Ρεμάλια –μα πάντοτε αγαπητοί- αναγνώστες μου, όσοι από σας
έχετε απομείνει χαίρομαι ιδιαιτέρως που σας ξαναβρίσκω…
Μπορεί να χάθηκα από προσώπου internet, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έπαψα ν’ ακούω μουσική…κυρίως παλιότερα πράματα, αλλά και από καινούργια όλο και κάτι ευαρεστούσε το αυτί…
Όπως το Gnarly for Days, το δεύτερο και κύκνειο δυστυχώς, άσμα των Still Caves που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.
Επειδή έχω πει λίγα πράματα για αυτούς με αφορμή την πρώτη τους δουλειά, και βαριέμαι να γράφω κιόλας, θα πω μόνο ότι ο δίσκος ξεκινάει με το This Face, έναν ψυχεδελικό στρόβιλο που λυσσομανάει κάπου μεταξύ των Electric Prunes (της πρώτης ψυχογκαραζοεποχής κι όχι της ύστερης, όταν σε κάποιο τριπάκι μάλλον είδαν τον Χριστό φαντάρο και αποφάσισαν να τον υμνήσουν) και του Black Night των πρώιμων επίσης Green On Red, μ’ αυτό το επίμονο οργανάκι που φέρνει διάφορα πράματα και τα αφήνει να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας.
Η συνέχεια με πέντε ακόμη τραγούδια (δύο από αυτά επανεκτελέσεις κομματιών του πρώτου δίσκου) αποδεικνύεται εξίσου στροβιλώδης, αν όχι περισσότερο, όπως στην περίπτωση του ενδεκάλεπτου Buzzin που κλείνοντας το άλμπουμ ανοίγει μαζί και μια τρύπα στο κεφάλι.
Μπορεί να χάθηκα από προσώπου internet, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έπαψα ν’ ακούω μουσική…κυρίως παλιότερα πράματα, αλλά και από καινούργια όλο και κάτι ευαρεστούσε το αυτί…
Όπως το Gnarly for Days, το δεύτερο και κύκνειο δυστυχώς, άσμα των Still Caves που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.
Επειδή έχω πει λίγα πράματα για αυτούς με αφορμή την πρώτη τους δουλειά, και βαριέμαι να γράφω κιόλας, θα πω μόνο ότι ο δίσκος ξεκινάει με το This Face, έναν ψυχεδελικό στρόβιλο που λυσσομανάει κάπου μεταξύ των Electric Prunes (της πρώτης ψυχογκαραζοεποχής κι όχι της ύστερης, όταν σε κάποιο τριπάκι μάλλον είδαν τον Χριστό φαντάρο και αποφάσισαν να τον υμνήσουν) και του Black Night των πρώιμων επίσης Green On Red, μ’ αυτό το επίμονο οργανάκι που φέρνει διάφορα πράματα και τα αφήνει να ίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας.
Η συνέχεια με πέντε ακόμη τραγούδια (δύο από αυτά επανεκτελέσεις κομματιών του πρώτου δίσκου) αποδεικνύεται εξίσου στροβιλώδης, αν όχι περισσότερο, όπως στην περίπτωση του ενδεκάλεπτου Buzzin που κλείνοντας το άλμπουμ ανοίγει μαζί και μια τρύπα στο κεφάλι.
