Κάνω ένα διάλλειμα από το κουβάλημα, την σκόνη και τις κούτες
που δεν τελειώνουν οι παναθεματισμένες, για να βρεθώ πάλι κοντά σας για λίγο
αγαπητά μου τέκνα…με ένα EP από τις αποκαλύψεις αυτού του καλοκαιριού, κι ας έχει
κυκλοφορήσει δύο χρόνια πριν (2011), τα καλά νέα δεν είναι σαν τα άσχημα, πολλές
φορές ταξιδεύουν και φτάνουν ως την πόρτα μας αργά…
Ο λόγος για το Shooting Seagulls των Little Deadman, που έφτασε στ’ αυτιά
μου με την βοήθεια του πολύτιμου βοηθητικού, θηλυκού γένους, προσωπικού του blog, που δουλεύει με αυταπάρνηση
και ζήλο, μακριά απ’ τα φώτα τις δημοσιότητας, και εκτός από φοβερά CD για
τα ταξίδια και τις διακοπές, προσφέρει και θέματα για το orphan drugs όπως
αυτό…Σ…και Χ…σας ευχαριστώ, όσο για τους μισθούς που σας χρωστώ…υπομονή παιδιά
μου, όλα θα φτιάξουν…κάποτε…άλλωστε ο λόγος μου είναι εγγύηση...πάντα…
Οι Little Deadman λοιπόν με ένα EP και ένα single στο
ενεργητικό τους, από το ηλιόλουστο San Diego των στεϊτς, με surf πενιές,
Εγγλέζικη μελαγχολία, Αυστραλέζικο ίστρο, και δύο κομμάτια, το ομώνυμο Shooting Seagulls (with our smiles, τι στίχος!) και το Post Helado Madness, που πολύ θα ήθελαν
να έχουν γράψει οι Witch Hats του Pleasure Syndrome ας πούμε το πρώτο, και όλοι οι κακόμοιροι και ανέμπνευστοι surfers που
αναμασούν για αιώνες την ίδια ανατολίτισσα Μισιρλού, το δεύτερο…
