Anchor & Hope/Remote Control
2012
Ώρα για τσιγάρο με το κεφάλι έξω απ’ τα σκατά…όπως σε κείνο
το παλιό ανέκδοτο που ο νεοσύλλεκτος στην κόλαση καλούνταν να διαλέξει δωμάτιο
και τρόπο βασανισμού. Σε λίγο θα φωνάξουν ξανά «τέρμα το διάλλειμα τα κεφάλια
μέσα»
Για αυτό καλύτερα στρίψτο με τα ρίζλα τα γαλάζια εκείνα τα
χασικλίδικα που λένε, που καίγονται αργά. Άραξε…άσε για λίγο τον κόσμο να κάνει
το μπάνιο του στο αίμα. Βγες απ’ το σπλατερ πλάνο.
Ωραίο το βιολί. Καμιά φορά όταν το ακούω θυμάμαι έναν τρελό
γέρο βιολιστή που είχα δει πριν χρόνια σε ένα πανηγύρι που χα σταματήσει, και
έπαιζε μέσα στον κόσμο λες και έπαιζε μόνος του στο άγριο δάσος, η κατάμονος σε
έναν άλλον πλανήτη. Και μετά μου ‘ρχεται στο μυαλό και ένας γάιδαρος ταμπακέρα
που είχα αγοράσει από έναν πάγκο εκεί, που τραβούσες το αυτί και πέταγε τα
τσιγάρα απ’ τον πισινό…φοβερός…και ο γάιδαρος και ο βιολιστής.
Για λίγο ο νους ξαναγυρνά στο μπάνιο και στο αίμα…περνάει η
ώρα όπου να ‘ναι θα φωνάξουν…
Αλλά έξω χαμήλωσε ο ήλιος, και φυσάει άνοιξη…αυτό είναι
σημαντικό…’άντε κόμη λίγο και τον περάσαμε και τούτο τον χειμώνα…μου ‘λειψε το
φως φέτος…την τραβάει τη ρομαντζάδα το βιολί όμως ε…μου λείπουν και οι καλοί
δίσκοι…τελευταία ότι καινούργιο ακούω μου μοιάζει με μάπες μεταμφιεσμένους σε
μουσικούς…πολύ βαρεμάρα…όλα ίδια μου φαίνονται…μαζική παραγωγή, τυποποιημένη με
το τελευταίο σύστημα ISO…μπορεί
να έχω βαρεθεί κι εγώ…αλλά είμαι που είμαι ρε φίλε μέσα στα σκατά, παίξε και συ
λίγο καλά, ίδρωσε λίγο τη φανέλα, μη της ρίχνεις μόνο νερό όπως στις ταινίες να
φαίνεται βρεγμένη…δεν σου λέω να με πάρεις και να με σηκώσεις σαν άγριο ωκεάνιο
κύμα με την μουσική σου…το ξέρω δεν είσαι από αυτούς τους μουσικούς, κι εγώ
μάλλον δεν είμαι από εκείνους τους ακροατές…και οι δύο αυτοί υπήρξαν θύματα
γενοκτονίας…αλλά έστω ράντισε με, με τις σταγόνες αυτού του κύματος που
ταξίδεψε από πολύ μακριά και έσκασε επιτέλους ξεθυμασμένο στην ακτή…αυτό σίγουρα μπορείς
να το κάνεις, κι εγώ μπορώ να νιώσω τις σταγόνες…
Μαζί με το τσιγάρο στα διαλλείματα διαβάζω αυτές τις μέρες
και τον Κολοσσό του Μαρουσίου του Henry Miller. Είναι ένα ωραίο ταξίδι μέσα από τα μάτια ενός Αμερικάνου
φίλου, σε μια Ελλάδα που μπορεί να χάθηκε μα που κάπου σίγουρα ζει κρυμμένη (βαθιά
μέσα) και (μας) περιμένει. Το συνιστώ σε όλους τους ομοιοπαθείς ιθαγενείς με τα
καθρεφτάκια στα χέρια, ειδικά αυτόν τον καιρό…γράφει κάπου μέσα λοιπόν ο Henry: “Για τον βοσκό ο ποιητής είναι υπερβολικά
απλοϊκός, χορταίνει υπερβολικά εύκολα. Ο ποιητής θα έλεγε «υπήρχε…υπήρχαν…» αλλά ο βοσκός λέει ζει, υπάρχει, κάνει…Ο ποιητής έρχεται πάντα χίλια χρόνια αργότερα –
και θεόστραβος. Ο βοσκός είναι αιώνιος, ένα πνεύμα δεμένο με τη γη, ένας
απαρνητής.”
Ο Warren Ellis είναι βοσκός…έχει και την φάτσα.
