Στο βιβλίο του
«Μνήμες φωτιάς» ο Εντουάρντο Γκαλεάνο ανάμεσα σε πολλά άλλα, μας μεταφέρει και
τις μαρτυρίες των πρώτων λευκών εποίκων για τους γηγενείς της Νοτίου Αμερικής.
Κάπου ανάμεσα
στις γραμμές λοιπόν, διαβάζουμε και τα εξής:
“Οι ινδιάνοι δεν μπορούν
να συλλάβουν το νόημα της κόλασης. Ποτέ τους δεν έχουν ακούσει για αιώνια
τιμωρία. Όταν οι χριστιανοί τους απειλούν με την κόλαση οι άγριοι ρωτούν: Θα ‘ναι στην κόλαση κι οι φίλοι μου;”
Έτσι κι εμένα
λοιπόν, έναν μικρό και άμυαλο ιθαγενή, κάτω από ένα ακόμη κακό φεγγάρι, με την
κούρασή από την καθημερινή μάχη με το...τέρας που μας περιτριγυρίζει και όλο
κοντοζυγώνει, να μοιάζει –και μάλλον να είναι- με ήττα, εξακολουθεί να μη με νοιάζει η τιμωρία και η
κόλαση όσο είμαι και θα είμαι, παρέα με τους φίλους μου.
Τους παρόντες
στην χθεσινή βραδιά, αλλά και τους απόντες, ζώντες και τεθνεώτες, που με
κάποιον τρόπο είναι πάντα παρόντες κι αυτοί όταν η «φυλή» πάνω και κάτω της
σκηνής, αρχίζει και σιγοτραγουδά τα
ξόρκια της ξεκινώντας μιαν ακόμη ιεροτελεστία.
“I know it's your place to stay, It's
called Hell to Pay”
Για τα υπόλοιπα
της συναυλίας δεν έχω να πω τίποτα, όσοι ήταν εκεί τα έζησαν οι υπόλοιποι αν
έχουν παρευρεθεί έστω και μια φορά στο παρελθόν σε ανάλογες τελετές, μπορούν να
φανταστούν τα δρώμενα, κάπως αποηλεκτρισμένα μα σε καμιά περίπτωση λιγότερο
φορτισμένα.
Θέλω μόνο να
εκφράσω την απορία μου στο ότι αν ο στρόβιλος που μας πήρε και μας σήκωσε στην εκτέλεση
του Pablo Picasso ήταν η “unplugged”
εκδοχή των Drive στο τραγούδι των Modern
Lovers, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα
ήταν η ηλεκτρική...
Θα λιώναμε μάλλον
όλοι, μουσικοί και κοινό, θα γινόμασταν νότες με χρώμα κυλώντας έπειτα σαν τρελό
ποτάμι να πάμε να βάψουμε άναρχα τον σαπισμένο καμβά του μεγάλου δημιουργού.
Και να ευχαριστήσω
το πνεύμα του Nikki Sudden μαζί
φυσικά και τους Drive που φρόντισαν
έτσι ώστε να συμπεριληφθεί στο setlist το Big Store, ένα από τα
πιο αγαπημένα μου τραγούδια, σε μια καταπληκτική διασκευή, που από κείνη
την στιγμή με έχει κάνει να μη σταματώ να οικτιρώ το πνεύμα της… μαλακίας που
με δέρνει και άφησα την κάμερα χωρίς φόρτιση με αποτέλεσμα να παραδόσει το
πνεύμα της κι αυτή ακριβώς πριν ξεκινήσει αυτό το τραγούδι….
Κλείνοντας αυτή
την, οτιδήποτε άλλο εκτός από συναυλιακή ανταπόκριση, και σαν συνέχεια μιας
κουβέντας που είχαμε με μέλη της φυλής λίγο πριν αρχίσει η συναυλία για τη
συμμετοχή του Γιάγκου του Χαιρέτη με το λαγούτο το στα live της Αθήνας, θέλω να σημειώσω ότι όπως έγραφε
κάποτε ο Mark Enbatta στο
οπισθόφυλλο του On The Right Track Now, πως οι Vietnam Veterans θα
ήταν ψυχεδελικοί ακόμη κι αν έπαιζαν τανγκό, έτσι και οι Last Drive θα ήταν Rock and Roll ακόμη κι αν στον επόμενο δίσκο τους
έπαιρναν τον Γιάγκο σαν πέμπτο μέλος και διασκεύαζαν ριζίτικα!
Ως την επόμενη
φορά, δύναμη και...saludos!
