Τους Circo Fantasma τους «συνάντησα» τυχαία σε μια από αυτές τις κωλοβαράω-από-σελίδα-σε-σελίδα περιπλανήσεις μου στο space. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του I knew Jeffrey Lee ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον μου, μιας και το βράδυ της παρόμοιας με του Nicola Cereda «γνωριμίας μου» με τον Jeffrey Lee Pierce, με στοιχειώνει ακόμη 20 χρόνια μετά. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό να δικαιολογήσει μια ολόκληρη συζήτηση μαζί τους. Πόσο μάλλον, όταν από τα τέσσερα άλμπουμ τους εγώ έχω ακούσει μόνο το I knew…Έναν δίσκο όπου τα 14 από τα 15 κομμάτια του είναι διασκευές…Μ’ αυτήν την διάθεση ξεκίνησα να ακούω και την πρώτη φορά το I knew Jeffrey Lee, δίχως πολλές απαιτήσεις ψάχνοντας για καμιά καλή διασκευή στα κομμάτια των Gun Club και του Nikki Sudden, όπως και του Jeremy Gluck απ’ του οποίου το I knew Buffalo Bill δανείζονται κατά κάποιον τρόπο, οι Circo τον τίτλο του δικού τους.
Στο εναρκτήριο Looking for a place to fall των Gluck-Sudden-Rowland έλεγα «καλά το πάνε τα παιδία…», δύο κομμάτια μετά, στην μεταμόρφωση του ξεχασμένου b-side του Cave από το 1992, Bluebird σε Blues πρώτης γραμμής, πάτησα το repeat 5-6 φορές μπας και το χωνέψω.
Όταν πια ακούστηκε η εισαγωγή του Big Store από το τρομερό Robespierre’s Velvet Basement των Jacobites, έψαχνα μέρος να κρυφτώ. Στην κουβέντα που ακολουθεί ο Nicola Cereda λέει κάποια στιγμή ότι όποτε ακούει το I knew Jeffrey Lee τον πιάνουν τα κλάματα…Από προσωπική πείρα πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει με το που ξεκινάει το έκτο τραγούδι…Το Big Store. Με τον όγκο στην παραγωγή που λείπει από την πρώτη του εκτέλεση, και την βραχνάδα στην παθιασμένη ερμηνεία του Cereda, να τραγουδάει τους killer στίχους του Sudden. Αν παίξει στη σειρά με το cover των Big Sleep στο Where the rivers end είναι ικανό να σπάσει και τσιμέντα…πόσο μάλλον καρδιές.
Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπάμε το rock n roll…
Όπως και για το ότι κάποιες μπάντες σαν τους Circo Fantasma μας μαθαίνουν ή μας ξαναθυμίζουν, κομμάτια σαν το River of no return της Marilyn Monroe και το Ill wind του Cotton Club. Το πρώτο ειδικά είχα να το ακούσω σε διασκευή από ένα live των Last Drive κάτι αιώνες πριν.
Το She’s like heroin to me, ατυχεί σ αυτή του την εκτέλεση, μιας και την ίδια περίπου περίοδο η Rykarda Parasol έδωσε την δική της απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ερμηνεία. Κάτι που δε συμβαίνει όμως με τα Bad America και Mother of earth όπου το πνεύμα και η θλίψη του Μεγάλου Αρχηγού Jeffrey Lee μοιάζει να έχει εμποτίσει τους Circo Fantasma δίνοντας μας δύο πάρα πολύ δυνατές ερμηνείες, αντάξιες του Δάσκαλου, από αυτούς.
Το κλείσιμο με το δικό τους, ανατριχιαστικό, My Heroine κατοχυρώνει οριστικά ότι αυτό το CD των Circo Fantasma δεν θα μπει στο ράφι η τον φάκελο με κάποιο «είδος» rock, ούτε σ αυτό με τους «πειραγμένους» του σύγχρονου blues. Θα μπει αλφαβητικά, μα όχι στο γράμμα C που αρχίζει το όνομά τους, αλλά σ αυτό του X (χι ελληνικού και όχι ιξ).
