα: Πολύ ωραίος δίσκος…

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr 

bandcamp 

natural enemy

«Αποδοκιμάζω την κτηνωδία», έλεγε: «Δεν φέρνει αποτέλεσμα. Αντιθέτως η παρατεταμένη κακομεταχείριση, χωρίς τη χρήση βίας, συντελεί, εφόσον αυτή ασκείται επιδέξια, στη δημιουργία άγχους και ενός ιδιότυπου αισθήματος ενοχής. Βεβαίως θα πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ορισμένους κανόνες, κάποιες κατευθυντήριες αρχές. Το άτομο δεν θα πρέπει επ’ ουδενί να αντιληφθεί ότι η κακομεταχείρισις του είναι μια εσκεμμένη επίθεση ενός εχθρού του ανθρώπινου είδους με στόχο τη δική του προσωπικότητα.
Θα πρέπει αντιθέτως να τον κάνουμε να αισθανθεί ότι οποιαδήποτε μεταχείρισις ή αγωγή του επιβάλλεται είναι προς όφελός του μια και κάτι (αυτό ουδέποτε το διευκρινίζουμε) τρομερά σοβαρό του συμβαίνει.
Η ασυγκάλυπτη ανάγκη των ελεγχομανών θα πρέπει προσεκτικά να καλυφθεί κάτω από μια αυθαίρετη και δαιδαλώδη γραφειοκρατία ώστε να μην έλθει ποτέ το υποκείμενο σε άμεση επαφή με τον εχθρό του». 

text: Williams S. Burroughs, Naked Lunch, στα ελληνικά: Γυμνό γεύμα, μετάφραση Νίκος Γούτας, εκδόσεις Απόπειρα. 
music: Tiger by the Tail – Natural Enemy, Tiger By The Tail LP, Bang! records 2006.

Dub Spencer & Trance Hill - William S. Burroughs In Dub

Echo Beach
2014

Όταν πρωτόπιασα στα χέρια μου τον δίσκο -έφτασε εκεί σαν δώρο, και δίχως πριν να γνωρίζω την ύπαρξή του- και παρά τη Burroughsmania που με διακατέχει, στάθηκα για λίγο επιφυλακτικός τόσο για την ποιότητα, όσο και για τη χρησιμότητα του.

Όμως άρκεσαν τα λειψά οκτώ λεπτά του εισαγωγικού Burroughs Called The Law για να πειστώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη αρπαχτή που προσπαθεί κι αυτή να εκμεταλλευτεί το όνομα του "παππού όλων μας". 

Η επικοινωνία αμέσως μετά τη πρώτη ακρόαση με τον ειδικό Μπαροουζολόγο της πόλης, κύριο Ελάιτζα, που τυχαίνει να είναι και φίλος μου, ήρθε απλά να επικυρώσει με το παραπάνω αυτή την εντύπωση. 

Οι Dub Spencer & Trance Hill είναι φανερό ότι έκαναν αυτή την ηχογράφηση από καθαρή αγάπη και εκτίμηση στο έργο του Burroughs, και ότι δούλεψαν με αφοσίωση τη μουσική πάνω στις παλιές ηχογραφήσεις της φωνής, σαν να ήταν και ο ίδιος μέσα στο στούντιο να απάγγελνε και να τους καθοδηγούσε εκείνη τη στιγμή. 

Κόβοντας και ράβοντας μέσα από κλασσικές κυκλοφορίες του Burroughs όπως το Nothing Here But The Recordings, το Break Through In Grey Room και το Call Me Burroughs, αλλά και κάποιες από τις ηχογραφήσεις του John Giorno, οι ίδιοι αντιλαμβανόμενοι φυσικά τη δύναμή των λέξεων που είχαν στα χέρια τους, αρκέστηκαν στο να δημιουργήσουν τη κατάλληλη ρυθμική-υπνωτική υπόκρουση όπως εύγλωττα διαλαλεί και ο τίτλος, αφήνοντας σε πρώτο πλάνο τη ραδιενεργή (με την έννοια ότι το υλικό της είναι και θα παραμείνει ανιχνεύσιμο και ενεργό για πολλά χρόνια αφότου ο γράφων και οι αναγνώστες θα έχουμε γίνει όλοι σκόνη) φωνή του γέρο-Bill, που ακόμη και όσο ο ίδιος ήταν ζωντανός έμοιαζε να έρχεται από άλλους κόσμους, να μας στέλνει μηνύματά από τις Δυτικές Χώρες και τις Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας. 

