Κουλτούρα και για σήμερα στο μπλογκ που προσπαθεί όχι πάντα
με επιτυχία, να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτήν (την κουλτούρα) και τον
χουλιγκανισμό.
Υπεύθυνα του καλλιτεχνικού προγράμματος δύο συγκροτήματα της
Νέας Υόρκης από τα τέλη των 60’s.
Πρώτοι θα περάσουν στη σκηνή, οι δεν έχω να προσθέσω τίποτα εγώ
ο ταπεινός πάνω στο όνομά τους, Velvet Underground, με τον δεύτερό τους δίσκο White Light/White Heat (1968) όπου στρώνουν το
υπνωτικό τους χαλί για να πατήσει πάνω του ο John Cale και να μας αφηγηθεί μονοκοπανιά και
μάλλον περισσότερο υπνωτικά, την ασυνήθιστα μεγάλη για τραγούδι, ιστορία ενός
πακεταρισμένου –φυσικά- δώρου που έγραψε ο έτερος Καππαδόκης Lou Reed. Μια άλλη φορά ίσως
πούμε και για το πώς αυτό το τραγούδι κάμποσα χρόνια αργότερα μπλέχτηκε σε
αλλουνού συγγραφέα την ιστορία, και γέννησε ακόμη ένα τραγούδι μιας άλλης μπάντας, αλλά αυτό είναι…μια άλλη άλλη μεγάλη ιστορία. Προς το παρόν εσείς
μπορείτε να διαβάσετε το πάθημα του Waldo Jeffers για τον μεγάλο του έρωτα, την Marsha Bronson όπως
το κατέγραψε ο Lou Reed εδώ.
Αφού ευχαριστήσω τον φίλο (Νικ!) που μου έδωσε την ιδέα για το Gift, σειρά έχουν οι Insect Trust, και
παρακαλώ το χειροκρότημα σας και για αυτούς τους αφανείς συμπολίτες των Velvet, μιας
που και αυτονών ο άθλος δεν είναι μικρότερος.
Αυτοί λοιπόν καταφέρνουν αφού πρώτα έχουν πάρει τ’ όνομά τους από το Naked Lunch του
Burroughs, να το
συνδέσουν και με το αδερφό τέρας -δίπλα στον παππού- της μεγάλης λογοτεχνίας του
προηγούμενου αιώνα, και γνωστό λάτρη των μεγάλων ιστοριών -τόσο που συνήθως οι πεντακόσιες
πρώτες σελίδες να είναι απλά το ζέσταμα- (υπερβολές), τον Thomas Pynchon.
Δεν επιλέγουν το αδύνατο, να μελοποιήσουν δηλαδή κάποιο πεζό
κομμάτι ενός βιβλίου του, αλλά ένα από αυτά τα τραγουδάκια που όσοι έχετε
διαβάσει κάποιο απ’ τα βιβλία του Pynchon σίγουρα θα θυμόσαστε ότι συνηθίζει σε ανύποπτο χρόνο να
βάζει τους ήρωές του να τραγουδούν.
Μέσα από τον δεύτερο δίσκο των Insect Trust, το Hoboken Saturday Night (1970) το τραγούδι The Eyes of a New York Woman, σε μουσική δική τους
και στίχους μέσα από το πρώτο βιβλίο του Pynchon, το V που αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμη δυστυχώς, πιστεύω ότι
είναι μέσα στο πνεύμα του (αν αυτό μπορεί να προσδιοριστεί) και θα άρεσε και
στον ίδιο όταν (και αν) το άκουσε.
Τους στίχους μαζί με αρκετούς άλλους από τα τραγούδια που
ξεπετάγονται είπαμε στο άσχετο σε όλα τα βιβλία του, μπορείτε να τους βρείτε
–κάτω κάτω- εδώ.
