Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά, αμέτρητα τραγούδια για την
αγάπη, τον έρωτα, τον χωρισμό, την μοναξιά, την επανάσταση, τον Θεό και τον
διάβολο, το ποτό, τα ναρκωτικά, την πουτάνα την κοινωνία, θα μπορούσα να γράφω
ως αύριο το βράδυ τα θέματα αυτά τα βγαλμένα φυσικά απ’ τη ζωή, αλλά σταματώ
εδώ για να πω ότι απ’ όσο γνωρίζω υπάρχει μόνο ένα που να μιλάει για ένα τόσο
σοβαρό θέμα, βγαλμένο κι αυτό και μάλιστα με πολύ ιδρώτα και κόπο από την
ζωή, όπως είναι η δυσκοιλιότητα…
Και μάλλον δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει άλλος κανείς
από τον Screamin’ Jay Hawkins. Ας αφήσουμε όμως να
μας μιλήσει ο ίδιος για την έμπνευσή του μέσα από μια συνέντευξη αγνώστου τόπου,
χρόνου και προελεύσεως, κομμάτια της οποίας υπήρχαν σε ένα μικρό αφιέρωμα για
τον Screamin’ Jay, στο 3ο τεύχος
του fanzine Merlin’s music box, που είχε βγει τον Μάιο
του 1990.
“Ποτέ στην ζωή μου δεν
είχα προβλήματα δυσκοιλιότητας ή παρόμοιες παρενοχλήσεις, μέχρι που έμεινα
πέντε ώρες καθισμένος στη λεκάνη του νοσοκομείου.
Οι γιατροί με πότιζαν
υπόθετα, χάπια, μπας και λειτουργήσει το έντερό μου, μα δε γινόταν τίποτα.
Έτσι καθόμουν στη
λεκάνη και έκλαιγα τη μοίρα μου, ώσπου πρόσεξα το όμορφο ρολό. Παίρνοντας
μολύβι και χαρτί ξεκίνησα το τραγούδι.
Όσο τραβούσα το χαρτί
τόσο “έμπαινα” στο κομμάτι. Περιέγραψα τι ακριβώς σημαίνει η δυσκοιλιότητα:
Κάθε κίνηση, κάθε ήχο και έξι ώρες μετά ήρθε η ανακούφιση και η λεκάνη κόντεψε
να ξεχειλίσει .Είχα γίνει σαν πακέτο. Οι γιατροί το ονόμασαν “συγκρουόμενα
περιττώματα” ή κάπως έτσι και το έγραψαν στο ιστορικό μου, μα οι νοσοκόμες που
με συναντούσαν στους διαδρόμους, μούλεγαν “τουλάχιστον τώρα το ξέρουμε…το
γράφει το ιστορικό σου…είσαι γεμάτος σκατά…»”
Τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς μετά τα λόγια του
αξέχαστου παλαβού? Τίποτα, γι’ αυτό πάμε κατευθείαν στο τραγούδι, σε δύο
μάλιστα εκτελέσεις, έτσι ώστε να το εμπεδώσουμε, μια με τον λεγάμενο παρέα με τους Fuzztones και μια με τον Serge Gainsbourg…