Εγώ έτσι κι αλλιώς βάζω τις αυθεντικές "spoken word" ηχογραφήσεις συχνά πυκνά και τις ακούω... με ηρεμεί (όπως και τη γάτα μου που κάθεται δίπλα στο ηχείο και ακούει προσεκτικά) η φωνή του, αν θέλετε η "ερμηνεία του", που κατά ομολογία του ίδιου σε συνεντεύξεις του, πρόβαρε και πειραματιζόταν στον τρόπο εκφοράς για ώρες ολόκληρες, μ' αρέσει να ψάχνω έπειτα στα βιβλία του για να βρω πως μεταφράστηκαν αυτά που ακούω, και ναι όλα αυτά κάνουν και το βραδυπόρο μυαλό μου καμιά φορά να σκέφτεται. 

Και τώρα που το κάνω αυτό -δηλαδή να σκέφτομαι- καταλήγω σε ένα ακόμη συμπέρασμα, στο ότι δε νομίζω να έχω ακούσει πιο χαρακτηριστική φωνή από αυτή του παππού. Υπάρχει περίπτωση κάποιος που την έχει ακούσει έστω και μια φορά να τη μπερδέψει ή να μη την αναγνωρίσει?

Για να επανέρθω όμως στον δίσκο και να κλείσω, να σας πω ότι εκτός από τα αποσπάσματα που ανέφερα λίγο πιο πάνω, ακούγονται και κομμάτια μέσα από τα Nova Express, Naked Lunch, και The Cat Inside, ενώ το παίξιμο των μουσικών ξεκινάει μεν απ' το Dub αλλά μπορεί και φτάνει...παντού. Γιατί πώς να χαρακτηρίσεις κομμάτια σαν το Last Words of Hassan I Sabbah εκεί προς το τέλος? Dubopsychedelia?! 

Το σίγουρο είναι πάντως ότι φωνή και νότες κολλάνε (σ)το μυαλό ακριβώς σαν ιός απ' το διάστημα... Oiga Amigos!

Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr

no place to go

There's no place to go except up. And out.

text: From William S. Burroughs interview by Jurgen Ploog. Conducted in Berlin May 9, 1986. Unpublished. 
music: The Oscillation – No Place To Go, From Tomorrow CD, All Time Low 2013.

 

cozy and nostalgic

Και με τι θα μοιάζει το μέλλον αν τέτοιες ομάδες υπάρχουν στην πραγματικότητα και αν συνεργαστούν και αναλάβουν τα ηνία;
Ένα παγκόσμιο κράτος των εκλεκτών πολύ κοντά σ’ αυτό που πήγαν να χαράξουν οι ναζί.
Στην κορυφή θα είναι μια θεοκρατία εκπαιδευμένη σε ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΨΥΧΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΕΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΥΣΚΕΥΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΑΔΥΝΑΤΗ ΚΑΘΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΣΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ.
Η είσοδος σ’ αυτή την προνομιούχα τάξη θα επιτρέπεται μόνο σε αυτούς των οποίων η αφοσίωση στο παγκόσμιο κράτος υπήρξε απόλυτη και αδιαμφισβήτητη.
Με λίγα λόγια δεν μπαίνεις εκεί μέσα με την αξία ή τις ικανότητές σου, αλλά με το να είσαι ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΕΥΡΕΣ 100% ΣΚΑΤΟ.
Κάτω από τον έλεγχο αυτών των εθισμένων στην εξουσία θα βρίσκεται μια ανώνυμη συλλογική υπηρεσία διαχειριστών, μάνατζερ και γραφειοκρατών. Και κάτω από αυτούς οι εργάτες σκλάβοι. Δεν θα υπάρχει χώρος για διαφωνία ή ανεξάρτητη έρευνα. Ο ενοχλητικός καλλιτέχνης θα πρέπει να εξαλειφθεί ή να απορροφηθεί.
Η ελίτ ζει καλύτερα από ποτέ στην κορυφή ενός κράτους ελέγχου που κάνει το 1984 να μοιάζει ευχάριστο και νοσταλγικό. 

text: Ο επίλογος από ένα κείμενο με τίτλο Black Magic Mind War του William S. Burroughs που είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό Crawdaddy τον Ιούλιο του 1976. Απόδοση…saunterer.
music: Voyvoda – Die Gangster Kinder, Bunt EP CD, Self Release 2008.

we?

