Echo Beach
2014
Όταν πρωτόπιασα στα χέρια μου τον δίσκο -έφτασε εκεί σαν δώρο, και δίχως πριν να γνωρίζω την ύπαρξή του- και παρά τη Burroughsmania που με διακατέχει, στάθηκα για λίγο επιφυλακτικός τόσο για την ποιότητα, όσο και για τη χρησιμότητα του.
Όμως άρκεσαν τα λειψά οκτώ λεπτά του εισαγωγικού Burroughs Called The Law για να πειστώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη αρπαχτή που προσπαθεί κι αυτή να εκμεταλλευτεί το όνομα του "παππού όλων μας".
Η επικοινωνία αμέσως μετά τη πρώτη ακρόαση με τον ειδικό Μπαροουζολόγο της πόλης, κύριο Ελάιτζα, που τυχαίνει να είναι και φίλος μου, ήρθε απλά να επικυρώσει με το παραπάνω αυτή την εντύπωση.
Οι Dub Spencer & Trance Hill είναι φανερό ότι έκαναν αυτή την ηχογράφηση από καθαρή αγάπη και εκτίμηση στο έργο του Burroughs, και ότι δούλεψαν με αφοσίωση τη μουσική πάνω στις παλιές ηχογραφήσεις της φωνής, σαν να ήταν και ο ίδιος μέσα στο στούντιο να απάγγελνε και να τους καθοδηγούσε εκείνη τη στιγμή.
Κόβοντας και ράβοντας μέσα από κλασσικές κυκλοφορίες του Burroughs όπως το Nothing Here But The Recordings, το Break Through In Grey Room και το Call Me Burroughs, αλλά και κάποιες από τις ηχογραφήσεις του John Giorno, οι ίδιοι αντιλαμβανόμενοι φυσικά τη δύναμή των λέξεων που είχαν στα χέρια τους, αρκέστηκαν στο να δημιουργήσουν τη κατάλληλη ρυθμική-υπνωτική υπόκρουση όπως εύγλωττα διαλαλεί και ο τίτλος, αφήνοντας σε πρώτο πλάνο τη ραδιενεργή (με την έννοια ότι το υλικό της είναι και θα παραμείνει ανιχνεύσιμο και ενεργό για πολλά χρόνια αφότου ο γράφων και οι αναγνώστες θα έχουμε γίνει όλοι σκόνη) φωνή του γέρο-Bill, που ακόμη και όσο ο ίδιος ήταν ζωντανός έμοιαζε να έρχεται από άλλους κόσμους, να μας στέλνει μηνύματά από τις Δυτικές Χώρες και τις Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας.
Εγώ έτσι κι αλλιώς βάζω τις αυθεντικές "spoken word" ηχογραφήσεις συχνά πυκνά και τις ακούω... με ηρεμεί (όπως και τη γάτα μου που κάθεται δίπλα στο ηχείο και ακούει προσεκτικά) η φωνή του, αν θέλετε η "ερμηνεία του", που κατά ομολογία του ίδιου σε συνεντεύξεις του, πρόβαρε και πειραματιζόταν στον τρόπο εκφοράς για ώρες ολόκληρες, μ' αρέσει να ψάχνω έπειτα στα βιβλία του για να βρω πως μεταφράστηκαν αυτά που ακούω, και ναι όλα αυτά κάνουν και το βραδυπόρο μυαλό μου καμιά φορά να σκέφτεται.
Και τώρα που το κάνω αυτό -δηλαδή να σκέφτομαι- καταλήγω σε ένα ακόμη συμπέρασμα, στο ότι δε νομίζω να έχω ακούσει πιο χαρακτηριστική φωνή από αυτή του παππού. Υπάρχει περίπτωση κάποιος που την έχει ακούσει έστω και μια φορά να τη μπερδέψει ή να μη την αναγνωρίσει?
Για να επανέρθω όμως στον δίσκο και να κλείσω, να σας πω ότι εκτός από τα αποσπάσματα που ανέφερα λίγο πιο πάνω, ακούγονται και κομμάτια μέσα από τα Nova Express, Naked Lunch, και The Cat Inside, ενώ το παίξιμο των μουσικών ξεκινάει μεν απ' το Dub αλλά μπορεί και φτάνει...παντού. Γιατί πώς να χαρακτηρίσεις κομμάτια σαν το Last Words of Hassan I Sabbah εκεί προς το τέλος? Dubopsychedelia?!
Το σίγουρο είναι πάντως ότι φωνή και νότες κολλάνε (σ)το μυαλό ακριβώς σαν ιός απ' το διάστημα... Oiga Amigos!
