Ο Hassan
I Sabbah, ο γνωστός και σαν «Γέρος του
βουνού» ήταν ιδρυτής του ισλαμικού αιρετικού τάγματος των Ασσασίνων.
Με ορμητήριο το απόρθητο φρούριο του Αλαμούτ, την «αετοφωλιά», στρατολογούσε πιστά αφοσιωμένους ακόλουθους, οι οποίοι έπειτα από μακρόχρονη εκπαίδευση σκόρπιζαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, και υποδυόμενοι διάφορους ρόλους και επαγγέλματα κατάφερναν να διεισδύουν στις αυλές και τους κύκλους της κατά τόπους πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, και όντας δολοφόνοι σε ύπνωση περίμεναν πολλές φορές και για χρόνια ολόκληρα το μήνυμα-διαταγή (το πώς αυτό έφτανε στους αποδέκτες του παραμένει ακόμη ένα μυστήριο και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν) για να σκοτώσουν, το επιλεγμένο από τον Γέρο θύμα τους, αδιαφορώντας για την μετέπειτα κατάληξη της δικής τους ζωής.
Τους περίμενε άλλωστε ο παράδεισος που με την βοήθεια του χασίς –λέει ο μύθος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και του οπίου λένε οι σοβαροί μελετητές, και όσοι έστω και μια φορά στην ζωή τους έχουν δοκιμάσει ινδική κάνναβη- είχαν «επισκεφτεί» στην διάρκεια της παραμονής τους στο Αλαμούτ και τους μυστικούς κήπους του.
Στην ουσία ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον φόνο σαν πολιτικό όπλο συστηματικά.
Έτσι το όνομα τους που σημαίνει «αυτός που παίρνει χασίς» μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από σταυροφόρους ως συνώνυμο του «δολοφόνος», το γνωστό assassin.
Στον Γέρο του βουνού αποδίδεται και η γνωστή φράση nothing is real everything is permitted ή αλλιώς «τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται».
Φτάνει όμως με την ιστορία που έτσι κι αλλιώς είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να ξαναζούμε συνήθως σαν τραγωδία, για περισσότερα οι ιστοριοδίφηδες μπορείτε να διαβάσετε την καλύτερη μάλλον μελέτη πάνω στο θέμα “Οι Ασσασίνοι, μια ριζοσπαστική αίρεση του Ισλάμ” του Bernard Lewis, την μυθιστορηματική προσέγγιση “Αλαμούτ η αετοφωλιά” του Vladimir Bartol, και βέβαια τις πολλές αναφορές στα βιβλία William Burroughs με πρώτο και καλύτερο το “Η βίβλος των αναπνοών”.
Στην μουσική τώρα…μπορεί η πιο γνωστή αναφορά στον Γέρο του βουνού να υπάρχει στο κομμάτι των Hawkwind που φέρει το όνομά του και δεν είναι άλλο από το ελαφρώς αναγραμματισμένο Hassan I Sahba, γνωστό στην χώρα μας και ως…χασίς χασίς, από το έβδομο άλμπουμ του γκρουπ, το Quark, Strangeness And Charm του 1977, είχε προηγηθεί όμως το τραγούδι των θρυλικών The Up, το Hassan I Sabbah που βγήκε σαν b-side του επτάϊντσου που στην πρώτη πλευρά του είχε το Just Like an Aborigine, και κυκλοφόρησε το 1970. Αυτό ήταν και το πρώτο από τα δύο όλα κι όλα σινγκλ που κατάφεραν ηχογραφήσουν.
Οι Up, το συγκρότημα από το Detroit του Michigan που μαζί με τους MC5 ήταν τα επίσημα «μουσικά όπλα» του White Panther Party του John Sinclair, τον ακολούθησαν μάλιστα μαζί με τους MC5 και στην κομούνα του στο Ann Arbor.
Οι Up που σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να έχουν υπογράψει στην Electra records και οι δίσκοι τους που δεν βγήκαν ποτέ, να φιγουράρουν περήφανα δίπλα σ’ αυτούς των άλλων δύο συμπολιτών τους και νονών του punk, των Stooges και των MC5, και δίπλα σε όλους τους άλλους που φέρουν την ταμπέλα του «επαναστατικού rock»…μόνο που η περίπτωσή τους θα ήταν από τις λίγες που άξιζαν αυτόν τον τίτλο πραγματικά.
Οι Up που τελικά κατάφεραν να ηχογραφήσουν 2 singles (Just Like An Aborigine / Hassan I Sabbah το 1970 και Free John Now!/ Prayer For John Sinclair το 1971) και να δουν το πρώτο τους LP, μια συλλογή με τις επίσημες, ανεπίσημες και Live ηχογραφήσεις, να κυκλοφορεί 22 χρόνια μετά την διάλυσή τους το 1995 (με τίτλο Killer Up!)…οι Up να φιλοξενούν τον Allen Ginsberg στη δεύτερη πλευρά του δεύτερου και τελευταίου single στο Prayer for John Sinclair, μια προσευχή διαμαρτυρία για την καταδίκη του τελευταίου σε δεκαετή φυλάκιση γιατί κέρασε δύο τσιγαριλίκια σε μυστικούς πράκτορες της δίωξης…οι Up που έσβησαν τόσο γρήγορα και σκόρπησαν σαν τις στάχτες ενός τρίφυλλου έστω τσιγάρου…οι UP του Frank Bach, του Vic Peraino, του Scott Bailey, του Bob Rasmoussen και φυσικά του Gary Rasmoussen μπασίστα λίγο αργότερα των Sonic’s Rendezvous Band.
