Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Dramarama - Questions?


Το γνωστότερο τραγούδι τους είναι σίγουρα και με διαφορά το Anything, Anything (Ill Give You), ειδικά δε κάτι μαυροντυμένους γαμπρούς της συμφοράς που προσπαθούσαν μεταμεσονύκτια να δελεάσουν τα θηράματα τους με ανάλογες προσφορές εικοσαριά και βάλε χρόνια πριν, σε γραφεία συνοικεσίων με πρωτότυπα ονόματα όπως Λούκι Λουκ και Berlin.

Το αμέσως επόμενο θα πρέπει να είναι το Its Still Warm από τον δεύτερο δίσκο τους Box Office Bomb που νομίζω διασκεύαζαν σε κάποιες από τις ελάχιστες συναυλίες τους και οι Blackmail του Καρανικόλα.

Όμως το καλύτερό τους για μένα ήταν, είναι και θα είναι το δεύτερο κομμάτι του Cinema Verite, του πρώτου τους άλμπουμ δηλαδή, εκεί όπου βρίσκουμε και το Anything. Οι δύο διασκευές στο Candidate του Bowie και στο Femme Fatale των Velvet Underground που υπάρχουν στο άλμπουμ μας λένε κάτι για τον ήχο τους πριν καν τους ακούσουμε.

Την ουσία όμως μας την αποκαλύπτουν τα δικά τους τραγούδια, με πρώτο και καλύτερο το Questions?, ένας power pop and roll ύμνος με την μάγκικη ερμηνεία του τραγουδιστή που φτύνει τις λέξεις (το New Jersey φημίζεται για τα αλάνια που βολτάρουν στους δρόμους του άλλωστε), τις κιθάρες να οργιάζουν ασταμάτητα επί 3 και κάτι λεπτά και το πιανάκι στο βάθος να δίνει τον τόνο.

Έτσι απλά μαζευτήκαν με την μια τρία ακόμη χιτάκια από αυτά που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις ενός καταλόγου, που μπορεί και υπάρχει σε έναν ανύπαρκτο πέρα από τα κεφάλια μας κόσμο. Από μια ακόμη μπάντα  που θα μπορούσε να βγει άνετα στην επιφάνεια και να κάνει τους γραφιάδες να γεμίζουν σελίδες επί σελίδων, και μαζί τις τσέπες των μελών της με πολύ χρήμα.

Αντ’ αυτού και ανεξήγητα (?) όπως πολύ συχνά συμβαίνει σ’ αυτή την μουσική έμειναν στην κρύπτη της υπόγας, να καψαλίζουν τα κεφάλια μας με αξέχαστα τραγούδια σαν τα παραπάνω, και με μερικές πολύ άκυρες στιγμές που όμως αφού τους αγαπάμε απλά τις προσπερνάμε.

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

prison bound

Αλλά ποτέ κάποιος τοίχος της φυλακής δε διαφέρει και πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Υπάρχουν μόνο οι ίδιες τετριμμένες παραλλαγές πάνω στις πανάρχαιες παραινέσεις, να αποφεύγονται οι παλιοί καλοί δοκιμασμένοι εχθροί: το ουίσκι και οι γυναίκες, η αμαρτία και το τσιγάρο, η μαριχουάνα και η μορφίνη, η σημαδεμένη τράπουλα και η κομμένη κόκα, το ψεύτικο γέλιο και τα εύκολα κλάματα, τα πειραγμένα ζάρια και τα αφροδίσια, η κακία η ώρα και η μοιχεία, τα γερατειά και η δικηγόροι της πλάκας, οι ψευτογιατροί και οι φιλόδοξοι μπάτσοι, οι ανέντιμοι παπάδες και οι έντιμοι απατεώνες, η αψιλία και η σκληρή δουλειά. 
Τα κορίτσια που το δίνουν και τα κορίτσια που δεν το δίνουν. Αν το δίνουν δεν σου κάνουν, και αν δεν το δίνουν τι να τα κάνεις? Αυτό αναρωτιόταν κάποιος γραφιάς και κάποιος άλλος απαντούσε όλο αυταρέσκεια: 
   
                                    Όλες οι γυναίκες είναι αρρώστια 

Πρόσφερε ωστόσο, ένα άλλο είδος παρηγοριάς γι’ αυτό το πλήγμα: 

                                Όλοι είμαστε θύματα των περιστάσεων 

Και για περαιτέρω παρηγοριά σε όλα τα θύματα των περιστάσεων: 

              Πιες το ρούμι του Ντόκτορ Τζέσσε Μπλου και κερδίζεις έξι μήνες. 

