Αν θυμάμαι καλά, κάπου (που όμως? επιτέλους το αρχείο saunterer πρέπει
στεγαστεί ολόκληρο σ’ ένα μέρος…που είναι το κράτος???) σε μια συνέντευξη του Γιάννη
Ντρενογιάννη (κιθαρίστα –και- των Anti Troppau) είχα διαβάσει ότι όταν πρωτοέπαιξε τα ακόρντα στους
υπόλοιπους κανείς δεν του έδωσε σημασία, και αρκετό καιρό αργότερα στο
διάλλειμα μας πρόβας ενώ έπαιζε μόνος του το κομμάτι, γύρισαν γεμάτοι έκπληξη
και τον ρώτησαν: τι είναι αυτό ρε μ…???...κάπως έτσι τέλος πάντων…
Στην συνέντευξη του τραγουδιστή τους Βασίλη Τζαβάρα στο mic.gr (αξίζει να την διαβάσετε ολόκληρη) σε
μια σχετική ερώτηση του Μπάμπη μιλάει για μια δεύτερη ενδιαφέρουσα πτυχή της
ιστορίας του I Believe,
για όσους δεν είδαν ποτέ, ή ερμήνευσαν λάθος το “for R.E.” δίπλα στους αναγραμμένους στίχους του στο ένθετο που συνόδευε το A Way Out:
«Ο Roky Erickson είναι
ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Πάντα θαύμαζα τους Elevators σαν το πιο
φευγάτο ψυχεδελικό συγκρότημα και αργότερα όταν έμαθα την ιστορία αυτού του
ανθρώπου κατάλαβα πού μπορεί να σε οδηγήσει η πίστη σου στην ομορφιά και το
απόλυτο. Τότε τον θεωρούσα πνευματικό μου πατέρα και ακόμα και τώρα απολαμβάνω
το πνεύμα του. Το ροκ είναι γεμάτο από άγιους και απατεώνες ή και τα δυο
ταυτόχρονα - ο Roky είναι ένας που ξέφυγε και δεν ξαναπάτησε στη γη και μόνο
για αυτό του αξίζει σεβασμός και ένα τραγούδι. Έτσι βγήκε το "I
believe" που εδώ θεωρήθηκε ερωτικό τραγούδι -ήμαρτον- πάντως αγαπώ όλες
αυτές τις περιπτώσεις των μουσικών - Syd Barrett - Robert Wyatt - Nick
Drake - David Allen - Joe Strummer - ενδεικτικά, ανάμεσα σε πολλούς άλλους.»
Ας αφήσουμε όμως την ιστορία…πάμε απ’ την αρχή με μόνους οδηγούς
ότι βγαίνει απ’ τα ηχεία…την φονική κιθάρα (πολυφορεμένος ο χαρακτηρισμός αλλά
στην περίπτωση αυτή ισχύει 100%), τον αργόσυρτο επιβλητικό ρυθμό που χτίζουν
πίσω το μπάσο και τα τύμπανα, και την απ’ τα κοκάλα βγαλμένη ερμηνεία της
φωνής…Τέσσερα λειψά λεπτά που σε οδηγούν σ’ έναν τόπο που μοιάζει με τον rock and roll παράδεισο…η
την κόλαση, αν λάβουμε υπόψη τον άνθρωπο που είναι αφιερωμένο…όπως το δει
κανείς…Και δεν θυμάμαι και πολλά άλλα τραγούδια ανεξαρτήτως χώρας καταγωγής και
παραγωγής, εκείνης την δεκαετίας, που να κατάφεραν να με κάνουν να πιστέψω πως
βρίσκομαι εκεί…ούτε και καμίας άλλης εδώ που τα λέμε.
Μέσα από τον πρώτο και τελευταίο δίσκο της μπάντας, το A Way Out που ηχογραφήθηκε στο Αγροτικόν
του σχωρεμένου Νίκου Παπάζογλου, σε παραγωγή του ίδιου και των Anti Troppau, το 1986 και
κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά από την Pegasus records.
I Believe…αμήν.
