Συμβαίνει σπάνια αλλά καμιά φορά συμβαίνει…Να καίει ο ήλιος
στον γαλάζιο καλοκαιρινό ουρανό κι ας μην είναι ούτε ο Αττικός, ούτε ο αγαιοπελαγίτικος
ούτε αυτός του LA, παρά
μόνο ο ταπεινός Σαλονικιώτικος, και μάλλον λόγω του Βαρδάρη που φυσάει και
δροσίσει να μη μ’ ενοχλεί, ίσα ίσα να μου φέρνει κέφι τόσο πολύ που να θυμάμαι
την Ronnie Spector…
Χωρίς τον Phil αλλά με τους Raveonettes πίσω απ’ τη κονσόλα και την σύνθεση ενός τραγουδιού που αν
ήταν να γραφτεί για να το τραγουδήσει κάποιος, αυτός θα μπορούσε να είναι μόνο
η Ronnie…μιλάμε φυσικά
για το Ode To L.A. που πρωτοακούσαμε στο Pretty in Pink του 2005, όπου η Ronnie έκανε
τα guest φωνητικά, μα έναν χρόνο αργότερα το συμπεριέλαβε στο
τελευταίο ως σήμερα προσωπικό της άλμπουμ το The Last of The Rock Stars, σε μια ερμηνεία που σου παίρνει το μυαλό το πάει εκεί ψηλά
και δεν το ξαναφέρνει πίσω, αλλά το αφήνει να τσουρουφλίζεται για πάντα δίπλα
στον ήλιο…μεγάλη κουβέντα θα πω, αλλά για μένα έτσι όπως το τραγούδησε, το Ode To L.A. έχει μπει στην ίδια θέση με το Be My Baby και
τους άλλους αιώνιους εφηβικούς ύμνους που έχουμε ακούσει απ’ τη φωνή της…
Μιας που είπα για το Be My Baby, οι Psykicks μέσα από το Down The Drain του 2011 θυμούνται κι αυτοί την Ronnie και τον Phil Spector μαζί
και τους Ramones, και
μας δίνουν μια σπινταριστή αλλά και γλυκιά εκτέλεση του Be My Baby, και έτσι που τα ακούω
αυτά τα δύο τραγούδια στη σειρά έχω γίνει κάτι σε λιωμένο παγωτό που έλεγε και
ένα άλλο ωραίο και παρεξηγημένο τραγούδι κάποτε…
