some gravity talks with Dan "the man" Stuart

Οι Green on Red ήταν για κάποια χρόνια, εκεί πίσω στα μέσα της δεκαετίας του ’80 το αγαπημένο μου γκρουπ. Αλλά και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, το Cheap Wine και το Gas Food Lodging συνεχίζουν να είναι μέσα στα πέντε-δέκα πιο αγαπημένα μου τραγούδια και άλμπουμ αντίστοιχα.
Όσο για τον τραγουδιστή, κιθαρίστα και βασικό συνθέτη τους, Dan Stuart, ποτέ δεν έπαψα να παρακολουθώ διακριτικά και με ενδιαφέρον την μποέμικη μοναχική πορεία του, αναρωτιόμουν συχνά-πυκνά που να βρίσκεται και τι να κάνει τα δέκα και βάλε χρόνια που είχε εξαφανισθεί, χαίρομαι κάθε φορά που βάζω να ακούσω κάποιο νέο δίσκο του, απόλαυσα σαν ακριβό κρασί το βιβλίο (The Deliverance of Marlowe Billings: A False Memoir) που έγραψε πριν δύο χρόνια, περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια του, οπότε…δεν έχασα την ευκαιρία όταν έμαθα για τις επικείμενες εμφανίσεις του στην Ελλάδα να του απευθύνω μερικές ερωτήσεις τις οποίες ευγενικά απάντησε και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό, όπως και τον φίλο συν-μπλογκερά ranx xerox για τη βοήθεια στην προετοιμασία.
Ιδού το αποτέλεσμα…(στα Αγγλικά, όσοι θέλουν να τη διαβάσουν μεταφρασμένη δεν έχουν παρά να κάνουν κλικ στο mic.gr όπου και έγινε η πρώτη δημοσίευση). 

saunterer: Dan! You travel and wander around a lot, what is your current point at the world map? 

Dan Stuart: I live in Mexico City after almost 5 years in Oaxaca... 

saunterer: I suggest unfolding the whole story neither from the beginning nor the end, but somewhere in between. Can you tell us a few words about where the hell were you lost for one and a half decades starting after Can ‘O Worms ’till your album with the Slummers and the The Deliverance of Marlowe Billings? 

Dan Stuart: The "missing years"... just like Jesus in India except more pathetic. I started a family and worked regular jobs, first as a house painter which was okay and then as a real estate appraiser which was soul killing. I wrote a few screenplays as well, none produced but I occasionally got paid which is all that matters in that racket. 

saunterer: Always in my humble point of view, back in the 80s Green on Red treated us with a bunch of the finest American rock songs of that decade (and so much more), but this lacked any serious commercial success especially at the States.
What is your explanation for this? 

Dan Stuart: We just didn't resonate with the middlebrow and no one threw money at us to make it happen. Chuck (GOR’s lead guitarist) used to say GOR did everything 65% which is about right. 

saunterer: I picked four of my fav tracks, each one taken from your first releases with the original GOR line-up. What about a few words related to them, an unknown story or anything that comes in mind? 

Dan Stuart: 
Black Night: captures our early vibe and weirdness. 

Cheap Wine: a few good lines, pretty accurate overall representation of our sound. 

The Drifter: I always played a few leads every record, love it when people think it's Chuck. 

Jimmy Boy: I used to write a lot of dead children songs.

saunterer: A closer reading in many of your lyrics reveals a connection between your “escape” to Mexico and the Wild West outlaws, also similar to Kerouac and Burroughs.
Was this an escape from something or just the end of the road? 

Dan Stuart: My brain broke in 2010 and being a dutiful husband I left NYC when told to do so by La Espanola. Being an expat comes natural to me, I'm the son of an Aussie and have been an expat off and on all my life. I use the expat experience to my advantage but don't particulary relate to Burroughs, Hemingway, Graham Greene etc.  

saunterer: Still from time to time there is an update of information for the old gang of fellow travelers, whether they are ex GOR members or bands related to the scene, like Dream Syndicate, Long Ryders and Rain Parade. The only person that has also disappeared is the first GOR drummer and later Naked Prey front man Van Christian.
Only recently did he show up with a personal LP and a few gigs.
Are you keeping any contact with him or do you happen to know where he’s been lost for these many years? 

Dan Stuart: I just saw Van last Christmas in Tucson, he's doing fine and plays drums in a great band with Joe Pena and does his solo stuff as well. Al Perry is also doing great, painting a lot and recording music. 

saunterer: In a Greek book published recently, the main character travels to Phoenix in order to meet Wipers’ Greg Sage and try to convince him to enter the studio again.
During this journey he takes a break in a bar where he meets someone that could be you. Finally after a discussion about old times and of course GOR he is revealed to be your brother!!!
Do you have a brother and if yes does he look like you indeed? 

Dan Stuart: My brother is a real cowboy and has worked as a stuntman and stunt coordinator in Hollywood for many years. His name is Monty Stuart, go to
http://www.imdb.com/name/nm0829685/ to learn more. 

saunterer: I really liked the format of your book consisting of small independent chapters, your simple, sharp and humorous writing; it was in the end the pieces of a story that needed to be said and were spoken by perhaps the best way. What else can we expect in the future from your typewriter? (Ok, from the editor of your computer to state it correctly). 

Dan Stuart: I'm about done with the second Marlowe installment. This one is written in the 3rd person and involves my adventures in Mexico, trying to find a proper death. It's about 65% true... 

saunterer: If I’m not mistaken, Jim Thompson is the writer mostly referred in your songs just to mention “Song for the Dreamers” & “Killer Inside Me”. A comment on this?
You also once used Mario’s Benedetti   “De que se rie”...
Any other poet or writer that could be in Thompson’s place? 

Dan Stuart: I'm not really a noir guy anymore although I did read Rafael Bernal's "The Mongolian Conspiracy" recently which is astonishingly good. It's sad how little of Latin American fiction and poetry has been translated into English... I blame academia for that. I mean what are all those professors good for anyway? Benedetti is a great example of an underappreciated writer who hasn't been translated widely enough. 

saunterer: Tell us more about your new release, Marlowe’s Revenge, which from the first song looks like continuing the story right from where “Here Comes the Snakes” has left it. 

Dan Stuart: It's a rock n roll record, pure and simple. I despise the "Americana" movement and wanted to piss on that scene. Twin Tones from Mexico City are a great young band and
I was lucky they indulged this old gringo. 

saunterer: What shall we expect at your forthcoming gigs?  Any GOR songs to be heard? 

Dan Stuart: Of course, I wrote 'em didn't I?... I always sprinkle a few around the set. 

saunterer: Do you still believe that time ain’t nothing when you’re young at heart? 

Dan Stuart: I never did but platitudes and myths are important, self-delusion is part of the survival instinct. Really like Emil Cioran it is the certainty of death that keeps me alive.
Thank God this nonsense will finally end... people live entirely too long nowadays. 

saunterer: Thank you very much! 

Dan Stuart: My pleasure.

Όσοι ενδιαφέρονται για το πρόγραμμα των συναυλιών του στην Ελλάδα (αλλά και αλλού) ας ρίξουν μια ματιά εδώ.

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου ΙΙΙ

Ερώτηση:

Μιλώντας και από προσωπική πείρα, ο θάνατος αγαπημένων προσώπων κάνει αυτή την «Γραμμή Σκιάς» που κατά τον Joseph Conrad εμφανίζεται σ’ εκείνο το σημείο όπου μένει πίσω ο τόπος της πρώιμης νιότης, να μοιάζει ακόμη πιο σκούρα και μελαγχολική, αφήνοντας στο στόμα αυτή την πικρή γεύση της απουσίας μαζί όμως με την γλύκα της ευγνωμοσύνης που έζησες και γνώρισες αυτή την εποχή και αυτούς τους ανθρώπους…δεν είναι έτσι? 