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
2014
Όταν πρωτόπιασα στα χέρια μου τον δίσκο -έφτασε εκεί σαν δώρο, και δίχως πριν να γνωρίζω την ύπαρξή του- και παρά τη Burroughsmania που με διακατέχει, στάθηκα για λίγο επιφυλακτικός τόσο για την ποιότητα, όσο και για τη χρησιμότητα του.
Όμως άρκεσαν τα λειψά οκτώ λεπτά του εισαγωγικού Burroughs Called The Law για να πειστώ ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια ακόμη αρπαχτή που προσπαθεί κι αυτή να εκμεταλλευτεί το όνομα του "παππού όλων μας".
Η επικοινωνία αμέσως μετά τη πρώτη ακρόαση με τον ειδικό Μπαροουζολόγο της πόλης, κύριο Ελάιτζα, που τυχαίνει να είναι και φίλος μου, ήρθε απλά να επικυρώσει με το παραπάνω αυτή την εντύπωση.
Οι Dub Spencer & Trance Hill είναι φανερό ότι έκαναν αυτή την ηχογράφηση από καθαρή αγάπη και εκτίμηση στο έργο του Burroughs, και ότι δούλεψαν με αφοσίωση τη μουσική πάνω στις παλιές ηχογραφήσεις της φωνής, σαν να ήταν και ο ίδιος μέσα στο στούντιο να απάγγελνε και να τους καθοδηγούσε εκείνη τη στιγμή.
Κόβοντας και ράβοντας μέσα από κλασσικές κυκλοφορίες του Burroughs όπως το Nothing Here But The Recordings, το Break Through In Grey Room και το Call Me Burroughs, αλλά και κάποιες από τις ηχογραφήσεις του John Giorno, οι ίδιοι αντιλαμβανόμενοι φυσικά τη δύναμή των λέξεων που είχαν στα χέρια τους, αρκέστηκαν στο να δημιουργήσουν τη κατάλληλη ρυθμική-υπνωτική υπόκρουση όπως εύγλωττα διαλαλεί και ο τίτλος, αφήνοντας σε πρώτο πλάνο τη ραδιενεργή (με την έννοια ότι το υλικό της είναι και θα παραμείνει ανιχνεύσιμο και ενεργό για πολλά χρόνια αφότου ο γράφων και οι αναγνώστες θα έχουμε γίνει όλοι σκόνη) φωνή του γέρο-Bill, που ακόμη και όσο ο ίδιος ήταν ζωντανός έμοιαζε να έρχεται από άλλους κόσμους, να μας στέλνει μηνύματά από τις Δυτικές Χώρες και τις Πόλεις της Κόκκινης Νύχτας.
Εγώ έτσι κι αλλιώς βάζω τις αυθεντικές "spoken word" ηχογραφήσεις συχνά πυκνά και τις ακούω... με ηρεμεί (όπως και τη γάτα μου που κάθεται δίπλα στο ηχείο και ακούει προσεκτικά) η φωνή του, αν θέλετε η "ερμηνεία του", που κατά ομολογία του ίδιου σε συνεντεύξεις του, πρόβαρε και πειραματιζόταν στον τρόπο εκφοράς για ώρες ολόκληρες, μ' αρέσει να ψάχνω έπειτα στα βιβλία του για να βρω πως μεταφράστηκαν αυτά που ακούω, και ναι όλα αυτά κάνουν και το βραδυπόρο μυαλό μου καμιά φορά να σκέφτεται.
Και τώρα που το κάνω αυτό -δηλαδή να σκέφτομαι- καταλήγω σε ένα ακόμη συμπέρασμα, στο ότι δε νομίζω να έχω ακούσει πιο χαρακτηριστική φωνή από αυτή του παππού. Υπάρχει περίπτωση κάποιος που την έχει ακούσει έστω και μια φορά να τη μπερδέψει ή να μη την αναγνωρίσει?
Για να επανέρθω όμως στον δίσκο και να κλείσω, να σας πω ότι εκτός από τα αποσπάσματα που ανέφερα λίγο πιο πάνω, ακούγονται και κομμάτια μέσα από τα Nova Express, Naked Lunch, και The Cat Inside, ενώ το παίξιμο των μουσικών ξεκινάει μεν απ' το Dub αλλά μπορεί και φτάνει...παντού. Γιατί πώς να χαρακτηρίσεις κομμάτια σαν το Last Words of Hassan I Sabbah εκεί προς το τέλος? Dubopsychedelia?!
Το σίγουρο είναι πάντως ότι φωνή και νότες κολλάνε (σ)το μυαλό ακριβώς σαν ιός απ' το διάστημα... Oiga Amigos!
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