Ενώ κάποιο άλλο χέρι αναιρούσε όλες τις παραπάνω οδηγίες, διατάζοντας τους πάντες, απλά, ευθέως και σαφώς:
                                                          
                                                   ΠΙΝΕ ΤΟΝ ΑΜΠΑΚΑ


text: Από το βιβλίο του Nelson Algren, Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι(The Man with the Golden Arm), μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Εκδόσεις Πατάκη 2000 (πρώτη έκδοση στην αγγλική γλωσσά 1949). 
music: Social Distortion – Untitled από το White Light, White Heat, White Trash LP Epic Records 1996.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Witch Hats - Pleasure Syndrome

Longtime Listener
2011
Ξεκινάω που λέτε να ακούσω τον δίσκο μου ‘ρχεται κατακούτελα το The Bounty πρώτο-πρώτο κομμάτι…Ένα τραγούδι σαν κι αυτό που παρακαλούσα να έρθει φέτος τότε που έγραφα για το Take You Home των Devastations. Ένα τραγούδι από τους Sunnyboys through a scuzz filter όπως το περιγράφει και το Mess and Noise. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε έναν γέρο άνθρωπο που φυσιολογικά όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο ευσυγκίνητος, ακολουθούν το Another Worthless Body Sold, και το Mahoney σταγόνες κι αυτά βγαλμένες από την ίδια δολοφονική συνθετική φλέβα των Witch Hats, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο αυτόν τον κόμπο στον λαιμό. 
Θα μπορούσα να αρχίσω τις αναλύσεις για το πόσο διαφορετικοί ακούγονται σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, αυτό είχε φανεί άλλωστε και από το πρώτο single το Hear Martin. Όμως δεν έχει νόημα, είναι μόνο που το σκοτάδι των Birthday Party το διασχίζουν πια μερικές χρυσές ακτίνες του ήλιου των Sunnyboys. Είναι μόνο που απ’ την αρχή οι Witch Hats σου δίνουν να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι δισκάρα. 
Και έτσι θα πάει μέχρι το τέλος, με 10 παθιασμένα barbed wired kisses, τέτοια που νόμιζες ότι σου δίνονταν μόνο στους δίσκους που έβγαιναν τα χρόνια της μουσικά πιο ωραίας δεκαετίας. Τα 80’s εννοώ όχι τα 60’s. 
Τελικά νομίζω δεν θέλω πολλά για να αγαπήσω έναν δίσκο…Μια φωνή που να τα λέει ωραία και ας σε μελαγχολεί (η μήπως αυτό είναι το ζητούμενο?) σαν αυτή του Kris Buscombe, έναν κιθαρίστα που να γουστάρει πολύ την κιθάρα του και να γεμίζει τον ήχο με νότες γεννημένες από αυτόν τον έρωτα, όπως ο Tom Barry, τον ρυθμό να τους ακολουθεί πιστά, και μερικά τραγούδια σαν κι αυτά εδώ μέσα στο Pleasure Syndrome 
Άντε και έναν γνώστη της κονσόλας με μπόλικη φαντασία σαν τον Casey Rice, όχι να βάλει μια τάξη εδώ μέσα όπως είχα γράψει στο προηγούμενο κειμενάκι για αυτούς, αλλά να βάλει την υπογραφή του όπως θα το έκανε εκεί έξω κατουρώντας απλά στο φρεσκοστρωμένο χιόνι. Αν όλα αυτά τα προϊδεάζει ιδανικά το εξώφυλλο ακόμη καλύτερα. 
Αυτό είναι όλο, έτσι καταλαβαίνω εγώ ο φτωχός τους δίσκους της χρονιάς, και τα τραγούδια που θα κουβαλάω σαν μαύρη μαϊμού στην πλάτη μου για πάντα.




Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

HTRK - Work (Work, Work)

Ghostly
2011
Η τελευταία μύγα του φθινοπώρου κάνει την μοναχική της, ίσως έσχατη βόλτα στο παράθυρό. 
Έξω απ’ αυτό οι ανώνυμοι άνθρωποι...δεμένοι με τους δρόμους όπως ακριβώς οι δρόμοι είναι δεμένοι με την νύχτα, κι η νύχτα με την ανώνυμη μέρα. Και όλες οι μέρες με μια ανείπωτη ενοχή. 
Σαβανωμένες από τις μακρινές μοναχικές οκτωβριάτικες σκιές των πολυκατοικιών, που κάθε σούρουπο φεύγουν από τον δρόμο και έρχονται να βρουν ξεκούραση και να σβήσουν πάνω του, λες και γνωρίζουν ότι αυτό που ακριβώς χρειάζεται τώρα είναι μόνο λίγοι καημοί από δεύτερο χέρι. 
Ένας συλλέκτης σκιών που μπαλώνει μ’ αυτές την καρδιά του. Ο ήχος της βελόνας που τρυπάει τις σκιές ράβοντας τες, και το αδιάκοπο σιγοτραγούδισμα των καλωδίων και των κεραιών του τηλεφώνου, που μουρμουρίζουν από δρόμο σε δρόμο παράλογα, χωρίς να λένε ούτε μια λέξη πέρα από έναν ψίθυρο, αυτή είναι η μουσική του. 
Και μαζί με τα φώτα, είναι τα μόνα πράγματα που μοιάζουν τόσο φερέγγυα και αφοσιωμένα, μέσα σ’ αυτό το υπερφυσικό σκοτάδι, μέσα στον διαρκή φόβο που φωλιάζει εδώ, μέσα σ’ ένα κόσμο που έχει στραβώσει εντελώς.



Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

The Crow & The Deadly Nightshade

Το παρθενικό τους EP (το οποίο περιμένει για free download εδώ) κυκλοφόρησε το 2008 και ξεκινάει με το Power of Sixteen Horses, που αρχίζει κι αυτό με την σειρά του με ένα επικό μπάντζο έτσι ώστε ακόμη και πριν ακούσεις του Γιουτζινικούς λαρυγγισμούς του τραγουδιστή, δεν μπορείς παρά κάτι να ψυλλιαστείς για τον καπνό του Denver που αρέσκονται να φουμάρουν αυτά τα στιλάτα (τι άλλο) γαλλάκια. 
Αν και η συνέχεια των 5 τραγουδιών ήταν ανάλογη μάλλον θα τους ξε-πετούσα στα σκουπίδια γρήγορα, μιας που από ρέπλικες -έστω και πρώτης τάξης- έχουμε μπουκώσει πια. Άσε που έχουν προηγηθεί μια σειρά από συμπατριώτες τους όπως οι For Heavens Sake, ο Mickael C. Alasev και άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα και βαριέμαι να ψάχνω...
Αλλά να…κάτι στο λαμπρό Καλιφορνέζικο long jam blues rock του αμέσως επόμενου, εντεκάλεπτου (!) The Great Lizard, κάτι στο The Landing Party που θυμίζει τις παλιές καλές και ψυχωτικές μέρες των Gun Club, και κάτι στο γλίστρημα  των χορδών του ψυχεδελικού πανέμορφου και τελικά ωραιότερου τραγουδιού του δίσκου Alienation, με κάνουν να περιμένω την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά σε διπλό LP παρακαλώ, που κατά τα λεγόμενα τους κυκλοφορεί αυτόν τον μήνα. 
16 Horsepower, Gun Club, 60’s ψυχεδέλεια και 70’s rock σε έναν δίσκο υπόσχονται μεθυσμένη γιορτή, αλλά μπορεί και μεγάλο φιάσκο ….η νεκροψία θα δείξει και σ’ αυτή την περίπτωση ε γιατρέ μου?


Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Release Me From Your Wire Dagger Moon

Ο Fred Cole έχοντας δίπλα του την Toody, καθισμένοι μπροστά σε ένα τραπέζι με δυο μπουκάλια μπύρα και ένα ξέχειλο τασάκι μας εξηγεί με λίγα λόγια το πώς έγραψε το Dagger Moon. Έπειτα όπως το συνήθιζαν (ειδικά σε κάτι τέτοια τραγούδια) ανεβαίνουν με τον Andrew στην σκηνή και αφού μας απαλλάξουν απ’ όλες τις σκατένιες σκέψεις και ανησυχίες που κουβαλάμε σ’ αυτόν τον βόθρο που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκεται το μυαλό, παίρνουν μαζί και το σκαλπ.
Μια μικρή αλλά ανάποδη τζούρα από το Unknown Passage: The Dead Moon Story

Rock and Roll is Dead Moon” έγραφε την τελευταία κολασμένη βραδιά το μπλουζάκι του Andrew. Συμπληρώνοντας με το «ρε μουνιά!» το τελειοποίησε ένα αδερφικό χέρι σε κάποιον τοίχο...Μου λείπουν ρε!

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

endless fall



If these were the last things That I could remember In this the country of lost things, Then please just five more minutes Fulfill my final wish... A kiss before dying Your breath upon my lips Black eyes move ever closer I hear the angels call If these were the last things That I could recall In these the dying embers Of things forever lost Together Forever Like never before Perpetual spiral Into the endless fall



Μια δέηση στην Θεά της Βαρύτητας από τους Lydia Lunch & Rowland S. Howard, και τους Wok…μέρες που είναι, και θα είναι…

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

V.A. - You Got Your Punk In My Garage - The Best Of The GaragePunk Hideout, vol.3

GRGPNK Records (Digital Release)
2011

Οι Last Drive τα κατάφερναν περίφημα σε παρόμοιες συλλογές, ακόμη και όταν είχαν στα διπλανά αυλάκια μπάντες σαν τους Lazy Cowgirls, τους Yard Trauma τους Droogs και τους Fuzztones. Θα μου πεις, και θα ‘χεις δίκιο, με κομμάτια σαν το Valley of Death, το Black Limo (έστω σε Methedrine mix) ή το Hell to Pay πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Εδώ, και παρότι το Pantherman δεν είναι για μένα από τα καλύτερα του Heavy Liquid, η μόνες στιγμές που απειλούνται σοβαρά είναι όταν έρχεται η σειρά των επίσης βετεράνων Σκοτσέζων Thanes – και μόνο το Make Me Stay με τους Green Telescope να είχε γράψει ο Lenny Helsing την παντοτινή ζημιά θα μου την είχε κάνει- και όταν νιώθουν στον σβέρκο τους την καυτή – λόγο υψηλής περιεκτικότητας αλκοόλης- ανάσα του μεθυσμένου αγγέλου των Dark Rags. 
Από εκεί και πέρα με εξαίρεση 2-3 ειλικρινείς και συμπαθητικές στιγμές όπως για παράδειγμα το Shake it Up των επίσης Σκοτσέζων Cramping εεε συγνώμη Creeping Ivies, η τους Ιεραπόστολους Της Εκκλησίας Της Αποκατάστασης Του κατά Yardbirds Rhythm and Blues, Καναδούς Mississippi Grover στο The Living Bride, όλοι τους Αμερικάνοι, Σουηδοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Αφρικανοί, είναι τόσο προβλέψιμοι, ομοιόμορφοι, βαρετοί και αναπόφευκτοι, όσο οι εκθέσεις από ιντι μπάντες και φάτσες, αγοράκια και κοριτσάκια τι καλά, τραλαλα, στοιχηδόν στον τοίχο του ιντερνετ.
Και όσο τείνουν να γίνουν οι άλλοτε φορείς σαμανιστικών ιδιοτήτων - τουλάχιστον για την σέκτα- λέξεις "garage punk" με όλους αυτούς που ανέξοδα τις ταλαιπωρούν. Ντροπής πράγματα δηλαδή.
Συμπέρασμα (ελπιδοφόρο): Ακόμη και με τρύπιες τσέπες στο garage/rock and roll τους παίρνουμε τα σώβρακα. 

