Ερώτηση:
Μιλώντας και από προσωπική πείρα, ο θάνατος
αγαπημένων προσώπων κάνει αυτή την «Γραμμή Σκιάς» που κατά τον Joseph Conrad
εμφανίζεται σ’ εκείνο το σημείο όπου μένει πίσω ο τόπος της πρώιμης νιότης, να
μοιάζει ακόμη πιο σκούρα και μελαγχολική, αφήνοντας στο στόμα αυτή την πικρή
γεύση της απουσίας μαζί όμως με την γλύκα της ευγνωμοσύνης που έζησες και
γνώρισες αυτή την εποχή και αυτούς τους ανθρώπους…δεν είναι έτσι?
Απάντηση:
Πράγματι, συμφωνώ εκατό τοις εκατό μ’ αυτό
το συναίσθημα. Και μόλις πατήσεις τα πενήντα ο χρόνος τρέχει απίστευτα γρήγορα.
Είναι αυταπόδεικτη αλήθεια ότι οι μέρες της παιδικής ηλικίας μοιάζουν αιώνιες,
με τα καλοκαίρια μεγαλύτερα και πιο ζεστά και τους χειμώνες περισσότερο κρύους
και έντονους. Όμως η προσωπική μου εμπειρία ενισχύει αυτή την παρατήρηση, και
με κάθε εποχή που περνά, με κάθε αγαπημένο πρόσωπο που χάνεται πέρα από τον
ορίζοντα, όλο αυτό το νιώθω ακόμα πιο έντονα. Νωρίτερα μέσα στη χρονιά η
γυναίκα μου αρρώστησε σοβαρά. Ανησύχησα πολύ για την υγεία της, εννοώ ανησύχησα
πραγματικά, και αυτό με έκανε να σκεφτώ περισσότερο σε βάθος για το τι είναι
πραγματικά πολύτιμο για μένα. Ευτυχώς, τώρα είναι πολύ καλύτερα, έχει σχεδόν
ανακάμψει πλήρως, αλλά για ένα διάστημα ήταν αρκετά άσχημα. Είναι ένα πράγμα να
χάνεις φίλους και συνεργάτες, αλλά όσο επώδυνο κι αν είναι δεν είναι το ίδιο με
το να χάνεις τον σύντροφο της ζωής σου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω μια
τέτοια απώλεια. Όμως δεν είμαι ούτε ο αυτοκτονικός τύπος, τουλάχιστον όχι ακόμα.
Ευτυχώς είναι κάτι που δεν χρειάστηκε να αντιμετωπίσω. Η απώλεια, από την άλλη,
είναι ένας όρος της ίδιας της ζωής – και οι δύο μου γονείς έχουν «φύγει», όπως
και πολλοί συγγενείς και κοντινοί φίλοι και φυσικά στο τέλος έρχεται για όλους.
Όπως είπε και ο Jim Morrison « Κανείς
φεύγει ζωντανός από δω μέσα». Και όλα αυτά σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο
πολύτιμος και εύθραυστος είναι ο διαθέσιμος χρόνος που έχουμε σ’ αυτόν τον
πλανήτη, ότι είναι ένα βλεφάρισμα του ματιού μπροστά στον κοσμικό χρόνο, αλλά
συνάμα το πιο σημαντικό και πολύτιμο πράγμα που έχουμε όσο διαρκεί. Οπότε πάρτε
τον, γευτείτε τον και να είστε ευγνώμονες που τον έχετε, νιώστε τον και ζήστε
τον στο έπακρο, γιατί δεν θα κρατήσει για πάντα…
text: Μέσα από τη «συνέντευξη ποταμό» του Phil Shoenfelt
με τον Χρήστο Πελτέκη, ή αλλιώς saunterer, ή αλλιώς τον υποΦαινόμενο, που έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 2014, και δημοσιεύτηκε
στο τελευταίο -πέμπτο- τεύχος του
περιοδικού Straw Dogs και στο Mic.gr (με κάποιες διαφορετικές-αποκλειστικές ερωτήσεις στο καθένα).
music: Phil Shoenfelt & Southern Cross –
Shining World, Dead Flowers For Alice CD, ZYX music 1999.
