Λίγες βδομάδες πριν έγραφα στην στήλη Fresh ένα μικρό
κείμενο για τα καινούργια τραγούδια της Rykarda Parasol που είχε ανεβάσει στο myspace.
Τότε ήταν που γεννήθηκε η ιδέα για μια «κουβέντα» μαζί της, ακολουθώντας πιστά
την συμβουλή του J.G Ballard (RIP) να αφήνει κανείς τις εμμονές του να τον
καθοδηγούν σαν υπνοβάτης. Όπως θα δείτε πιο κάτω είχαμε πολλά να ρωτήσουμε και
αυτή ακόμη περισσότερα να μας πει…Ακόμη και χωρίς την αμεσότητα της πρόσωπο με
πρόσωπο συζήτησης ήταν απολαυστική. Το ίδιο και το One for Joy, το ακυκλοφόρητο ακόμη τραγούδι που μας έστειλε
ειδικά για την περίσταση. Το μόνο που δεν απολαύσαμε ήταν…η μετάφραση και τα
ξέχειλα σταχτοδοχεία δίπλα στο kbrd. Επειδή όμως το word που γράφω είναι ήδη
εφτά σελίδες ας αφήσουμε καλύτερα τον πρόλογο…
Πώς θα παρουσίαζες
τον εαυτό σου και την μουσική σου μέσα από το χαρτί σε ένα κοινό που του είσαι
άγνωστη?
Θα περιέγραφα τη μουσική μου ως “rock noir”. Κάτι σαν ένας
θηλυκός Nick Cave που συναντά τους Velvet Underground που συναντούν τον Johnny Cash.
Η μουσική σου αν και
πολλοί την κατατάσσουν στον γενικό όρο “Americana”, μαζί με την αύρα του
μεγάλου ωκεανού που βρέχει την Καλιφόρνια, και τις μυρωδιές του Αμερικάνικου
νότου, κρύβει μέσα της και αρκετή από την Κεντροευρωπαϊκή ομίχλη…
Δεν έδωσα τον όρο “Americana” στη μουσική μου. Οι άλλοι
είναι ευπρόσδεκτοι να περιγράψουν τον ήχο όπως θέλουν. Όμως δεν είμαι η Lucinda
Williams, ούτε και θέλω να γίνω, και θα αισθανόμουν άσχημα αν ο κόσμος περίμενε
αυτό το στυλ και διαπίστωνε ότι τελικά δεν είναι έτσι.
Μεγάλωσα με μια Σουηδέζα μητέρα και ένα Πολωνοεβραίο πατέρα.
Στο σπίτι μου δεν υπήρχε η “Americana” με την ακριβή της έννοια. Φυσικά,
ανακάλυψα πολλά από τους φίλους μου και την τηλεόραση. Τα βιβλία και οι
ιστορίες με τα οποία μεγάλωσα ήταν από τη Βόρεια Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Η
οικογένειά μου δεν είναι οικογένεια μουσικών. Η μητέρα μου διηγούταν παραμύθια,
και της άρεσαν πολύ εκείνες οι σκοτεινές ιστορίες όπου οι μάγισσες ή οι
γίγαντες τρώνε τα μικρά παιδιά. Πολύ Σουηδικό…
Είμαι παιδί της μεγαλούπολης. Δεν θέλω να ζω στην εξοχή και
να έχω κότες. Δεν πηγαίνω για σερφ και τα τοπία της Καλιφόρνιας που προσωπικά
γνωρίζω είναι γεμάτα με δάση. Μου αρέσουν τα ψηλά κτίρια και οι δρόμοι της
πόλης. Δεν υπάρχει τίποτα το “Americana” στο να φεύγω από το σπίτι τα μεσάνυχτα
και να πηγαίνω σε κάποιο κλαμπ
φορώντας το μαύρο μου blazer.
Αυτό είναι rock and roll.
Πως ήταν η υποδοχή
του Our hearts first meet από τον κόσμο, σε Αμερική και Ευρώπη?
Στον κόσμο που τον έχει ακούσει, ο δίσκος μου βρήκε πολύ καλή
αποδοχή. Είμαι πάντα ευχαριστημένη όταν οι άνθρωποι φαίνεται να καταλαβαίνουν
αυτό που θέλω να πω μέσα από την μουσική μου.