Χατζηπαναγής δηλαδή…για όσους καταλαβαίνουν και θυμούνται.
Πολλά είπα όμως…ας ακούσουμε τι έχει να μας πει και ο Nicola Cereda.
Κατ’ αρχήν…συστηθείτε μας…Πείτε μας λίγα λόγια για την ιστορία της μπάντας, πότε δημιουργήθηκε, ποιά είναι τα μέλη της…
Έχουμε μακριά ιστορία πίσω μας. Η μπάντα σχηματίστηκε το 1990, αλλά σε περίπου είκοσι χρόνια καταφέραμε να βγάλουμε μόλις τέσσερις δίσκους. Θα πρέπει να υποθέσω ότι είμαστε λίγο τεμπέληδες…Πίσω μας, υπάρχουν εκατοντάδες ζωντανές εμφανίσεις σε όλη την ιταλική χερσόνησο. Ο πυρήνας της μπάντας αποτελείται από εμένα, Nicola Cereda (φωνή και κιθάρα), τον Roberto De Luca (μπάσο) και τον Carlo Cereda (πλήκτρα και ακορντεόν). Στον δρόμο ως εδώ συναντήσαμε όμως πολλούς φίλους, και πλέον σήμερα ο Fabio Mercuri (κιθάρα) και ο Alessio Russo (ντραμς) μπορούν να θεωρηθούν μόνιμα μέλη της μπάντας.
Το όνομά σας πως βγήκε;
Είναι μια μεγάλη και βαρετή ιστορία, αλλά όπως και να ‘χει σημαίνει «τσίρκο φάντασμα »… Αν και στα ιταλικά δεν ακούγεται τόσο ωραία, φαίνεται ότι για κάποιους άγνωστους μυστηριώδεις λόγους δεν μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε αυτό το όνομα κατά τη διάρκεια των χρόνων και των διαφορετικών συνθέσεων της μπάντας…
Πως θα χαρακτηρίζατε την μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει?
Νομίζω ότι αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να φτιάξουμε μουσική από άμμο ?!?!?...
Πόσους και ποιούς δίσκους έχετε βγάλει; Έχω καταφέρει να ακούσω μόνο το I knew Jeffrey Lee, οι υπόλοιποι είναι στο ίδιο κλίμα;
Έχουμε κυκλοφορήσει 3 δίσκους στα ιταλικά : το “Ninnananna per la classe operaia” το 1997 (που μπορεί να μεταφραστεί ως Νανούρισμα για την εργατική τάξη), το “Tempi migliori” το 1997 (Καλύτεροι καιροί), και το “Ad un passo dal vuoto” το 2001 (Ένα βήμα στο κενό). Κάθε ένας είχε εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα και γεύση (όχι απαραίτητα καλή), αλλά φαντάζομαι ότι δουλεύαμε πάντα στο ίδιο πνεύμα πετυχαίνοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Το Ι Knew Jeffrey Lee είναι φυσικά ο κορυφαίος μας δίσκος, και παραδόξως ο πιο «προσωπικός», παράξενο να ειπωθεί κάτι τέτοιο για ένα δίσκο με διασκευές. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου, αλλά τις περισσότερες φορές που τον ακούω αρχίζω να κλαίω! Δυο ολόκληρα και βαθιά έντονα χρόνια από τη ζωή μου…
Η ιδέα για το I knew Jeffrey Lee βασίστηκε προφανώς στο I knew Buffalo Bill του Jeremy Gluck με τους Sudden, Epic Soundtracks, Howard και Pierce. Ένας εξαιρετικός, αληθινά rock n roll δίσκος, φόρος τιμής στον Jeffrey Lee Pierce, με διασκευές ως επί το πλείστον σε κομμάτια του των Gun Club, αλλά και των Gluck-Sudden-Howard από I knew Buffalo Bill, όπως και του Cave, των Beasts of Bourbon, το River of no return της Marilyn Monroe, το Ill wind από το Cotton Club…Μιλήστε μας για όλο αυτό…
