Disques Sauvages
2010
Στις πιο σκοτεινές και επικίνδυνες ακτές του νησιού που κάποτε ονομάζονταν Δυτικό Βερολίνο και δεν υπάρχει πια, συνήθιζε να περνάει τα βράδια της μια μπάντα που το όνομά της ήταν The Legendary Golden Vampires. Κάποιοι από εσάς αν ξεσκονίζουν την δισκοθήκη τους θα βρούνε σίγουρα εκείνη την συλλογή της Dionysus όπου μεταξύ των Thee Fourgiven, των Cynics των Last Drive και πολλών άλλων, στριμώχνεται το κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, η μανιασμένη ψυχωτική διασκευή στο Heartbreak Hotel του Elvis από τους Golden Vampires.
Σε μια τέτοια ακτή εκείνη την εποχή ο Kristof Hahn κιθαρίστας των Vampires θα πρωτοσυναντήσει την Viola Limpet των Tumbling Hearts, και σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα οι δυο τους με την συνδρομή και την βοήθεια μερικών φίλων παρόμοιας διαδρομής και συστάσεων σαν τον κακό σπόρο Thomas Wydler θα σχηματίσουν τους Les Hommes Sauvages.
Πριν όμως φτάσουμε σ’ αυτούς δεν γίνεται να μην αναφερθεί έστω, το Shocked and Amazed αυτός ο τρομερός δίσκος των Koolkings πίσω στο 1991 με τον Hahn στα φωνητικά την κιθάρα και τις συνθέσεις, και τον Alex Chilton στην παραγωγή. Κομμάτια σαν το So many tears, το Sad and Lonesome και την κεφάτη ροκαμπίλι εκτέλεση του Autobahn των Kraftwerk συμπεριέλαβαν αργότερα και οι Sauvages στους δίσκους τους. Αν και το βρίσκει κανείς δύσκολα, αναζητήστε το οπωσδήποτε.
Και οι συστάσεις τελειώνουν (αλλά δεν εξαντλούνται) με την συμμετοχή του Hahn στους Angels of Light και τους Swans, στην σύνθεση των οποίων θα είναι και για την Μαρτιάτικη συναυλία της Αθήνας.
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα στιγμιότυπα της προϊστορίας των Les Hommes Sauvages, πριν φτάσουμε στα 1998 και τον πρώτο τους δίσκο το πανέμορφο Playtime, όπου για πρώτη φορά ακούστηκε αυτό το περίεργο, γερμανικής μελαγχολίας και γαλλικής φινέτσας αμερικάνικο rock n roll.
Το ξέρω μπερδευτήκατε αλλά πως αλλιώς να περιγράψεις όλες αυτές τις εμμονές του Hahn που με τα χρόνια έχουν μπολιάσει την μουσική του καταλήγοντας σε ένα απόλυτα προσωπικό στιλ και ήχο? Και εντάξει με το garage, και ψυχωτικό Suicide-rockabilly που τον κατέχει από τα χρόνια των Vampires. Καταλαβαίνω επίσης ότι όσο μεγαλώνει κανείς μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα καλλιτέχνες σαν των Serge Gainsbourg, τον Jacques Higelin, τον Hazelwood η τον Brian Ferry (ο Chris Spedding άλλωστε έχει παίξει την κιθάρα του αρκετές φορές ζωντανά δίπλα στους Sauvages).
Να δεχτώ τέλος ότι θα υπάρχουν και μερικοί άλλοι σ’ αυτόν τον κόσμο που θεωρούν τους Thin White Rope τόσο τεράστιο γκρουπ σε σημείο να διασκευάζουν έξοχα για δεύτερη φορά κομμάτι τους στο Viva Le Trance, το Astronomy μετά το Mr.Limpet του Playtime.
Αλλά το ότι εν έτη 2010 θα άκουγα ανάμεσα στα κομμάτια των Sauvages, (τραγουδισμένα όπως πάντα με τα διπλά του Hahn και της Limpet φωνητικά, σε Αγγλικά, Γερμανικά και Γαλλικά), τις διασκευές στους Thin White Rope και τον
Το Viva Le Trance, ο τρίτος δίσκος των Les Hommes Sauvages, θα έμπαινε στην δεκάδα της χρονιάς με άνεση και από τους πρώτους και χωρίς το Me and my Gun.
Αρκεί το ότι είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων, αρκούν και περισσεύουν κομμάτια που έρχονται «από έναν άλλον κόσμο» που λέει και ένας φίλος, όπου παροικούν ο Lee και η Nancy του σήμερα, τραγούδια σαν το Gottseidank Nicht in England, το (αφιερωμένο στον) Jean Genet, το Astronomy των TWR και η επανεκτέλεση του Sad and Lonesome των Koolkings.
Ο φόρος τιμής όμως στους July 14th στην ελάχιστη παρακαταθήκη των οποίων συγκαταλέγεται το Me and my Gun, ένα από τα πιο βαθιά χαραγμένα στην μνήμη κομμάτια εκείνης την ωραίας δεκαετίας, παιγμένο με την ίδια δύναμη από τους Les Hommes Sauvages με κάνει να τον τοποθετώ στην δεκάδα με τα δόντια. Δαγκωτό!
Ο φόρος τιμής όμως στους July 14th στην ελάχιστη παρακαταθήκη των οποίων συγκαταλέγεται το Me and my Gun, ένα από τα πιο βαθιά χαραγμένα στην μνήμη κομμάτια εκείνης την ωραίας δεκαετίας, παιγμένο με την ίδια δύναμη από τους Les Hommes Sauvages με κάνει να τον τοποθετώ στην δεκάδα με τα δόντια. Δαγκωτό!