Απάντηση:

Πράγματι, συμφωνώ εκατό τοις εκατό μ’ αυτό το συναίσθημα. Και μόλις πατήσεις τα πενήντα ο χρόνος τρέχει απίστευτα γρήγορα. Είναι αυταπόδεικτη αλήθεια ότι οι μέρες της παιδικής ηλικίας μοιάζουν αιώνιες, με τα καλοκαίρια μεγαλύτερα και πιο ζεστά και τους χειμώνες περισσότερο κρύους και έντονους. Όμως η προσωπική μου εμπειρία ενισχύει αυτή την παρατήρηση, και με κάθε εποχή που περνά, με κάθε αγαπημένο πρόσωπο που χάνεται πέρα από τον ορίζοντα, όλο αυτό το νιώθω ακόμα πιο έντονα. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά η γυναίκα μου αρρώστησε σοβαρά. Ανησύχησα πολύ για την υγεία της, εννοώ ανησύχησα πραγματικά, και αυτό με έκανε να σκεφτώ περισσότερο σε βάθος για το τι είναι πραγματικά πολύτιμο για μένα. Ευτυχώς, τώρα είναι πολύ καλύτερα, έχει σχεδόν ανακάμψει πλήρως, αλλά για ένα διάστημα ήταν αρκετά άσχημα. Είναι ένα πράγμα να χάνεις φίλους και συνεργάτες, αλλά όσο επώδυνο κι αν είναι δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις τον σύντροφο της ζωής σου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω μια τέτοια απώλεια. Όμως δεν είμαι ούτε ο αυτοκτονικός τύπος, τουλάχιστον όχι ακόμα. Ευτυχώς είναι κάτι που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω. Η απώλεια, από την άλλη, είναι ένας όρος της ίδιας της ζωής – και οι δύο μου γονείς έχουν «φύγει», όπως και πολλοί συγγενείς και κοντινοί φίλοι και φυσικά στο τέλος έρχεται για όλους. Όπως είπε και ο Jim Morrison  « Κανείς φεύγει ζωντανός από δω μέσα». Και όλα αυτά σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμος και εύθραυστος είναι ο διαθέσιμος χρόνος που έχουμε σ’ αυτόν τον πλανήτη, ότι είναι ένα βλεφάρισμα του ματιού μπροστά στον κοσμικό χρόνο, αλλά συνάμα το πιο σημαντικό και πολύτιμο πράγμα που έχουμε όσο διαρκεί. Οπότε πάρτε τον, γευτείτε τον και να είστε ευγνώμονες που τον έχετε, νιώστε τον και ζήστε τον στο έπακρο, γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα…

text:  Μέσα από τη «συνέντευξη ποταμό» του Phil Shoenfelt με τον Χρήστο Πελτέκη, ή αλλιώς saunterer, ή αλλιώς τον υποΦαινόμενο, που  έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2014, και δημοσιεύτηκε στο τελευταίο -πέμπτο- τεύχος του περιοδικού Straw Dogs και στο Mic.gr (με κάποιες διαφορετικές-αποκλειστικές ερωτήσεις στο καθένα).

music: Phil Shoenfelt & Southern Cross – Shining World, Dead Flowers For Alice CD, ZYX music 1999.

all the dark rags & shadow punks

Μια μικρή κουβέντα με τους Dark Rags για το νέο τους δίσκο, την κυκλοφορία του σε ξένο label, για τα hype της τοπικής σκηνής, τις αγάπες τους και την παράνοια…

 στο mic.gr

Rykarda Parasol interview @ tranzistor.gr (2009)

 Λίγες βδομάδες πριν έγραφα στην στήλη Fresh ένα μικρό κείμενο για τα καινούργια τραγούδια της Rykarda Parasol που είχε ανεβάσει στο myspace. Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα για μια «κουβέντα» μαζί της, ακολουθώντας πιστά την συμβουλή του J.G Ballard (RIP) να αφήνει κανείς τις εμμονές του να τον καθοδηγούν σαν υπνοβάτης. Όπως θα δείτε πιο κάτω είχαμε πολλά να ρωτήσουμε και αυτή ακόμη περισσότερα να μας πει…Ακόμη και χωρίς την αμεσότητα της πρόσωπο με πρόσωπο συζήτησης ήταν απολαυστική. Το ίδιο και το One for Joy, το  ακυκλοφόρητο ακόμη τραγούδι που μας έστειλε ειδικά για την περίσταση. Το μόνο που δεν απολαύσαμε ήταν…η μετάφραση και τα ξέχειλα σταχτοδοχεία δίπλα στο kbrd. Επειδή όμως το word που γράφω είναι ήδη εφτά σελίδες ας αφήσουμε καλύτερα τον πρόλογο…     

Πώς θα παρουσίαζες τον εαυτό σου και την μουσική σου μέσα από το χαρτί σε ένα κοινό που του είσαι άγνωστη?

  

Θα περιέγραφα τη μουσική μου ως “rock noir”. Κάτι σαν ένας θηλυκός Nick Cave που συναντά τους Velvet Underground που συναντούν τον Johnny Cash.

Η μουσική σου αν και πολλοί την κατατάσσουν στον γενικό όρο “Americana”, μαζί με την αύρα του μεγάλου ωκεανού που βρέχει την Καλιφόρνια, και τις μυρωδιές του Αμερικάνικου νότου, κρύβει μέσα της και αρκετή από την Κεντροευρωπαϊκή ομίχλη…

Δεν έδωσα τον όρο “Americana” στη μουσική μου. Οι άλλοι είναι ευπρόσδεκτοι να περιγράψουν τον ήχο όπως θέλουν. Όμως δεν είμαι η Lucinda Williams, ούτε και θέλω να γίνω, και θα αισθανόμουν άσχημα αν ο κόσμος περίμενε αυτό το στυλ και διαπίστωνε ότι τελικά δεν είναι έτσι.

Μεγάλωσα με μια Σουηδέζα μητέρα και ένα Πολωνοεβραίο πατέρα. Στο σπίτι μου δεν υπήρχε η “Americana” με την ακριβή της έννοια. Φυσικά, ανακάλυψα πολλά από τους φίλους μου και την τηλεόραση. Τα βιβλία και οι ιστορίες με τα οποία μεγάλωσα ήταν από τη Βόρεια Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Η οικογένειά μου δεν είναι οικογένεια μουσικών. Η μητέρα μου διηγούταν παραμύθια, και της άρεσαν πολύ εκείνες οι σκοτεινές ιστορίες όπου οι μάγισσες ή οι γίγαντες τρώνε τα μικρά παιδιά. Πολύ Σουηδικό…

 

Είμαι παιδί της μεγαλούπολης. Δεν θέλω να ζω στην εξοχή και να έχω κότες. Δεν πηγαίνω για σερφ και τα τοπία της Καλιφόρνιας που προσωπικά γνωρίζω είναι γεμάτα με δάση. Μου αρέσουν τα ψηλά κτίρια και οι δρόμοι της πόλης. Δεν υπάρχει τίποτα το “Americana” στο να φεύγω από το σπίτι τα μεσάνυχτα και να πηγαίνω σε κάποιο κλαμπ  φορώντας  το μαύρο μου blazer. Αυτό είναι rock and roll.

