Ή αλλιώς, μια επική, όπως και να το δει κανείς βραδιά, με τον Dan Stuart και τους μουσικούς του live στο Rover Bar της Θεσσαλονίκης...
Από τη μια ο βλαχοαμερικάνος (όπως τον αποκάλεσαν κάποιοι) Dan, που όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για το…εχμμμ…κάπως άτακτο παρελθόν του, δεν θα τους προξενήσει καμιά εντύπωση ότι κι αν έχει κάνει για να φέρει σε κατάσταση έξω φρενών τους ιδιοκτήτες του χώρου.
Αυτά –τα πιθανά έκτροπα του- μπορεί να μη τα μάθουμε ποτέ όσοι δεν έχουμε πάρε δώσε με τους κουτσομπόληδες της “underground” κοσμικής Θεσσαλονίκης, όμως το ότι ο Dan στράβωσε επειδή το χθεσινό Live ήταν το μόνο σε ολόκληρη την ως τώρα Ευρωπαϊκή περιοδεία του σχήματος (κάπου τριάντα πέντε εμφανίσεις) όπου οι εγχώριοι διοργανωτές φορτώσανε με το έτσι θέλω ακόμη ένα support πέρα απ’ αυτό του (πολύ καλού) Fernando Viciconte που ανοίγει όλες τις συναυλίες του Stuart σ’ αυτή τη φάση της περιοδείας, και επίσης το μόνο Live όπου η αφίσα της εκδήλωσης έγραφε ότι θα παίξουν οι Green On Red (και όχι ο leader τους) δεν το βρίσκω και τόσο υπερβολικό απ’ τη πλευρά του.
Από την άλλη πλευρά οι βλαχοέλληνες διοργανωτές που θεώρησαν σκόπιμο ακόμη μια φορά, να μαντρώσουν τον κόσμο για κανένα τετράωρο μέσα έτσι ώστε να πιει όσες περισσότερες μπύρες του επιτρέπουν τα ισχνά οικονομικά του, μπύρες νερουλές και δίχως βέβαια απόδειξη (τι είμαστε εμείς βλαχοαμερικανάκια?) που μας φόρτωσαν με το τσαμπουκά ν’ ακούσαμε τον αδερφό Καραμαζώφ να τραγουδάει τα blues -βασικά το blues γιατί επί σαράντα πέντε και βάλε λεπτά, ακουγόταν το ίδιο θαρρώ τραγούδι- όπως θα έκανε ο Βασίλης Καρράς (την κλάψα εννοώ κι όχι το…βάθος φωνής).
Καλά το να σκεφτούν, όχι μόνο οι συγκεκριμένοι αλλά όλοι όσοι ασχολούνται με το ευγενικό σπορ της διοργάνωσης συναυλιών, ότι μια συναυλία Τετάρτη βράδυ δεν πρέπει να τραβάει ως τις δύο γιατί κάποιοι από το κοινό, ίσως λέω ίσως, να πρέπει να ξυπνήσουν πολύ νωρίς για τη δουλειά τους, έχω πάψει να το ελπίζω…
Αλλά ξέρω, ξέρω…έτσι όπως σκέφτομαι δεν είμαι rock and roll…
Τέλος στη μέση το κοινό…βλαχοέλληνες όλοι μας επίσης…
Όσοι από μας βρεθήκαμε εκεί για ν’ ακούσουμε (επειδή έτσι γουστάρουμε ρε αδελφέ) καλό (βλαχο)αμερικάνικο rock and roll από τον Dan Stuart και τους εξαιρετικούς μουσικούς των (2/3) Sacri Cuori (τα έχω γράψει ξανά για αυτούς και όταν συνόδευαν σαν Fatalists τον Hugo Race) στο τέλος και ενώ έπρεπε να περάσουν τα μεσάνυκτα, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω.
Ο γερο-γκρίνκο αν μη τι άλλο το κατέχει το άθλημα του rock and roll, όπως τελικά μόνο κάποιοι Αγγλοσάξονες το κατέχουν, κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να κατέχουν καλύτερα απ’ όλους του άλλους, οι Έλληνες το ρεμπέτικο και οι Κοζάκοι την Καλίνκα.
