Longtime Listener
2011
Ξεκινάω που λέτε να ακούσω τον δίσκο μου ‘ρχεται κατακούτελα το The Bounty πρώτο-πρώτο κομμάτι…Ένα τραγούδι σαν κι αυτό που παρακαλούσα να έρθει φέτος τότε που έγραφα για το Take You Home των Devastations. Ένα τραγούδι από τους Sunnyboys through a scuzz filter όπως το περιγράφει και το Mess and Noise. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε έναν γέρο άνθρωπο που φυσιολογικά όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και περισσότερο ευσυγκίνητος, ακολουθούν το Another Worthless Body Sold, και το Mahoney σταγόνες κι αυτά βγαλμένες από την ίδια δολοφονική συνθετική φλέβα των Witch Hats, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο αυτόν τον κόμπο στον λαιμό.
Θα μπορούσα να αρχίσω τις αναλύσεις για το πόσο διαφορετικοί ακούγονται σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, αυτό είχε φανεί άλλωστε και από το πρώτο single το Hear Martin. Όμως δεν έχει νόημα, είναι μόνο που το σκοτάδι των Birthday Party το διασχίζουν πια μερικές χρυσές ακτίνες του ήλιου των Sunnyboys. Είναι μόνο που απ’ την αρχή οι Witch Hats σου δίνουν να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι δισκάρα.
Και έτσι θα πάει μέχρι το τέλος, με 10 παθιασμένα barbed wired kisses, τέτοια που νόμιζες ότι σου δίνονταν μόνο στους δίσκους που έβγαιναν τα χρόνια της μουσικά πιο ωραίας δεκαετίας. Τα 80’s εννοώ όχι τα 60’s.
Τελικά νομίζω δεν θέλω πολλά για να αγαπήσω έναν δίσκο…Μια φωνή που να τα λέει ωραία και ας σε μελαγχολεί (η μήπως αυτό είναι το ζητούμενο?) σαν αυτή του Kris Buscombe, έναν κιθαρίστα που να γουστάρει πολύ την κιθάρα του και να γεμίζει τον ήχο με νότες γεννημένες από αυτόν τον έρωτα, όπως ο Tom Barry, τον ρυθμό να τους ακολουθεί πιστά, και μερικά τραγούδια σαν κι αυτά εδώ μέσα στο Pleasure Syndrome…
Άντε και έναν γνώστη της κονσόλας με μπόλικη φαντασία σαν τον Casey Rice, όχι να βάλει μια τάξη εδώ μέσα όπως είχα γράψει στο προηγούμενο κειμενάκι για αυτούς, αλλά να βάλει την υπογραφή του όπως θα το έκανε εκεί έξω κατουρώντας απλά στο φρεσκοστρωμένο χιόνι. Αν όλα αυτά τα προϊδεάζει ιδανικά το εξώφυλλο ακόμη καλύτερα.
Αυτό είναι όλο, έτσι καταλαβαίνω εγώ ο φτωχός τους δίσκους της χρονιάς, και τα τραγούδια που θα κουβαλάω σαν μαύρη μαϊμού στην πλάτη μου για πάντα.
Θα μπορούσα να αρχίσω τις αναλύσεις για το πόσο διαφορετικοί ακούγονται σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, αυτό είχε φανεί άλλωστε και από το πρώτο single το Hear Martin. Όμως δεν έχει νόημα, είναι μόνο που το σκοτάδι των Birthday Party το διασχίζουν πια μερικές χρυσές ακτίνες του ήλιου των Sunnyboys. Είναι μόνο που απ’ την αρχή οι Witch Hats σου δίνουν να καταλάβεις ότι αυτό που ακούς είναι δισκάρα.
Και έτσι θα πάει μέχρι το τέλος, με 10 παθιασμένα barbed wired kisses, τέτοια που νόμιζες ότι σου δίνονταν μόνο στους δίσκους που έβγαιναν τα χρόνια της μουσικά πιο ωραίας δεκαετίας. Τα 80’s εννοώ όχι τα 60’s.
Τελικά νομίζω δεν θέλω πολλά για να αγαπήσω έναν δίσκο…Μια φωνή που να τα λέει ωραία και ας σε μελαγχολεί (η μήπως αυτό είναι το ζητούμενο?) σαν αυτή του Kris Buscombe, έναν κιθαρίστα που να γουστάρει πολύ την κιθάρα του και να γεμίζει τον ήχο με νότες γεννημένες από αυτόν τον έρωτα, όπως ο Tom Barry, τον ρυθμό να τους ακολουθεί πιστά, και μερικά τραγούδια σαν κι αυτά εδώ μέσα στο Pleasure Syndrome…
Άντε και έναν γνώστη της κονσόλας με μπόλικη φαντασία σαν τον Casey Rice, όχι να βάλει μια τάξη εδώ μέσα όπως είχα γράψει στο προηγούμενο κειμενάκι για αυτούς, αλλά να βάλει την υπογραφή του όπως θα το έκανε εκεί έξω κατουρώντας απλά στο φρεσκοστρωμένο χιόνι. Αν όλα αυτά τα προϊδεάζει ιδανικά το εξώφυλλο ακόμη καλύτερα.
Αυτό είναι όλο, έτσι καταλαβαίνω εγώ ο φτωχός τους δίσκους της χρονιάς, και τα τραγούδια που θα κουβαλάω σαν μαύρη μαϊμού στην πλάτη μου για πάντα.