Δεν έχω κάποια ομάδα πίσω μου (manager κλπ), και έτσι όλο το
promotion βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σ’ αυτό που μπορώ να κάνω μόνη μου. Ο
δίσκος είναι σχετικά άγνωστος εδώ. Δεν έχω κανένα τρόπο να ξέρω πώς πάει εκτός
Αμερικής (άμα μιλάμε για αριθμούς και πωλήσεις). Οι άνθρωποι που με εκπροσωπούν
στην Ευρώπη ποτέ δεν μοιράστηκαν μαζί μου αξιόπιστες πληροφορίες - παρά τις απαιτήσεις μου και τις συμφωνίες.
Όμως οι fans και ο τύπος έχουν υπάρξει ευγενικοί. Το να παίζεις μουσική είναι
πολύ πιο δύσκολη δουλειά απ’ ότι θα νόμιζε κανείς, οπότε η ενθάρρυνση είναι
πολύ ευπρόσδεκτη. Με κάνει να συνεχίζω
όταν η λογική λέει να σταματήσω.
Το ακροατήριό μου στην Πολωνία είναι πολύ πιο ενθουσιώδες
και μεγάλο από οπουδήποτε αλλού. Αυτό έχει να κάνει κατά πολύ με τον φοβερό promoter
στην Gustaff Records και τους νέους φίλους που έχουν διαδώσει το όνομα μου από
στόμα σε στόμα. Οι Πολωνοί fans μού είναι πολύ ξεχωριστοί.
Δεν έχω την επιτυχία που έχουν τα συγκροτήματα που ανέφερες,
έτσι δεν μου είναι εύκολο να συγκρίνω. Φαίνεται ότι έχω περίπου τον ίδιο αριθμό
κόσμου σε shows στο Seattle όσο και στο Dortmund - αλλά οι συζητήσεις μετά κλίνουν
προς τους Ευρωπαίους. Εννοώντας ότι θέλουν να μου μιλήσουν για τη μουσική μετά
το show. Στην Αμερική έμαθα ότι το να σου προσφέρει ένας fan ναρκωτικά και να
σου πει για κάποιο πάρτι είναι ο τρόπος του να σου πει « μου αρέσει αυτό που
κάνεις». Οι Αμερικάνοι είναι λιγότερο ευθείς μερικές φορές. Θα ’πρεπε, επίσης,
να σου πω, ως Αμερικανή, ότι δεν ξέρω όλες τις μπάντες που ανέφερες και όσες
ξέρω δεν είναι τόσο γνωστές εδώ, οπότε μπορώ μόνο να υποθέσω ότι αληθεύει ότι
είναι περισσότερο δημοφιλείς έξω. Νομίζω
ότι είναι αστείο ως ένα βαθμό, αλλά η Αμερική είναι μεγάλη χώρα και υπάρχει και
περισσότερος ανταγωνισμός επίσης.
Δεν ξέρω πάντα πόσα ακριβώς καταλαβαίνουν οι ξένοι από τα αγγλικά
των στίχων μου ή ακόμα και από τα πολύ ειδικά - σχετιζόμενα με το Τέξας
σύμβολα. Πιστεύω ότι αυτό το οποίο λέω είναι περισσότερο ενδιαφέρον από το πώς
τραγουδάω, έτσι μου φαίνεται περίεργο όταν σκέφτομαι ότι ο κόσμος με ακούει
μόνο για τον ήχο και όχι για το νόημα.
The Velvet
Underground & Nico
Black Love - The
Afghan Whigs.
Henry’s Dream - Nick
Cave.
Strange Days - The
Doors
Initials SG - Serge
Gainsbourg
Ναι, με την εξαίρεση του “Lonesome Place”, τα τραγούδια μου
βασίζονται σε προσωπικές εμπειρίες και/ή τα συναισθήματα που γεννούν αυτές.
Γνωρίζω την ιστορία και το μήνυμα που θέλω να πω πριν γράψω τη μουσική. Δεν μ’
ενδιαφέρει να τραγουδάω μόνο για να τραγουδάω. Δίνω πολύ μεγάλη προσοχή στο πώς
ακούγονται οι λέξεις μόνες τους και στο πώς σχετίζονται η μία με την άλλη, στον
ρυθμό τους κλπ. Έχω μελετήσει ποίηση και
σενάριο - νομίζω αυτό μαζί με την όπερα έχουν διαμορφώσει το πώς
αφηγούμαι εκ νέου τις εμπειρίες μου.