Οι δε εκτελέσεις του Fading Away, του 16 Ways, του Time Ain’t Nothing, του D.T. Blues, της διασκευής του Dead Flowers, και βέβαια των Hair of the Dog και Cheap Wine στο τέλος, κυμάνθηκαν από συγκινητικές έως συγκλονιστικές.
Για τους άλλους, τους κολλητούς των ιδιοκτητών του βαλκανικού αμέρικαν μπαρ (αυτοί έχουν και μια δικαιολογία ρε παιδί μου), ή όσους αρέσκονται σε νεοεξαρχιώτικου τύπου αβρότητες, φληνάφημα και δημόσιες σχέσεις, στα sisters τα brothers (μα εγώ κάτι πουλάω πάντα κι εσύ αδελφικό κοινό μου αγοράζεις) και άλλα τέτοια γραφικά, όσους μπορούν να περιμένουν (όπως πολύ πρόσφατα) έξω από κάποιο κλαμπ επί δύο ώρες στο χιονόνερο και το αγιάζι μια ελληνική μπάντα να τελειώσει το καθυστερημένο soundcheck και μετά μπαίνουν μέσα και όχι μόνο δεν βγάζουν κιχ διαμαρτυρίας που δεν ακούγεται έστω ένα συγνώμη από πλευράς των υπευθύνων, αλλά το καταφχαριστιούνται κιόλας, και τους πείραξε ο Dan χθες…ε δεν ξέρω ‘γω παιδιά, βλάχος άνθρωπος είμαι, rock and roll δεν είμαι, τι να σας πω…
Όσο για τον τσατισμένο Dan…μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος μουσικός που γουστάρουμε και τυγχάνει να είναι και αλάνι και τσογλάνι?
Μα για αυτό ακριβώς τον αγαπάμε! Λες και θα τον κάνουμε γαμπρό να πούμε και θέλουμε να είναι και καλό παιδί...
Γεια σου ρε αλάνι Dan, ότι και να λένε είσαι ωραίος (και το 1987 που είχες πρωτοέρθει με τους Green On Red, πάλι τα ίδια λέγανε, άσ'τους)…και δεν είσαι βαψομαλλιάς και δημοσιοσχεσίτης σαν τον φίλο σου τον Steve Wynn!
Από τη μια ο βλαχοαμερικάνος (όπως τον αποκάλεσαν κάποιοι) Dan, που όσοι γνωρίζουν λίγα πράγματα για το…εχμμμ…κάπως άτακτο παρελθόν του, δεν θα τους προξενήσει καμιά εντύπωση ότι κι αν έχει κάνει για να φέρει σε κατάσταση έξω φρενών τους ιδιοκτήτες του χώρου.
Αυτά –τα πιθανά έκτροπα του- μπορεί να μη τα μάθουμε ποτέ όσοι δεν έχουμε πάρε δώσε με τους κουτσομπόληδες της “underground” κοσμικής Θεσσαλονίκης, όμως το ότι ο Dan στράβωσε επειδή το χθεσινό Live ήταν το μόνο σε ολόκληρη την ως τώρα Ευρωπαϊκή περιοδεία του σχήματος (κάπου τριάντα πέντε εμφανίσεις) όπου οι εγχώριοι διοργανωτές φορτώσανε με το έτσι θέλω ακόμη ένα support πέρα απ’ αυτό του (πολύ καλού) Fernando Viciconte που ανοίγει όλες τις συναυλίες του Stuart σ’ αυτή τη φάση της περιοδείας, και επίσης το μόνο Live όπου η αφίσα της εκδήλωσης έγραφε ότι θα παίξουν οι Green On Red (και όχι ο leader τους) δεν το βρίσκω και τόσο υπερβολικό απ’ τη πλευρά του.
Από την άλλη πλευρά οι βλαχοέλληνες διοργανωτές που θεώρησαν σκόπιμο ακόμη μια φορά, να μαντρώσουν τον κόσμο για κανένα τετράωρο μέσα έτσι ώστε να πιει όσες περισσότερες μπύρες του επιτρέπουν τα ισχνά οικονομικά του, μπύρες νερουλές και δίχως βέβαια απόδειξη (τι είμαστε εμείς βλαχοαμερικανάκια?) που μας φόρτωσαν με το τσαμπουκά ν’ ακούσαμε τον αδερφό Καραμαζώφ να τραγουδάει τα blues -βασικά το blues γιατί επί σαράντα πέντε και βάλε λεπτά, ακουγόταν το ίδιο θαρρώ τραγούδι- όπως θα έκανε ο Βασίλης Καρράς (την κλάψα εννοώ κι όχι το…βάθος φωνής).
