2015
Περπατώ στη κοιλάδα των πνευμάτων και ουχί της σκιάς και του θανάτου, μα και πάλι δε θα φοβηθώ, ίσα-ίσα μ' αυτά που ακούω διπλά θα ευφρανθώ.
Και τι είναι αυτά που ακούω;
Μην είναι η τελευταία μελωδία της νύχτας που φεύγει τρομαγμένη μπροστά στον κατακόκκινο δίσκο του ανατέλλοντος ανελέητου ήλιου;
Η μουσική που στάζει μέσα από τους χυμούς του κάκτου εκείνου που ούτε κροταλίας τον πλησιάζει;
Μην είν' η όγδοη σάλπιγγα που ο προφήτης ξέχασε, αυτό που με τρομάζει;
Η άβυσσος που εδώ στο σαλόνι, κάτω απ' τα πόδια μου κοχλάζει;
Τελικά και για να σοβαρευτώ -όσο αυτό είναι δυνατόν- οι Spirit Valley από το Σίδνεϊ με αγάπη μας στέλνουν έναν δίσκο -τον πρώτο τους ύστερα κάποια demos, ep's και singles- που όχι, δεν περιέχει μέσα στ' εννιά τραγούδια του μια πρωτάκουστη μορφή ψυχεδέλειας, αλλά μια αποκαλυπτική μορφή αυτής που ξεχωρίζει σαν σπάνιο πετράδι μέσα στο ομοιόμορφο μωσαϊκό, και είναι ικανή να στείλει σπίτι νωρίς-νωρίς για ύπνο τους πάσης φύσεως τζιτζιφιόγκους καταχραστές αυτής της λέξης που έχουν κατακλύσει τελευταία το σύμπαν.
Το δικό τους ταξίδι στον χρόνο δε σταματά στα τέλη του '60 αλλά παίρνει φόρα και κάνει βουτιά πολύ πίσω σε εποχές που η κοιλάδα μπορεί να ήταν ακόμη και ωκεανός, ή και μπροστά, όπου μπορεί να έχει γίνει ένα με τον Άλφα του Μεγάλου Κυνός.
Με τραχιά φωνητικά γδαρμένα απ' τον καυτό τις μέρες, και τσουχτερό τις νύχτες άνεμο της κοιλάδας, τύμπανα βαθιά σαν να έρχονται κάτω απ' το σκληρό της χώμα και κιθάρες που πότε σέρνονται σαν τα ερπετά και πότε ίπτανται σαν τα παράξενα πουλιά της, οι Spirit Valley μας προτρέπουν να δώσουμε στην έκσταση μια ευκαιρία.
Και ερχόμενοι με τη φόρα και τις περγαμηνές του ότι μας χάρισαν "το τραγούδι της περσινής χρονιάς" το Abyss που υπάρχει και εδώ μέσα σε μια πιο βελούδινη και υπνωτική μα πάντα -ύπουλα- αβυσσαλέα εκτέλεση, οι δύο τεμπέληδες της πνευματικής κοιλάδας βάζουν μεν σοβαρή υποψηφιότητα για τις ανάλογες λίστες της φετινής χρονιάς, αλλά αυτό δεδομένου του ότι είναι και νωρίς ακόμη, για την ώρα είναι το έλασσον.
Το ουσιαστικό είναι ότι πετυχαίνουν το ζητούμενο που δεν είναι ούτε λίγο ούτε απλό τελικά, δηλαδή την έκσταση, αν όχι καθ' όλη τη διάρκεια των πενήντα λεπτών που διαρκεί ο δίσκος, μα τουλάχιστον στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών.
Υ.Γ. Μαθαίνω ότι ετοιμάζουν βαλίτσες για Ευρώπη... διοργανωτές συναυλιών εδώ σας θέλω! Όχι μόνο στα -έστω και αυστραλέζικα- στανταράκια.
Πρώτη δημοσίευση στο mic.gr
bandcamp