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

There's nowhere to go. So we could just go


ΣΤΑΝΛΕΥ 
(ξαφνικά). Θα σ’ άρεσε να φύγεις μακριά από δω – μαζί μου?
ΛΟΥΛΟΥ
Που.
ΣΤΑΝΛΕΥ
Πουθενά – δεν έχει σημασία. Πάμε πάντως.
ΛΟΥΛΟΥ
Να πάμε που όμως?
ΣΤΑΝΛΕΥ
Πουθενά. Που να πας…Έτσι…Να φύγουμε.
ΛΟΥΛΟΥ
Εμ τότε δεν καθόμαστε και δω?
ΣΤΑΝΛΕΥ
Όχι. Δεν είναι καλά εδώ.
ΛΟΥΛΟΥ
Ε, και που είναι?
ΣΤΑΝΛΕΥ
Πουθενά.

text: Από το θεατρικό του Harold Pinter, Παρτυ Γενεθλίων (που κατά την μια εκδοχή του μύθου διάβαζαν ο Cave και τα διπλανά παιδιά, όταν αποφάσισαν να μετονομάσουν τους Boys Next Door σε Birthday Party, η άλλη εκδοχή εδώ) μετάφραση Παύλος Μάτεσις, εκδόσεις Δωδώνη.   
music: Dead Moon – 40 Miles of Bad Road, από το Trash & Burn LP, Music Maniac Records 2001.

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

1000Mods - Super Van Vacation

CTS Productions
2011

Πλανήτης Γη, 2112 μ.χ. Ο Επιθεωρητής Λή, σε ένα μελλοντικό επίπεδο της ύπαρξης και του χρόνου αυτή την φορά, κοιτάζει τις σημειώσεις του και προσπαθεί να συμμαζέψει τα κομμάτια της θολωμένης σκέψης του, μπας και μπορέσει να βρει μιαν άκρη με αυτή την Μονολιθική λατρεία των αρχών του προηγούμενου, και του τέλους του προ-προηγούμενου αιώνα, που απ’ ότι φαίνεται από τα στοιχεία που έχει –με τεράστιες δυσκολίες είν’ αλήθεια- συλλέξει, ήταν εξαπλωμένη σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο.
Σκαριφήματα και γραφήματα, στενογραφικές και τηλεγραφικές φράσεις, άγνωστες αλλόκοτες λέξεις ιοί, ξεχασμένες από την μνήμη των ανθρώπων, θαμένες βραχογραφίες, μισοκαμένες παρτιτούρες, χαμένοι κρίκοι, σακατεμένα βινύλια και μπομπίνες βαριά σαν ατσάλι από τα ντεσιμπέλ, όλα μοιάζουν κάπου να τέμνονται.
Ναι…αλλά που διάολε? 

Ξανά στον χάρτη λοιπόν, που είναι απλωμένος πάνω στην πλώρη του αστρόπλοιου.
Οι Kyuss που στην μέση της ερήμου τελούσαν το μυστήριο των Μπλουζ Για Τον Κόκκινο Ήλιο, σημάδι…οι Natas από τις κορυφές των Άνδεων έστελναν χαιρετισμούς στους μετεωρίτες και τον Carl Sagan, σημάδι…οι My Sleeping Karma σκυφτοί κάτω από την κατσαρόλα της Μεγάλης Άρκτου και του αόρατου ποταμού των αστεριών του Βόρειου ουρανού, βυθισμένοι σε ένα μάντρα που δεν ειπώθηκε ποτέ, σημάδι…
Πιο ανατολικά τώρα, και λίγο νότια…οι Nightstalker που ανατίναζαν τα κεφάλια των πιστών κάτω από τα σύννεφα…καπνού…σημάδι…ένα κλικ πιο νότια τώρα, κάτω από εκείνο το αυλάκι…χμμμ…Χιλιομόδι Κορινθίας!!! Εδώ καταλήγουν λοιπόν όλοι οι δρόμοι όταν καίγονται…
Η μηχανή βρυχάται όπως παίρνει μπρος, βάζει το τσιγάρο στο στόμα του τραβώντας μια βαθιά ρουφηξιά, και πιάνει το τιμόνι…got fuel to burn, got roads to driveKeep on rockin’ 1000mods.


