Ποιος είναι που βροντάει σε πόρτες και παράθυρα;
Τι να ‘ναι αυτό που λέει και ξαναλέει –τη μια κοντά την άλλη
μακριά- ο αέρας εγγαστρίμυθος;
Τι είδους μοναξιά είναι αυτή που παίζει ο μακρινός
στρατιώτης στην τρομπέτα του;
Άραγες να ‘ναι η μοναξιά σ’ όλους τους κόσμους η ίδια;
Ξημερώματα είναι ή σκοτεινιάζει;
Σαν να ‘μαι, λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ’
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Όπως μετά την εκπυρσοκρότηση, σ’ ένα παρατεταμένο κενό,
άρχισε ν’ αναδύεται το παλιό προγονικό τοπίο.
Έλειπε απ’ τη θέση της η γιαγιά και οι δείχτες από το ρολόι
του τοίχου.
Στο μέρος όπου είχα πρωτοϊδεί την Παναγιά (ή την Μητέρα μου)
μύριζε καμένο πεύκο και συγχώρεση.
Μάνα που είσαι να με δεις: όπως γεννήθηκα, έφυγα.
Παραήμουνα λίγος –άλλωστε ποιος νογάει;- και πολλά τα
σερνάμενα τέρατα με τα πλάγια, λιπαρά πόδια.
Έγειρα με το πλάι –σχεδόν μπατάρισα- μες στους ψαλμούς των
Χαιρετισμών και την ψύχρα των ανοιχτών κήπων.
Έτοιμος για τα χείριστα.
- Όλα χάνονται. Του καθενός έρχεται η ώρα.
- Όλα μένουν. Εγώ φεύγω. Εσείς να δούμε τώρα.
text: Ένα κολάζ στίχων από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου του Οδυσσέα Ελύτη, εκδόσεις ύψιλον / βιβλία, 1984.
music: Άβατον - Τοῖσι μὲν εὖ, 'Εξ Άδοκήτω LP, Lyra 1995.
