Λίγες μέρες έμειναν πριν το
κλείσω το ριμάδι, όχι για ν’ ανοίξω τοστάδικο, αλλά για να πάω καμιά βόλτα κι
εγώ να έρθω στα ίσα μου, και ψάχνοντας τρόπους να την βγάλω όσο το δυνατόν πιο
τεμπέλικα (και) στο blog, σκέφτηκα ν’ αναρτήσω το orphan drugs #5 που είχα γράψει
παλιά για το Living in Darkness των Agent Orange και είχα ανεβάσει τότε στο tranzistor.gr…
Εκεί λοιπόν που κοιτούσα πιο τραγούδι τους θα συνοδεύει το κείμενο, έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο…είναι από τις πρώτες εμφανίσεις των Φιλανδών Last Calls, μιας μεγάλης παρέας μουσικών οι οποίοι προερχόμενοι από σχήματα διαφορετικού μουσικού προσανατολισμού, από το punk και το rock and roll έως το blues και το flamenco, που ένωσαν τις δυνάμεις τους το 2007, και από τότε οργώνουν τις σκηνές τις χώρας τους και όχι μόνο, παίζοντας μια μίξη όλων των επιροών τους, που από τα λίγα κομμάτια που κατάφερα ν’ ακούσω από εδώ και από κει, καταλήγει σε έναν προσωπικό και γοητευτικό ήχο…
Όντας παρέα μουσικών και όχι «κανονικό» συγκρότημα έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα EP όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος είναι ακόμη στην προετοιμασία…δικαίωμα στην τεμπελιά είπαμε…
Στις συναυλίες τους εκτός από τα δικά τους κομμάτια, διασκευάζουν –μοναδικά όπως θα διαπιστώσετε- και τραγούδια από μπάντες που τους επηρέασαν και πάντα θα αγαπάνε (-με) όπως οι Killing Joke, οι Gun Club, ή οι Agent Orange…
Και για να κλείσω, επανέρχομαι στο βίντεο που σας έλεγα πιο πάνω, την διασκευή τους δηλαδή στο Everything turns grey των τελευταίων, όπου ένα έτσι κι αλλιώς απόλυτο κι αιώνιο rock and roll τραγούδι, μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο που πετάει πάνω απ’ το κεφάλι μου όλη αυτή την ώρα, αλλά αδυνατώ να το προσδιορίσω και να σας το γράψω…και γαμώ τις εκτελέσεις, τι άλλο να πω…μου θύμισε έντονα κάποιες ανάλογες απόπειρες των Earthbound (με τους οποίους υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία στην προσέγγιση της μουσικής), θα ακούσετε και νομίζω θα συμφωνήσετε…λίγο καλύτερη ηχογράφηση να είχε, και θα ήταν αυτό που λένε οι πολύξεροι ντιτζεϊς «το χιτ του καλοκαιριού»…
Λοιπόν…ο κιθαρίστας της παρέας του blog –ξέρει αυτός- ας βγάζει σιγά σιγά τ’ ακόρντα, εγώ θα πάρω την θέση μου κάπου στη μέση, όπως ο τύπος με τα διάφορα κλαπατσίμπαλα και το ντέφι…λέω ωραία και το say yeah, παίζω και φοβερό κουδουνάκι!
Παραθέτω αμέσως μετά και το original προς σύγκρισην και ακόμη περισσότερη τέρψιν…
Εκεί λοιπόν που κοιτούσα πιο τραγούδι τους θα συνοδεύει το κείμενο, έπεσα πάνω στο παρακάτω βίντεο…είναι από τις πρώτες εμφανίσεις των Φιλανδών Last Calls, μιας μεγάλης παρέας μουσικών οι οποίοι προερχόμενοι από σχήματα διαφορετικού μουσικού προσανατολισμού, από το punk και το rock and roll έως το blues και το flamenco, που ένωσαν τις δυνάμεις τους το 2007, και από τότε οργώνουν τις σκηνές τις χώρας τους και όχι μόνο, παίζοντας μια μίξη όλων των επιροών τους, που από τα λίγα κομμάτια που κατάφερα ν’ ακούσω από εδώ και από κει, καταλήγει σε έναν προσωπικό και γοητευτικό ήχο…
Όντας παρέα μουσικών και όχι «κανονικό» συγκρότημα έχουν κυκλοφορήσει μόλις ένα EP όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος είναι ακόμη στην προετοιμασία…δικαίωμα στην τεμπελιά είπαμε…
Στις συναυλίες τους εκτός από τα δικά τους κομμάτια, διασκευάζουν –μοναδικά όπως θα διαπιστώσετε- και τραγούδια από μπάντες που τους επηρέασαν και πάντα θα αγαπάνε (-με) όπως οι Killing Joke, οι Gun Club, ή οι Agent Orange…
Και για να κλείσω, επανέρχομαι στο βίντεο που σας έλεγα πιο πάνω, την διασκευή τους δηλαδή στο Everything turns grey των τελευταίων, όπου ένα έτσι κι αλλιώς απόλυτο κι αιώνιο rock and roll τραγούδι, μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο που πετάει πάνω απ’ το κεφάλι μου όλη αυτή την ώρα, αλλά αδυνατώ να το προσδιορίσω και να σας το γράψω…και γαμώ τις εκτελέσεις, τι άλλο να πω…μου θύμισε έντονα κάποιες ανάλογες απόπειρες των Earthbound (με τους οποίους υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία στην προσέγγιση της μουσικής), θα ακούσετε και νομίζω θα συμφωνήσετε…λίγο καλύτερη ηχογράφηση να είχε, και θα ήταν αυτό που λένε οι πολύξεροι ντιτζεϊς «το χιτ του καλοκαιριού»…
Λοιπόν…ο κιθαρίστας της παρέας του blog –ξέρει αυτός- ας βγάζει σιγά σιγά τ’ ακόρντα, εγώ θα πάρω την θέση μου κάπου στη μέση, όπως ο τύπος με τα διάφορα κλαπατσίμπαλα και το ντέφι…λέω ωραία και το say yeah, παίζω και φοβερό κουδουνάκι!
Παραθέτω αμέσως μετά και το original προς σύγκρισην και ακόμη περισσότερη τέρψιν…