Με ορμητήριο το απόρθητο φρούριο του Αλαμούτ, την «αετοφωλιά», στρατολογούσε πιστά αφοσιωμένους ακόλουθους, οι οποίοι έπειτα από μακρόχρονη εκπαίδευση σκόρπιζαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, και υποδυόμενοι διάφορους ρόλους και επαγγέλματα κατάφερναν να διεισδύουν στις αυλές και τους κύκλους της κατά τόπους πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, και όντας δολοφόνοι σε ύπνωση περίμεναν πολλές φορές και για χρόνια ολόκληρα το μήνυμα-διαταγή (το πώς αυτό έφτανε στους αποδέκτες του παραμένει ακόμη ένα μυστήριο και μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν) για να σκοτώσουν, το επιλεγμένο από τον Γέρο θύμα τους, αδιαφορώντας για την μετέπειτα κατάληξη της δικής τους ζωής.
Τους περίμενε άλλωστε ο παράδεισος που με την βοήθεια του χασίς –λέει ο μύθος, αλλά κατά πάσα πιθανότητα και του οπίου λένε οι σοβαροί μελετητές, και όσοι έστω και μια φορά στην ζωή τους έχουν δοκιμάσει ινδική κάνναβη- είχαν «επισκεφτεί» στην διάρκεια της παραμονής τους στο Αλαμούτ και τους μυστικούς κήπους του.
Στην ουσία ήταν οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τον φόνο σαν πολιτικό όπλο συστηματικά.
Έτσι το όνομα τους που σημαίνει «αυτός που παίρνει χασίς» μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από σταυροφόρους ως συνώνυμο του «δολοφόνος», το γνωστό assassin.
Στον Γέρο του βουνού αποδίδεται και η γνωστή φράση nothing is real everything is permitted ή αλλιώς «τίποτα δεν είναι αληθινό, όλα επιτρέπονται».
Φτάνει όμως με την ιστορία που έτσι κι αλλιώς είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να ξαναζούμε συνήθως σαν τραγωδία, για περισσότερα οι ιστοριοδίφηδες μπορείτε να διαβάσετε την καλύτερη μάλλον μελέτη πάνω στο θέμα “Οι Ασσασίνοι, μια ριζοσπαστική αίρεση του Ισλάμ” του Bernard Lewis, την μυθιστορηματική προσέγγιση “Αλαμούτ η αετοφωλιά” του Vladimir Bartol, και βέβαια τις πολλές αναφορές στα βιβλία William Burroughs με πρώτο και καλύτερο το “Η βίβλος των αναπνοών”.
Στην μουσική τώρα…μπορεί η πιο γνωστή αναφορά στον Γέρο του βουνού να υπάρχει στο κομμάτι των Hawkwind που φέρει το όνομά του και δεν είναι άλλο από το ελαφρώς αναγραμματισμένο Hassan I Sahba, γνωστό στην χώρα μας και ως…χασίς χασίς, από το έβδομο άλμπουμ του γκρουπ, το Quark, Strangeness And Charm του 1977, είχε προηγηθεί όμως το τραγούδι των θρυλικών The Up, το Hassan I Sabbah που βγήκε σαν b-side του επτάϊντσου που στην πρώτη πλευρά του είχε το Just Like an Aborigine, και κυκλοφόρησε το 1970. Αυτό ήταν και το πρώτο από τα δύο όλα κι όλα σινγκλ που κατάφεραν ηχογραφήσουν.
Οι Up, το συγκρότημα από το Detroit του Michigan που μαζί με τους MC5 ήταν τα επίσημα «μουσικά όπλα» του White Panther Party του John Sinclair, τον ακολούθησαν μάλιστα μαζί με τους MC5 και στην κομούνα του στο Ann Arbor.
Οι Up που σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν θα μπορούσαν να έχουν υπογράψει στην Electra records και οι δίσκοι τους που δεν βγήκαν ποτέ, να φιγουράρουν περήφανα δίπλα σ’ αυτούς των άλλων δύο συμπολιτών τους και νονών του punk, των Stooges και των MC5, και δίπλα σε όλους τους άλλους που φέρουν την ταμπέλα του «επαναστατικού rock»…μόνο που η περίπτωσή τους θα ήταν από τις λίγες που άξιζαν αυτόν τον τίτλο πραγματικά.
Οι Up που τελικά κατάφεραν να ηχογραφήσουν 2 singles (Just Like An Aborigine / Hassan I Sabbah το 1970 και Free John Now!/ Prayer For John Sinclair το 1971) και να δουν το πρώτο τους LP, μια συλλογή με τις επίσημες, ανεπίσημες και Live ηχογραφήσεις, να κυκλοφορεί 22 χρόνια μετά την διάλυσή τους το 1995 (με τίτλο Killer Up!)…οι Up να φιλοξενούν τον Allen Ginsberg στη δεύτερη πλευρά του δεύτερου και τελευταίου single στο Prayer for John Sinclair, μια προσευχή διαμαρτυρία για την καταδίκη του τελευταίου σε δεκαετή φυλάκιση γιατί κέρασε δύο τσιγαριλίκια σε μυστικούς πράκτορες της δίωξης…οι Up που έσβησαν τόσο γρήγορα και σκόρπησαν σαν τις στάχτες ενός τρίφυλλου έστω τσιγάρου…οι UP του Frank Bach, του Vic Peraino, του Scott Bailey, του Bob Rasmoussen και φυσικά του Gary Rasmoussen μπασίστα λίγο αργότερα των Sonic’s Rendezvous Band.