Δε γνώρισα ποτέ μου τον JEFFREY LEE PIERCE. Υποθέτω ότι συνάντησα τη ματιά του δυο φορές σε ένα μικρό κλαμπ κοντά στο σπίτι μου, και, προφανώς, αυτός ήταν στη σκηνή και εγώ κρυμμένος στο ακροατήριο. Η πρώτη φορά ήταν το 1990, με τους θρυλικούς GUN CLUB: ένα άγριο show, για ένα άγριο κοινό, αλλά εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα μάτια του τραγουδιστή, τόσο περήφανα και ατάραχα, όσο ενός ινδιάνου αρχηγού. Τον «συνάντησα» την τελευταία φορά στο ίδιο κλαμπ, αρκετά χρόνια αργότερα, για την περιοδεία του ‘RAMBLIN JEFFREY LEE’. Μου φαινόταν τόσο αδέξιος, μπερδεμένος, και τόσο πρησμένος, τόσο μεθυσμένος, φέρνοντας σε αμηχανία τα λίγα άτομα που παρακολουθούσαν. Παρόλα αυτά αληθινά με ταρακούνησε! Αιωρούμενος σε μια ξύλινη ασταθή καρέκλα, προσπαθούσε να χαϊδέψει τις χορδές της δικής του θλίψης με τα δάχτυλά του, που παραήταν πρησμένα εκείνο τον καιρό. Κατά τη διάρκεια του σόου νόμιζα ότι τον άκουγα να προσπαθεί να βάλει όλη του τη ζωή μέσα στα πέντε λεπτά του ‘mother of earth’. Είδα έναν άνθρωπο να γιορτάζει ένα είδος καθαρτήριας τελετής, να σταυρώνει την ίδια του την ψυχή και να μοιράζεται με τους παρευρισκόμενους ένα είδος ενέργειας που εγώ αναγνώρισα ως «τα μπλουζ».
Αργότερα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν το ίδιο συναίσθημα και η ίδια διάθεση, η ίδια ενέργεια, που ένιωσα και σε άλλες συναυλίες στο παρελθόν: BAD SEEDS, EINSTURZENDE NEUBAUTEN, HUGO RACE, THESE IMMORTAL SOULS, BIRTHDAY PARTY, CRIME AND CITY SOLUTION, NIKKI SUDDEN και ROWLAND S.HOWARD. Πιθανότατα οι αληθινοί κληρονόμοι αυτού του είδους των «λάθος» και βρώμικων μπλουζ, που είναι ίσως και τα μόνα ΜΠΛΟΥΖ που μπορούν πραγματικά σήμερα να υπάρξουν. Άρχισα να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έπρεπε να γνωρίζονταν κατά ένα μυστήριο τρόπο… έπρεπε να είχαν κάποιο είδος μυστικού δεσμού μεταξύ τους… Όλοι τους οδηγούμενοι και δεμένοι από την ίδια εκείνη κλωστή. Ο JEFFREY LEE PIERCE πέθανε λίγα χρόνια μετά και άρχισα να σκέφτομαι όλα αυτά τα πράγματα ξανά… Θυμήθηκα ένα συναρπαστικά ατελές άλμπουμ που λεγόταν ‘I KNEW BUFFALO BILL’, βγαλμένο το 1987 από τον JEREMY GLUCK (BARRACUDAS), γραμμένο και ερμηνευμένο, όμως, από πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον NIKKI SUDDEN, τον ROWLAND S. HOWARD, τον EPIC SOUNDTRACKS και τον ίδιο τον JEFFREY LEE PIERCE… Συνειδητοποίησα ότι ΑΥΤΟ έπρεπε να είναι το σημείο εκκίνησης για την καινούργια δουλειά των CIRCO FANTASMA… Δεν αντιπροσωπεύει ένα φόρο τιμής για τον JEFFREY LEE PIERCE, αλλά την εσωτερική αναζήτηση μιας μυθικής και απολύτως εικονικής σκηνής, τεχνητά πλασμένης για το κοινό όραμα της μπάντας.