Πώς ήταν η ζωή σου
στο Τέξας, και πώς αυτή επηρέασε την μουσική του Our hearts first meet?
Ήταν μια περίπλοκη εποχή για μένα. Γεμάτη με ομορφιά και
θλίψη. Το “Our Hearts First Meet” δημιουργήθηκε όπως ένα άλμπουμ φωτογραφιών.
Τα τραγούδια είναι ενθύμια, σαν τις φωτογραφίες, που απεικονίζουν πού
βρισκόμουν στη ζωή. Προφανώς με επηρέασε, αλλιώς δεν θα έγραφα το “Texas midnight
Radio”. Τα περισσότερα τραγούδια μιλάνε για την μετάβαση, την αποδοχή, την
ανάγκη του να ανήκεις, την απώλεια, αλλά πάντα με μια μικρή αίσθηση ελπίδας.
Ήξερα ότι έπρεπε να φύγω, αλλά κάποιες εικόνες και ιστορίες ήταν πράγματα που
έπρεπε να συλλάβω ή που δεν μπορούσα να χάσω -- και αυτά έγιναν τραγούδια.
Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση στο να «δανείζεται» ένας καλλιτέχνης από κάποιον
άλλον. Για παράδειγμα ο Verdi αναδημιούργησε το Macbeth του Shakespeare σαν
όπερα -- και ο Waterhouse ανασύνθεσε την ποίηση του Tennyson σε πίνακες ζωγραφικής. Χρειάζεται
μεγάλο θράσος στο να παίρνεις τα λόγια ενός μεγάλου συγγραφέα και να τα
χρησιμοποιείς για τη δική σου τέχνη. Δεν το αντιμετωπίζω σαν αστείο. Όμως
κάποιες ιστορίες λένε αλήθειες τόσο παθιασμένα, που απλά πρέπει να ξαναειπωθούν,
έτσι ώστε να τις ακούσουν περισσότεροι άνθρωποι. Η νέα δουλειά δεν μπορεί να
συγκριθεί με αυτό που υπήρξε πριν -μπορεί μονάχα να δράσει υποστηρικτικά προς
αυτή. Αυτός ήταν ο σκοπός μου.
Θέλω επίσης να προσθέσω ότι ήθελα να τραγουδήσω το τραγούδι
από την πλευρά μιας λευκής γυναίκας.
Έτσι φάνταζε περισσότερο ειλικρινές, μιας και είμαι μια λευκή γυναίκα και όχι
ένας μαύρος άντρας. Έτσι εμπνεύστηκα από τον χαρακτήρα του Ralph Fiennes στην
«Λίστα του Σίντλερ». Για να υποδυθείς
έναν διαχρονικά κακό άνθρωπο σημαίνει ότι θα πρέπει να αφήσεις στην άκρη
ό,τι ξέρεις στο να είσαι καλός. Αισθάνεσαι ιδιαίτερα άβολα έτσι. Ο πατέρας μου
είναι επιζών του ολοκαυτώματος, οπότε οι ιστορίες μίσους και αδικίας μου είναι
οικείες. Οι Αμερικάνοι μπορεί να μην βιώνουν πλέον το μίσος που βίωσε ο πατέρας
μου, αλλά η μισαλλοδοξία υπάρχει ακόμα στις ΗΠΑ. Θέλω οι Αμερικάνοι να
προχωρήσουν και να μεγαλώσουν μαζί φυσικά, αλλά δεν θέλω να ξεχάσουν το
παρελθόν. Αυτό σημάδεψε τις τελευταίες γενιές και είναι σημαντικό κάθε πλευρά
να το αναγνωρίζει πότε, πότε. Το “Lonesome Place” μιλάει για την επιβίωση. Η
λευκή γυναίκα απορρίπτει τον μαύρο άντρα για τη δική της επιβίωση και ο μαύρος
άντρας λέει « θα κάνω οτιδήποτε αρκεί να με αφήσεις ελεύθερο.»