 

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Coloured Balls - G.O.D


Φίλε η τελευταία ριξιά ήταν κ-καλή ε? δεκάξι λεπτά και κάτι ψιλά κράτησε αλλά νομίζω είναι μια αιωνιότητα…και κάτι ψιλά… 
Kάτσε να μαζέψω τα μυαλά μου απ’ το πάτωμα και θα σου πω…χυθήκαν όπως βλέπεις…βασικά απ’ ότι βλέπω πάνω στο χαλί είναι μικρή ποσότητα…το υπόλοιπο το ψάχνω ακόμη…έχουν βάλει κάτι σκαλωσιές απ’ έξω, από κει θα σκαρφάλωσαν μέχρι την ταράτσα πήραν φόρα και απογειώθηκαν… άντε να τα βρεις τώρα…
Τι ήθελα να πω όμως? Α ναι! όλα ξεκίνησαν που λες με κάτι πορφυρά χαπάκια πολλά χρόνια πριν…Purple Hearts αν σου λέει κάτι…εμένα κάτι είχε πάρει το αυτί μου αλλά δεν πολυέδωσα σημασία…είναι φορές –τις περισσότερες- που είμαι απαράδεκτος το ξέρω…Και να φανταστείς ότι τον Lobby Loyde τον «συναντάς» πίσω απ’ την κονσόλα στους δύο πρώτους δίσκους των Sunnyboys!!!
Ας είναι όμως…οι θεοί έτσι αποκαλύπτονται, ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένεις, έρχονται σαν τον κλέφτη μέσ’ την νύχτα, και αλίμονο στον αμαρτωλό.
Και ο Loyde ήταν ένας πραγματικός Θεός της κιθάρας. Γιατί μόνο ένας τέτοιος μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτό το Guitar Over Dose -όπως το θέλει ο Julian Cope- του God.
Λέει και άλλα ωραία ο Cope στο κείμενο του που μπορείς να πας από το λινκ λίγο πιο κάτω…
Όπως αυτό με τον μπασίστα που αρχίζει να παίζει μετά το 2.40, αφού μέχρι τότε ήταν κάτω απ’ την σκηνή του Sunbury, μεσ’ την τρελή χαρά…
Έλεγα όμως για την κιθάρα…και κάτι για τους αμαρτωλούς…ε λοιπόν δεν υπάρχει μέρος να κρυφτείς από την μανία του God. Σαν το Sinnerman…θυμήσου…
Σκεπάζει τα πάντα γύρω της…η κιθάρα…θέλω να πώ...απλώνεται παντού στο δωμάτιο, στο σπίτι, στην οικοδομή στην πόλη όλη. Μπαίνει μέσα στο κεφάλι και το μυαλό…κοχλάζει…ακούς τις μπουρμπουλίθρες…και μετά ψάχνεις στο πάτωμα όπως εγώ.
Summer Jam το λένε το άλμπουμ αλλά το Overdose θα του ταίριαζε, να το χεις εκεί δίπλα με το συνώνυμο των Miracle Workers μια κατηγορία από μόνα τους.
MC5 on Stoner? Μπα! Απλά ο Lobby Loyde (ο νονός του Αυστραλέζικου rock and roll για κάποιους) οι Coloured Balls και οι φίλοι τους πίσω στα 1971( κι όμως ναι...). 