  

Πως ήταν η υποδοχή του Our hearts first meet από τον κόσμο, σε Αμερική και Ευρώπη?

  

Στον κόσμο που τον έχει ακούσει, ο δίσκος μου βρήκε πολύ καλή αποδοχή. Είμαι πάντα ευχαριστημένη όταν οι άνθρωποι φαίνεται να καταλαβαίνουν αυτό που θέλω να πω μέσα από την μουσική μου.

  

Δεν έχω κάποια ομάδα πίσω μου (manager κλπ), και έτσι όλο το promotion βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτό που μπορώ να κάνω μόνη μου. Ο δίσκος είναι σχετικά άγνωστος εδώ. Δεν έχω κανένα τρόπο να ξέρω πώς πάει εκτός Αμερικής (άμα μιλάμε για αριθμούς και πωλήσεις). Οι άνθρωποι που με εκπροσωπούν στην Ευρώπη ποτέ δεν μοιράστηκαν μαζί μου αξιόπιστες πληροφορίες -  παρά τις απαιτήσεις μου και τις συμφωνίες. Όμως οι fans και ο τύπος έχουν υπάρξει ευγενικοί. Το να παίζεις μουσική είναι πολύ πιο δύσκολη δουλειά απ’ ότι θα νόμιζε κανείς, οπότε η ενθάρρυνση είναι πολύ ευπρόσδεκτη.  Με κάνει να συνεχίζω όταν η λογική λέει να σταματήσω.

Μεγάλες μπάντες του αμερικάνικου underground όπως οι Wipers, οι Dead Moon, οι Dream Syndicate και ο Steve Wynn, οι Walkabouts, οι Gun Club, οι 16 horsepower και Woven hand απολάμβαναν πάντα μεγαλύτερης εκτίμησης στην Ευρώπη, παίζοντας σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια από ότι στις ΗΠΑ…Εσύ από τις ως τώρα εμφανίσεις σου εδώ το έχεις εισπράξει αυτό?

Το ακροατήριό μου στην Πολωνία είναι πολύ πιο ενθουσιώδες και μεγάλο από οπουδήποτε αλλού. Αυτό έχει να κάνει κατά πολύ με τον φοβερό promoter στην Gustaff Records και τους νέους φίλους που έχουν διαδώσει το όνομα μου από στόμα σε στόμα. Οι Πολωνοί fans μού είναι πολύ ξεχωριστοί.

Δεν έχω την επιτυχία που έχουν τα συγκροτήματα που ανέφερες, έτσι δεν μου είναι εύκολο να συγκρίνω. Φαίνεται ότι έχω περίπου τον ίδιο αριθμό κόσμου σε shows στο Seattle όσο και στο Dortmund - αλλά οι συζητήσεις μετά κλίνουν προς τους Ευρωπαίους. Εννοώντας ότι θέλουν να μου μιλήσουν για τη μουσική μετά το show. Στην Αμερική έμαθα ότι το να σου προσφέρει ένας fan ναρκωτικά και να σου πει για κάποιο πάρτι είναι ο τρόπος του να σου πει « μου αρέσει αυτό που κάνεις». Οι Αμερικάνοι είναι λιγότερο ευθείς μερικές φορές. Θα ’πρεπε, επίσης, να σου πω, ως Αμερικανή, ότι δεν ξέρω όλες τις μπάντες που ανέφερες και όσες ξέρω δεν είναι τόσο γνωστές εδώ, οπότε μπορώ μόνο να υποθέσω ότι αληθεύει ότι είναι περισσότερο δημοφιλείς έξω.  Νομίζω ότι είναι αστείο ως ένα βαθμό, αλλά η Αμερική είναι μεγάλη χώρα και υπάρχει και περισσότερος ανταγωνισμός επίσης.

Δεν ξέρω πάντα πόσα ακριβώς καταλαβαίνουν οι ξένοι από τα αγγλικά των στίχων μου ή ακόμα και από τα πολύ ειδικά - σχετιζόμενα με το Τέξας σύμβολα. Πιστεύω ότι αυτό το οποίο λέω είναι περισσότερο ενδιαφέρον από το πώς τραγουδάω, έτσι μου φαίνεται περίεργο όταν σκέφτομαι ότι ο κόσμος με ακούει μόνο για τον ήχο και όχι για το νόημα.

Θα ήθελες να μας πεις μερικούς δίσκους που αγαπάς και σε έχουν «σημαδέψει» μουσικά?

  The Velvet Underground & Nico

  Black Love - The Afghan Whigs.

  Henry’s Dream - Nick Cave.

  Strange Days - The Doors

  Initials SG - Serge Gainsbourg

Οι στίχοι σου είναι μελοποιημένες προσωπικές εικόνες και εμπειρίες? Πως ξεκινάς να γράφεις ένα τραγούδι?

Ναι, με την εξαίρεση του “Lonesome Place”, τα τραγούδια μου βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες και/ή τα συναισθήματα που γεννούν αυτές. Γνωρίζω την ιστορία και το μήνυμα που θέλω να πω πριν γράψω τη μουσική. Δεν μ’ ενδιαφέρει να τραγουδάω μόνο για να τραγουδάω. Δίνω πολύ μεγάλη προσοχή στο πώς ακούγονται οι λέξεις μόνες τους και στο πώς σχετίζονται η μία με την άλλη, στον ρυθμό τους κλπ. Έχω μελετήσει ποίηση και  σενάριο - νομίζω αυτό μαζί με την όπερα έχουν διαμορφώσει το πώς αφηγούμαι εκ νέου τις εμπειρίες μου.

Πώς ήταν η ζωή σου στο Τέξας, και πώς αυτή επηρέασε την μουσική του Our hearts first meet?

Ήταν μια περίπλοκη εποχή για μένα. Γεμάτη με ομορφιά και θλίψη. Το “Our Hearts First Meet” δημιουργήθηκε όπως ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Τα τραγούδια είναι ενθύμια, σαν τις φωτογραφίες, που απεικονίζουν πού βρισκόμουν στη ζωή. Προφανώς με επηρέασε, αλλιώς δεν θα έγραφα το “Texas midnight Radio”. Τα περισσότερα τραγούδια μιλάνε για την μετάβαση, την αποδοχή, την ανάγκη του να ανήκεις, την απώλεια, αλλά πάντα με μια μικρή αίσθηση ελπίδας. Ήξερα ότι έπρεπε να φύγω, αλλά κάποιες εικόνες και ιστορίες ήταν πράγματα που έπρεπε να συλλάβω ή που δεν μπορούσα να χάσω -- και αυτά έγιναν τραγούδια.

Το Lonesome Place είναι βασισμένο στην ποίηση του Langston Hughes…Πως προέκυψε, και τι άλλο σου αρέσει να διαβάζεις?

Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση στο να  «δανείζεται» ένας καλλιτέχνης από κάποιον άλλον. Για παράδειγμα ο Verdi αναδημιούργησε το Macbeth του Shakespeare σαν όπερα -- και ο Waterhouse ανασύνθεσε την ποίηση του  Tennyson σε πίνακες ζωγραφικής. Χρειάζεται μεγάλο θράσος στο να παίρνεις τα λόγια ενός μεγάλου συγγραφέα και να τα χρησιμοποιείς για τη δική σου τέχνη. Δεν το αντιμετωπίζω σαν αστείο. Όμως κάποιες ιστορίες λένε αλήθειες τόσο παθιασμένα, που απλά πρέπει να ξαναειπωθούν, έτσι ώστε να τις ακούσουν περισσότεροι άνθρωποι. Η νέα δουλειά δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό που υπήρξε πριν -μπορεί μονάχα να δράσει υποστηρικτικά προς αυτή. Αυτός ήταν ο σκοπός μου.