...include me out of your “we”.

image: http://thekittencovers.tumblr.com 
text: William S. Burroughs – Last Words: The Final Journals of William S. Burroughs, Grove Press 2001.
music: French Teen Idol – (Un) Told Prejudices, same title CD, 2005.

making a long story song

Κουλτούρα και για σήμερα στο μπλογκ που προσπαθεί όχι πάντα με επιτυχία, να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτήν (την κουλτούρα) και τον χουλιγκανισμό.

Υπεύθυνα του καλλιτεχνικού προγράμματος δύο συγκροτήματα της Νέας Υόρκης από τα τέλη των 60’s.

Πρώτοι θα περάσουν στη σκηνή, οι δεν έχω να προσθέσω τίποτα εγώ ο ταπεινός πάνω στο όνομά τους, Velvet Underground, με τον δεύτερό τους δίσκο White Light/White Heat (1968) όπου στρώνουν το υπνωτικό τους χαλί για να πατήσει πάνω του ο John Cale και να μας αφηγηθεί μονοκοπανιά και μάλλον περισσότερο υπνωτικά, την ασυνήθιστα μεγάλη για τραγούδι, ιστορία ενός πακεταρισμένου –φυσικά- δώρου που έγραψε ο έτερος Καππαδόκης Lou Reed. Μια άλλη φορά ίσως πούμε και για το πώς αυτό το τραγούδι κάμποσα χρόνια αργότερα μπλέχτηκε σε αλλουνού συγγραφέα την ιστορία, και γέννησε ακόμη ένα τραγούδι μιας άλλης μπάντας, αλλά αυτό είναι…μια άλλη άλλη μεγάλη ιστορία. Προς το παρόν εσείς μπορείτε να διαβάσετε το πάθημα του Waldo Jeffers για τον μεγάλο του έρωτα, την Marsha Bronson όπως το κατέγραψε ο Lou Reed εδώ.

Αφού ευχαριστήσω τον φίλο (Νικ!) που μου έδωσε την ιδέα για το Gift, σειρά έχουν οι Insect Trust, και παρακαλώ το χειροκρότημα σας και για αυτούς τους αφανείς συμπολίτες των Velvet, μιας που και αυτονών ο άθλος δεν είναι μικρότερος.

Αυτοί λοιπόν καταφέρνουν αφού πρώτα έχουν πάρει τ’ όνομά τους από το Naked Lunch του Burroughs, να το συνδέσουν και με το αδερφό τέρας -δίπλα στον παππού- της μεγάλης λογοτεχνίας του προηγούμενου αιώνα, και γνωστό λάτρη των μεγάλων ιστοριών -τόσο που συνήθως οι πεντακόσιες πρώτες σελίδες να είναι απλά το ζέσταμα- (υπερβολές), τον Thomas Pynchon.

Δεν επιλέγουν το αδύνατο, να μελοποιήσουν δηλαδή κάποιο πεζό κομμάτι ενός βιβλίου του, αλλά ένα από αυτά τα τραγουδάκια που όσοι έχετε διαβάσει κάποιο απ’ τα βιβλία του Pynchon σίγουρα θα θυμόσαστε ότι συνηθίζει σε ανύποπτο χρόνο να βάζει τους ήρωές του να τραγουδούν.

Μέσα από τον δεύτερο δίσκο των Insect Trust, το Hoboken Saturday Night (1970) το τραγούδι The Eyes of a New York Woman, σε μουσική δική τους και στίχους μέσα από το πρώτο βιβλίο του Pynchon, το V που αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμη δυστυχώς, πιστεύω ότι είναι μέσα στο πνεύμα του (αν αυτό μπορεί να προσδιοριστεί) και θα άρεσε και στον ίδιο όταν (και αν) το άκουσε.

Τους στίχους μαζί με αρκετούς άλλους από τα τραγούδια που ξεπετάγονται είπαμε στο άσχετο σε όλα τα βιβλία του, μπορείτε να τους βρείτε –κάτω κάτω- εδώ. 

oiga amigos!

