Easy Action Records
2011
Στον λαβύρινθο της δισκογραφίας του Sudden, δεν υπάρχουν κακοί δίσκοι. Όλοι είναι καλοί, απλά μερικοί είναι καλύτεροι. Αυτό τουλάχιστον μπορούν να σας βεβαιώσουν οι φανατικοί (τόσο που μόνο στους «μεγάλους» αποβιώσαντες του rock περιμένει κανείς ότι υπάρχουν) ακροατές του.
Και δεν θα χρειαζόταν να σας δώσουν περισσότερες (και αντικειμενικές) εξηγήσεις για αυτό. Υπάρχουν μόνο όσοι αγαπούν τον Nikki και οι υπόλοιποι.
Εγώ το μόνο επιχείρημα που θα μπορούσε να προσθέσω είναι αυτό.
Ο Sudden από τους Swell Maps και τους Jacobites, μέχρι τα τραγούδια αυτού εδώ του μεταθανάτιου δίσκου, ήθελε μόνο να κάνει το κέφι του παίζοντας την μουσική που αγαπούσε. Το rock and roll. Τις λίγες στιγμές που βαριόταν η κουράζονταν, έτσι για αλλαγή, ξεκινούσε και έγραφε…πάλι για αυτό.
Κάθε μέρα, οδηγώ ένα παλιό αμάξι, και κάθε βράδυ παίζω σε ένα διαφορετικό μπαρ, και το πρωί όταν σηκώνομαι αναρωτιέμαι σε ποια πόλη ξύπνησα αυτή την φορά. Θα μπορούσε να το ‘χει τραγουδήσει αυτός.
Τους παλιούς και καινούργιους φίλους όμως που μοιράστηκε την σκηνή μαζί τους την περασμένη νύχτα δεν τους ξεχνούσε ποτέ. Και ήταν πάρα μα πάρα πολλοί. Αυτοί ήταν και είναι βασικά το κοινό του. Αυτοί και όσοι τους αρέσει ν’ ακούν κάτι τέτοια ξεπερασμένα ρομαντικά παραμύθια με ήρωες σαν τον Sudden και τους φίλους του.
Μερικούς σαν τον Dave Kusworth, τον Captain Sensible, τον Phil Shoenfelt, τον Bruno Adams, τον Chris Hughes, τον Einar Stenseng, τους βρίσκουμε σκορπισμένους και στις ηχογραφήσεις του Play With Fire. που είναι μια συλλογή από ακυκλοφόρητα demo της εποχής ανάμεσα στους δύο τελευταίους του δίσκους. Στις τελευταίες του μέρες δηλαδή.
But if I have to die here first I'm gonna make some noise λέει ο Iggy κάπου στο Kill City την μόνη διασκευή στο άλμπουμ, και αυτό κάνουν όλοι τους εδώ μέσα.
Στα τέλη του Μάρτη γύρω στις 26, εφτά χρόνια τώρα, το μικρό Bellman Bar, εκεί που κάθε βράδυ ένα ποτήρι κρασί περιμένει τον απόντα, γεμίζει από τέτοιες φιγούρες. Παίζουν, πίνουν και θυμούνται. Για όσους είμαστε μακριά υπάρχει το Play With Fire. Είναι εκεί στην γωνία και περιμένει όχι μόνο για τις τελευταίες μέρες του Μάρτη, αλλά κάθε βράδυ σαν το ποτήρι με το κρασί στο Bellman.
