Self Release
2011
Η νύχτα έπεφτε, δυο κόρακες κάγχαζαν στον ταραγμένο και μελανιασμένο ουρανό. Σιγά, σιγά ο κόσμος τυλίγονταν σε σάβανα φόβου και μαύρης σκιάς. Ξαπλωμένος ανάσκελα, ζεμένος στην μοναξιά του, και παρακολουθώντας με αυξανόμενο φόβο το ασθενικό, άρρωστο φως της μέρας να σκουραίνει και να μπερδεύεται με την τερατώδη μουσική του σκοταδιού, τα κρωξίματα, τις ακατάπαυστες στριγκλιές, τις πατημασιές και τα αιμοδιψή ουρλιαχτά – από τι είδους θεριά δεν τολμούσε να αφήσει το μυαλό του να φανταστεί- νόμιζε πως είχε έρθει το τέλος το κόσμου.
Η Ημέρα της Κρίσης είχε καταφτάσει, οι ουρανοί βρυχώνταν, ένα αστροπελέκι που έμοιαζε με το δάχτυλο του Θεού γλιστρούσε από τα σύννεφα, και αυτός το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να κείτεται εκεί ζαρωμένος στα άδυτα του βάλτου, ρουφηγμένος απ’ τα ούλα αυτού του ξεδοντιάρη τάφου, αφήνοντας τους νεκρούς του σκοταδιού να τον καταπιούν, παραδομένος πια, περιμένοντας την Κιβωτό της Διαθήκης και την αστραπή και της φωνές, τους κεραυνούς και το χαλάζι που προηγούνται της Μεγάλης Μαύρης Νύχτας της Ψυχής.
