Gusstaff records
2010
Όταν ο άνεμος του ωκεανού κάνει την γκρίζα θάλασσα να ασπρίζει, και την άμμο στην ακτή να χορεύει γύρω από σπασμένα κλαδιά, λίγη σημασία έχει ο άνθρωπος εκεί στην κορυφή του λόφου που όρθιος παρατηρεί αυτή την κοσμογονία.Ο αέρας, το νερό, το χώμα και ο ήλιος αυτός ο λαμπρός και ολόχρυσος, ο χαρωπός, το μόνο αληθινό φως μιας και όλα τα άλλα ψεύδονται, είναι αιώνιος, ενώ για αυτόν περιμένει μόνο ο θάνατος.
Για αυτό και ο πιο ειλικρινής και τίμιος είναι ο Άνθρωπος της Θλίψης, όπως η πιο τίμια και ειλικρινής μουσική είναι η μουσική της θλίψης, αυτή που φτάνει στα αυτί μας φίνα σφυρηλατημένη από το ατσάλι της συμφοράς.
Από την καλύβα του μαύρου καταμεσής στην μοναξιά των κάμπων με βαμβάκι, όπου σκίζει την ησυχία της νύχτας το μοιρολόι του blues, μέχρι το σήμερα στην ύπαιθρο του μεσογειακού νότου της απέναντι πλευράς, όπου ο Hugo Race προσπαθεί να αναρρώσει από την πνευμονία του σε ένα παλιό αγροτόσπιτο παρέα με λίγους φίλους, περνώντας τις μέρες τους παίζοντας μουσική.
Και είναι αυτή η μοναξιά της θάλασσας, των κάμπων, των πόλεων, του παντού, του πάντα, και πάνω από όλα του θανάτου που προσπαθούν να ξορκίσουν. Αυτή η ίδια που γεμίζει ποτήρια, στρίβει τσιγάρα, κόβει μεγάλες βόλτες, ζωγραφίζει τοίχους και πίνακες, σκαλίζει ξύλα και γη, γράφει βιβλία και τραγούδια. Μαζί και η αγωνιώδης απορία για το που μπορεί αυτή να κοιμήθηκε χθες το βράδυ.
Οι μπαγκέτες ακουμπούν την μεμβράνη σαν τα αργά βήματα της σκιά σου σε έναν έρημο δρόμο αργά την νύχτα, οι κιθάρες ερινύες στο μυαλό που χάνονται και πάντα επανέρχονται πιο δυνατές, ένα βιολί μέσα στην μελωδία ίδιο ο αέρας που περνάει ανάμεσα στα χορταριασμένα μνήματα, και τα κατεστραμμένα πνευμόνια του Hugo πριν φτάσει, έχοντας στην πλάτη του την θλίψη, στο πρόσωπό σου. Μήνυμα κιτρινισμένο σαν αδέσποτο σκυλί, ταξιδεμένο από μακριά, κλεισμένο μέσα σε στραγγισμένο μπουκάλι από άλλον έναν ναυαγό της μοιραίας ακτής.
Πρώτη δημοσίευση: εδώ
