Ποζεράδες όσο δεν πάει, ζελέδες, τατουάζια, δερμάτινα και
λοιπά αξεσουάρια στην ημερήσια διάταξη, περγαμηνές του ηγέτη τους Adam Becvare,
η προϋπηρεσία του στους Black Halos
αλλά και η... αντικατάσταση του εκλιπόντα Stiv Bators στην επανεμφάνιση των Lords of the New Church, αλλά όλ’ αυτά δεν σας
ψήνουν ε?...μάλλον το αντίθετο…
Ούτε εμένα είναι η αλήθεια…μ’ αρέσει όμως αυτή η παλιομοδίτικη, αμερικάνικου punk rock των 70’s, αίσθηση που έχουν τα τραγούδια των δύο, απ’ όσο το έψαξα το θέμα, δίσκων τους, του Black Sugar Sessions (2008) και του That Which Does Not Kill Us...(2012).
Ούτε εμένα είναι η αλήθεια…μ’ αρέσει όμως αυτή η παλιομοδίτικη, αμερικάνικου punk rock των 70’s, αίσθηση που έχουν τα τραγούδια των δύο, απ’ όσο το έψαξα το θέμα, δίσκων τους, του Black Sugar Sessions (2008) και του That Which Does Not Kill Us...(2012).
Μ’ αρέσουν οι κιθάρες τους, οι μελωδίες τους, τα lead και
back φωνητικά
τους (αυτά τα αααα και τα οοοο στα δεύτερα), και τέλος μ’ αρέσει που ξέρουν να
σκαρώνουν τρίλεπτα-τετράλεπτα χιτάκια, με ωραία ρεφρέν και τα ρέστα, σαν κι
αυτά ας πούμε που σκάρωναν τα παλιά τα χρόνια (της προ-αυτή μου δίνει αγάπη
εποχής) οι Godfathers (τι
θυμάμαι κι εγώ…), ότι πρέπει να τα έχεις κολλημένα στο μυαλό αυτές τις πρώιμες
ανοιξιάτικες μέρες που περνούν…
Εντάξει, φτάνει για λίγο με τις μουσικάρες που ακούμε όλοι,
για σήμερα αυτό που έχω να σας προτείνω δεν είναι παρά μόνο rock and roll…
