«Κόρα, τι λες πάμε να φύγουμε μαζί?»
«Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό. Το σκέφτηκα πολύ».
«Εντάξει, παράτα τον λοιπόν και πάμε. Πάμε να φύγουμε».
«Και που να πάμε που?»
«Όπου να ‘ναι. Τι μας νοιάζει?»
«Όπου να ‘ναι. Όπου να ‘ναι. Ξέρεις που είναι αυτό το όπου να ‘ναι?»
«Είναι παντού. Όπου θέλουμε, όπου διαλέξουμε».
«Όχι, δεν είναι παντού. Είναι ένα μπάρ στο Λός Άντζελες».
«Δε σου μιλάω για μπαρ. Σου μιλάω για το δρόμο. Έχει πλάκα, Κόρα. Και κανείς δε τον γνωρίζει το δρόμο καλύτερα από μένα. Ξέρω όλες του τις στροφές και τα κόλπα του. Και ξέρω πώς να τον εκμεταλλευτώ. Και στο κάτω κάτω αυτό δεν είναι που θέλουμε? Αυτό δεν είμαστε? Δυό αλήτες?»…
…«Άλλά δεν γίνεται, Φράνκ. Ο δρόμος…ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο εκεί που ήμουνα και πριν. Για μένα κάποιο μπαρ και για σένα κάποια δουλειά φύλακα σε γκαράζ που θα πρέπει να φοράς και στολή. Βάζω τα κλάματα και μόνο που σε σκέφτομαι να φοράς κάτι τέτοιο, Φράνκ».
«Και τότε λοιπόν?»…
«Υπάρχει τρόπος».
«Εσύ είσαι που έλεγες πριν ότι δεν είσαι αγριόγατα?»
«Το είπα Φράνκ…εντάξει έκανα λάθος. Και πρέπει τώρα να παίξω την αγριόγατα, μια μόνο φορά, για να το διορθώσω. Αλλά δεν είμαι στ’ αλήθεια έτσι, Φράνκ».
«Θα σε κρεμάσουν όμως γι’ αυτή τη μία φορά».
«Όχι, αν γίνει σωστά…»
«Μιλάς λες και πρόκειται για κάτι το κανονικό».
«Και ποιος θα μάθει ποτέ αν ήτανε κανονικό, εχτός από σένα κι από μένα?»
«Εσύ κι εγώ».
«Εσύ κι εγώ, ναι. Μόνο αυτό μετράει, Φράνκ. Όχι, εσύ, εγώ κι ο δρόμος, ή κάτι άλλο, αλλά μονάχα εσύ κι εγώ, σκέτο».
«Αγριόγατα θα ‘σαι σίγουρα. Δε θα ‘νιωθα έτσι για σένα αν δεν ήσουν».
«Αυτό θα κάνουμε λοιπόν. Φίλα με, Φρανκ. Στο στόμα».
Τη φίλησα. Τα μάτια της έλαμπαν πάνω μου σαν δυό γαλάζια αστέρια. Ένιωσα σαν να ‘χα μπει σ’ εκκλησία.
text: James M. Cain - The Postman Always Rings Twice (1934), στα ελληνικά: Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές, μετάφραση Γιώργος Λαζόπουλος, εκδόσεις Οδυσσέας 1982.
music: Social Distortion – Like an outlaw (for you), Prison Bound LP, Restless records 1988.
«Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό. Το σκέφτηκα πολύ».
«Εντάξει, παράτα τον λοιπόν και πάμε. Πάμε να φύγουμε».
«Και που να πάμε που?»
«Όπου να ‘ναι. Τι μας νοιάζει?»
«Όπου να ‘ναι. Όπου να ‘ναι. Ξέρεις που είναι αυτό το όπου να ‘ναι?»
«Είναι παντού. Όπου θέλουμε, όπου διαλέξουμε».
«Όχι, δεν είναι παντού. Είναι ένα μπάρ στο Λός Άντζελες».
«Δε σου μιλάω για μπαρ. Σου μιλάω για το δρόμο. Έχει πλάκα, Κόρα. Και κανείς δε τον γνωρίζει το δρόμο καλύτερα από μένα. Ξέρω όλες του τις στροφές και τα κόλπα του. Και ξέρω πώς να τον εκμεταλλευτώ. Και στο κάτω κάτω αυτό δεν είναι που θέλουμε? Αυτό δεν είμαστε? Δυό αλήτες?»…
…«Άλλά δεν γίνεται, Φράνκ. Ο δρόμος…ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο εκεί που ήμουνα και πριν. Για μένα κάποιο μπαρ και για σένα κάποια δουλειά φύλακα σε γκαράζ που θα πρέπει να φοράς και στολή. Βάζω τα κλάματα και μόνο που σε σκέφτομαι να φοράς κάτι τέτοιο, Φράνκ».
«Και τότε λοιπόν?»…
«Υπάρχει τρόπος».
«Εσύ είσαι που έλεγες πριν ότι δεν είσαι αγριόγατα?»
«Το είπα Φράνκ…εντάξει έκανα λάθος. Και πρέπει τώρα να παίξω την αγριόγατα, μια μόνο φορά, για να το διορθώσω. Αλλά δεν είμαι στ’ αλήθεια έτσι, Φράνκ».
«Θα σε κρεμάσουν όμως γι’ αυτή τη μία φορά».
«Όχι, αν γίνει σωστά…»
«Μιλάς λες και πρόκειται για κάτι το κανονικό».
«Και ποιος θα μάθει ποτέ αν ήτανε κανονικό, εχτός από σένα κι από μένα?»
«Εσύ κι εγώ».
«Εσύ κι εγώ, ναι. Μόνο αυτό μετράει, Φράνκ. Όχι, εσύ, εγώ κι ο δρόμος, ή κάτι άλλο, αλλά μονάχα εσύ κι εγώ, σκέτο».
«Αγριόγατα θα ‘σαι σίγουρα. Δε θα ‘νιωθα έτσι για σένα αν δεν ήσουν».
«Αυτό θα κάνουμε λοιπόν. Φίλα με, Φρανκ. Στο στόμα».
Τη φίλησα. Τα μάτια της έλαμπαν πάνω μου σαν δυό γαλάζια αστέρια. Ένιωσα σαν να ‘χα μπει σ’ εκκλησία.
text: James M. Cain - The Postman Always Rings Twice (1934), στα ελληνικά: Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές, μετάφραση Γιώργος Λαζόπουλος, εκδόσεις Οδυσσέας 1982.
music: Social Distortion – Like an outlaw (for you), Prison Bound LP, Restless records 1988.
