Ήταν δώδεκα παρά κάτι βράδυ Κυριακής, όταν οι Drive ανέβηκαν
στη σκηνή του Principal και ξεκίνησαν να παίζουν το Sidewalk Stroll.
Η μεγάλη ταλάντωση του χρόνου έφτανε πια στη μέγιστη καμπύλη
της ωθούμενη και από της στοργικές μπουνιές του Αλέξη στο μπάσο του.
Θα ολοκλήρωνε τη πορεία της δύο και κάτι ώρες αργότερα με
τους μεθυσμένους Vibrators επί σκηνής να συνοδεύουν τους Drive στη πιο
αλήτικη εκτέλεση του Russian Roulette
που ακούστηκε στον πλανήτη από τη μέρα τουλάχιστον που ο Stiv Bators αποφάσισε
να αποδημήσει εις Κύριον…όποιος κι αν ήταν Αυτός για τον συγκεκριμένο.
Οι κραυγές των Drive, των Vibrators και πάνδημου σεληνιασμένου του κοινού αμέσως μετά στο
απολαυστικά ξεκούρδιστο Louie Louie,
ήταν απλά το αντίο που αρμόζει στους ευτυχισμένους και εξευμενισμένους εκείνες
τις στιγμές θεούς του rock and roll,
αλλά και ένα αντίο από και σε καθέναν από μας στον διπλανό του και στους
μουσικούς, για αυτή την υπέροχη βραδιά.
Η μεγάλη, -όπως αποδείχτηκε- όμως ταλάντωση του χρόνου, είχε ξεκινήσει τη
πορεία της μια μέρα πριν όταν αυτή η μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τους Dark Rags, τα κορίτσια μας και
όλους τους άλλους άγνωστους σε μένα στην αρχή και πλέον φίλους που ακολουθούσαν
με έκανε να νιώθω έπειτα από πολύ καιρό και πάλι σαν ψάρι στο νερό τριγυρνώντας
στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης μου.
Χορτασμένοι από καλό φαγητά, μεθυσμένοι από ακόμη καλύτερα
ποτά, μιλώντας για όλα και καταλήγοντας συνέχεια στο Lux Interior τον
Jeffrey Lee Pierce και τον Rowland S. Howard, ο χρόνος πήρε να
παλινδρομεί μπρος πίσω και πάνω κάτω, στον σκουπιδότοπο της μνήμης όπου
βρίσκονται θαμμένα τα πιο ευτυχισμένα μας όνειρα.
Οι Sister Mamoth το απόγευμα της Κυριακής ξεκίνησαν ν’ αφήνουν πάνω του (στον
χρόνο πάντα) τη δική τους γρατζουνιά, οι Roundlights συνέχισαν να του δίνουν τη
συνηθισμένη τους κλοτσιά, για να έρθουν οι Rags έπειτα και να τον ποτίσουν με ιδρώτα
και γρήγορο, πυρακτωμένο rock and roll,
τόσο που δε μπορείς να το πιάσεις γιατί θα καείς, οπότε το αφήνεις να φεύγει με
χίλια, και μαζί με τον ιδρώτα να γίνεται ποτάμι φωτεινό στη νύχτα προς την άκρη
της και την αιωνιότητα να κυλάει.
Οι Vibrators ανέλαβαν στη συνέχεια να διώξουν τη πίκρα μου που δε χώρεσε
στη λίστα των Rags το Fool For You (ασυγχώρητοι), και
ποτισμένοι για χρόνια με γαλόνια χλιαρής εγγλέζικης μπύρας, παίζοντας το
μόνο πράγμα που ξέρουν και γουστάρουν, το τίμιο αφοσιωμένο Punk Rock δηλαδή,
δε τα κατάφεραν καθόλου άσχημα.
Για να φτάσουμε ξανά στην αρχή του τέλους, εκεί όπου ανάμεσα
στο Sidewalk Stroll και το Russian Roulette ταλαντεύονταν μέσα σε ηλεκτρικό πυρετό οι χορδές και ο
χρόνος, εκεί όπου όλα μπορούν να συμβούν, οι καράφλες να βγάλουν καινούργια
μακριά μαλλιά και μπούκλες, τα γκρίζα μαλλιά να αποκτήσουν μαύρα τσουλούφια σαν
του Link Wray στα νιάτα του, η κόρη να χορεύει με τον μπαμπά κι ο γιός με
το ηχείο, ο χεβιμεταλάς να αγκαλιάζει συγκινημένος τον σαικομπιλά για να
τραγουδήσουν μαζί πως θα Riiiiiide this black limo ‘till I’m gone, ενόσω ο πάνκης κλέβει
και πίνει τις μπύρες τους, μπορεί σκανδαλωδώς να ΜΗΝ ακουστεί το Final Kick, και ανάμεσα σε όλα αυτά
μια μπάντα που μετράει αισίως τριαντατφεύγα χρόνια στη σκηνή μπορεί να
παρουσιάσει καινούργια της τραγούδια σαν το Always The Sun και το White Knuckles Jam κι
αυτά να είναι μέσα στα πέντε-δέκα καλύτερα κομμάτια που έχει ποτέ γράψει…
Αν ήμουν μουσικός και καταλάβαινα πόση χαρά έδωσα στον κόσμο
όπως οι Drive οι Rags και τα άλλα τα παιδιά χθες βράδυ, θα χοροπηδούσα το επόμενο
πρωί απ’ τη χαρά μου σας λέω…το ίδιο που κάνω και σήμερα δηλαδή όπως βγαίνω παραπατώντας
για δουλειά, ως τίποτε άλλο παρά ένας μικρός άνθρωπος μέσα σε ένα μεγάλο
κυριολεκτικά και μεταφορικά κοινό…
Sister Mammoth,
Roundlights, The Last Drive, Δημήτρης, Τόλης, Λεωνίδας,
Sidny, All the Dark Rags, Μάριος, Πάνος, Σόφη, Αριστέα,
Λίλα, Άκης, Γιάννης, όλους όσοι ήσασταν χθες στο Principal, σας ευχαριστώ και…εις στο
επανιδείν…όσο το δυνατόν πιο σύντομα!