Θέλω επίσης να προσθέσω ότι ήθελα να τραγουδήσω το τραγούδι από την  πλευρά μιας λευκής γυναίκας. Έτσι φάνταζε περισσότερο ειλικρινές, μιας και είμαι μια λευκή γυναίκα και όχι ένας μαύρος άντρας. Έτσι εμπνεύστηκα από τον χαρακτήρα του Ralph Fiennes στην «Λίστα του Σίντλερ». Για να υποδυθείς  έναν διαχρονικά κακό άνθρωπο σημαίνει ότι θα πρέπει να αφήσεις στην άκρη ό,τι ξέρεις στο να είσαι καλός. Αισθάνεσαι ιδιαίτερα άβολα έτσι. Ο πατέρας μου είναι επιζών του ολοκαυτώματος, οπότε οι ιστορίες μίσους και αδικίας μου είναι οικείες. Οι Αμερικάνοι μπορεί να μην βιώνουν πλέον το μίσος που βίωσε ο πατέρας μου, αλλά η μισαλλοδοξία υπάρχει ακόμα στις ΗΠΑ. Θέλω οι Αμερικάνοι να προχωρήσουν και να μεγαλώσουν μαζί φυσικά, αλλά δεν θέλω να ξεχάσουν το παρελθόν. Αυτό σημάδεψε τις τελευταίες γενιές και είναι σημαντικό κάθε πλευρά να το αναγνωρίζει πότε, πότε. Το “Lonesome Place” μιλάει για την επιβίωση. Η λευκή γυναίκα απορρίπτει τον μαύρο άντρα για τη δική της επιβίωση και ο μαύρος άντρας λέει « θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να με αφήσεις ελεύθερο.»

Όσο για το διάβασμα, τα ράφια της ποίησης στην βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτα. Διαβάζω τα πάντα από Milton μέχρι Wilde και O’Hara. Απολαμβάνω επίσης μυθιστορήματα του 18ου αιώνα από την Αγγλία και την Γαλλία, όπως του Samuel Richardson κλπ. Η ενοχική μου απόλαυση  είναι να διαβάζω βιογραφίες ροκ σταρ όπως το Crazy From the Heat του David Lee Roth. Κάποιες φόρες δεν μου αρέσει να παιδεύω το μυαλό μου τόσο πολύ  για να διασκεδάζω. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Διαβάστε το φωναχτά με τον εραστή σας στο κρεβάτι.

Απ’ όσο γνωρίζω αυτό τον καιρό δουλεύεις πάνω στα τραγούδια του νέου σου δίσκου…Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για αυτόν και αν είναι δυνατόν πότε θα  κυκλοφορήσει? Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά σου?

Αυτή την στιγμή που μιλάμε δεν υπάρχει καμία δισκογραφική εταιρεία για το καινούργιο άλμπουμ, έτσι δεν είμαι σε θέση να πω πότε θα κυκλοφορήσει, αν κυκλοφορήσει ποτέ. Όπως και στο “Our Hearts First Meet”  έχω κάνει την παραγωγή του δίσκου μόνη μου. Είναι μια δαπανηρή προσπάθεια, και έτσι είμαι αρκετά προσεκτική με το ποιόν δουλεύω όσον αφορά στις δισκογραφικές εταιρείες. Φυσικά, ψάχνω για εταιρεία, αλλά μπορεί να πάρει κάμποσο και στοχεύω ψηλότερα απ’ ότι πριν.

Ο δίσκος είναι σχεδόν έτοιμος. Ο ήχος είναι περισσότερο cabaret rock, όπως οι Doors ή ο Serge Gainsbourg. Τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από το παλιό San Francisco: την εποχή των Beatniks (η εποχή των γονιών μου) και τα πρώιμα χρόνια του Barbary Coast, όταν το San Francisco ήταν μια πόλη γεμάτη με παράνομους  και πόρνες. Υπάρχουν λίγα κομμάτια μόνο με κιθάρα, πιάνο και φωνή - και υπάρχουν και μεγάλα με full band. Υπάρχουν  ακόμα και κάποια πνευστά σε ένα τραγούδι. Τα θέματα ποικίλλουν, αλλά πολλά από τα κομμάτια βασίζονται στη ζωή μου, τόσο άφθονη σε σκοτεινιά.

Η σύνθεση της μπάντας των Tower Ravens που σε συνοδεύει στα live είναι σταθερή η αλλάζει ανάλογα με την περίσταση? Μπορείς να μας συστήσεις τους συνεργάτες σου?

Δεν χρησιμοποιώ αυτό το όνομα πια (η μπάντα υπήρξε μόνο για ένα χρόνο και πειραματικά) και όσοι έπαιξαν κάτω από αυτό το όνομα δεν είναι πλέον μαζί μου. Δεν ηχογράφησα ποτέ μαζί τους, οπότε δεν θέλω να γίνει καμία σύγχυση εδώ. Αυτό το συγκρότημα δεν υπάρχει.

Δημιουργώ μουσική εδώ και 8 χρόνια με το όνομά μου, Rykarda Parasol. Το συγκρότημα που με συνοδεύει έχει αλλάξει με τα χρόνια για πολλούς λόγους. Κάποιοι μετακομίζουν, κάποιοι συνεχίζουν τις σπουδές τους, κάποιοι είναι σε 4 συγκροτήματα ταυτόχρονα, και λίγοι δυστυχείς έχουν…απολυθεί. Έχω καταφέρει να αποδέχομαι και να αγκαλιάζω αυτές τις αλλαγές. Είναι μέρος αυτού που κάνω τώρα - ή τουλάχιστον μέχρι να μπορώ να τους πληρώνω τόσο πολλά χρήματα που δεν θα θέλουν να φύγουν. Κάνω πολύ αυστηρή επιλογή, ώστε να δουλεύω μόνο με άτομα που μπορώ να εμπιστεύομαι και στα οποία να μπορώ να βασίζομαι, που και αυτά με εμπιστεύονται ως leader. Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος για να δουλεύουν μαζί μου, και περιμένω και θέλω να το διασκεδάζουν. Μερικοί άνθρωποι αποζητούν μόνο επιτυχία και υστεροφημία - αν αυτό είναι που θέλουν, τότε είμαι η λάθος μπάντα για να παίζουν μαζί. Η δόξα βρίσκεται στην ιστορία που λέμε.

Αυτός ο Brian Gregory στην κιθάρα τι σχέση θα μπορούσε να έχει με τον πάλαι ποτέ Brian Gregory (RIP) κιθαρίστα των Cramps???????

Δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τους Cramps. Ο Brian παίζει μπάσο και περιστασιακά κιθάρα για τον δίσκο. Ο Greg Benitz είναι εδώ και πολύ καιρό ο κιθαρίστας μου και εμφανίστηκε επίσης στο “Our Hearts First Meet”. Είχε μετακομίσει στη Ν.Υόρκη, αλλά ευτυχώς επέστρεψε στο Σαν Φρανσίσκο. «Δανείστηκα» τον στενό μου φίλο Robert Marzio, από το συγκρότημα Veil Veil Vanish για να παίξει ντραμς στο άλμπουμ, και βοηθάει με τα shows όσο περισσότερο μπορεί.  Έτσι ο Greg, o Brian και ο Robert είναι η καλύτερη μπάντα που είχα ποτέ, ειλικρινά - και είναι και οι καλύτεροι φίλοι που είχα ποτέ σε συγκρότημα. Είναι ωραίο να παίζεις με έξυπνους ανθρώπους που πλένονται…

Πως είναι η ιδανική live βραδιά για σένα? Πες μας κάποιες συναυλίες σου που έχουν χαραχτεί στην μνήμη σου, και γιατί…

Ένα live show είναι σαν μια ζαριά, και αυτό είναι το συναρπαστικό. Κάποιος μπορεί να ελπίζει για τον τέλειο αγώνα ταχύτητας, αλλά είναι ωραία όταν τα αυτοκίνητα ανατρέπονται - αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η τελειότητα είναι για την ηχογράφηση. Στα live παίζουμε βρώμικα και άγρια - αν το αποτέλεσμα ακουστεί πολύ «καθαρό», τότε το κάνουμε λάθος.

   Η πρώτη φορά που έπαιξα σε show με τον Greg και τον Brian μου είναι αξέχαστη. Ήταν η πρώτη φορά που στάθηκα στη σκηνή και αισθάνθηκα ότι είμαι ανάμεσα σε φίλους, και ασφαλής με τη μουσική στα χέρια τους. Αν δεν έπαιζα με αυτά τα άτομα μπορεί και να είχα παρατήσει τη μουσική.

Σαν πρώτο φίλο στη σελίδα σου στο myspace έχεις τον σκηνοθέτη Ingmar Bergman…Να υποθέσω ότι έχει κάποια σχέση με την Σουηδική από την πλευρά της μητέρα σου καταγωγή? Ποια η σχέση σου με τον κινηματογράφο?

Ίσως μου υπενθυμίζει ότι θέλω να παίρνω την τέχνη στα σοβαρά, αλλά δεν θέλω να είμαι τόσο περίπλοκη ώστε να κανείς να μην καταλαβαίνει την δουλειά μου.

Δεν είμαι πολύ πιο μεγάλη σινεφίλ απ’ όσο ο μέσος άνθρωπος. Απλά δεν έχω αρκετό χρόνο. Όμως μου αρέσει πολύ ο διάλογος και όπως ανέφερα, έχω σπουδάσει σεναριογράφος. Έτσι οι ταινίες με καλούς διαλόγους και ιστορίες μου είναι ευχάριστες. Ο τρόπος με τον οποίο σερβίρεται μια ατάκα είναι πολύ αποτελεσματικός. Κάποιος σαν τον Tarantino γράφει τόσο σπουδαίους διαλόγους που θα διαβάσω το σενάριο μόνο του χωρίς την ταινία. Φυσικά λατρεύω τα όμορφα σκηνικά, αλλά άμα δεν υπάρχει αληθινός σκελετός γιατί να με ενδιαφέρει η σάρκα που τον καλύπτει; Παρακολούθησα την ταινία της Sofia Coppola, Marie Antoinette με τον ήχο κλειστό. Είναι καλύτερα έτσι.

Μερικές αγαπημένες σου ταινίες?

Love and Death, Dangerous Liaisons, Reservoir Dogs, για να ονομάσω μερικά. Οποιοδήποτε από τα Βικτωριανά μυθιστορήματα που έχουν γίνει ταινίες από το BBC… Ανυπομονώ να βγει και η ταινία για τον  Serge Gainsbourg.

Κάπου διάβασα ότι συνεργάστηκες με τον Blixa Bargeld των Neubauten…Περί τίνος ακριβώς πρόκειται και πως ήταν η συνεργασία?

Δεν νομίζω ότι γράφτηκε ακριβώς σαν «συνεργασία», αλλά όντως τον βοήθησα λίγο. Ναι, ο Blixa με έβαλε να διαβάσω κάποιο κείμενο για ένα θεατρικό που ετοίμαζε. Τα μέρη που διάβαζα, ηχογραφήθηκαν και παίχτηκαν στην παράσταση. Αυτό ήταν όλο και όλο. Ήταν φιλικός και του θύμισα την Ricarda Huch, μια γερμανίδα συγγραφέα. Μετά έσβησα το τσιγάρο μου στον καφέ του…

Δε νομίζεις ότι είναι καιρός να αρχίσουν οι προετοιμασίες για αυτό το δολοφονικό  ντουέτο με τον Greg Dulli? Αυτό μόνο να ακούσω και ας πεθάνω μετά...
 

Ο Greg θα ’πρεπε να με ψάξει. Θα τον κεράσω ένα hamburger αν κρατήσει τα χέρια του για τον εαυτό του.

Έχεις σκεφτεί ποτέ τι δουλειά θα μπορούσες να κάνεις αν δεν ήσουνα μουσικός?

 
Το σκέφτομαι συνέχεια. Είτε θα ήμουν γυναίκα κάποιου πλούσιου άντρα, είτε πλαστικός χειρουργός. Αν κάποιος πρέπει να δουλεύει, τότε θα έπρεπε να κάνει το λιγότερο δυνατόν  για όσα περισσότερα χρήματα - αυτό θα του αφήνει περισσότερο χρόνο για τους φίλους και την τέχνη.

Θα μπορούσα επίσης να γίνω μια full - time σύμβουλος για τον έλεγχο του πληθυσμού στον πλανήτη. Είμαι σίγουρη πως θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε να σωθεί ο πλανήτης παράγοντας λιγότερα σκουπίδια, αλλά τι θα ’λεγες αν παράγαμε λιγότερους ανθρώπους που παράγουν σκουπίδια;

Είναι αλήθεια ότι κάποτε παρακολουθούσες  μαθήματα όπερας?

Σπούδασα όπερα! Ήμουν σοπράνο και τραγουδούσα έργα του Erik Satie και του Mozart για παράδειγμα. Πίστευα ότι η όπερα ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά ποτέ δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια όπερας. Έχω ασχοληθεί με διάφορους τομείς της τέχνης: υποκριτική, ζωγραφική, και πράγματα όπως η ραπτική - όλα αυτά έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που κάνω. Φτιάχνω πολλά από τα φορέματα που φοράω στην σκηνή και σχεδιάζω και το artwork του album. Δεν αφήνω να πάει χαμένη καμία από τις γνώσεις μου - έτσι και αλλιώς δεν έχω αρκετές.

Επειδή το αλκοόλ «ρέει» μέσα στα τραγούδια σου, μου ’ρχεται αυθόρμητα η ερώτηση… Ποιο είναι το ποτό που προτιμάς?

Δεν μου αρέσει να μεθάω γιατί δεν μου αρέσει να ξυπνάω την επόμενη μέρα και να φαίνομαι τόσο άσχημη. Όμως όντως απολαμβάνω ένα ποτήρι σαμπάνιας  ή  ένα Jack on the rocks όταν πίνω.

Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε ποτέ live στην Ελλάδα? Πιστεύω ότι με ελάχιστο κόπο και promotion το ελληνικό κοινό θα σ’ αγαπήσει όπως άλλωστε συμβαίνει με όσους σε ξέρουμε ήδη…

Θα μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω μια περιοδεία και να παίξω στη Ελλάδα! Θα ήταν μια ευπρόσδεκτη εμπειρία και είμαι σίγουρη ότι θα απολάμβανα την κουλτούρα και το τοπίο. Μόνο που δεν έχω ακόμα τους πόρους για να το πραγματοποιήσω. Η δισκογραφική εταιρεία δεν βοηθά εδώ καθόλου για παράδειγμα. Πολλά συμβαίνουν στις περιοδείες ειδικά όταν οι μουσικοί ταξιδεύουν από τόσο μακριά όπως η Καλιφόρνια. Δεν είναι μόνο δαπανηρό, έχεις και πολλά να επιβλέπεις. Οπότε προς το παρόν είμαι ικανοποιημένη με το να παίζω πιο κοντά στο σπίτι.

