Self Release
2013
Στην αρχή όταν άκουσα το πρώτο single του άλμπουμ, το Cloak of Comedy στην ανάρτηση του airesia άρχισα να ακονίζω την μύτη του φτυαριού μου για να είμαι έτοιμος για ένα μεγαλοπρεπές θάψιμο όταν θα είχα επιτέλους ολόκληρο τον δίσκο που κατά τα φαινόμενα θα συνέχιζε σ’ αυτό το βιολί…όχι ότι είναι άσχημο τραγούδι αλλά αυτό το ρεφρέν πολύ με ξανερώνει έτσι που το τραγουδάει θυμίζοντας κάτι από αμερικάνικο κολεγιακό ροκ των 80’s.
Όταν όμως έφτασε εκείνη η ώρα που ξεκίνησα να ακούω τον δίσκο, περασμένα μεσάνυχτα με την βρόχα να πέφτει έξω, τον αέρα να κάνει τα παντζούρια να τρίζουν και όλα τα συναφή, από το δεύτερο τραγούδι το Atheists Have Songs Too έθαψα το φτυάρι, μαζί και το τσεκούρι του πολέμου και οδηγήθηκα σαν υπνωτισμένος στο ψυγείο ψυγείο όπου έπιασα το μπουκάλι με την παγωμένη ράκα που τελειώνει κι αυτή σιγά σιγά πρέπει να προμηθευτώ απ’ το νησί…
Πρώτη δεύτερη γουλιά σλουρπ, απανωτές βαθιές τζούρες παφ πουφ, ελεγειακό κομμάτι με κάτι από σλάβικα γυναικεία φωνητικά στους λαρυγγισμούς της, αυτά τα μυστηριακά μπορεί και Διονυσιακά, που τα μάθαμε σαν «βουλγάρικες φωνές», και που θα ανακάλυψε σκάβοντας στις Εβραιοπολωνικές ρίζες της…Τρίτη τέταρτη γουλιά, σλουρπ, παφ πουφ…Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι τελευταίες, οι ρίζες της ντε, ειδικά το πρώτο συστατικό τους, είναι ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για να κάνει καριέρα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα…παφ πουφ…
Μετά τα πράγματα ησυχάζουν λίγο ξανά για 2 τραγούδια, όχι σε σημείο να ψάχνω το μονάκριβο φτυάρι μου πάντως, μέχρι να έρθει το δεύτερο χτύπημα με το όνομα και πράμα Island of the Dead (O Mi o My), μετά ξανά ησυχία για δύο τραγούδια, έρχεται το Greeting From Kiev, xxoo στο γνωστό αφηγηματικό Φωκνερικό της στυλ που όμως δεν το βαριέμαι, άλλα δύο απλά αξιοπρεπή τραγούδια, για να φτάσουμε στο I Know Where My Journey Ends που κλείνει τον δίσκο με τις μυστηριακές φωνές του παρελθόντος να επανεμφανίζονται πριν χαθούν στον αιθέρα ξανά…αυτά τα τέσσερα είναι τα κομμάτια που ξεχώρισα και κρατώ με τις πρώτες ακροάσεις…
Εν κατακλείδι το Against the sun δεν είναι σαν τότε που…Our Hearts First Meet, και μάλλον δεν έχουν και την εκλεκτή γλυκόπικρη γεύση του For Blood and Wine, αλλά είναι ένας καλός, ο τρίτος, δίσκος της Rykarda Parasol και αυτό για την ώρα αρκεί, αν και πιστεύω ότι της χρειάζεται πίσω μια μπάντα σταθερή και δεμένη, κάτι σαν τους –παλιούς- Bad Seeds ας πούμε, μιας και το όνομα του αρχηγού τους την στοιχειώνει από την αρχή της πορείας της.