Γενέθλια σήμερα για τον πολιούχο των πόλεων της κόκκινης νύχτας…των πόλεων μας δηλαδή...μου το θύμισε ένας φίλος που είδα το πρωί, τυχαία στον δρόμο…μετά αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε σταυρωτά όπως στις γιορτές…απαγγείλαμε από μνήμης και μερικές από τις φράσεις του, εδάφια που περιγράφουν με ακρίβεια –χειρουργική που λένε, και όχι προφητική, δυστυχώς για μας-  τι έχει γίνει, τι γίνεται και τι έπεται, και πήρε ο καθείς τον λιθόστρωτο δρόμο του…

Το παρακάτω το είχα για να το βάλω στην πρώτη του χρόνου ανάρτηση, δεν θυμάμαι γιατί, το άφησα…να η ευκαιρία λοιπόν…

Ωραίες μέρες κάνει όμως ε…το νου σας.

William S. Burroughs vs George Orwell (με την ελπίδα να έχει δίκιο ο πρώτος)

«Ο υπερπληθυσμός έχει οδηγήσει σε έναν διαρκώς αυξανόμενο κυβερνητικό έλεγχο πάνω στον απλό πολίτη, όχι πάνω στα πρότυπα της καταπίεσης και της τρομοκρατίας όπως στα αστυνομικά κράτη του παλιού καιρού, αλλά πάνω στις εργασιακές σχέσεις, τις πιστώσεις, την οικιστική πολιτική, τα επιδόματα σύνταξης και την ιατρική περίθαλψη. Υπηρεσίες που μπορούν να καταργηθούν και να ελέγχονται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Αν δεν έχεις καταχωριστεί, αν δεν έχεις νούμερο, δεν δικαιούσαι τίποτε. Εν τούτοις, η κατάσταση αυτή δεν γέννησε τις καλουπωμένες ανθρώπινες μονάδες με τον πλυμένο εγκέφαλο, που θεωρήθηκαν αυταπόδεικτο γεγονός από προφήτες της γραμμικής εξέλιξης, όπως ο Τζώρτζ Όργουελ. 

Αντίθετα, ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού αναγκάστηκε να βγει στο περιθώριο. Πόσο μεγάλο κανείς δεν ξέρει. Δεν υπάρχει νούμερο-δεν έχουν νούμερο».

text: Από το Blade Runner του William S. Burroughs, μετάφραση Γιώργος Γούτας, μέσα από το βιβλίο Σελίδες από το Χάος, εκδόσεις Απόπειρα 2000.
music: Vinny Fazzari - Welcome To The Machine, από το Welcome To The Machine: The Electronic Tribute To Pink Floyd CD, Vitamin records 2002. 

bad luck (you can't win, but...)

Υπάρχουν μόνο τρεις βαθμίδες κακοτυχίας- η κακή, η χειρότερη και η χειρότερη όλων.  Όταν φτάσεις στην τελευταία έχεις την ικανοποίηση της γνώσης ότι αν η τύχη σου αλλάξει μπορεί ν’ αλλάξει μόνο προς το καλύτερο.

text: Από το βιβλίο του Jack Black: You Can’t Win (πρώτη έκδοση 1926), εκδόσεις Nabat Books 2001 (με εισαγωγή του William S. Burroughs), μετάφραση…saunterer.

music: Danzing – Thirteen, από το 6:66 Satan’s Child (μπρρρρρρρ) LP, E-Magine Records, 1999.

warning

Δημοσιογράφος: 

Η Μαίρη  Μακ Κάρθυ σας έχει χαρακτηρίσει σαν ένα πικραμένο ουτοπιστή. Αληθεύει αυτό?