Όμως αυτό ήταν μόνο η θεωρία… Δουλέψαμε πολύ σκληρά πάνω σε κάποια κομμάτια, αλλά αμφιβάλλαμε για το αποτέλεσμα…ώσπου μια μέρα ο ίδιος ο NIKKI SUDDEN εισέβαλε στο στούντιο μας, με σκοπό να βάλει τις τελικές πινελιές στην άμορφη πέτρα που δουλεύαμε μοναχικά…από κει και πέρα όλα άλλαξαν… ο STEVE WYNN και η LINDA PITMON μας έστειλαν το δικό τους, πολύτιμο φόρο τιμής από τη Νέα Υόρκη… ταλαντούχοι ιταλοί καλλιτέχνες από πολύ γνωστές μπάντες, όπως ο MAURO ERMANNO GIOVANARDI (LA CRUS), ο συγγραφέας EMIDIO CLEMENTI και ο MANUEL AGNELLI (AFTERHOURS), μας έδωσαν νέες ενδιαφέρουσες ιδέες για να αρχίσουμε να δουλεύουμε στις διασκευές των ‘River of no return’, ‘Too long’ και ‘Bad America’ και πρόσθεσαν στο τέλος τις μαγικές φωνές τους… ξεκινήσαμε να μαζεύουμε τη συνεισφορά εξαιρετικών μουσικών, ικανών να προσθέσουν καινούργια χρώματα στο υλικό που είχαμε ηχογραφήσει… θα ήθελα επίσης να υπενθυμίσω τον AMAURY CAMBUZAT και την παθιασμένη του παραγωγή……Το ‘I KNEW JEFFREY LEE’ δεν εκπροσωπεί κάποιο είδος νοσταλγικού εγχειρήματος, αλλά μια γιορταστική τελετουργία, από τις σπίθες και τα φαντάσματα, στο ξεκίνημα της μουσικής ιστορίας της μπάντας μας. Ποτέ δεν γνωρίσαμε τον JEFFREY LEE PIERCE…αλλά δεν έχει και τόση σημασία…
Και οι συμμετοχές πως προέκυψαν; Και καλά οι διάφοροι ιταλοί μουσικοί που μπορεί να ’ναι και φίλοι σας… Ο Steve Wynn όμως, η Linda Pitmon και ο Nikki Sudden;
Οι περισσότεροι μουσικοί ανήκουν στην Ιταλική ροκ εν ρολ σκηνή. Σπουδαίοι καλλιτέχνες και φίλοι που μοιράζονταν το ίδιο πάθος με μας. Συνάντησα τον Steve και τη Linda πριν πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στην Ιταλία και από τότε κρατάμε επαφή. Ηχογραφήσαμε επίσης μια ιταλική εκδοχή του “that’s what you always say” που περιλαμβάνεται στο δεύτερο δίσκο μας ,“Tempi Migliori”. Τους ζήτησα απλά να συμμετάσχουν στο IKJL και δέχτηκαν! Ήταν ένα τόσο μεγάλο όνειρο! Τον Νikki τον συνάντησα το 2005 μετά από ένα σώου στο Μιλάνο. Του έδωσα ένα ντέμο του IKJL και υποσχέθηκα να του στείλω ένα mail εξηγώντας του την όλη ιδέα. Την επόμενη μέρα απάντησε ότι θα ήθελε πολύ να γίνει ο παραγωγός! Το πιστεύεις; Ένας από τους ήρωες της νεότητάς μου μού ζήτησε να γίνει παραγωγός του νέου μου δίσκου! Και πέρα απ όλο αυτό, έπρεπε να αρνηθώ επειδή είχαμε ήδη δεσμευθεί με άλλο παραγωγό…
To My Heroine είναι το μοναδικό δικό σας τραγούδι του δίσκου και μαζί με τις διασκευές σας στα Big Store και Bluebird, από τα αγαπημένα μου…Θα μας πείτε δυο λόγια για το πώς γράφτηκε;
Γράφτηκε πριν μερικά χρόνια όταν συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να τραγουδήσω τα δικά μου κομμάτια. Στις προηγούμενες ηχογραφήσεις είχαμε άλλον τραγουδιστή στη σύνθεση μας. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να τραγουδήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου, και έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να το κάνω μόνος μου. Ήταν σαν το ξεκίνημα μιας καινούριας ζωής.