Θα ήθελες να πεις κάτι άλλο που δεν σε ρωτήσαμε?

Ευχαριστώ που ρώτησες. Ναι, δουλεύω πάνω σε ένα νέο βίντεο, το οποίο θα ποστάρω στο myspace και στο web site μου. Αυτό θα γίνει το καλοκαίρι. Έχω ανεβάσει και κάποια νέα κομμάτια στο myspace σαν μια γεύση για τον καινούργιο δίσκο.

Μπορείτε επίσης να βρείτε ένα δωρεάν κομμάτι στην παρακάτω διεύθυνση:

  http://www.emusic.com/album/Various-Artists-eMusic-Sampler-Vol-2-MP3-Download/11377872.html

Για το τέλος μαζί με τις θερμές μας ευχαριστίες για αυτήν την κουβέντα και τον χρόνο σου, μια ακόμη απορία -αν και το εξηγείς, νομίζω και στο τραγούδι-…How does a woman fall?

Ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να μιλήσετε μαζί μου. Το εκτιμώ πραγματικά. Όσο για το πώς πέφτει μια γυναίκα; Πέφτει όταν αρχίζει να πιστεύει σ’ αυτό που ενστικτωδώς ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Το δοκίμασα μια φορά και έμαθα ότι το να αποφεύγεις τον πόνο είναι ο καλύτερος τρόπος για να νιώσεις μεγαλύτερο πόνο αργότερα. Οπότε δεν πιστεύω σε κρυστάλλινες σφαίρες, ωροσκόπια, ούτε νομίζω ότι οι ροκ σταρ είναι θεοί. Μου αρέσει η αλήθεια - είναι το μόνο πράγμα με το οποίο είμαι πολύ αυστηρή.

homepage 

saunterer & co  

Circo Fantasma interview

Προσπαθώ να θυμηθώ ιταλικές μπάντες που μου έχουν αρέσει κατά καιρούς. Δεν είναι και πολλές…Θυμάμαι τους new wavers Liftfiba. Τον πρώτο δίσκο των Giardini Di Miro που χα κολλήσει όταν βγήκε. Τους γκαραζιέριδες Sick Rose και 99th Floor του φοβερού Luca Re. Και τους επίσης βουτηγμένους στο γράσο The Others με κείνον το απίθανο δίσκο τους στη σειρά Teen Trash της Music Maniac.
Τους Circo Fantasma τους «συνάντησα» τυχαία σε μια από αυτές τις κωλοβαράω-από-σελίδα-σε-σελίδα περιπλανήσεις μου στο space. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του I knew Jeffrey Lee ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον μου, μιας και το βράδυ  της παρόμοιας με του Nicola Cereda «γνωριμίας μου» με τον Jeffrey Lee Pierce, με στοιχειώνει ακόμη 20 χρόνια μετά. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό να δικαιολογήσει μια ολόκληρη  συζήτηση μαζί τους. Πόσο μάλλον, όταν από τα τέσσερα άλμπουμ τους εγώ έχω ακούσει μόνο το I knew…Έναν δίσκο όπου τα 14 από τα 15 κομμάτια του είναι διασκευές…Μ’ αυτήν την διάθεση ξεκίνησα να ακούω και την πρώτη φορά το I knew Jeffrey Lee,  δίχως πολλές απαιτήσεις ψάχνοντας για καμιά καλή διασκευή στα κομμάτια των Gun Club και του Nikki Sudden, όπως και του Jeremy Gluck απ’ του οποίου το I knew Buffalo Bill δανείζονται κατά κάποιον τρόπο, οι Circo  τον τίτλο του δικού τους.
Στο εναρκτήριο Looking for a place to fall των Gluck-Sudden-Rowland έλεγα «καλά το πάνε τα παιδία…», δύο κομμάτια μετά, στην μεταμόρφωση του ξεχασμένου  b-side του Cave από το 1992, Bluebird σε Blues πρώτης γραμμής, πάτησα το repeat 5-6 φορές μπας και το χωνέψω.
Όταν πια ακούστηκε η εισαγωγή του Big Store από το τρομερό Robespierre’s Velvet Basement των Jacobites, έψαχνα μέρος να κρυφτώ. Στην κουβέντα που ακολουθεί ο Nicola Cereda λέει κάποια στιγμή ότι όποτε ακούει το I knew Jeffrey Lee τον πιάνουν τα κλάματα…Από προσωπική πείρα πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει με το που ξεκινάει το έκτο τραγούδι…Το Big Store. Με τον όγκο στην παραγωγή που λείπει από την πρώτη του εκτέλεση, και την βραχνάδα στην παθιασμένη ερμηνεία του Cereda, να τραγουδάει τους killer στίχους του Sudden. Αν παίξει στη σειρά με το cover των Big Sleep στο Where the rivers end είναι ικανό να σπάσει και τσιμέντα…πόσο μάλλον καρδιές.
Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάμε το rock n roll…
Όπως και για το ότι κάποιες μπάντες σαν τους Circo Fantasma μας μαθαίνουν ή μας ξαναθυμίζουν, κομμάτια σαν το River of no return της Marilyn Monroe και το Ill wind  του Cotton Club. Το πρώτο ειδικά είχα να το ακούσω σε διασκευή από ένα live των Last Drive κάτι αιώνες πριν.
Το She’s like heroin to me, ατυχεί σ αυτή του την εκτέλεση, μιας και την ίδια περίπου περίοδο η Rykarda Parasol έδωσε την δική της απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ερμηνεία. Κάτι που δε συμβαίνει όμως με τα Bad America και Mother of earth όπου το πνεύμα και η θλίψη του Μεγάλου Αρχηγού Jeffrey Lee μοιάζει να έχει εμποτίσει τους Circo Fantasma δίνοντας μας δύο πάρα πολύ δυνατές ερμηνείες, αντάξιες του Δάσκαλου, από αυτούς. 
Το κλείσιμο με το δικό τους, ανατριχιαστικό, My Heroine κατοχυρώνει οριστικά ότι αυτό το CD των Circo Fantasma δεν θα μπει στο ράφι η τον φάκελο με κάποιο «είδος» rock, ούτε σ αυτό με τους «πειραγμένους» του σύγχρονου blues. Θα μπει αλφαβητικά, μα όχι στο γράμμα C που αρχίζει το όνομά τους, αλλά σ αυτό του X (χι ελληνικού και όχι ιξ).
Χατζηπαναγής δηλαδή…για όσους καταλαβαίνουν και θυμούνται.

Πολλά είπα όμως…ας ακούσουμε τι έχει να μας πει και ο Nicola Cereda.