Επί της ευκαιρίας, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μπορείτε να βρείτε και μια ίσως λίγο ανεπίκαιρη πια, αλλά ενδιαφέρουσα νομίζω, συνέντευξη που της είχαμε κάνει πίσω στο 2009 για το tranzistor.gr
2013
Στην αρχή όταν άκουσα το πρώτο single του άλμπουμ, το Cloak of Comedy στην ανάρτηση του airesia άρχισα να ακονίζω την μύτη του φτυαριού μου για να είμαι έτοιμος για ένα μεγαλοπρεπές θάψιμο όταν θα είχα επιτέλους ολόκληρο τον δίσκο που κατά τα φαινόμενα θα συνέχιζε σ’ αυτό το βιολί…όχι ότι είναι άσχημο τραγούδι αλλά αυτό το ρεφρέν πολύ με ξανερώνει έτσι που το τραγουδάει θυμίζοντας κάτι από αμερικάνικο κολεγιακό ροκ των 80’s.
Όταν όμως έφτασε εκείνη η ώρα που ξεκίνησα να ακούω τον δίσκο, περασμένα μεσάνυχτα με την βρόχα να πέφτει έξω, τον αέρα να κάνει τα παντζούρια να τρίζουν και όλα τα συναφή, από το δεύτερο τραγούδι το Atheists Have Songs Too έθαψα το φτυάρι, μαζί και το τσεκούρι του πολέμου και οδηγήθηκα σαν υπνωτισμένος στο ψυγείο ψυγείο όπου έπιασα το μπουκάλι με την παγωμένη ράκα που τελειώνει κι αυτή σιγά σιγά πρέπει να προμηθευτώ απ’ το νησί…
Πρώτη δεύτερη γουλιά σλουρπ, απανωτές βαθιές τζούρες παφ πουφ, ελεγειακό κομμάτι με κάτι από σλάβικα γυναικεία φωνητικά στους λαρυγγισμούς της, αυτά τα μυστηριακά μπορεί και Διονυσιακά, που τα μάθαμε σαν «βουλγάρικες φωνές», και που θα ανακάλυψε σκάβοντας στις Εβραιοπολωνικές ρίζες της…Τρίτη τέταρτη γουλιά, σλουρπ, παφ πουφ…Τώρα που το σκέφτομαι, αυτές οι τελευταίες, οι ρίζες της ντε, ειδικά το πρώτο συστατικό τους, είναι ένας σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για να κάνει καριέρα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα…παφ πουφ…
Μετά τα πράγματα ησυχάζουν λίγο ξανά για 2 τραγούδια, όχι σε σημείο να ψάχνω το μονάκριβο φτυάρι μου πάντως, μέχρι να έρθει το δεύτερο χτύπημα με το όνομα και πράμα Island of the Dead (O Mi o My), μετά ξανά ησυχία για δύο τραγούδια, έρχεται το Greeting From Kiev, xxoo στο γνωστό αφηγηματικό Φωκνερικό της στυλ που όμως δεν το βαριέμαι, άλλα δύο απλά αξιοπρεπή τραγούδια, για να φτάσουμε στο I Know Where My Journey Ends που κλείνει τον δίσκο με τις μυστηριακές φωνές του παρελθόντος να επανεμφανίζονται πριν χαθούν στον αιθέρα ξανά…αυτά τα τέσσερα είναι τα κομμάτια που ξεχώρισα και κρατώ με τις πρώτες ακροάσεις…
Εν κατακλείδι το Against the sun δεν είναι σαν τότε που…Our Hearts First Meet, και μάλλον δεν έχουν και την εκλεκτή γλυκόπικρη γεύση του For Blood and Wine, αλλά είναι ένας καλός, ο τρίτος, δίσκος της Rykarda Parasol και αυτό για την ώρα αρκεί, αν και πιστεύω ότι της χρειάζεται πίσω μια μπάντα σταθερή και δεμένη, κάτι σαν τους –παλιούς- Bad Seeds ας πούμε, μιας και το όνομα του αρχηγού τους την στοιχειώνει από την αρχή της πορείας της.
Επί της ευκαιρίας, στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση μπορείτε να βρείτε και μια ίσως λίγο ανεπίκαιρη πια, αλλά ενδιαφέρουσα νομίζω, συνέντευξη που της είχαμε κάνει πίσω στο 2009 για το tranzistor.gr
