Αλλά ποτέ κάποιος τοίχος της φυλακής δε διαφέρει και πολύ από οποιονδήποτε άλλον. Υπάρχουν μόνο οι ίδιες τετριμμένες παραλλαγές πάνω στις πανάρχαιες παραινέσεις, να αποφεύγονται οι παλιοί καλοί δοκιμασμένοι εχθροί: το ουίσκι και οι γυναίκες, η αμαρτία και το τσιγάρο, η μαριχουάνα και η μορφίνη, η σημαδεμένη τράπουλα και η κομμένη κόκα, το ψεύτικο γέλιο και τα εύκολα κλάματα, τα πειραγμένα ζάρια και τα αφροδίσια, η κακία η ώρα και η μοιχεία, τα γερατειά και η δικηγόροι της πλάκας, οι ψευτογιατροί και οι φιλόδοξοι μπάτσοι, οι ανέντιμοι παπάδες και οι έντιμοι απατεώνες, η αψιλία και η σκληρή δουλειά.
Τα κορίτσια που το δίνουν και τα κορίτσια που δεν το δίνουν. Αν το δίνουν δεν σου κάνουν, και αν δεν το δίνουν τι να τα κάνεις? Αυτό αναρωτιόταν κάποιος γραφιάς και κάποιος άλλος απαντούσε όλο αυταρέσκεια:
Τα κορίτσια που το δίνουν και τα κορίτσια που δεν το δίνουν. Αν το δίνουν δεν σου κάνουν, και αν δεν το δίνουν τι να τα κάνεις? Αυτό αναρωτιόταν κάποιος γραφιάς και κάποιος άλλος απαντούσε όλο αυταρέσκεια:
Όλες οι γυναίκες είναι αρρώστια
Πρόσφερε ωστόσο, ένα άλλο είδος παρηγοριάς γι’ αυτό το πλήγμα:
Όλοι είμαστε θύματα των περιστάσεων
Και για περαιτέρω παρηγοριά σε όλα τα θύματα των περιστάσεων:
Πιες το ρούμι του Ντόκτορ Τζέσσε Μπλου και κερδίζεις έξι μήνες.
Ενώ κάποιο άλλο χέρι αναιρούσε όλες τις παραπάνω οδηγίες, διατάζοντας τους πάντες, απλά, ευθέως και σαφώς:
ΠΙΝΕ ΤΟΝ ΑΜΠΑΚΑ
text: Από το βιβλίο του Nelson Algren, Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι(The Man with the Golden Arm), μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, Εκδόσεις Πατάκη 2000 (πρώτη έκδοση στην αγγλική γλωσσά 1949).
music: Social Distortion – Untitled από το White Light, White Heat, White Trash LP Epic Records 1996.
