Σε άλλες εποχές μπορεί να το λέγαμε και εθνικ, αλλά δεν μ’
αρέσει καθόλου μα καθόλου ο όρος…προτιμώ το MusicfortheShelteringSky, μουσική που σαν άνεμος κουβαλά στη
ράχη της την άμμο της ερήμου, όχι οποιασδήποτε, μα αυτής που στα βάθη της
τελειώνει ο κόσμος, δηλαδή της απέραντης Σαχάρας. Η απλά SaharaBlues…
Οι φωνές και οι χορδές των κυρίων HugoRace, ChrisBrokaw, και ChrisEckman, μπλέκουν με τις
αρχαίες φωνές και τα τύμπανα της Αφρικής, και οι νότες τους χάνονται κυματιστές
χορεύοντας μέσα στον αέρα και κάτω απ’ τον ατελείωτο προστατευτικό ουρανό, μια
φάλτσα νότα αρκεί για να τον ραγίσει έτσι λεπτός που είναι, ευτυχώς όμως αυτή
δεν έρχεται ποτέ.
Έρχεται όμως η δύση του ήλιου, και τότε είναι που αν
ξαπλώσεις και βάλεις το αυτί σου στην άμμο μπορείς ν’ ακούσεις μαζί με τα ξύλα
που καίγονται και σκάνε στην μεγάλη φωτιά, την βαθιά ανάσα της γης να μιλάει στον
ουρανό μαζί και σε σένα.
Μουσική όμορφη που ακόμη θέλω να πιστεύω ότι μπορεί να
ξεβουλώσει τους βουλωμένους νεροχύτες που κάποιοι, όλο και περισσότεροι τριγύρω
φαίνεται να κουβαλάνε αντί για μυαλά…σιγά και μη, λέει μια φωνή από…κάπου…την
διώχνω μαζί με τις σκέψεις για τους νεροχύτες…μου χαλάει την μαγεία…
Μαγεία σκορπισμένη σε άπειρους κόκκους, όμοια όπως
στα “desert” βιβλία του
PaulBowles, που πάντα όταν ακούω
τους Dirtmusicμούρχεται και πιάνω να ξαναξεφυλλίσω, βρίσκοντας παράλληλα
και ιδέες για να βαφτίζω την μουσική τους.
Εν συντομία, τρίτο άλμπουμ για τους Dirtmusic, μακάρι αυτοί να τα χιλιάσουν
και ‘μείς να ‘μαστε εδώ να τους ακούμε, και αν του έβαζα βαθμό αυτός θα πλησίαζε
το άριστα…