  

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Sonic's Rendezvous Band - City Slang


Και ποιος είπε ότι η αξία στο rock βάζει στην ζυγαριά πολλούς δίσκους? αναρωτιόμουν στο orphan drug των Hydes
Όταν τα λεφτά σου φτάνουν μόνο για να μιξάρεις ένα τραγούδι, τότε δεν έχεις παρά να το τυπώσεις και στις δυο πλευρές του μοναδικού σου single, και να προτείνεις το μεσαίο δάχτυλο του χεριού σε όλα τα νυν και αεί μεγαθήρια του rock με τις ντουζίνες άλμπουμ, λέγοντας τους να πάνε να γαμηθούν. 
Το κομμάτι που θ’ άνοιγε –είμαι σίγουρος- την Παγκόσμια Ιστορία της Αλητείας γραμμένη με νότες, δεν θα μπορούσε να έχει γραφτεί παρά μόνο από αυτή την απένταρη παρέα του Ann Arbor.
Για την ιστορία: Fred “Sonic” Smith (MC5), Scott Morgan (Rationals), Gary Rasmussen (The Up), Scott Asheton (Stooges). 
Ο αέρας στον στενό, σκοτεινό και υγρό δρόμο βρωμάει αλκοόλ, βενζίνη και σαπίλα, τα καλώδια από τις κιθάρες καταλήγουν στους ξέχειλους σκουπιδοτενεκέδες, σπίθες ξεπετάγονται από τις χορδές, σε λίγο οι φλόγες γλύφουν τον ουρανό… 
Motor Citys Burning!



Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

October Anywhere


Άργησαν αλλά στο τέλος ήρθαν μαζί…Ο Φωτεινός Γαλανός Καιρός, και η Βροχή του Οκτώβρη…η σιγουριά του Χειμώνα που έρχεται.
Για αυτά, και για το αγαθό Δαιμόνιο, το αλητάκι πειναλάκι the tuxedo cat που ήταν δεν ήταν 6 μηνών και έφυγε. (Οι μικροί θάνατοι είναι και οι πιο θλιβεροί λέει ο παππούς στο Η Γάτα Μέσα Μας…)

Giant Sand – October Anywhere

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Nikki Sudden - Play With Fire

Easy Action Records
2011
Στον λαβύρινθο της δισκογραφίας του Sudden, δεν υπάρχουν κακοί δίσκοι. Όλοι είναι καλοί, απλά μερικοί είναι καλύτεροι. Αυτό τουλάχιστον μπορούν να σας βεβαιώσουν οι φανατικοί (τόσο που μόνο στους «μεγάλους» αποβιώσαντες του rock περιμένει κανείς ότι υπάρχουν) ακροατές του.
Και δεν θα χρειαζόταν να σας δώσουν περισσότερες (και αντικειμενικές) εξηγήσεις για αυτό. Υπάρχουν μόνο όσοι αγαπούν τον Nikki και οι υπόλοιποι.
Εγώ το μόνο επιχείρημα που θα μπορούσε να προσθέσω είναι αυτό.
Ο Sudden από τους Swell Maps και τους Jacobites, μέχρι τα τραγούδια αυτού εδώ του μεταθανάτιου δίσκου, ήθελε μόνο να κάνει το κέφι του παίζοντας την μουσική που αγαπούσε. Το rock and roll. Τις λίγες στιγμές που βαριόταν η κουράζονταν, έτσι για αλλαγή, ξεκινούσε και έγραφε…πάλι για αυτό.
Κάθε μέρα, οδηγώ ένα παλιό αμάξι, και κάθε βράδυ παίζω σε ένα διαφορετικό μπαρ, και το πρωί όταν σηκώνομαι αναρωτιέμαι σε ποια πόλη ξύπνησα αυτή την φορά. Θα μπορούσε να το ‘χει τραγουδήσει αυτός.
Τους παλιούς και καινούργιους φίλους όμως που μοιράστηκε την σκηνή μαζί τους την περασμένη νύχτα δεν τους ξεχνούσε ποτέ. Και ήταν πάρα μα πάρα πολλοί. Αυτοί ήταν και είναι βασικά το κοινό του. Αυτοί και όσοι τους αρέσει ν’ ακούν κάτι τέτοια ξεπερασμένα  ρομαντικά παραμύθια με ήρωες σαν τον Sudden και τους φίλους του.
Μερικούς σαν τον Dave Kusworth, τον Captain Sensible, τον Phil Shoenfelt, τον Bruno Adams, τον Chris Hughes, τον Einar Stenseng,  τους βρίσκουμε σκορπισμένους και στις ηχογραφήσεις του Play With Fire. που είναι μια συλλογή από ακυκλοφόρητα demo της εποχής ανάμεσα στους δύο τελευταίους του δίσκους. Στις τελευταίες του μέρες δηλαδή.
But if I have to die here first I'm gonna make some noise λέει ο Iggy κάπου στο Kill City την μόνη διασκευή στο άλμπουμ, και αυτό κάνουν όλοι τους εδώ μέσα.
Στα τέλη του Μάρτη γύρω στις 26, εφτά χρόνια τώρα, το μικρό Bellman Bar, εκεί που κάθε βράδυ ένα ποτήρι κρασί περιμένει τον απόντα, γεμίζει από τέτοιες φιγούρες. Παίζουν, πίνουν και θυμούνται. Για όσους είμαστε μακριά υπάρχει το Play With Fire. Είναι εκεί στην γωνία και περιμένει όχι μόνο για τις τελευταίες μέρες του Μάρτη, αλλά κάθε βράδυ σαν το ποτήρι με το κρασί στο Bellman.

