Οι Marble Orchard ήταν η συνέχεια των Surf Trio (οι οποίοι μεταξύ μας ήταν...τέσσερις), που άφησαν πίσω τους 5-6 δίσκους,
αλλά εγώ τους θυμάμαι για τον πρώτο τους, το Almost Summer που είχε βγει στην Voxx το
1986.
O Ron Klein,
φωνή, κιθάρα και βασικός συνθέτης των Surf Trio, στα τέλη των 80’s και μάλλον μετά από μια προσωρινή παύση
εργασιών, μιας που ακολούθησαν αρκετές σποραδικές επανεμφανίσεις τους, φόρμαρε τους Marble Orchard.
Υποθέτω πήραν τα’ όνομά τους από το ομώνυμο, δωδέκατο τραγούδι που κλείνει κιόλας και τον δίσκο Cybernetic Dreams Of Pi (1983), των Slickee Boys, (ή μήπως από το ξεχασμένο ψυχο-garage τραγούδι των Graveyard Five από τα 1968?) για να έχουμε και ένα ακόμη σημείο αναφοράς, μαζί με το παρελθόν πάνω στην κόψη του κύματος του Klein, συν του ότι ήταν γέννημα θρέμμα του Όρεγκον, και φυσιολογικά αποτέλεσαν κομμάτι της φοβερής garage σκηνής του Pacific Northwest, δηλαδή μπάντες σαν τους Dead Moon, τους Miracle Workers, και τους Mono Men. Και μη ξεχνάμε ότι εκεί γύρω ήταν και το λημέρι των Wipers…
Υποθέτω πήραν τα’ όνομά τους από το ομώνυμο, δωδέκατο τραγούδι που κλείνει κιόλας και τον δίσκο Cybernetic Dreams Of Pi (1983), των Slickee Boys, (ή μήπως από το ξεχασμένο ψυχο-garage τραγούδι των Graveyard Five από τα 1968?) για να έχουμε και ένα ακόμη σημείο αναφοράς, μαζί με το παρελθόν πάνω στην κόψη του κύματος του Klein, συν του ότι ήταν γέννημα θρέμμα του Όρεγκον, και φυσιολογικά αποτέλεσαν κομμάτι της φοβερής garage σκηνής του Pacific Northwest, δηλαδή μπάντες σαν τους Dead Moon, τους Miracle Workers, και τους Mono Men. Και μη ξεχνάμε ότι εκεί γύρω ήταν και το λημέρι των Wipers…
Απ’ όσο γνωρίζω θα πρέπει να έβγαλαν 3 LP και μερικά singles στην βραχύβια πορεία
τους, και την επιτυχία τους μπορείτε να την φανταστείτε τώρα που σας λέω ότι
δεν βρήκα έστω μια φωτογραφία της μπάντας στο δίκτυο να βάλω για την ανάρτηση. Η
μάλλον βρήκα σε κακή ανάλυση το οπισθόφυλλο ενός από τα σινγκλάκια τους που βλέπετε.
Τέλος πάντων είναι σκληρή πάρα πολλές φορές η μοίρα και στο rock and roll…
Το καλύτερό τους τραγούδι μαζί και το πιο αγαπημένο μου ήταν και παραμένει το grungy ψυχεδελικό Angel Of The Night από τον δίσκο Agent Invisible (1992), αλλά επειδή αυτό το έχω ήδη παρουσιάσει παλιότερα, είπα να ξεθάψω ένα κομμάτι τους μέσα από το πρώτο νούμερο εκείνης της ωραίας σειράς των επτάϊντσων της Estrus records, Tales From Estrus που έφτασαν μέχρι το νούμερο τρία.
Εκεί λοιπόν, στο Tales from Estrus Vol.1 (1990), ανάμεσα στους Nightkings, τους Ultra 5, και τους Mummies, που μοιράζονται το υπόλοιπο EP, υπάρχει και το No Way Home των Marble Orchard, ένα ωραίο ραμονοτράγουδο, λες και έχει βγει μέσα από το Halfway To Sanity.
Κι αυτό το ριφ στην κιθάρα ε? δολοφονικό…
Τέλος πάντων είναι σκληρή πάρα πολλές φορές η μοίρα και στο rock and roll…
Το καλύτερό τους τραγούδι μαζί και το πιο αγαπημένο μου ήταν και παραμένει το grungy ψυχεδελικό Angel Of The Night από τον δίσκο Agent Invisible (1992), αλλά επειδή αυτό το έχω ήδη παρουσιάσει παλιότερα, είπα να ξεθάψω ένα κομμάτι τους μέσα από το πρώτο νούμερο εκείνης της ωραίας σειράς των επτάϊντσων της Estrus records, Tales From Estrus που έφτασαν μέχρι το νούμερο τρία.
Εκεί λοιπόν, στο Tales from Estrus Vol.1 (1990), ανάμεσα στους Nightkings, τους Ultra 5, και τους Mummies, που μοιράζονται το υπόλοιπο EP, υπάρχει και το No Way Home των Marble Orchard, ένα ωραίο ραμονοτράγουδο, λες και έχει βγει μέσα από το Halfway To Sanity.
Κι αυτό το ριφ στην κιθάρα ε? δολοφονικό…