Μπάροουζ:

Όσα λέω κι όσα γράφω θέλω να ερμηνεύονται κατά λέξη, θέλω να ευαισθητοποιήσω τους ανθρώπους, να τους κάνω να νιώσουν την πραγματική εγκληματικότητα των καιρών μας, να ξυπνήσω τα κορόιδα. Ολόκληρο το έργο μου στρέφεται εναντίον όλων αυτών των βλαμμένων, που είτε λόγω ηλιθιότητας ή από κατασκευής τους ετοιμάζονται να τινάξουν τον πλανήτη στον αέρα ή να καταφέρουν να τον κάνουν ακατοίκητο. Ενδιαφέρομαι, όπως οι διαφημιστές, για την ακριβή χειραγώγηση της λέξης και της εικόνας ώστε να δημιουργήσω μια δράση, όχι να τους κάνω να τρέξουν να πιούν μια Κόκα-Κόλα, αλλά να αλλάξω την συνείδηση του αναγνώστη. Ξέρετε, μ’ έχουν ρωτήσει αν θα εξακολουθούσα να έγραφα αν βρισκόμουνα σ’ ένα έρημο νησί και ήξερα πως κανείς δεν επρόκειτο να διαβάσει ποτέ τα όσα έγραφα. Η απάντησή μου είναι ναι, οπωσδήποτε. Θα έγραφα για συντροφιά. Γιατί φτιάχνω πάντα ένα φανταστικό κόσμο στον οποίο θα ήθελα να ζούσα.

text: Από την συνέντευξη του Burroughs στον δημοσιογράφο Conrad Knickerbocker το 1964, όταν μετά από είκοσι χρόνια περιπλανήσεων είχε γυρίσει από την
Ταγγέρη στη γενέτειρα του Σαιν Λούις. Ολόκληρη η συνέντευξη υπάρχει μεταφρασμένη στα ελληνικά, στο παράρτημα του Nova Express, μετάφραση Γιώργος Γούτας, εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 1986.
music: Mountain Static – Warning Song, από το Research CD, Inertia records 2011.

The Elvis Of Letters

Ήταν την περασμένη Κυριακή που σηκώθηκα πρωί-πρωί και κίνησα για το σπίτι του Ηλία να του μαστορέψω κάτι στο PC. Φίλος με το φ κεφαλαίο όχι μόνο γιατί ακολουθεί την τελεία. Αφού ξεπέταξα λοιπόν εν ριπή οφθαλμού το πρόβλημα του πισίου (χάριν το τονίζω, στο απύθμενο των γνώσεων μου) πιάσαμε τις συνηθισμένες κουβέντες που ξεκινάνε από τον γέροBill και φτάνουνε…όπου τις πάει το εκάστοτε ποτό, δηλαδή η μπύρα στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μπύρα την μπύρα και ο παπάς να μην έχει σχολάσει ακόμη την λειτουργία, έπιασε να ανοίγει κάτι μεταλλικά κουτιά με βινύλια, όπου έχει φυλαγμένους σε αεροστεγή αντιπυρηνική συσκευασία, 28 δίσκους του παππού…ανάθεμά με να ο ίδιος ο Burroughs ήξερε ότι έχει βγάλει τόσα…δεν ξέρω τι να σας πω, δεν το ‘ψαξα περισσότερο το θέμα, γιατί από εκείνη την μέρα που έφυγα μεσημέρι τρεκλίζοντας για το σπίτι να πάω να ξυπνήσω τον Μπαντίνι που μου ‘χε κάνει από βραδύς αιφνιδιαστική επιδρομή, το μυαλό μου απασχολεί ένα σαρανταπεντάρι στην Tim/Kerr records που υπήρχε σε κείνο το κουτί, με το μαύρο εξώφυλλο που βλέπετε πιο πάνω, και όπως διαβάζω στην ουσία αποτελεί την Β πλευρά του δωδεκάιντσου The Elvis of Letters που είχε βγει στην ίδια εταιρία το 1985. Το σινγκλάκι είναι έκδοση του 1990, αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία, σημασία έχουν τα credits στην πίσω πλευρά όπου οι William S. Burroughs και Gus Van Zandt που υπογράφουν σαν δημιουργοί τα δύο κομμάτια ευχαριστούν πρώτο και καλύτερο τον…Greg Sage!

Ο Ηλίας επιμένει πως η κιθάρα στο Million of Images αλλά και στο τέλος του The Hipster Be Bop Junkie είναι αυτή των Beauregard και των Wipers, εγώ πάλι διατηρώ αμφιβολίες...κι αυτό το “word guitar” από τον Doug Cooeyate τι είναι?…οι υπόλοιποι πιστοί της αδελφότητας του Αϊ Γρηγόρη τι γνώμη να ‘χουν άραγε?