Δεκατρία χρόνια πριν, οι BRMC βγάλανε τον πρώτο τους δίσκο, ένα
καλό άλμπουμ, που όμως όπως και στη περίπτωση των White Stripes και
πόσο μάλλον της μεγάλης απάτης των Strokes, δεν ήταν και να τραβάς τα βυζία
σου…
Πράμα που κάνανε όμως πολλοί εκείνη την εποχή και έπειτα, με
όλους αυτούς τους τύπους, λες και δεν είχαν ξανακούσει μια ζόρικη κιθάρα και
ένα καλό ριφάκι, και βλέπανε για πρώτη φορά πόσες πόζες μπορεί να πάρει ένας
μαυροντυμένος ροκ σταρ πάνω σε μια σκηνή…
Ο δεύτερος δίσκος των λεγάμενων, των BRMC ντε, μου
φάνηκε από τότε μια βλακεία και αυτές τις μέρες που τον ξανάκουσα το μόνο που
συμπλήρωσα ήταν το «και μισή»…δίπλα στη βλακεία…
Το Howl,
μια καλή αμερικανιά, και από κει και πέρα μέχρι σήμερα δίπλα σε ένα-δύο
αξιοπρεπή κομμάτια χώνουν και άλλα δεκαριά ανεμομαζώματα και βγαίνει
καινούργιος δίσκος και γίνεται η δουλειά…
Το μόνο που μου έλειπε για να τα συνδέσω όλα αυτά ήταν η
ζωντανή εμπειρία, μια εμπειρία που απ’ ότι διάβαζα συχνά πυκνά σε διάφορες
έγκυρες σελίδες που οι γραφιάδες τους περιφέρονται μεταξύ Λονδίνου και Νιου
Γιορκ ήταν πολλά παραπάνω από το απόλυτο κουλ, ήταν εμπειρία ζωής αξεπέραστη…
Τώρα το πώς κάποια τόσο περπατημένα άτομα μπορούν και
βλέπουν έτσι την εμφάνιση μιας μέτριας κολεγιακού ροκ –με λίγο πιο σκληρές
κιθάρες όμως, ιδανικές για ένα έξαλλο φοιτητικό σαββατοκύριακο- είναι κάτι που
δεν μπορώ να δώσω απάντηση…ο λόγος από ένα σημείο και μετά περνά στην επιστήμη,
που ύστερα από πολυετείς έρευνες ίσως μας απαντήσει τι αμαρτίες πληρώναμε τα
προηγούμενα χρόνια εμείς οι ταπεινοί και μας φορέσανε με το στανιό για «μεγάλες
μπάντες» τους προαναφερθέντες, ή κάτι βαρετούς μέχρι θανάτου «σοβαρούς
μουσικούς» σαν τους Mogwai
(οι BRMC ήταν η χειρότερη συναυλία που έχω πάει τα τελευταία χρόνια
μετά από αυτούς), ή ακόμη και κάτι νυσταλέους σαλιάριδες σαν τους Tindersticks…
Τέλος…απάντηση δεν έλαβα φυσικά χθες βράδυ και στο μέγα
ερώτημα «τι έχει αυτό το έρμο το rock and roll και ψοφάει»…μόνο αιτιάσεις μπορώ να
κάνω, και μια από αυτές είναι «αν οι μεγάλες μπάντες του είναι σαν αυτούς που
είδα χθες βράδυ, τι να κάνει το καημένο…καλύτερα έξι μέτρα κάτω απ’ το χώμα».
Και επειδή με πόνεσε το 25άευρο –αλλά και το 4άευρο η μπύρα Άλφα
ρε πούστη μου-, και συγχύστηκα μ’ αυτά που είδα, και ακόμη έχω στο χέρι την σφραγίδα
του θηρίου της detox που τόλμησα να πάω για κατούρημα, λέω να παραθέσω ένα κομμάτι
μιας συναυλίας που το έχω ποστάρει και παλιότερα, και όπου αυτοί που παραβρέθηκαν σίγουρα δεν θα είχαν μετά το πέρας της
την απορία Whatever happened to my rock 'n' roll…