 
Κατ’ αρχήν…συστηθείτε μας…Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία της μπάντας, πότε δημιουργήθηκε, ποιά είναι τα μέλη της…

Έχουμε μακριά ιστορία πίσω μας. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1990, αλλά σε περίπου είκοσι χρόνια καταφέραμε να βγάλουμε μόλις τέσσερις δίσκους. Θα πρέπει να υποθέσω ότι είμαστε λίγο τεμπέληδες…Πίσω μας, υπάρχουν εκατοντάδες ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την ιταλική χερσόνησο. Ο πυρήνας της μπάντας αποτελείται από εμένα, Nicola Cereda (φωνή και κιθάρα), τον Roberto De Luca (μπάσο) και τον Carlo Cereda (πλήκτρα και ακορντεόν). Στον δρόμο ως εδώ συναντήσαμε όμως πολλούς φίλους, και πλέον σήμερα ο Fabio Mercuri (κιθάρα) και  ο Alessio Russo (ντραμς) μπορούν να θεωρηθούν μόνιμα μέλη της μπάντας.
 
Το όνομά σας πως βγήκε;

Είναι μια μεγάλη και βαρετή ιστορία, αλλά όπως και να ‘χει σημαίνει «τσίρκο φάντασμα »… Αν και στα ιταλικά δεν ακούγεται τόσο ωραία, φαίνεται ότι για κάποιους άγνωστους μυστηριώδεις λόγους δεν μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε αυτό το όνομα  κατά τη διάρκεια των χρόνων και των διαφορετικών συνθέσεων της μπάντας…

Πως θα χαρακτηρίζατε την μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει?

Νομίζω ότι  αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να φτιάξουμε μουσική από άμμο ?!?!?...
Πόσους και ποιούς δίσκους έχετε βγάλει; Έχω καταφέρει να ακούσω μόνο το I knew Jeffrey Lee, οι υπόλοιποι είναι στο ίδιο κλίμα;

Έχουμε κυκλοφορήσει 3 δίσκους στα ιταλικά : το “Ninnananna per la classe operaia”  το 1997 (που μπορεί να μεταφραστεί ως Νανούρισμα για την εργατική τάξη), το “Tempi migliori” το 1997  (Καλύτεροι καιροί), και το “Ad un passo dal vuoto” το 2001 (Ένα βήμα στο κενό). Κάθε ένας είχε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα και γεύση (όχι απαραίτητα καλή), αλλά φαντάζομαι ότι δουλεύαμε πάντα στο ίδιο πνεύμα πετυχαίνοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Το Ι Knew Jeffrey Lee είναι φυσικά ο κορυφαίος μας δίσκος, και παραδόξως ο πιο «προσωπικός», παράξενο να ειπωθεί κάτι τέτοιο για ένα δίσκο με διασκευές. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου, αλλά τις περισσότερες φορές  που τον ακούω αρχίζω να κλαίω! Δυο ολόκληρα και βαθιά έντονα χρόνια από τη ζωή μου…
 
Η ιδέα για το I knew Jeffrey Lee βασίστηκε προφανώς στο I knew Buffalo Bill του Jeremy Gluck με τους Sudden, Epic Soundtracks, Howard και Pierce. Ένας εξαιρετικός, αληθινά rock n roll δίσκος, φόρος τιμής στον Jeffrey Lee Pierce, με διασκευές ως επί το πλείστον σε κομμάτια του των Gun Club, αλλά και των Gluck-Sudden-Howard από I knew Buffalo Bill, όπως και του Cave, των Beasts of Bourbon, το River of no return της Marilyn Monroe, το Ill wind από το Cotton Club…Μιλήστε μας για όλο αυτό…

Δε γνώρισα ποτέ μου τον JEFFREY LEE PIERCE. Υποθέτω ότι συνάντησα τη ματιά του δυο φορές σε ένα μικρό κλαμπ κοντά στο σπίτι μου, και, προφανώς, αυτός ήταν στη σκηνή και εγώ κρυμμένος στο ακροατήριο. Η πρώτη φορά ήταν το 1990, με τους θρυλικούς GUN CLUB: ένα άγριο show, για  ένα άγριο κοινό, αλλά εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα μάτια του τραγουδιστή, τόσο περήφανα και ατάραχα, όσο ενός ινδιάνου αρχηγού. Τον «συνάντησα» την τελευταία φορά στο ίδιο κλαμπ, αρκετά χρόνια αργότερα, για την περιοδεία του ‘RAMBLIN JEFFREY LEE’. Μου φαινόταν τόσο αδέξιος, μπερδεμένος, και τόσο πρησμένος, τόσο μεθυσμένος, φέρνοντας σε αμηχανία τα λίγα άτομα που παρακολουθούσαν. Παρόλα αυτά αληθινά με ταρακούνησε! Αιωρούμενος σε μια ξύλινη ασταθή καρέκλα, προσπαθούσε να χαϊδέψει τις χορδές της δικής του θλίψης με τα δάχτυλά του, που παραήταν πρησμένα εκείνο τον καιρό. Κατά τη διάρκεια του σόου νόμιζα ότι τον άκουγα να προσπαθεί να βάλει όλη του τη ζωή μέσα στα πέντε λεπτά του ‘mother of earth’. Είδα έναν άνθρωπο να γιορτάζει ένα είδος καθαρτήριας τελετής, να σταυρώνει την ίδια του την ψυχή και να μοιράζεται με τους παρευρισκόμενους ένα είδος ενέργειας που εγώ αναγνώρισα ως «τα μπλουζ».

Αργότερα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το ίδιο συναίσθημα και η ίδια διάθεση, η ίδια ενέργεια, που ένιωσα και σε άλλες συναυλίες στο παρελθόν: BAD SEEDS, EINSTURZENDE NEUBAUTEN, HUGO RACE, THESE IMMORTAL SOULS,  BIRTHDAY PARTY, CRIME AND CITY SOLUTION, NIKKI SUDDEN και ROWLAND S.HOWARD. Πιθανότατα οι αληθινοί κληρονόμοι αυτού του είδους των «λάθος» και βρώμικων μπλουζ, που είναι ίσως και τα μόνα ΜΠΛΟΥΖ που μπορούν πραγματικά σήμερα να υπάρξουν. Άρχισα να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έπρεπε να γνωρίζονταν κατά ένα μυστήριο τρόπο… έπρεπε να είχαν κάποιο είδος μυστικού δεσμού μεταξύ τους… Όλοι τους οδηγούμενοι  και δεμένοι από την ίδια εκείνη κλωστή. Ο JEFFREY LEE PIERCE πέθανε λίγα χρόνια μετά και άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα ξανά… Θυμήθηκα ένα συναρπαστικά ατελές άλμπουμ που λεγόταν ‘I KNEW BUFFALO BILL’, βγαλμένο  το 1987 από τον JEREMY GLUCK (BARRACUDAS), γραμμένο και ερμηνευμένο, όμως, από πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον NIKKI SUDDEN, τον ROWLAND S. HOWARD, τον EPIC SOUNDTRACKS και τον  ίδιο τον JEFFREY LEE PIERCE… Συνειδητοποίησα ότι ΑΥΤΟ έπρεπε να είναι το σημείο εκκίνησης για την καινούργια δουλειά των CIRCO FANTASMA… Δεν αντιπροσωπεύει ένα φόρο τιμής για τον JEFFREY LEE PIERCE, αλλά την εσωτερική αναζήτηση μιας μυθικής και απολύτως εικονικής σκηνής, τεχνητά πλασμένης για το κοινό όραμα της μπάντας.