Πρόσφατα συμμετείχατε στο Victim of dreams του Jeremy Gluck, στην διασκευή του Road of broken dreams του Sudden, το πνεύμα του οποίου, μαζί μ’αυτό του Pierce, φαίνεται να στοιχειώνει τους Circo Fantasma…Ετοιμάζετε τίποτε άλλο καινούργιο αυτόν τον καιρό;
Ο Jeremy είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και Κύριος επίσης. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια που αφιέρωσε σε μας στο booklet. Επικοινώνησε μαζί μου για να μου πει τα δυσάρεστα νέα. Εκείνη τη στιγμή φαινόταν πολύ φυσικό να βρεθούμε δουλεύοντας πάνω σε κάτι για τον Nikki. Και εγώ έχω την εντύπωση ότι το πνεύμα του Nikki στοιχειώνει ακόμα πολλούς από μας. Θα αποτελεί μέρος της ζωής μας για πάντα. Προς το παρόν έχουμε σχεδόν τελειώσει δύο καινούργιους δίσκους. Ο πρώτος θα λέγεται μάλλον “Playing with the ghost” και θα περιέχει κάποιο υλικό που ηχογραφήσαμε για το IKJL (συμπεριλαμβανομένου και ενός ακυκλοφόρητου τραγουδιού στο οποίο συμμετέχει ο Νikki), το οποίο δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε εκείνο τον καιρό επειδή ξεμείναμε από χρήματα… Δουλεύουμε επίσης σε ένα ακόμη άλμπουμ, που είναι ολόκληρος με Ιταλικούς στίχους. Δυστυχώς όμως όλα εξαρτώνται από τους διαθέσιμους πόρους… και μπορεί ακόμα και να αποφασίσουμε να κυκλοφορήσουμε μόνο ένα δίσκο με ανάμεικτο υλικό και από τους δύο …θα δούμε… Παρεμπιπτόντως στον δίσκο του Jeremy μπορείτε επίσης να βρείτε ένα υπέροχο κομμάτι που έγραψε και ηχογράφησε μαζί με τον Carlo Cereda (και το offshoot project του, τους Indianpalms).
Πείτε μας μερικούς αγαπημένους δίσκους που σας έχουν «σημαδέψει».
Μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου…Μου αρέσουν πολύ ο Jim Morrison, o Tom Waits, o Nick Cave, o Tim Buckley, o Johnny Cash, οι Rolling Stones, ο Fabrizio DeAndrè, ο Jerry Lee Lewis, η Suzanne Vega, οι Pogues… Τελευταία δεν με έχει αγγίξει κάτι συγκεκριμένο, αλλά μου άρεσαν δυο τρία πράγματα όπως το “In rainbows” από τους Radiohead και το “Sky blue sky” από τους Wilco. Όπως και να ναι πριν είκοσι χρόνια η μουσική εκπροσωπούσε τα πάντα για μένα, τώρα έχω μια λιγότερο «δραματική» προσέγγιση… Μήπως γερνάω?
Γνωρίζετε τίποτα από την ελληνική rock σκηνή;
Για να είμαι ειλικρινής θα πρέπει να παραδεχτώ την άγνοιά μου. Επ’ ευκαιρία είχαμε την χαρά και το προνόμιο να έχουμε στον πρώτο μας δίσκο τον Στράτο Διαμαντή, ένα μεγάλο μουσικό που θα ξέρετε, καθώς είναι leader των X Darawish.
Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε ποτέ ζωντανά στην Ελλάδα; Μια γειτονιά είμαστε άλλωστε…
Προς το παρόν φαίνεται δύσκολο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις…Θα ήταν πολύ ωραία να είχαμε λίγο μουσακά, μπουρέκι και μπακλαβά ίσως μαζί με άφθονο ούζο!
Σ’ ευχαριστούμε πολύ.
saunterer and co
