Σκέφτηκα να κάνω ένα δεύτερο blog, προς «υποστήριξην» του βιβλίου (εκείνο
εκεί πάνω δεξιά για τους…απρόσεκτους), ξέρετε τώρα με ανάρτηση κάποιων ιστοριών,
όλα τα σχετικά νέα της γιγαντιαίας και πολυδάπανης καμπάνιας προώθησης του, τις
–κουραστικές το ομολογώ- συνεντεύξεις στα διεθνή μέσα, την βράβευσή μου από το
έγκυρο William Burroughs Institute, την φωτογράφηση μου με τον Thomas Pynchon, στην μοναδική δημοσιευμένη
φωτογραφία του έπειτα από εκείνη του ναυτικού, το reunion των Wipers για
μια και μοναδική βραδιά στο πάρτυ της πρώτης παρουσίασης, τη σελφι (έχει κάτι
μέρες που έμαθα τη λέξη και ανυπομονούσα να τη χρησιμοποιήσω) με τον Πάπα και
τα λοιπά…
Αλλά επειδή γενικά –και τελικά- δένομαι πολύ (και) με τα πράγματα, δεν μπορώ να «προδώσω» το orphan drugs που ως γνωστόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα blog και κάτι ελάχιστα λιγότερο από ιδέα, θα τα υποστείτε, όχι όλα αλλά κάποια από τα παραπάνω, στις σελίδες του αγαπημένου σας ιστολογίου.
Εντάξει, το βιβλίο δεν είναι και τίποτε σημαντικό όπως άλλωστε, αποφάσισα, και όλη η υπόλοιπη ζωή μου, αλλά…για την ώρα αυτό μπόρεσα αυτό έκανα. Κάτι είναι…το επόμενο που έχω αρχίσει, αν κάποτε το τελειώσω θα είναι καλύτερο…μάλλον.
Όσοι το αγοράσετε θυμηθείτε! μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Τα λεφτά σας πάντως δεν θα πάνε χαμένα, θα τα επενδύσω σωστά και παραγωγικά, μπορεί όχι τόσο, όσο οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας, δηλαδή σε πλακάκια και ρόδες, αλλά…εδώ και καιρό ονειρεύομαι τον θάνατό μου σε πισίνα γνωστού ξενοδοχείου από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Βασικά όλα αυτά διαφήμιση είναι, αλλά ειλικρινά το κάνω περισσότερο για την πλάκα της υπόθεσης, για να το ευχαριστηθώ δηλαδή, παρά για οτιδήποτε άλλο…
Συμπέρασμα: Από εδώ και για κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στα συνηθισμένα που αναρτώ, θα μπαίνει σφήνα και κάποια ανάρτηση σχετική με το βιβλίο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες…ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με τα τι, που, πως, πόσο, προσεχώς.
Αλλά επειδή γενικά –και τελικά- δένομαι πολύ (και) με τα πράγματα, δεν μπορώ να «προδώσω» το orphan drugs που ως γνωστόν είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα blog και κάτι ελάχιστα λιγότερο από ιδέα, θα τα υποστείτε, όχι όλα αλλά κάποια από τα παραπάνω, στις σελίδες του αγαπημένου σας ιστολογίου.
Εντάξει, το βιβλίο δεν είναι και τίποτε σημαντικό όπως άλλωστε, αποφάσισα, και όλη η υπόλοιπη ζωή μου, αλλά…για την ώρα αυτό μπόρεσα αυτό έκανα. Κάτι είναι…το επόμενο που έχω αρχίσει, αν κάποτε το τελειώσω θα είναι καλύτερο…μάλλον.
Όσοι το αγοράσετε θυμηθείτε! μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.
Τα λεφτά σας πάντως δεν θα πάνε χαμένα, θα τα επενδύσω σωστά και παραγωγικά, μπορεί όχι τόσο, όσο οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας, δηλαδή σε πλακάκια και ρόδες, αλλά…εδώ και καιρό ονειρεύομαι τον θάνατό μου σε πισίνα γνωστού ξενοδοχείου από υπερβολική δόση ναρκωτικών.
Βασικά όλα αυτά διαφήμιση είναι, αλλά ειλικρινά το κάνω περισσότερο για την πλάκα της υπόθεσης, για να το ευχαριστηθώ δηλαδή, παρά για οτιδήποτε άλλο…
Συμπέρασμα: Από εδώ και για κάποιο χρονικό διάστημα ανάμεσα στα συνηθισμένα που αναρτώ, θα μπαίνει σφήνα και κάποια ανάρτηση σχετική με το βιβλίο που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες…ανατριχιαστικές λεπτομέρειες με τα τι, που, πως, πόσο, προσεχώς.
Πάρτε τώρα και μια συλλογή από το πλεόνασμα, έτσι για να σας καλοπιάσω και να έχετε περισσότερους και καλύτερους λόγους να με διαβάσετε (είμαι κοντά και σε συμφωνία με μεγάλο σούπερ μάρκετ για να προσφέρω και κουπόνια μαζί με το βιβλίο).
Μια συλλογή που την ξεκίνησα με τα πρώτα κρύα και με τον τίτλο wintertime is here kitties, and its time to take a trip, και κόντεψε να βγει με το «κανονικό» summertime is here…τελικά η μπίλια έκατσε ακριβώς στη μέση, τώρα που ανθίζουν τα βουνά, και βγάζει η γης χορτάρι.