Όσο για το διάβασμα, τα ράφια της ποίησης στην βιβλιοθήκη μου είναι γεμάτα. Διαβάζω τα πάντα από Milton μέχρι Wilde και O’Hara. Απολαμβάνω επίσης μυθιστορήματα του 18ου αιώνα από την Αγγλία και την Γαλλία, όπως του Samuel Richardson κλπ. Η ενοχική μου απόλαυση είναι να διαβάζω βιογραφίες ροκ σταρ όπως το Crazy From the Heat του David Lee Roth. Κάποιες φόρες δεν μου αρέσει να παιδεύω το μυαλό μου τόσο πολύ για να διασκεδάζω. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Διαβάστε το φωναχτά με τον εραστή σας στο κρεβάτι.
Απ’ όσο γνωρίζω αυτό
τον καιρό δουλεύεις πάνω στα τραγούδια του νέου σου δίσκου…Θέλεις να μας πεις
λίγα λόγια για αυτόν και αν είναι δυνατόν πότε θα κυκλοφορήσει? Έχει αλλάξει κάτι σε σχέση με
την προηγούμενη δουλειά σου?
Αυτή την στιγμή που μιλάμε δεν υπάρχει καμία δισκογραφική
εταιρεία για το καινούργιο άλμπουμ, έτσι δεν είμαι σε θέση να πω πότε θα
κυκλοφορήσει, αν κυκλοφορήσει ποτέ. Όπως και στο “Our Hearts First Meet” έχω κάνει την παραγωγή του δίσκου μόνη μου. Είναι
μια δαπανηρή προσπάθεια, και έτσι είμαι αρκετά προσεκτική με το ποιόν δουλεύω
όσον αφορά στις δισκογραφικές εταιρείες. Φυσικά, ψάχνω για εταιρεία, αλλά
μπορεί να πάρει κάμποσο και στοχεύω ψηλότερα απ’ ότι πριν.
Ο δίσκος είναι σχεδόν
έτοιμος. Ο ήχος είναι περισσότερο cabaret rock, όπως οι Doors ή ο Serge Gainsbourg.
Τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από το παλιό San Francisco: την εποχή των Beatniks
(η εποχή των γονιών μου) και τα πρώιμα χρόνια του Barbary Coast, όταν το San Francisco
ήταν μια πόλη γεμάτη με παράνομους και
πόρνες. Υπάρχουν λίγα κομμάτια μόνο με κιθάρα, πιάνο και φωνή - και υπάρχουν
και μεγάλα με full band. Υπάρχουν ακόμα
και κάποια πνευστά σε ένα τραγούδι. Τα θέματα ποικίλλουν, αλλά πολλά από τα
κομμάτια βασίζονται στη ζωή μου, τόσο άφθονη σε σκοτεινιά.
Η σύνθεση της μπάντας
των Tower Ravens που σε συνοδεύει στα live είναι σταθερή η αλλάζει ανάλογα με
την περίσταση? Μπορείς να μας συστήσεις τους συνεργάτες σου?
Δεν χρησιμοποιώ αυτό το όνομα πια (η μπάντα υπήρξε μόνο για
ένα χρόνο και πειραματικά) και όσοι έπαιξαν κάτω από αυτό το όνομα δεν είναι
πλέον μαζί μου. Δεν ηχογράφησα ποτέ μαζί τους, οπότε δεν θέλω να γίνει καμία
σύγχυση εδώ. Αυτό το συγκρότημα δεν υπάρχει.
Δημιουργώ μουσική εδώ και 8 χρόνια με το όνομά μου, Rykarda Parasol.
Το συγκρότημα που με συνοδεύει έχει αλλάξει με τα χρόνια για πολλούς λόγους.
Κάποιοι μετακομίζουν, κάποιοι συνεχίζουν τις σπουδές τους, κάποιοι είναι σε 4
συγκροτήματα ταυτόχρονα, και λίγοι δυστυχείς έχουν…απολυθεί. Έχω καταφέρει να
αποδέχομαι και να αγκαλιάζω αυτές τις αλλαγές. Είναι μέρος αυτού που κάνω τώρα
- ή τουλάχιστον μέχρι να μπορώ να τους πληρώνω τόσο πολλά χρήματα που δεν θα
θέλουν να φύγουν. Κάνω πολύ αυστηρή επιλογή, ώστε να δουλεύω μόνο με άτομα που
μπορώ να εμπιστεύομαι και στα οποία να μπορώ να βασίζομαι, που και αυτά με
εμπιστεύονται ως leader. Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος για να δουλεύουν μαζί μου,
και περιμένω και θέλω να το διασκεδάζουν. Μερικοί άνθρωποι αποζητούν μόνο
επιτυχία και υστεροφημία - αν αυτό είναι που θέλουν, τότε είμαι η λάθος μπάντα
για να παίζουν μαζί. Η δόξα βρίσκεται στην ιστορία που λέμε.
Δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τους Cramps. Ο Brian παίζει
μπάσο και περιστασιακά κιθάρα για τον δίσκο. Ο Greg Benitz είναι εδώ και πολύ
καιρό ο κιθαρίστας μου και εμφανίστηκε επίσης στο “Our Hearts First Meet”. Είχε
μετακομίσει στη Ν.Υόρκη, αλλά ευτυχώς επέστρεψε στο Σαν Φρανσίσκο. «Δανείστηκα»
τον στενό μου φίλο Robert Marzio, από το συγκρότημα Veil Veil Vanish για να
παίξει ντραμς στο άλμπουμ, και βοηθάει με τα shows όσο περισσότερο μπορεί. Έτσι ο Greg, o Brian και ο Robert είναι η
καλύτερη μπάντα που είχα ποτέ, ειλικρινά - και είναι και οι καλύτεροι φίλοι που
είχα ποτέ σε συγκρότημα. Είναι ωραίο να παίζεις με έξυπνους ανθρώπους που
πλένονται…
Ένα live show είναι σαν μια ζαριά, και αυτό είναι το
συναρπαστικό. Κάποιος μπορεί να ελπίζει για τον τέλειο αγώνα ταχύτητας, αλλά
είναι ωραία όταν τα αυτοκίνητα ανατρέπονται - αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η
τελειότητα είναι για την ηχογράφηση. Στα live παίζουμε βρώμικα και άγρια - αν
το αποτέλεσμα ακουστεί πολύ «καθαρό», τότε το κάνουμε λάθος.
Η πρώτη φορά που έπαιξα σε show με τον Greg και τον Brian
μου είναι αξέχαστη. Ήταν η πρώτη φορά που στάθηκα στη σκηνή και αισθάνθηκα ότι
είμαι ανάμεσα σε φίλους, και ασφαλής με τη μουσική στα χέρια τους. Αν δεν
έπαιζα με αυτά τα άτομα μπορεί και να είχα παρατήσει τη μουσική.
Ίσως μου υπενθυμίζει ότι θέλω να παίρνω την τέχνη στα σοβαρά,
αλλά δεν θέλω να είμαι τόσο περίπλοκη ώστε να κανείς να μην καταλαβαίνει την
δουλειά μου.
Δεν είμαι πολύ πιο μεγάλη σινεφίλ απ’ όσο ο μέσος άνθρωπος.
Απλά δεν έχω αρκετό χρόνο. Όμως μου αρέσει πολύ ο διάλογος και όπως ανέφερα,
έχω σπουδάσει σεναριογράφος. Έτσι οι ταινίες με καλούς διαλόγους και ιστορίες
μου είναι ευχάριστες. Ο τρόπος με τον οποίο σερβίρεται μια ατάκα είναι πολύ
αποτελεσματικός. Κάποιος σαν τον Tarantino γράφει τόσο σπουδαίους διαλόγους που
θα διαβάσω το σενάριο μόνο του χωρίς την ταινία. Φυσικά λατρεύω τα όμορφα
σκηνικά, αλλά άμα δεν υπάρχει αληθινός σκελετός γιατί να με ενδιαφέρει η σάρκα
που τον καλύπτει; Παρακολούθησα την ταινία της Sofia Coppola, Marie Antoinette
με τον ήχο κλειστό. Είναι καλύτερα έτσι.
Love and Death, Dangerous Liaisons, Reservoir Dogs, για να ονομάσω
μερικά. Οποιοδήποτε από τα Βικτωριανά μυθιστορήματα που έχουν γίνει ταινίες από
το BBC… Ανυπομονώ να βγει και η ταινία για τον
Serge Gainsbourg.