Όμως αυτό ήταν μόνο η θεωρία… Δουλέψαμε πολύ σκληρά πάνω σε κάποια κομμάτια, αλλά αμφιβάλλαμε για το αποτέλεσμα…ώσπου μια μέρα ο ίδιος ο NIKKI SUDDEN εισέβαλε στο στούντιο μας, με σκοπό να βάλει τις τελικές πινελιές στην άμορφη πέτρα που δουλεύαμε μοναχικά…από κει και πέρα όλα άλλαξαν… ο STEVE WYNN και η  LINDA PITMON μας έστειλαν το δικό τους, πολύτιμο φόρο τιμής από τη Νέα Υόρκη… ταλαντούχοι ιταλοί καλλιτέχνες από πολύ γνωστές μπάντες, όπως ο MAURO ERMANNO GIOVANARDI (LA CRUS), ο συγγραφέας EMIDIO CLEMENTI  και ο MANUEL AGNELLI (AFTERHOURS), μας έδωσαν νέες ενδιαφέρουσες ιδέες για να αρχίσουμε να δουλεύουμε στις διασκευές των ‘River of no return’, ‘Too long’ και ‘Bad America’ και πρόσθεσαν στο τέλος τις μαγικές φωνές τους… ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τη συνεισφορά εξαιρετικών μουσικών, ικανών να προσθέσουν καινούργια χρώματα στο υλικό που είχαμε ηχογραφήσει… θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω τον AMAURY CAMBUZAT και την παθιασμένη του παραγωγή……Το ‘I KNEW JEFFREY LEE’ δεν εκπροσωπεί κάποιο είδος νοσταλγικού εγχειρήματος, αλλά μια γιορταστική τελετουργία, από τις σπίθες και τα φαντάσματα, στο ξεκίνημα της μουσικής ιστορίας της μπάντας μας. Ποτέ δεν γνωρίσαμε τον JEFFREY LEE PIERCE…αλλά δεν έχει και τόση σημασία…

Και οι συμμετοχές πως προέκυψαν; Και καλά οι διάφοροι ιταλοί μουσικοί που μπορεί να ’ναι και φίλοι σας… Ο Steve Wynn όμως, η Linda Pitmon και ο Nikki Sudden;
 
Οι περισσότεροι μουσικοί ανήκουν στην Ιταλική ροκ εν ρολ σκηνή. Σπουδαίοι καλλιτέχνες και φίλοι  που μοιράζονταν το ίδιο πάθος με μας. Συνάντησα τον Steve και τη Linda πριν πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στην Ιταλία και από τότε κρατάμε επαφή. Ηχογραφήσαμε επίσης μια ιταλική εκδοχή του “that’s what you always say” που περιλαμβάνεται στο δεύτερο δίσκο μας ,“Tempi Migliori”. Τους ζήτησα απλά να συμμετάσχουν στο IKJL και δέχτηκαν! Ήταν ένα τόσο μεγάλο όνειρο! Τον Νikki τον συνάντησα το 2005 μετά από ένα σώου στο Μιλάνο. Του έδωσα ένα ντέμο του IKJL και υποσχέθηκα να του στείλω ένα mail εξηγώντας του την όλη ιδέα. Την επόμενη μέρα απάντησε ότι θα ήθελε πολύ να γίνει ο παραγωγός! Το πιστεύεις; Ένας από τους ήρωες της νεότητάς μου μού ζήτησε να γίνει παραγωγός του νέου μου δίσκου! Και πέρα απ όλο αυτό, έπρεπε να αρνηθώ επειδή είχαμε ήδη δεσμευθεί με άλλο παραγωγό…
 
To My Heroine είναι το μοναδικό δικό σας τραγούδι του δίσκου και μαζί με τις διασκευές σας στα Big Store και Bluebird, από τα αγαπημένα μου…Θα μας πείτε δυο λόγια για το πώς γράφτηκε;

Γράφτηκε πριν μερικά χρόνια όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να τραγουδήσω τα δικά μου κομμάτια. Στις προηγούμενες ηχογραφήσεις είχαμε άλλον τραγουδιστή στη σύνθεση μας. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να τραγουδήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου, και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να το κάνω μόνος μου. Ήταν σαν το ξεκίνημα μιας καινούριας  ζωής.

Πρόσφατα συμμετείχατε στο Victim of dreams του Jeremy Gluck, στην διασκευή του  Road of broken dreams του Sudden, το πνεύμα του οποίου, μαζί μ’αυτό του Pierce, φαίνεται να στοιχειώνει τους Circo Fantasma…Ετοιμάζετε τίποτε άλλο καινούργιο αυτόν τον καιρό;

Ο Jeremy είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και Κύριος επίσης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια που αφιέρωσε σε μας στο booklet. Επικοινώνησε μαζί μου για να μου πει τα δυσάρεστα νέα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν πολύ φυσικό να βρεθούμε δουλεύοντας πάνω σε κάτι για τον Nikki. Και εγώ έχω την εντύπωση ότι το πνεύμα του Nikki στοιχειώνει ακόμα πολλούς από μας. Θα αποτελεί μέρος της ζωής μας για πάντα. Προς το παρόν έχουμε σχεδόν τελειώσει δύο καινούργιους δίσκους. Ο πρώτος θα λέγεται μάλλον “Playing with the ghost” και θα περιέχει κάποιο υλικό που ηχογραφήσαμε για το IKJL (συμπεριλαμβανομένου και ενός ακυκλοφόρητου τραγουδιού στο οποίο συμμετέχει ο Νikki), το οποίο δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε εκείνο τον καιρό επειδή ξεμείναμε από χρήματα… Δουλεύουμε επίσης σε ένα ακόμη άλμπουμ, που είναι ολόκληρος με Ιταλικούς στίχους. Δυστυχώς όμως όλα εξαρτώνται  από τους διαθέσιμους πόρους… και μπορεί ακόμα και να αποφασίσουμε να κυκλοφορήσουμε μόνο ένα δίσκο με ανάμεικτο υλικό και από τους δύο …θα δούμε… Παρεμπιπτόντως  στον δίσκο του Jeremy  μπορείτε επίσης να βρείτε ένα  υπέροχο κομμάτι που έγραψε και ηχογράφησε μαζί με τον Carlo Cereda (και το offshoot project του, τους Indianpalms).
 
Πείτε μας μερικούς αγαπημένους δίσκους που σας έχουν «σημαδέψει».

Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου…Μου αρέσουν πολύ ο Jim Morrison, o Tom Waits, o Nick Cave, o Tim Buckley, o Johnny Cash, οι Rolling Stones, ο Fabrizio DeAndrè, ο Jerry Lee Lewis, η Suzanne Vega, οι  Pogues… Τελευταία δεν με έχει αγγίξει κάτι συγκεκριμένο, αλλά μου άρεσαν δυο τρία πράγματα όπως το “In rainbows” από τους Radiohead  και το “Sky blue sky” από τους Wilco. Όπως και να ναι  πριν είκοσι χρόνια η μουσική εκπροσωπούσε τα πάντα για μένα, τώρα έχω μια λιγότερο «δραματική» προσέγγιση… Μήπως γερνάω?

Γνωρίζετε τίποτα από την ελληνική rock σκηνή;

Για να είμαι ειλικρινής θα πρέπει να παραδεχτώ την άγνοιά μου. Επ’ ευκαιρία είχαμε την χαρά και το προνόμιο να έχουμε στον πρώτο μας δίσκο τον Στράτο Διαμαντή, ένα μεγάλο μουσικό που θα ξέρετε, καθώς είναι leader των X Darawish.

Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα; Μια γειτονιά είμαστε άλλωστε… 

Προς το παρόν φαίνεται δύσκολο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…Θα ήταν πολύ ωραία να είχαμε λίγο μουσακά, μπουρέκι και μπακλαβά ίσως μαζί με άφθονο ούζο! 

Σ’ ευχαριστούμε πολύ. 

saunterer and co