Ikarus records
2013
Ο Eric Burdon κάποτε στο Good Times
τραγουδούσε κοροϊδευτικά για τις παλιές μέρες πριν γνωρίσει τα παραισθησιογόνα,
τότε που το έτσουζε στο αλκοόλ, (όχι ότι μετά το έκοψε μαχαίρι) αλλά τα παιδιά
των χίπηδων, τουλάχιστον στην Ελβετία απ’ όπου μέσα από ένα παλιό κοινόβιο εφορμούν
τα δύο –δίδυμα- αδέρφια Ringli και η παρέα τους, το φαίνεται ότι νοσταλγούν τις παλιές
καλές μέρες του bourbon και του ταμπάκο.
Οδηγοί τους σ’ αυτή την διαδρομή από τα πολύχρωμα ψυχεδελικά φώτα στο ασπρόμαυρο ημίφως της ομιχλώδους μπάρας, οι επίσης νοσταλγοί εκείνων των ημερών, ο απανταχού παρόν σε παρόμοια στέκια Nick Cave, ο παλιός καλός Eugene με τα 16 άλογά του παρκαρισμένα απ’ έξω, ο παλιός καλός επίσης Mark Lanegan ή και ο όχι και τόσο παλιός που έχει κόψει όμως τις μαλακίες, οι Madrugada στα πολύ νιάτα τους κι αυτοί πριν γίνουν σταρς αλλά και ο νονός όλων των παραπάνω, αυτός που όσο γερνούσε γινόταν και καλύτερος, ο Johnny Cash …stuff με vol. άνω του 40%, καταλαβαίνετε πάνω κάτω έτσι δεν είναι?
Αν είχα ουίσκι σπίτι θα του δινα και θα καταλάβαινε μέχρι τελευταίας ρανίδας κι εγώ, αλλά δεν πειράζει, και η ταπεινή ρακή την κάνει τη δουλειά.
Καλό δισκάκι μα τον πάτο του ποτηριού!
Υ.Γ. Μόνο προσοχή παιδιά των μπουκαλιών και όχι των λουλουδιών, στον επόμενο δίσκο όταν ανεβάζετε τα τραγούδια στο bandcamp να είσαστε αρκετά νηφάλιοι ώστε να μη τα βάζετε με τους τίτλους άλλαντάλλων…
Οδηγοί τους σ’ αυτή την διαδρομή από τα πολύχρωμα ψυχεδελικά φώτα στο ασπρόμαυρο ημίφως της ομιχλώδους μπάρας, οι επίσης νοσταλγοί εκείνων των ημερών, ο απανταχού παρόν σε παρόμοια στέκια Nick Cave, ο παλιός καλός Eugene με τα 16 άλογά του παρκαρισμένα απ’ έξω, ο παλιός καλός επίσης Mark Lanegan ή και ο όχι και τόσο παλιός που έχει κόψει όμως τις μαλακίες, οι Madrugada στα πολύ νιάτα τους κι αυτοί πριν γίνουν σταρς αλλά και ο νονός όλων των παραπάνω, αυτός που όσο γερνούσε γινόταν και καλύτερος, ο Johnny Cash …stuff με vol. άνω του 40%, καταλαβαίνετε πάνω κάτω έτσι δεν είναι?
Αν είχα ουίσκι σπίτι θα του δινα και θα καταλάβαινε μέχρι τελευταίας ρανίδας κι εγώ, αλλά δεν πειράζει, και η ταπεινή ρακή την κάνει τη δουλειά.
Καλό δισκάκι μα τον πάτο του ποτηριού!
Υ.Γ. Μόνο προσοχή παιδιά των μπουκαλιών και όχι των λουλουδιών, στον επόμενο δίσκο όταν ανεβάζετε τα τραγούδια στο bandcamp να είσαστε αρκετά νηφάλιοι ώστε να μη τα βάζετε με τους τίτλους άλλαντάλλων…
