Τι να πω και τι να πείτε και σεις ε…τέλος πάντων, ας μιλήσουμε
για μουσική μπας και αισθανθούμε έστω για λίγο «φυσιολογικοί» ξανά, όπως κάναμε
και με τους Σέρβους φίλους μου τα χρόνια που ο πόλεμος είχε στρογυλοκαθίσει εκεί
πάνω…Τώρα σαν να κατεβαίνει λίγο πιο κάτω η είναι ιδέα μου? Το αίμα προς το παρόν
λείπει…Ας είναι, ότι και να ‘ρθει εδώ είμαστε με λυμένο το ζωνάρι και περιμένουμε…θα
‘ρθούνε η θα πρέπει να πάμε εμείς? και δεν θέλω κλαψουρίσματα ε…μπι ε μαν που λένε…τι
στο διάολο αντάρα με έπιασε? Είναι που θυμήθηκα και τον Μλαντεν που το χε
φιλοσοφήσει και έλεγε ότι στους δύσκολους και ανταριασμένους καιρούς λειτουργούσε
καλύτερα…δεν την ήθελε την ησυχία, ούτε την ασφάλεια ούτε και την ρουτίνα…χιτ
μι ρε μουνιά!
Λοιπόν ξεχάστηκα…είπαμε μουσική.
Από ένα live των Unknown Passage στο μπαρ Βαβελ της Πτολεμαΐδας, πίσω στα 1998. Crack Me Down το
κομμάτι…το προόριζα για το the crypt αφού σε κάτι τέτοιες στιγμές γράφεται η rock and roll ιστορία
αυτής της χώρας αλλά είναι οι μέρες τέτοιες…Για τους Unkonwn Passage να 'στε σίγουροι ότι θα τα ξαναπούμε...