Καλά το να σκεφτούν, όχι μόνο οι συγκεκριμένοι αλλά όλοι όσοι ασχολούνται με το ευγενικό σπορ της διοργάνωσης συναυλιών, ότι μια συναυλία Τετάρτη βράδυ δεν πρέπει να τραβάει ως τις δύο γιατί κάποιοι από το κοινό, ίσως λέω ίσως, να πρέπει να ξυπνήσουν πολύ νωρίς για τη δουλειά τους, έχω πάψει να το ελπίζω…
Αλλά ξέρω, ξέρω…έτσι όπως σκέφτομαι δεν είμαι rock and roll…
Τέλος στη μέση το κοινό…βλαχοέλληνες όλοι μας επίσης…
Όσοι από μας βρεθήκαμε εκεί για ν’ ακούσουμε (επειδή έτσι γουστάρουμε ρε αδελφέ) καλό (βλαχο)αμερικάνικο rock and roll από τον Dan Stuart και τους εξαιρετικούς μουσικούς των (2/3) Sacri Cuori (τα έχω γράψει ξανά για αυτούς και όταν συνόδευαν σαν Fatalists τον Hugo Race) στο τέλος και ενώ έπρεπε να περάσουν τα μεσάνυκτα, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω.
Ο γερο-γκρίνκο αν μη τι άλλο το κατέχει το άθλημα του rock and roll, όπως τελικά μόνο κάποιοι Αγγλοσάξονες το κατέχουν, κάτι τόσο φυσιολογικό όσο το να κατέχουν καλύτερα απ’ όλους του άλλους, οι Έλληνες το ρεμπέτικο και οι Κοζάκοι την Καλίνκα.
Οι δε εκτελέσεις του Fading Away, του 16 Ways, του Time Ain’t Nothing, του D.T. Blues, της διασκευής του Dead Flowers, και βέβαια των Hair of the Dog και Cheap Wine στο τέλος, κυμάνθηκαν από συγκινητικές έως συγκλονιστικές.
Για τους άλλους, τους κολλητούς των ιδιοκτητών του βαλκανικού αμέρικαν μπαρ (αυτοί έχουν και μια δικαιολογία ρε παιδί μου), ή όσους αρέσκονται σε νεοεξαρχιώτικου τύπου αβρότητες, φληνάφημα και δημόσιες σχέσεις, στα sisters τα brothers (μα εγώ κάτι πουλάω πάντα κι εσύ αδελφικό κοινό μου αγοράζεις) και άλλα τέτοια γραφικά, όσους μπορούν να περιμένουν (όπως πολύ πρόσφατα) έξω από κάποιο κλαμπ επί δύο ώρες στο χιονόνερο και το αγιάζι μια ελληνική μπάντα να τελειώσει το καθυστερημένο soundcheck και μετά μπαίνουν μέσα και όχι μόνο δεν βγάζουν κιχ διαμαρτυρίας που δεν ακούγεται έστω ένα συγνώμη από πλευράς των υπευθύνων, αλλά το καταφχαριστιούνται κιόλας, και τους πείραξε ο Dan χθες…ε δεν ξέρω ‘γω παιδιά, βλάχος άνθρωπος είμαι, rock and roll δεν είμαι, τι να σας πω…
Όσο για τον τσατισμένο Dan…μήπως είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος μουσικός που γουστάρουμε και τυγχάνει να είναι και αλάνι και τσογλάνι?
Μα για αυτό ακριβώς τον αγαπάμε! Λες και θα τον κάνουμε γαμπρό να πούμε και θέλουμε να είναι και καλό παιδί...
Γεια σου ρε αλάνι Dan, ότι και να λένε είσαι ωραίος (και το 1987 που είχες πρωτοέρθει με τους Green On Red, πάλι τα ίδια λέγανε, άσ'τους)…και δεν είσαι βαψομαλλιάς και δημοσιοσχεσίτης σαν τον φίλο σου τον Steve Wynn!