Δεν νομίζω ότι γράφτηκε ακριβώς σαν «συνεργασία», αλλά όντως
τον βοήθησα λίγο. Ναι, ο Blixa με έβαλε να διαβάσω κάποιο κείμενο για ένα
θεατρικό που ετοίμαζε. Τα μέρη που διάβαζα, ηχογραφήθηκαν και παίχτηκαν στην
παράσταση. Αυτό ήταν όλο και όλο. Ήταν φιλικός και του θύμισα την Ricarda Huch,
μια γερμανίδα συγγραφέα. Μετά έσβησα το τσιγάρο μου στον καφέ του…
Ο Greg θα ’πρεπε να με ψάξει. Θα τον κεράσω ένα hamburger αν
κρατήσει τα χέρια του για τον εαυτό του.
Το σκέφτομαι συνέχεια. Είτε θα ήμουν γυναίκα κάποιου πλούσιου άντρα, είτε πλαστικός χειρουργός. Αν κάποιος πρέπει να δουλεύει, τότε θα έπρεπε να κάνει το λιγότερο δυνατόν για όσα περισσότερα χρήματα - αυτό θα του αφήνει περισσότερο χρόνο για τους φίλους και την τέχνη.
Σπούδασα όπερα! Ήμουν σοπράνο και τραγουδούσα έργα του Erik Satie
και του Mozart για παράδειγμα. Πίστευα ότι η όπερα ήταν ενδιαφέρουσα, αλλά ποτέ
δεν ήθελα να γίνω τραγουδίστρια όπερας. Έχω ασχοληθεί με διάφορους τομείς της
τέχνης: υποκριτική, ζωγραφική, και πράγματα όπως η ραπτική - όλα αυτά έχουν
παίξει πολύ σημαντικό ρόλο σ’ αυτό που κάνω. Φτιάχνω πολλά από τα φορέματα που
φοράω στην σκηνή και σχεδιάζω και το artwork του album. Δεν αφήνω να πάει
χαμένη καμία από τις γνώσεις μου - έτσι και αλλιώς δεν έχω αρκετές.
Επειδή το αλκοόλ
«ρέει» μέσα στα τραγούδια σου, μου ’ρχεται αυθόρμητα η ερώτηση… Ποιο είναι το
ποτό που προτιμάς?
Δεν μου αρέσει να μεθάω γιατί δεν μου αρέσει να ξυπνάω την
επόμενη μέρα και να φαίνομαι τόσο άσχημη. Όμως όντως απολαμβάνω ένα ποτήρι
σαμπάνιας ή ένα Jack on the rocks όταν πίνω.
Υπάρχει περίπτωση να
σε δούμε ποτέ live στην Ελλάδα? Πιστεύω ότι με ελάχιστο κόπο και promotion το
ελληνικό κοινό θα σ’ αγαπήσει όπως άλλωστε συμβαίνει με όσους σε ξέρουμε ήδη…
Θα μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω μια περιοδεία και να παίξω
στη Ελλάδα! Θα ήταν μια ευπρόσδεκτη εμπειρία και είμαι σίγουρη ότι θα
απολάμβανα την κουλτούρα και το τοπίο. Μόνο που δεν έχω ακόμα τους πόρους για
να το πραγματοποιήσω. Η δισκογραφική εταιρεία δεν βοηθά εδώ καθόλου για
παράδειγμα. Πολλά συμβαίνουν στις περιοδείες ειδικά όταν οι μουσικοί ταξιδεύουν
από τόσο μακριά όπως η Καλιφόρνια. Δεν είναι μόνο δαπανηρό, έχεις και πολλά να
επιβλέπεις. Οπότε προς το παρόν είμαι ικανοποιημένη με το να παίζω πιο κοντά
στο σπίτι.
Μπορείτε επίσης να βρείτε ένα δωρεάν κομμάτι στην παρακάτω
διεύθυνση:
Ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να μιλήσετε μαζί μου. Το
εκτιμώ πραγματικά. Όσο για το πώς πέφτει μια γυναίκα; Πέφτει όταν αρχίζει να
πιστεύει σ’ αυτό που ενστικτωδώς ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Το
δοκίμασα μια φορά και έμαθα ότι το να αποφεύγεις τον πόνο είναι ο καλύτερος
τρόπος για να νιώσεις μεγαλύτερο πόνο αργότερα. Οπότε δεν πιστεύω σε
κρυστάλλινες σφαίρες, ωροσκόπια, ούτε νομίζω ότι οι ροκ σταρ είναι θεοί. Μου
αρέσει η αλήθεια - είναι το μόνο πράγμα με το οποίο είμαι πολύ αυστηρή.
saunterer & co