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Dead South - Dark Joy

Self Release
2011

Η νύχτα έπεφτε, δυο κόρακες κάγχαζαν στον ταραγμένο και μελανιασμένο ουρανό. Σιγά, σιγά ο κόσμος τυλίγονταν σε σάβανα φόβου και μαύρης σκιάς. Ξαπλωμένος ανάσκελα, ζεμένος στην μοναξιά του, και παρακολουθώντας με αυξανόμενο φόβο το ασθενικό, άρρωστο φως της μέρας να σκουραίνει και να μπερδεύεται με την τερατώδη μουσική του σκοταδιού, τα κρωξίματα, τις ακατάπαυστες στριγκλιές, τις πατημασιές και τα αιμοδιψή ουρλιαχτά – από τι είδους θεριά δεν τολμούσε να αφήσει το μυαλό του να φανταστεί- νόμιζε πως είχε έρθει το τέλος το κόσμου.

Η Ημέρα της Κρίσης είχε καταφτάσει, οι ουρανοί βρυχώνταν, ένα αστροπελέκι που έμοιαζε με το δάχτυλο του Θεού γλιστρούσε  από τα σύννεφα,  και αυτός το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να κείτεται εκεί ζαρωμένος στα άδυτα του βάλτου, ρουφηγμένος απ’ τα ούλα αυτού του ξεδοντιάρη τάφου, αφήνοντας τους νεκρούς του σκοταδιού να τον καταπιούν, παραδομένος πια, περιμένοντας την Κιβωτό της Διαθήκης και την αστραπή και της φωνές, τους κεραυνούς και το χαλάζι που προηγούνται της Μεγάλης Μαύρης Νύχτας της Ψυχής.


Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

it's always lightest j-just before the dark

«Ν- να σου πω κάτι. Ν- να σου πω κάτι που βάζω στοίχημα, ποτέ σου δεν το σκέφτηκες».
«Για πες». 
«Φέγγει πάντα πριν βραδιάσει» 
Κουρασμένος όπως ήμουν, γέλασα. «Λάθος, Μπομπ, είναι ανάποδα». 
«Χα», έκανε, «ανάποδα το βλέπεις εσύ».


text: Από το βιβλίο του Jim Thompson “Ο δολοφόνος μέσα μου” (από μικρός το χα στο μυαλό μου σαν “Ο φονιάς”), μετάφραση Ανδρέας Αποστολίδης, εκδόσεις Μέδουσα, 2010. 
music: Micah P. Hinson – You Will Find Me, από το Micah P. Hinson and the Red Empire Orchestra CD, Full Time Hobby 2008.